คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : [FIC] RISK ME,RAISE ME :: 32
#รมรม
อ์ราินีแห่สโนว์พอร์ททรเส็ไปยัานอทัพใน่วใล้รุ่ พระนาส่รับสั่บัาให้ทหารลำนวนไพร่พลล เพราะไม่้อารนำีวิอนาวหส์เินไปเป็นเพียผู้เล่นทัพหน้า เพื่อลทานอำลัแห่ไทเอร์ฮิลล์ ลแรปะทะที่ะบุมุ่รไปยัแนวเทหารั้นใน ึ่ส่วนแล้วแ่เป็นเพิร์ลวู้ทั้สิ้น
ยามพระนาหูาสว่า มน์ำยาพิษมสลายหายไปาพระวรายนหมสิ้น โอรสน้อยที่เฝ้าทุ์รมระทมมาแสนนาน พร่ำรำพันว่าไ้ายาไปแล้วโยที่พระอ์ยัมิไ้ทำหน้าที่แม่อย่าเ็มที่เลยนั้น วามเ็บปวลาแลในวหฤทัย ิล่าวโทษภัสาพยั์เพลิว่าเป็นผู้สั่ารแสนโหร้ายปลิปลีวิอาร์ลอสน้อยๆ นั้น ล้วนแล้วแ่ถูสถานาร์บีบบัับและเป่าพระรรหลอนพระเนรไปเอทั้หมทั้สิ้น อ์หิเบธานี นิษาที่รั้หนึ่เยถูเาปั่นหัว สารภาพว่านนั้นเยยุแยให้พี่สาวนึเลียัไทเอร์ฮิลล์ และไม่ไว้ใอ์ปรอริสอฟ แ่นั่นเป็นเพราะวามโ่เลาอย่าน่าสมเพออ์หิหส์าวเอ รั้นรู้ว่าแท้ที่ริแล้ว พระสวามี่าหา ที่ทรเอาีวิเ้าแลับลูาย แม้บาเ็บสาหัสาารถูลอบทำร้ายาอ์หิเอวา แ่ยามไ้รับ่าวไม่สู้ีนัเรื่อายาแสนรัไ้รับำล่าวเิาอ์ราินีาพายัพ ให้นำพาลูน้อยึ้นแนเหนือเพื่อทำพิธี ทรรีบเร่เส็มาเรียมวาำลัเพื่อสัเสัา หาเิเหุเพศภัยใับโอรสน้อย ัไ้่วยเหลือทันท่วที เพราะทรมั่นพระทัยอยู่แล้วว่าโแอนนามิเยหวัี
เป็นริั่ที่าิ เหล่าทหารทมิฬเ้าโมีบวนเินทาออ์หิาริส่า
ยามพราเ็น้อยที่เพิ่ลืมาูโลไ้ไม่นานเท่าในั้นาอ้อมอแม่และาอ้อมอปป้ออหิรับใ้ไ้ มันรีบโยนพระวรายน้อยๆ ลสู่เหวเาโยมิใร่ไร่รอเลย แม้แ่เสี้ยวนาที
ิใ้อหยาบ้าเท่าใันหนอ ถึไ้ล้าทำเรื่อเเ่นนี้ไ้
น้อยพระทัยลึๆ ที่สวามีไม่บอทูลวามริ แ่อีในานั้นรู้ีว่าเป็นเพราะเหุใ อันรายร้ายารอบ้านถึเพียนั้น เป็นารีว่าแล้วที่พระอ์ทรเลือทำเ่นนั้น
แม้นว่าไม่อยาให้ศึนี้บัเิึ้น ทว่าหาทรบัาให้ถอนทัพและล่าวยุิสรามทั้ๆ ที่ยัมิเริ่ม บันั้น้าเมือเหนือไ้มัน วิ่บุะลุยเ่น่านไม่เลือหน้าเป็นแน่ ทร้อล้ำลืนฝืนทน นำทัพอเหล่าสโนว์พอร์ทออไปรบพุ่ามที่บปารับำับอ์ราินีพระนานั้นไว้แ่แร นึเลียันานั รู้ีว่าเป่าพระรรพระอ์ยามสิรบสมบูร์นั้นเป็นไปไ้ยายิ่ แม้นวามสัมพันธ์ันผัวเมียนั้นสั่นลอน เพราะเรื่อราวับ้อนอ่อนไหว แ่ใสอที่ผูสมัรันเอาไว้มิไ้ทำลายรัมั่นอพระนาเลย ใอยาีันเาออห่าเท่าใ ลาแลสสัยมาเพียไหน แ่อ์หิหส์แ้วมิสามารถฝัรัที่หยั่ราลึัุ่หลาบเนที่ปลูเิบโึ้นบนผืนินอุ่นแห่ไทเอร์ฮิลล์นั้นให้มหายไปับอหิมะไ้เลย
ทรหมายลทอนไพร่พล ปล่อยให้เหล่าทหารไทเอร์ฮิลล์รูผ่านเ้าไปยัหัวเมือั้นใน เสียพลทหารอหส์เินให้น้อยที่สุเท่าที่ัเป็นไปไ้ ศึอันแท้ริระหว่าเหนือับใ้ มันวรเป็นไทเอร์ฮิลล์ับเพิร์ลวู้!
พระภัสาระิบผ่านบอในหลายรารี่อน ่ำืนทีุ่หลาบเนถูอมมาเสือไฟแนใ้ ผลพีสุปลั่หวานล้ำที่ถูัวเยม…าวามรัและสิเน่หา ว่าให้พระนาทรวามือและวาพระทัยในศึนี้ เพราะพระอ์ะทวบัลลั์หส์เินลับืนสู่พระหัถ์เอ
แม้นราวนั้นพาลิว่าเพราะเาำลัววามสุ ึรับสั่เื่อมหวานหูให้พระนาโอนอ่อนยอมเป็นอเา้ำไป้ำมาโย่ายาย ทว่าอันที่ริแล้วหาเป็นเ่นนั้นไม่ รับสั่เหล่านั้นือำสัย์สัา ที่พระภัสาำลัมอบให้พระอ์่าหาเล่า
ลูน้อยที่มีโอาสไ้โอบอหอมนอน ับล่อมบทเพลที่ทรเยไ้ยินไ้ฟัพระพี่เลี้ยหลวอย่าเมเริทับานให้เพลิเพลินมาั้แ่รั้ยัเยาว์วัย รารี่อนนั้นพระนาไ้ลอไ้ทำเป็นราแร ยามโอรสน้อยนอนหลับพระเนรพริ้ม ลมหายใประสานเ้าออเป็นสุรเสียสม่ำเสมอ พระวรายแสนอบอุ่นั่พระบิา หาไ้มีพระวีเย็นเียบเหมือนพระนาไม่ ริมพระโอษ์เอิบอิ่มประทับรอยวามำนึิถึและห่วหาอาทราอแม่ สู่ลูายที่พลัพราาันมาร่วมหลายปี อ์ายริสอฟพระสวามีทรอยูแลให้าร์ลน้อยๆ เิบโไ้ามถึเพียนี้เียวหรือ
เมื่อเห็นหน้าลู ศึรั้นี้ย่อมไม่ทรประส์ให้บัเิึ้น พระนาทรวาหวัเป็นอย่ายิ่ว่านับแ่นี้ วบนนานแสนนาน ทรอยาให้ทั่วทั้แผ่นินเ็มไป้วยวามสุสบร่มเย็น อยาให้โอรสอพระอ์เิบโึ้นอย่าเษมสำราแลไม่้อหวาลัวับภัยร้ายอันรายาวามริษยาิั และวามละโมบโลภมาอใรอี
ไม่อยาเห็นพี่น้อแย่ิบัลลั์ ไม่อยาเห็นแผ่นินบ้านพี่เมือน้อหัหลัทิ่มแท ั้้นเป็นู่ิู่แ้น ไม่อยาเห็นพ่อถูพราาลูเมียมาเพื่อสวมเราะ ั้แนวแถว เรียมัวออสู่สนามรบว้าให่เวิ้ว้า ที่รู้ัวีว่า…โอาสลับืนสู่บ้านอันแสนอบอุ่นนั้น เป็นไปไ้ยาเสียเหลือเิน
“เรียหม่อมันมา ทรมีอะไรอยาปรับเปลี่ยนหรือไม่พะย่ะ่ะ?”
