ความทรงจำขอบผมและเธอ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

​

      มันมีวิธีใดบ้างนะที่เราจะสามารถบันทึกความทรงจำที่สวยงามของชีวิตเอาไว้ ไดอารี่? รูปถ่าย? น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้

       "แม็กซ์! ทำอะไรอยู่น่ะ มาเล่นกันเร็ว" เสียงของเด็กหญิงวัย 8 ขวบผู้ซึ่งมีรอยยิ้มที่สวยงามที่สุดดังขึ้น เธอกำลังเรียกผม ผมยิ้มตอบ แล้วจึงวิ่งเข้าไปเล่นกับเธอ

       พ่อแม่ของเธอนั้นไม่ค่อยมีเวลาให้กับเธอสักเท่าไหร่นัก เธอจึงมักจะชวนผมเล่นด้วยกันอยู่เสมอ

       ทุกๆเช้าผมจะรอส่งเธอไปโรงเรียน ผมไม่ได้ไปโรงเรียนกับเธอ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่มีโอกาสได้ไปเรียนบ้าง เพราะผมโง่อย่างนั้นหรอ หรือเพราะผมเเตกต่างไปจากคนอื่น ผมไม่มีเวลาที่จะคิดหาเหตุผลอะไรหรอก ผมคิดแค่เพียงว่าจะทำยังไงดีให้เธอมีความสุข

       วันเวลาผ่านไป เราโตขึ้นพร้อมๆ กัน เธอนั้นมีเพื่อนมากมาย เเต่ผมกลับมีเพียงเธอคนเดียว เธอผู้ซึ่งเป็นโลกทั้งใบของผม

        เป็นผมเองที่คิดว่าเรานั้นจะสนิทกันมากขึ้น แต่มันกลับไม่ใช่เลย เมื่อเธอโตขึ้น เธอกลับยิ่งดูห่างออกจากผม ไปมีสังคมเป็นของตัวเอง ส่วนผมนั้นจึงกลายเป็นคนนอกไปโดยปริยาย

        "แม็กซ์ ช่วงนี้ลินคงไม่มีเวลาให้เยอะนักหรอกนะ" คำพูดที่เธอบอกกับผม มันทำให้ผมเจ็บจนอยากจะร้องไห้ออกมา เธอพูดแบบนี้มาหลายครั้ง แต่ผมก็ทำใจให้ชินไม่ได้ซักที

         เหมือนกับหลายครั้งที่ผ่านมา ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยยังไงเราก็เจอกัน ผมยังคงมีโอกาสได้มองรอยยิ้มที่สวยงามนั้นอยู่

         เพียงแต่ว่ารอยยิ้มนั้นมันไม่ใช่สำหรับผมอีกต่อไป เธอกำลังมีความรักกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นคนที่ทำลายรอยยิ้มที่งดงามของลิน

        "แม็กซ์ อย่าทำแบบนี้กับเเฟนลินนะ" เธอเข้ามาห้ามผมที่กำลังโกรธจัด จนแทบอยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้น คนที่ทำร้ายลิน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงปกป้องมัน ทั้งๆที่มันทำกับลินถึงขนาดนี้ แต่กับผม ผมที่ไม่เคยคิดจะทำร้าย ผมที่คิดเเต่จะปกป้องรอยยิ้มนั้นไว้ ลินกลับไม่เคยสนใจใยดี

       ในที่สุดเธอก็เลิกกับผู้ชายคนนั้น แต่เรื่องราวของผมกับลินนั้นกลับเเย่ลงไปอีก เธอโทษว่าผมนั้นเป็นต้นเหตุให้ผู้ชายคนนั้นทิ้งลินไป เพราะผมทำร้ายผู้ชายคนนั้น เราไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก และเเล้วผมก็เพิ่งสังเกตุว่ารอยยิ้มของลินเเละของผมเองได้หายไปจากใบหน้าตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

        ตอนนี้ลินกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย เธอมุ่งมั่นกับการสอบครั้งนี้มาก ตัวผมเองก็เป็นกำลังใจให้เธออย่างเช่นทุกครั้ง ผมไม่แน่ใจว่าความรู้สึกของผมจะส่งไปถึงลินบ้างหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าคงไม่ เพราะถ้าลินรู้ถึงความรักที่ผมมีให้ ลินคงจะสนใจผมมากกว่านี้

        ผมไม่สนหรอกว่าเธอจะรักผมไหม ผมเเค่อยากให้เธอมีความสุขในทุกๆวัน เพราะผมตกหลุมรักรอยยิ้มที่สวยงามนั่น ผมอยากจะบันทึกภาพรอยยิ้มของเธอไว้ เพื่อที่จะได้เก็บไว้เป็นความทรงจำระหว่างเรา

        ตอนนี้ผมก็อายุมากเเล้ว ความทรงจำเริ่มเลอะเลือน ผมภาวนาว่าผมจะสามารถบันทึกความทรงจำของผมกับลินไว้ได้ แต่โชคร้าย ที่ผมไม่มีอะไรซักอย่างเดียวที่จะทำให้ผมคิดย้อนไปถึงอดีตที่สวยงามเหล่านั้น

        ผมที่เหงาในสถานสงเคราะห์สัตว์มาหลายปี รู้ตัวว่าตัวเองจะจบชีวิตลงในวันนี้ ผมรู้สึกดีใจหน่อยๆ ที่ไม่ต้องเหงาอีกต่อไป แต่ก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ไม่ได้พบหน้าบุคคลอันเป็นที่รักในยามนี้

'ลิน ลาก่อนนะ รอยยิ้มที่สวยงามของผม'

RIP เจ้าแม็กซ์ หมาน้อยที่แสนซื่อสัตย์

​

​