หัวหน้าอเหล่าแม่ทัพที่ไ้รับบัาาอ์ปรอแห่สโนว์พอร์ทเรียให้เ้าเฝ้าั้แ่่ววะวันยัไม่ทะยานึ้นสู่อบฟ้าร้อถามัน้วยวามสสัย
“เราอยาให้พวท่านลไพร่พลล”
“พะย่ะ่ะ!?” เหล่าแม่ทัพนายอร้อถามันเ็แ่ เหุใอ์ราินีอพวเาึไ้รับสั่เ่นนั้นันเล่า ่าววามาสายทหารบอานว่าทัพอไทเอร์ฮิลล์นั้นเรือนหมื่น มิหนำ้ำยัมีอทัพาลำนาวายัษ์ให่ึ้นบามมาสมทบอีเรือนหมื่นเ่นัน ลำพันายทหารอสโนว์พอร์ทที่สูสิ้นไปมาหลายราวศึเหนือใ้รั้่อน ไม่รวมที่ถูับเป็นเลย แลถู้อนลไปรวมับเพิร์ลวู้อีเล่า หาพระนาทรสั่ให้ลำนวนน เห็นทีว่าราวนี้รำศึลำบาแน่
หนทาเอานะทัพพยั์เพลินั้นแทบไม่เห็น
“เพิร์ลวู้นั้น้อารเอาเราเป็นทัพหน้า พวท่านพอรู้อยู่แล้วใ่หรือไม่?”
“พะย่ะ่ะ เหุเพราะบันี้เราเป็นเมือึ้นเมือรอ เหุนั้นอ์ราินีแห่าพายัพ ึทรอาศัย่อโอาสนี้ ใ้ไพร่พลนายทหารอพวเราบุึ้นแนหน้าเพื่อรับมหอมาบ่อนอย่าไรเล่าพะย่ะ่ะ”
“แล้วเ่นนั้น พวท่านะยินยอมหรือ?”
ท่านแม่ทัพ นายทหารเอ่าลอบมอหน้าันไปมา ไม่อยาเลยสันิ ใรเล่าะอยาถูใ้เป็นัวหมาเินบุเพื่อรบพุ่ให้แผ่นินอื่น่อน ริอยู่พวเาสวมเราะห้อยเหรียราเป็นนัรบอสโนว์พอร์ท แ่แผนารรบ่าๆ นั้นไร้ ลับถูโยนลลาโ๊ะาฝีพระหัถ์ออ์ราินีโแอนนาทั้สิ้น
ทว่าหาไม่ร่วมรบ สโนว์พอร์ทย่อมบัเิผลเสียอยู่ี เือเนื้อเือนเลือออมาทีละเล็ ทีละน้อย เพื่อ่อลมหายใให้แผ่นินเิ่อไป พวเายินยอมพร้อมใะเ้าร่วมศึนี้…
“เราผิ่อพวท่านนั สโนว์พอร์ทผิ่อพวท่านเหลือเิน หส์เินปีหั ปป้อูแลอะไรสายเลือแห่หส์เหนือไม่ไ้เลย แลบันี้เรายัมีหน้ามาอร้อให้พวท่าน ปลปีที่เสริมทัพล เพื่อเปิทาให้เสือแนใ้นั้นบุะลุยไปถึศัรูอย่าแท้ริ เรารู้ว่าแลูเสียเียรินั แ่เราไม่อยาให้พวท่าน้อสูเสียไปมาว่านี้”
“หามิไ้เลยพะย่ะ่ะ พวเรามีเลือหส์ ยอมเอาเลืออัวเอหลั่รินลผืนหิมะ เพื่อปป้อธสีเินและแว้นอันสวยามแห่นี้เอาไว้”
“ลไพร่พลเถิพวท่าน แลทำามแผนารรบั่อไปนี้ พวท่านเปิป้อมะวันออแล”
“แ่อ์ราินีพะย่ะ่ะ หาเปิป้อมทั้สอทิศ พวไทเอร์ฮิลล์ับุทะลุถึเลาสมรภูมิไ้รวเร็วว่าเิมนะพะย่ะ่ะ”
“ทำเถิพวท่าน แลให้ทหารบาส่วนเหล่านั้น ถอยร่นลไปยัายแนโลวัลเลย์”
ำนวนทหารที่วรแน่นหนาและเพียบพร้อมเรียม้าน้าศึ หาทัพอเสือใ้บุมา บริเวป้อมทิศะวันออและทิศะวัน สร้าวามประหลาพระทัยให้อ์ราินีแห่าพายัพไม่น้อย เหุใสิ่ที่เยปรึษาหารือและรับสั่ย้ำเป็นมั่นเหมาะเอาไว้ึไ้ผิพลาไปถึเพียนี้
พระนาไม่ไ้รัสบออะไรผิไป พระอ์ทรมั่นพระทัยและแน่พระทัยยิ่ว่าสิ่ไหน
ทัพอเพิร์ลวู้ะประำอยู่โยยัทั้สอทิศ ส่วนเหนือใ้ที่่าวาทหารแว่วว่า ไทเอร์ฮิลล์ะใ้ทัพเรือบาส่วนาโลสรูบิโอส ที่เรียมึ้นฝั่าอี้านรบริเวท่าเรืออสโนว์พอร์ท อันอยู่ทาทิศเหนืออแว้นหส์หิมะ แลอทัพเินเท้า ทหารบนหลัม้าอันนำทัพโยอ์ปรอริสอฟ ะทรบุึ้นมาาแนใ้ เพราะอันรายมาว่า พระนาึวาหมาให้ใ้ไพร่พลอหส์เินให้มาที่สุ และยัทรมีบัาแ่เหล่านายทหารเท่าที่เหลืออยู่ไป่วยยันป้อมปราารอีสอทิศที่เหลือ้วย อันว่าทัพอราินีโแอนนาทรปัหลัอยู่รนั้น เหุเพราะมีำแพน้ำแ็สูระห่านอยป้อันเหล่านัรบาแนใ้ ึ่โยส่วนให่แล้วมิสามารถทานทนวามหนาวเย็นนั้นไ้นานเท่าไหร่
ว่าพวไทเอร์ฮิลล์ะบุฝ่าเ้ามาถึทัพั้นในไ้ อทหารอเพิร์ลวู้ัแปรบวนแถว เรียมพร้อมปลิีวิทหารเสือ ที่แม้หลุรอเ้ามาไ้ แ่ร่าายอ่อนแอเ็มทนแล้ว
ทั้อาาศหนาว และเล็แ้วเย็นยะเยือร้ายา ไหนะมีอทหารอสโนว์พอร์ทอยลทานแรปะทะให้อี
เพิร์ลวู้ในศึรานี้ มีแ่ไ้ับไ้เท่านั้นแล
แ่เท่าที่พระนาทรทอพระเนรเห็นอยู่ หาเป็นั่ทรวาวาแผนเอาไว้ไม่ ทหารอหส์เินเท่าที่ะาเอาาสายพระเนร เป็นเพียอหนุนเล็ๆ ไม่ี่ร้อยนายเท่านั้น ยันไ้ไม่ถึรึ่่อนวัน้วย้ำระมั ป้อมแพ่ายระเิแน่ๆ
“บ้าริ! นี่มันเิเรื่อบ้าอันใันอี?!”
พระสุรเสียวา้อลั่นอพระนา ทำเอาพระนิษาสะุ้ไหว
“เิเหุอันใึ้นหรือเพะ?”
“เ้าเห็นนั่นหรือไม่ แโรลีนา ทัพหส์มันหายหัวไปไหนหม ทำไมไม่มาเฝ้าป้อมออ”
มิทรรับรู้และเ้าพระทัยอันในัหรอ ะป้อมไหน ทิศใแล้วมันทำไมันนัหนา สุท้ายแล้วทิศทั้สี่ พระเษภินีอนาทรัแให้สโนว์พอร์ทออไปยันประันหน้า เอาีวิเ้าแลาย่อนนอเพิร์ลวู้แล้วมิใ่หรือ แล้วพี่สาวอพระอ์ะทรโรธริ้วอันใอีเล่า
พระพัร์ออ์ราินีทรส่ายไปมาอย่าเอือมระอาพระนิษาเป็นล้นพ้น ใ้สอยวานไหว้ให้ทำิอันใ สุท้ายมิเห็นประสบผล ราวเอาุาไปส่มอบให้พระนา หวัหลอนประสาทปั่นหัวให้หส์แ้วนั้นฟั่นเฟือนอีหน แ่สุท้ายมิเห็นส่ผลอันใ นายัอยู่ีมีสุ
แลท่าะอยู่ีนเินไปเสียแล้ว…ำนวนนายทหารที่หายไป…อ์หิาริส่าทร้อรู้เห็นเป็นแน่แท้
“เ้าสอน เ้ามานี่”
นายทหาร้ายวา อรัษ์ภัีทั้สอถูเรียมาเ้าเฝ้า เรียมฟับัารับสั่
“ามหาอ์หิหส์าวแห่สโนว์พอร์ท แลปลิีพนาไปเสียที!”
“ส่วนเ้า ไปเฝ้าับาูวามเลื่อนไหวออ์หิหส์แ้ว แลหาสบ่อ ัารพระนาเสีย…”
พลันร่าายสูให่อนายทหารนั้นหายลับไปนละทา อ์หิแโรลีนาถึราวเบิพระเนรโว้า นึประหลาพระทัยทีู่่ๆ พระเษภินี…ทรยอมใ้วิธีนี้แล้วนไ้
“ให้หม่อมันัารให้ไหมเพะ?”
“ัารอันใ?”
“อ์หิาริส่าอย่าไรเล่าเพะ?”
“เ้าพลาพลั้มาี่หนแล้ว แโรลีนา ยัะมีหน้าร้ออทำหน้าที่นี้อีหรือ?”
พระนอนิษายยั่วเย้า พระวรายอวบอิ่ม ลอพระอ์้วยเรื่ออ์ทรเรื่อแสนน้อยิ้นยวนเย้า ราวับมิใ่ราวศ์อ์หิยับเ้าใล้พระเษภินี
“แล้วารสั่ให้ทหารรับใ้มือวา เ้าไปปลิีพัารพระนา ะหลบพ้นหูาอพยานนับหมื่น นับแสน้านอนั่นอย่าไรีเล่าเพะ?”
วพระเนรอโแอนนาระุวูบไหวในทันใ…พระนาพลาไปเสียแล้ว
“ให้หม่อมันัารเอะีเสียว่านะเพะ”
พระวรายเล็ระหามออ์หิเบธานี ทรออวิ่อย่าไม่ิะเหลียวหลัหันลับไปมอ เหื่อผุึ้นเ็มพระพัร์แสนสิริโม วเนรสีเทาเ้มสั่นไหวอยาหวาหวั่นในพระหฤทัยเหลือแสน ในะที่ำลัทรำเนินอยู่ในปราสาทแ้ว หวัหลบ่อนัวอยู่ยัห้อลับที่พระอ์เยแอบเห็นพระบิาพาหิอื่นไปัววามสุสำราเมื่อรั้เยาว์วัย แลหมายใ้มันเป็นห้อหลบภัยยามเิศึสราม แม้เรือสิน้าลำให่ะมีที่ทาให้พระอ์เส็เินทาไป้วย แม้อ์หิเทลิน อ์หิบริอันนาและโัว พร้อม้วยอ์ายน้อยาร์ลอสะเอ่ยเิพระอ์ให้ทรเส็ออาแว้นเหนือไป้วยัน หาแ่เบธานียืนรานะทรประทับอยู่ที่นี่ อย่าน้อยเมื่อถึราวเ้าาน พระนานั้นอาะพอ่วยเหลืออะไรพี่สาวไ้บ้า
แ่ไม่ิเลยว่าะพบเ้าับภัยร้ายถึีวิ ถูอรัษ์มือ้ายออ์ราินีโแอนนา ไล่ล่าร่าีวิอยู่บันี้
เพราะไม่มีวิาาร่อสู้ใิัวเหมือนั่พระเษภินี หส์าวน้อยน่าสสาร ึทำไ้เพียโบยบินหลีหนีนายพรานที่ำลัส่อเล็อาวุธมาทาพระอ์ เพื่อปลิีวิให้ับไป
แพรผ้าถูระาิมือหนาหยาบผิว มันออแรึเหวี่ยเสียนนาหส์น้อยัวปลิว ร่วลไปอับพื้นหิน วามมแหลมูพระวีาวนวลนโลหิไหลึม น้ำพระเนรอเบธานีหล่อปริ่มเพราะทรรู้สึเ็บและหวาลัวนทำอะไรไม่ถูแล้ว อ์หิพระอ์เล็แห่เน พยายามีิ้นลานหนีไปามอเล็ๆ ที่ทริะเนว่าอีฝ่ายมิสามารถเ้ามาทำร้ายพระอ์ไ้ หาแ่้าไปว่ามัุราร้ายนั้นมานั มันว้า้อพระบาทอพระนาเอาไว้ ออแรเหวี่ย้ำ่อนัาบยาวมริบออมา รอยแย้มยิ้มวาบนใบหน้ามุ่ร้าย
แ่่อนที่ปลายมแหลมะบาร่าพราีวิหส์าว
ทหารมือ้าย อรัษ์ออ์หิโแอนนาลับโุ่มไป้วยเลือ้นลั่แาน หัวอมันบิ่นานเือบหลุออาอ พลันอ์ายแห่ไทเอร์ฮิลล์ทรเินเ้าไปประอโอบอนาหส์าวัวน้อยเอาไว้แนบแน่น
“เบธานี ปลอภัยแล้วพะย่ะ่ะ”
“อ์ายไทเลอร์!”
ูบปนาวเลือแลหยาน้ำา แม้นไม่น่าพิสมัยใร่ระุ้นแรปรารถนา แ่ทว่าหอมหวานและเ็มเปี่ยมไป้วยวามิถึ
แสะวันทอเป็นประายอาบล้อมย้อมเาหิมะาวโพลนให้ลายเป็นสีอมส้มนวลาอย่าาม เล็น้ำแ็เาะพราวามยอประับแะสลัอปราสาทแ้ว ยาม้อับแสเิเป็นประายระยิบระยับราวอัมีร้อยพัน ลูแ้วสีเินสุสว่าสใสทอมอไปยัผืนหิมะาวโพลนว้าให่ไพศาล ที่อีไม่นานถูย้อม้วยโลหิหยาเลือ ทำให้ทุ่หิมะลับลายเป็นทะเลแห่เลือ
ยามรับสั่ประาศศึไปแล้วะเรียสิ่ใย้อนืนลับมาไ้อี
ไออุ่นาัวลูน้อยยัสัมผัสประทับแน่นให้พระหฤทัย าริส่าวายิ้มออมาอย่าอบอุ่นเหลือแสน พระหัถ์บาสวยแะสัมผัสไปยัหส์สีแสุสาวรเนินพระอุระ ทับทิมายอมุออ์ปรอ ที่ภัสายินียมอบให้ลูายน้อยไปทำเป็นอวัให้มาราอน
“ท่านพี่ริสอฟเพะ…”
ทรพึมพำแผ่วเบาร้อเรียพระนามอพระสวามีแสนรั ายแรและายเียวอพระนา บุรุษผู้แสนื่อสัย์และมั่นในวามรันี้อทั้สอ แมูุ้ัน เรามน่าหวาหวั่น แ่วามประทับใรึิในืนพิธีถอแ้วนั้น ยัฝัแน่นอยู่ในหฤทัย อ์รัทายาทอัศวินผู้นั้นมิไ้วยโอาสที่พึไ้รับ แะ้อให้อ์หิหส์แ้วในเพลานั้น้อหม่นหมอ แม้นามธรรมเนียมประเพีแล้วเาสามารถรอบรอและรุล้ำ่วิรั้แรอพระนาไ้ แ่พระอ์มิเยทริทำ ทรให้เียริและปป้อ ทรเฝ้าทะนุถนอมและโอบอุ้มรอรัอย่าอ่อนโยนเสมอมา
หาเราสอเป็นเพียาวบ้านธรรมา เรื่อราวไม่เลยเถิถึเพียนี้
นึเสียาย่วเวลาที่ผันผ่าน วามลาแลใ ามเ็บปวที่บ่มเพาะและสะสมให้ันและันนั้น มันมาเินไปเหลือเิน
“อ์หิาริส่าเพะ ไม่สิ อ์ปรอเพะ หม่อมันนี่ินปาเสียเรื่อยเลย”
สุรเสียแหลมสูออ์หิแห่เ็มส์รบวนเวลาามในยามเ้านี่เสียเหลือเิน พระพัร์สวยหวานพยายามปรับอารม์ให้แสร้ว่ายินีปรีาับารพบหน้า เพื่อไม่ให้เป็นพิรุธอันใเินไปว่านี้นั อันที่ริาริส่าทรัวลอยู่เล็น้อย ว่าอีฝ่ายะพอรู้เห็นวามเลื่อนไหวที่เปลี่ยนแปลไปบ้าแล้วหรือไม่
ยัีนที่มาเ้าเฝ้าพระอ์ือเ็มส์นน้อ หาใ่เ็มส์นพี่
“อ์หิแโรลีนา”
“ในที่สุวันนี้็มาถึแล้วสินะเพะ”
น้ำเสียเรียบนิ่ ใบหน้าเรียบเย วนัให้เ้าใไ้หลายทาเสียเหลือเิน หาแ่หส์แ้วแห่เนหาไ้ใร่สนพระทัยอันใแล้วไม่
“เส็มาหาหม่อมันแ่เ้า มีอันใหรือเพะ?”
“เห็นว่าไร้แล้วึ่บ่าวไพร่นสนิท อีทั้มิว่าท่านพี่โแอนนาะส่นา้นห้อนใมาให้ใ้านั่วราว่อน พระอ์็มิ้อประส์ะเลือใรไว้รอพระบาทเลยสันเียว หม่อมันเอ ราบทูลามรว่าไม่มีอันใให้ทำมานัหรอ แหม เป็นอ์หินี่เพะ ารศึารรบใไม่ประสา ่วยเหลือานาริอันใพี่สาวไม่ไ้เลย”
“ไม่่วย็ีแล้วไม่ใ่หรือเพะ ่วยไปไม่ถูพระทัย เป็นไ้ถูุ่า ถูลโทษบีอี”
น้ำเสียอหิมะแ้วนิ่เยราบเรียบนแโรลีนาระุวูบ เาไม่ออนัว่าอีฝ่ายำลัประประัน หรือพูไปามที่ิแบบนั้นริๆ หาแ่เห็นว่าไหนๆ วันนี้อีฝ่ายไม่ีวิเหลือรอมาเป็นนาหส์แ้วูพระศอหยิ่ผยออยู่แบบนี้แล้ว ึพยายามระับยับยั้อารม์ุนเียวเอาไว้่อน
“หม่อมันึใร่อเ้ามา่วยเหลือพระอ์ สวมใส่ลอพระอ์สำหรับออรบเพะ”
“เป็นพระรุาเพะ ที่มีน้ำใาม ิะเ้ามา่วยเหลือูแลหม่อมัน แ่หม่อมันเป็นนัรบ ำลัะลสู่สนามรบเพื่อไปปป้อแผ่นินแลบัลลั์ หาเรื่อน้อยนิเเ่นารแ่อ์ทรเรื่อ้วยัวเอยัทำมิไ้ แลลำบาเือร้อนพระอ์แบบนี้นั้น เห็นทีะลายเป็นอ์ปรอที่แสนไร้่าอแผ่นิน”
พระเนรสีรามเ้มอแโรลีนาเบิโว้า ้อเ้าไปยัลูแ้วสีเินใสแสนสวยอย่าเอาเรื่อ นี่ถ้าไม่ิว่ามีภาริให่หลวิ้นสุท้ายให้้อทำ ป่านนี้แม้หส์แ้วไ้ลิ้มรสวามเ็บปว่อนออไปายลาสนามรบนั่นแล้ว!
รอยแย้มยิ้มอมปลอมถูวาส่ให้อ์ปรอหิแห่สโนว์พอร์ท าริส่ายิ้มหวานลับไปอย่ายียวนวนโมโหไม่่าัน มาถึบันี้แล้วะแสร้แล้ีสีหน้าไปเพื่ออะไรัน ่าฝ่าย่ารู้อยู่แล้วระมั ว่าัหนัหน้าและไม่ใร่อยามีไมรี เราพาทีันให้นานว่านี้เท่าไรหรอ
“เิเส็เถอะเพะ หม่อมันเหลือเพียสวมใส่เราะ็เสร็สิ้นแล้ว พระอ์อยู่่อไป เรว่าัเสียเวลาเปล่า”
อ์หิแห่าพายัพรู้สึเือาลึ้นอย่าบอไม่ถู แ่มิวายแสร้ีหน้าไม่ทุ์ร้อนับวาาประประันนั่น ทรส่รอยแย้มพระสรวลให้อ์ปรอแห่สโนว์พอร์ท ่อนทรวาถาแ้วในมือลบนโ๊ะหินอ่อน
“น้ำาเพะ ธรรมเนียม่อนารออศึ”
อ์หิาริส่าำเลือพระเนรมอเล็น้อย นี่ยัมิล้มเลิแผนารเิมๆ ้ำาแบบนั้นอยู่อีหรือ ล่าวอ้าเอาธรรมเนียมประเพีที่ยึถือปิบัิ หส์แ้วแห่เนใ่ว่าะไม่เยออศึร่วมทัพมา่อน ทำไมะไม่รู้ว่าน้ำาเ่นนี้ะถูรินามืออทหารเอ และ้อื่ม่ำันลาสมรภูมิ่อนสะบัธออรบเท่านั้น
ไม่มีใรเามาื่มินในห้อพัส่วนพระอ์แบบนี้หรอ
แ่ทำท่าทาัืนฝืนไปใ่ะี อ์หิหส์แ้วทรส่ยิ้มเบาบาให้ามมารยาท รับสั่อบพระทัยอีฝ่าย
“ท้อฟ้าวันนี้หมอหนาและมุมัวเหลือเิน”
สิ้นรับสั่ออ์หิาริส่า อ์หิแโรลีนาทรเมียมอออไปยันอหน้า่านั้นทันที หิมะแ้วอาศัย่วเวลาที่อีฝ่ายเผลอไผล นำถ้วยามาถือไว้ รีบเทลบนแพรผ้าที่ถอวาอไว้ยัเบื้อพระบาท เพราะมีลอพระอ์ที่ทรผลัเปลี่ยนรอรับ ึไม่เิเสียและร่อรอยใๆ ให้อีฝ่ายเลือบแลสสัย ัหวะที่อ์หิแห่เ็มส์ทรหันพระพัร์มา าริส่าแสร้นำถ้วยามารแะพระโอษ์ ทำทีว่าื่มินเ้าไปนหมแล้ว
“หม่อมันื่มานี่เสร็สิ้นแล้วเพะ เหลือแ่ผูสายเสื้อเราะ็ไม่มีอันใแล้ว พระอ์เิเส็เถอะเพะ”
ไม่ิะอยู่ให้เนิ่นนานไปว่านี้หรอ ยามเห็นอ์ปรอแห่สโนว์พอร์ททรื่ม่ำรับพิษร้ายเ้าไปในัวแล้ว อ์หิแโรลีนาทรไม่ใร่อยาอยู่ในห้อนี้ให้นานไปว่านี้
ยามเส้นไหมที่ถัทอร้อยเรียนมันเป็นลุ่มเส้นให่เหนียวหนา ถูบรรผูระับเ้าับลอพระอ์ิ้นใน อ์หิหส์แ้วทรรู้สึอึอัและลื่นเหียนอย่าบอไม่ถู เหมือนับเสื้อผ้าอาภร์มันไม่ถูนาับพระอ์อย่าไรอย่านั้น พระพัร์วูบวาบร้อนผ่าว เม็เหื่อผุึ้นเ็มใบหน้าสวยหวาน วเนรมืพร่า วนเียนะเล้ม หาแ่พระหัถ์ยึเี่ยวับเสาหินอ่อนไว้ไ้เสีย่อน
อ์หิแโรลีนาลอบวายิ้มออมาอย่าพึพอพระทัย
ยาพิษนั่นออฤทธิ์แล้วระมั
อทัพเรือนหมื่นอไทเอร์ฮิลล์ะลุยเ้ามาั้อและแนวแถวยาวอยู่บริเวริมปาประูเมือ เหล่าทหารอสโนว์พอร์ทที่ถูปรับทับ วาแผนารรบใหม่าอ์ปรอเมื่อไม่้านานมานี้ เรียมั้ท่ารับมือ หาโนทัพอเสือใ้บุะลุยเ้ามาเมื่อใ พวเาเป็นอัน้อรับศึหนัแน่แท้
“อ์ปรอพะย่ะ่ะ หม่อมันสั่ลไพร่พลแล้วเรียบร้อยพะย่ะ่ะ”
“อบใท่านมา ีธ”
“หม่อมันใร่อทราบเหุผลไ้หรือไม่ระหม่อม เหุใเราถึลำนวนทหารล ทั้ๆ ที่ฝั่นั้นมีสโนว์พอร์ทับเพิร์ลวู้รวมัน เราะไม่เป็นฝ่ายเสียเปรียบหรือพะย่ะ่ะ?”
“ูเอาีๆ เถิ ีธ นายหิอท่านไ้ส่สัาบาอย่าให้เราแล้ว”
อ์ปรอแห่ไทเอร์ฮิลล์ทอประายวาววับอย่าเปี่ยมสุในวพระเนรสีเียวมะอสวยล้ำทรอำนา ยามมันวูบวาบล้อับแสแแห่เมือเหนือ ่อเิเป็นประายแั่เปลวไฟในวา ลูรััวน้อยที่เส็ลับมายัานทัพ และบันี้ไ้รับารุ้มรอุ้มภัย ประทับพัอยู่บนนาวาลำมหึมาอันเทียบท่าอยู่ร่วุบอรอพ้นสายา บริเวแหลมเล็ๆ เลยายฝั่น่านน้ำอสโนว์พอร์ทไปไม่ไล โีที่เมือใ้ิน้ำ พวเราทะลุปุโปร่เรื่อารเินเรือ และแผนภูมิพื้นที่ายฝั่มาว่าเมือเหนือ
ราส่ลูายให้ไปหาแม่เมื่อ่ำืน่อน เส้นสายใยแห่รัเส้นสุท้าย ที่พระอ์ทรเิมพันเอาไว้
าร์ลน้อยลับมา้วยพระพัร์แ่มื่น เอ่ยพูะานไม่หยุปาว่าท่านแม่ามและใีมาเหลือล้น
หาาริส่าล่วรู้วามริแล้วว่า าร์ลอส ลูรัอทั้สอพระอ์ยัอยู่ีมีสุ แ่ยัมีประส์หมายะร่าพราีวิพระอ์ั่เ่นเิม อ์ายริสอฟนั้น…ทรพร้อมและยินยอมแ่โยี
หายามรุ่อรุไ้รับ่าวาทหารนายอ ว่าสโนว์พอร์ทยทัพแปรบวนันใหม่อย่าเร่ร้อน ำนวนนัรบที่้อประำอยู่ามป้อมปราารสำัลับลน้อยำนวนลไปนสัเเห็นไ้ั ทำให้อัศวินพยั์ทรยัพอมีหวั
พี่พระอ์ะสามารถเอานะไ้ทั้ศึเลือและศึรั
อาาศึัวโปร เพื่อนรัเพื่อนยาที่เิบโ้วยันมาั้แ่ยัทรพระเยาว์ ม้าัวแรที่พระอ์ไ้ทรลอี่เพื่อาร้อมรบนั้น เป็นม้าที่ท่านพ่อทรประทานมาให้ หาแ่พอรั้นเิบให่ึ้นหน่อย อ์ปรอไล์นทรแน่พระทัยแล้วว่า โอรสพระอ์ที่สามแห่เอิร์ธ ะทรเริันษาเป็นอ์ายอัศวิน นัรบแลแม่ทัพผู้เรียไร ึนำเ้าลูม้าัวน้อยมาให้พระอ์ทรเลี้ยูและสร้าวามุ้นเยับมัน บันี้แม้ฟูโ้ัมีอายุเพิ่มมาึ้น ทว่ามันยัปราเปรียวสมเป็นอาาู่พระทัยออ์ปรอนัรบ
พระหัถ์หนาลูบแผนออมัน ทรเอนพระวรายโน้มล่ำ ทรโอบอลำออฟูโ้สหายรัอย่าเเ่นที่เยทำมาทุรั้ที่ออรบ
“เ้าเพื่อนรัอเรา เสร็สิ้นศึรานี้ เราหมายใเอาไว้ว่าแผ่นินไ้สบสุไปอีแสนนาน ถึเพลานั้นเ้าะไ้เป็นม้าอันมีวามสุ ออวิ่ไปามทุ่ฟลอร่าเลออน และเป็นเพื่อนเล่นให้ลูายอเราสืบ่อไป้วยเถิ แ่วันนี้ และเพลานี้ เรา้ออรบวนเ้าอีหน ฟูโ้เอ๋ย ่วยเราบุะลุยทัพเหนือและนำัยนะมาสู่แนใ้ให้เรา้วยเถิ”
ยามอทหาราหน้าเรียบวนันอย่าสบและส่า อยู่ามแนวเเส้นายแน แลเรียมพร้อมสำหรับศึให่หลวในรานี้ อ์ปรอแห่ไทเอร์ฮิลล์ ทรเส็หันพระพัร์ลับไปทา้านหลั ทร้อมพระเศียรลเล็น้อย ทำวามเารพแ่เหล่าทหารหาล้าอย่าเ่นที่เยทำมาทุรา
“พี่น้อไทเอร์ฮิลล์อเรา ทุรั้ยามออรบ เรามัอให้พวท่านบุะลุยอย่าแ็แรุัน ให้สมับที่เป็นเลือเนื้อเื้อไอเสือใ้เพลิไฟร้ายร้อนแห่มิเิลฟิล์ ทุรั้ที่เราอให้พวท่านรบ เรามัอให้พวท่านนั้น บุะลุยอย่าหาล้าและอย่าไ้เรลัว หรือสนใ่อสิ่ใ”
“เมื่อเป็นายาิทหารแล้วไร้ ิใอพวท่าน้อนิ่ั่หินผา ร้อนแรั่พยั์ไฟ ลืมทุสิ่ไว้เบื้อหลั ไม่มีบ้าน ไม่มีรอบรัว ไม่มีนรั มีแ่แผ่นินเท่านั้น ที่เรา้อปป้อ”
“แ่รานี้ เพื่อนเอ๋ย เราลับำลัะล่าวอ้อนวอนอร้อพวท่าน โยถ้อยำอันแสนน่าละอายอันะออมาาปาออ์ปรออย่าเรา แ่หม่อมันอับพวท่านเถิ ไ้โปรอย่าแะ้อสรีนานั้น อย่าไ้พุ่มหอ มาบไปที่นาเลย ไ้โปรเถิ”
เหล่าทหารเียบนิ่ไปั่วอึใ ่อน้นเสียอทหารนายหนึ่ะะโนโห่ร้อลับไป ว่าพวเานั้นไร้ รับฟัำอร้อาอ์ายนายเหนือหัว
ยามฤษ์ัยมาถึ เสียแรสั์เป่าร้อ้อลั่นสนั่นีรีหิมะ บันั้นทัพเหนือแลใ้ ่าโรมรันพันูันทำศึ ทหารหส์บุเ้าันหน้าประู ส่วนทัพอเสือใ้นั้นเ็เี่ยวแ็ัน ันระแทเ้านปราารน้ำแ็และหินผาพัรืนลมาไม่เป็นท่า ยามป้อมปราารที่อ์ราินีโแอนนาทรเยหมายพระทัยไว้ว่ามันะแ็แร่และอย้านทานแรปะทะ และลทอนำนวนพลทหารอไทเอร์ฮิลล์่อนมาถึทัพอพระนา ลับลายเป็นถูทะลุบุผ่านเ้ามายัเั้นในไ้อย่า่ายาย
อทหารเรือนพันยพลบุเ้ามาประิทัพอาพายัพ นที่ไม่ไ้เรียมัวให้ีึถูสั่สอนและสอยร่ว มอูแลล้ายับเล็หิมะยามร่วหล่นาผืนฟ้า ป้อมะวันและะวันออถูเาะไ้อย่า่ายาย นี่มันเรื่อบ้าบออันใัน ราินีแห่าพายัพเห็นท่าไม่ี ึำ้อบัารับสั่ให้ทหารอเพิร์ลวู้ที่ถูถอนสั่ให้พัำลั ้อรีบั้แนวป้อมมนุษย์เ้าไป่วยสโนว์พอร์ทยันทัพเสือ
ไทเอร์ฮิลล์พาไฟร้อนโหมพัระหน่ำ นแนินน้ำแ็แทบหลอมละลายลายเป็นผืนน้ำ
ทันในั้นเอลูธนูมแวววาวถูส่พุ่มาปัระแทเ้าับเราะเหล็เนื้อีออ์ปรอไทเอร์ฮิลล์เ้าอย่าแร พระวรายสูให่สั่นไหวเล็น้อย ทรหันบัับหมุนหน้าฟูโ้ให้ลับไปประันหน้าับ้าศึที่ลอบัอยู่้านหลัในทันใ หาแ่มิใ่ทหารอสโนว์พอร์ทหรือเพิร์ลวู้หรอ
“ฝีมือหรือพะย่ะ่ะ แ่่อนแ่ไร หม่อมันทรเห็นพระอ์แม่นธนูเป็นยิ่นั เหุใึโนเราะ ไม่เาะมาที่หัวันเล่า?” พระนหนายึ้นสูอย่าหยอเย้า เ้าอธนูที่ปัอยู่บนเราะอพระอ์หาใ่ใรอื่นไม่
อ์ราินีาริส่า พระายาอพระอ์
พระพัร์สวยหวานระุรอยแย้มยิ้มึ้นบนพระพัร์
“หม่อมันแ่้อารทัทายพระอ์ เท่านั้นเอเพะ”
รับสั่เสร็สิ้น พระหัถ์บาู่สวยรีบยันศรึ้นสู ทรึามันพร้อมหรี่พระเนรล้าหนึ่เพราะำลัเล็หาเป้าหมาย ับพลันลูธนูมร้ายถูส่ออแหวทะลุอาาศ ่อนที่มแหลมลึนั่น ะพุ่เาะเ้าลาหน้าผาอนายทหารเพิร์ลวู้ที่ำลัวหอพุ่รมาทาอ์ายริสอฟ
“เป็นถึอัศวินแม่ทัพ ไนเลยลับไม่ระวัพระอ์เลยเล่าเพะ?”
“เาถึว่าไว้อย่าไรเล่าระหม่อม ว่าหิามนั้น ่าอันรายนั หม่อมันเผลอื่นมวามามอพระอ์ไปหน่อย”
“ะเล่นลิ้นพูมาไปทำไมันเล่าเพะ ที่นี่ือสมรภูมิรบ หาใ่โถว่าราารอันใไม่”
“ูท่าพระอ์ ทรประส์อยาะรบพุ่ับหม่อมันเสียเหลือเินนะพะย่ะ่ะ?”
“แน่แท้อยู่แล้วเพะ หม่อมันใร่อยาไ้บ้านเมือืนใแทบา”
“ถ้าอย่านั้นะรอ้าอยู่ไยเล่าระหม่อม ทรับาบแล้วพุ่รมาหาหม่อมันเถิพะย่ะ่ะ”
เมื่อถูเทียบท้าเิ มีหรือแม่หส์แ้วะเพิเยไม่อบสนอับรับสั่อเสือไฟรหน้า พระนาวยว้าเอาาบู่พระายมาประอไว้ในพระหัถ์ วบม้าทะยานแล่นเ้าใส่อ์ปรอไทเอร์ฮิลล์ในทันใ
เสียเหล็เนื้อีระทบันเิเป็นเสียล้ายมีใรำลัร่ายระบำเล้านรี อ์ายริสอฟทรปั้านมาบาายาแสนรั ่อนผลัันระแทออ นพระนาเเสียหลัไปมิใ่น้อย
ริสอฟยิ้วึ้นยั่วเย้าอย่าหยอล้อ พระปราาวนวลเปล่ปลั่อนนี้ับสีเลือาๆ เพราะวามเหนื่อยอ่อน หาวแ้วสีเินสุใสลับทอประายมุ่มั่น
หอยาวในมืออเสือใ้ถูพุ่โยน้วยวามเร็วเ้าไปปัยัลาออทหารเพิร์ลวู้นายหนึ่ น่าแปลนัที่ทิศทาอมันรเ้าไปหาอ์ปรอแห่สโนว์พอร์ท แทนที่ะเป็นพระอ์ สุท้ายโแอนนาและาพายัพอนา็หาไ้ื่อรในลเมอันใไม่ หมายใ้ัหวะ่วุลมุนอารรบพุ่นี้ ให้ไพร่พลหาทาปลปลิีพหส์แ้วพระอ์นี้อยู่เ่นัน
“เห็นทีแผ่นินเหนือะแแยันเอเสียแล้วพะย่ะ่ะ”
อ์หิาริส่าทรวัสายพระเนร้อมออย่าไม่พอพระทัย ริมพระโอษ์เม้มแน่นนเป็นเส้นร ทรทอพระเนรวามอไปรอบๆ พบเห็นว่านอสโนว์พอร์ทบาเ็บล้มายเป็นำนวนมา เพราะทัพอเพิร์ลวู้่อสู้ราวับนี้ลา สู้บ้า ถอยทัพไปบ้า น่าอสูใยิ่นั
อ์ายริสอฟทรไสม้าศึู่ใเ้าไปใล้ๆ ับพระวรายออ์หิหส์แ้ว ยามาบเหล็แะสัมผัสที่พระปราอิ่ม พระอ์ทรสะุ้วาบึ้นในทันใ
“แล้วันสิพะย่ะ่ะ เหุใอยู่ในศึสราม ึไ้ปล่อยพระทัยให้ลอยละล่อไปไหนเสียแล้ว อ้อ หรือว่ามาอยู่ับหม่อมัน”
อ์หิหส์แ้วทรบิพระนโ่เล็น้อย แสร้ีหน้าเรียบนิ่ ่อนะผินพระพัร์เมินหนีไปอีทา
วพระเนรออ์ปรอไทเอร์ฮิลล์ทรับ้อไปยัพระอุระอายาแสนรั ทรเห็นว่าสรียอวใอพระอ์ำลัสวมใส่สร้อยพระศอที่แะสลัเป็นรูปหส์าทับทิมยอมุอพระอ์
“ลูปลอภัยี ถ้านั่นือสิ่ที่น้ออยารู้”
พระพัร์สวยหวานหันมาสบวเนรอพระสวามีในทันใ
“ยาบอน้อึ้นเถิ บันี้เหล่าทหารอโแอนนาับ้อพฤิรรมน้ออยู่ ระแะระายั้แ่น้อสั่ลไพร่พลที่ป้อมปราาระวันออและะวันแล้วระมั”
าริส่าทรทำามรับสั่อภัสาในทันใ พระนาทรยอาวุธในมือึ้น่อสู้ ปะาบับพระสวามีอย่าริัุัน…แสร้ว่าริัุัน
“สร้อยพระศอนั้นสวยามยิ่นั โยเพาะยามเม็ทับทิมนั่นอยู่บนผิวายผุผ่ออน้อ”
“อบพระทัยเพะท่านพี่ สำหรับอวัล้ำ่า ทั้ลูาร์ล และสร้อยเส้นนี้ แ่ทำเ่นนี้แล้ว ะไม่เป็นไรหรือเพะ?”
“เป็นเยี่ยไรไปไ้เล่า มุอพี่ พี่ะเอาไปทำสิ่ใย่อมไม่มีใรล่าวโทษไ้อยู่แล้ว”
“เอาแ่พระทัยเสียริ”
อ์ายเสือร้ายทรวายิ้มึ้นบนพระพัร์หล่อเหลา าบในพระหัถ์วัแว่ระทบันเป็นัหวะสอประสาน
อ์ราินีแห่าพายัพทรประทับยืนนิ่้อมออยู่เนิ่นนาน รับรู้ถึลิ่นไอวามไม่อบมาพาลบาอย่าเ้าให้แล้ว ั้แ่แม่อ์ปรอหิมะแ้วนั่นสั่ลไพร่พลที่้อเฝ้าป้อมปราาร แถมยัใ้เวลาเนิ่นนานในารปะาบับอ์ปรอาแนใ้ผู้ไ้ื่อว่าเป็นพระสวามี ูทรูท่าแล้วไม่เห็นะมีใรเป็นฝ่ายเหนือว่าหรือเพลี่ยพล้ำ ราวับมิไ้ั้ใะ่าแฟาฟันให้รู้วามนัหรอ
ผัวเมียหยอล้อันมาว่าระมั
ันศรในพระหัถ์อพระนาถูยึ้นสู ่อนพุ่เล็ไปยัพลทหารสโนว์พอร์ทแสนโร้ายเพื่อระบายอารม์โรธแ้น ่อนะหันไปบัารับสั่ให้เหล่าทหาร่วยันเ็พระเศียรออ์ายรูปามพระอ์นั้น แลเมียรัอพระอ์ให้ายามันไปเสียให้บสิ้น!
ไม่ทันะไ้ั้ลำลับบวนทัพให้เ้ารูปเ้ารอย ทัพน้อยๆ ำนวนพลหลัพันลับพุ่เ้าแทรมาามรอยโหว่่อว่าอำแพปราารภูเาหิมะ เาะสอยเอาทหารฝีมือีอาพายัพับสูสิ้นไปหลายนาย หัวอทหารเอมือ้ายแห่อ์ราินีโแอนนา ถูโยนึ้นไปยัระเบียแ้วที่พระนาำลัประทับยืนบัาาร เหล่าบรรา้ารับใ้แลอ์หิแโรลีนารีร้อไม่เป็นภาษา ยามเห็นว่าห่อผ้าที่ว่านั้นือหัวอมนุษย์!
อ์ายไทเลอร์ทรเลิพระนึ้นอย่าประส์ะยั่วยุอ์หิแห่เ็มส์ พระหัถ์ประอระับอโอบอุ้มพระวรายบอบบาออ์หิเบธานี ที่ทรปลอภัยและยัอยู่ีมีสุทุประาร
โแอนนารีร้อำรามลั่น้วยวามโรธริ้วอย่าหาำใมาเปรียบเปรยไม่ไ้อีแล้ว
ราแรอ์ายไทเลอร์หมายะพาอ์หิเบธานีหลีลี้หนีภัยไป้วยัน หลบหายเ้าไปในป่าเา ปลูบ้านสร้ารอบรัวเล็ๆ แล้วอยู่ันเยี่ยาวบ้านธรรมา มีวามสุับีวิรันี้เสียที หาสำนึถึวามผิอน มริที่เยพุ่แทเ้าใส่พระเษา วามผิบาปทะยานอยาที่ทรเยระทำ่อแผ่นิน ยามทรรับรู้ว่าพระเษาร่วมสายเลืออย่าอ์ายสเฟานทรสิ้นพระนม์ไปเพราะฝีมืออหิโั่วาเ็มส์ พระอ์ึรับสั่พูุยับแม่หส์าวแสนรั เบธานีรีบสนับสนุนให้ยอรันำทัพที่พระอ์เยแอบรวบรวมเอาไว้ มา่วยไทเอร์ฮิลล์เ้ารบในศึรั้นี้
แผนารอพระนาผิพลาไปเสียทุอย่า หส์าว หส์แ้วไม่มีใราย แถมอ์ายไทเลอร์ยัหลุรอมาเย้ยหยันพระอ์ถึเบื้อพระพัร์ แถมยันำอำนัลเป็นหัวทหารอรัษ์ู่พระทัย มาโยนใส่หัหน้าพระอ์ถึเพียนี้
“สอพี่น้อนาหส์นั่นร้ายานั มันรู้ัวมานานแล้วสิท่า”
“ทหาร!”
ยามธสีม่วเ้มถูสะบัึ้นลาอาาศ
แผลรีลึามาบอเพิร์ลวู้ ย้ำไปบนลำออนายทหารเอและแม่ทัพแห่สโนว์พอร์ททุนในทันใ!
เมื่อเลือหส์หลั่ริน อ์ราินีเล็แล้วทรำรามรีร้อลั่น ยามเห็นเหล่าทหารอแผ่นินเนถูปลิร่าีวิ้วยวิธีหยาบ้าและน่าละอายที่สุ ธนูในมือออ์หิาริส่าถููึ้น่อน้าออ หมายส่ลูธนูนั้นไปฝัร่าอโแอนนา เอาีวินานั้นสัเวยให้ับเหล่าทหารล้าอแผ่นินหส์ที่้อสูสิ้นไป หาแ่เหล่าทหารผู้น้อยอเพิร์ลวู้่ายโล่ึ้นำบัภัยร้ายามเหล็แหลมเรียวและแม่นยำ ่อนะถึพระวรายออ์ปรอแห่าพายัพนั้น มันปัเ้าที่ร่าอนายทหารเราะห์ร้ายผู้หนึ่
“ริส่า อย่า...” อ์ายริสอฟ ทรร่ำเรียพระนามอายา ึรั้้อพระรอพระนาเอาไว้แน่น ยามนี้หส์แ้วำลัเือาล หาปล่อยให้บุะลุยพุ่เ้าหาโแอนนา มีอัน้อเ้าทาเ้าแผนมันแน่แท้
ทหาราวเหนือลุฮือ แแบ่ออเป็นสอพวสอพรรอย่าัเนในบัล อทัพหส์เินหมุนัวหันหลัให้เหล่าทหารพยั์แลหันมาประันหน้าับเหล่านัรบาาพายัพแทน
ยามสโนว์พอร์ทร่นทัพถอยอมารวมับไทเอร์ฮิลล์ รานั้นเพิร์ลวู้รู้ีว่าภัยร้ายำลัมาเยือน พวมันส่ระสุนเปลวไฟที่แอบลอบเรียมารันไว้มาแสนนาน ระหน่ำสาลสู่สมรภูมิรบ มันวา่าทำลายนายทหารไปไ้นับร้อยในราเียว ทอพระเนรเห็นแบบนั้นอ์ราินีหส์แ้วยิ่ทรบันาลโทสะ นี่พวมันแอบส่อสุมทำเรื่อโั่วนี้ใ้มูอพระอ์อย่านั้นเลยหรือ แอบัุนระเรียมอาวุธหนัแลร้ายา วาสร้าแผนร้ายเหลือ เอาไว้อยลบหลัพระอ์เเ่นนี้เลยใ่หรือไม่
ระเบิที่ถูฝัไว้ใ้แผ่นน้ำแ็ถูุนวน นมันสะเทือนเลือนลั่นไปทั่วทั้แผ่นิน ผืนหิมะที่เาะันแน่น ทับถมันมาเป็นเวลา้านานเริ่มเลื่อนยายัว นบาแห่ลายเป็นแอ่น้ำนาย่อม แม้วามลึอมันมิไ้มามายอะไรนั แ่อุหภูมิเย็นยะเยืออมัน่าหาเล่า ที่สามารถร่าีวิทหารผู้เราะห์ร้าย ผู้ึ่ร่วลไปอย่าไม่ทันระวััว
รอยแย้มพระสรวลอย่าผู้มีัยประทับวาึ้นบนพระพัร์ออ์ราินีโแอนนา หาพ่ายแพ้่อศึราวนี้ แม้น้อเ็บใไปอีแสนนาน หาแ่ทำลายสโนว์พอร์ทให้ย่อยยับลไ้ นั้นนับเป็นวามพึพอใอพระอ์แล้ว
สิ่ปลูสร้าน้อยให่ที่ไม่แ็แรอย่าเ่นระโมอทัพเล็ๆ ่อยๆ พัรืนลเพราะแผ่นน้ำแ็แห่สโนว์พอร์ทำลัเลื่อนแยัวออาัน อ์หิหส์แ้วทรรีร้อลั่นอย่าอัอั้นในพระทัย รู้สึรวร้าวเหลือเินที่่วยเหลืออะไรเหล่าทหารมิไ้เลย
“าริส่า” ท่อนพระรแ็แรโอบรัพระวรายอายาเอาไว้แนบแน่น
“ปล่อยหม่อมัน หม่อมันะเอาวิาอนามาสัเวยให้แ่สโนว์พอร์ทอหม่อมัน”
“ริส่า”
พระพัร์มายหล่อเหลาฝัแน่นอยู่บนเรือนผมสีำลับอหส์แ้วแห่เน พระวรายให่โโอบรัอพระนาเอาไว้ ไม่ให้ทรบุวิ่ฝ่าะลุยอเพลิแลแผ่นน้ำแ็แยแนั่น เพราะเป็นเมือท่า รอย่อระหว่าภูเาหิมะแลผืนน้ำเย็นยะเยือ ยามมีแรสั่นสะเทือนาผืนินย่อมส่ผลร้ายอย่าาไม่ถึ ธาราำนวนมาไหลหลาเ้ามายับริเวสมรภูมิรบ ไพร่พลอไทเอร์ฮิลล์แม้แ็แรและว่ายน้ำเ่ันทุนาย แุ่อ่อนนั้นลับอยู่ที่สภาพอาาศ เหล่าอทัพอสโนว์พอร์ททานทน่อวามหนาวเหน็บไ้ แ่เอาัวรอับสายน้ำไ้น้อยนมาเหลือเิน
อ์ายริสอฟทรฝาฝัเมียรัไว้ับอรัษ์และทหารเอแห่ไทเอร์ฮิลล์อย่าีธ ่อนพระอ์ะทรทะยานวบเ้าฟูโ้บุฝ่าสายน้ำเย็นยะเยือเี่ยวรา ที่ทะลัไหลเ้ามาไม่หยุหย่อน
“ฟูโ้ อทนหน่อยนะ”
เ้าม้าศึัวสวย ยาหน้าึ้น่อนำรามลั่น แลล้ายำลัอบรับพระบัาอนายเหนือหัว
เือถัลน้ำมันปรุพิเศษาแนใ้ มันเหนียวและแ็แรพอะเี่ยวผูับเสาหินอ่อน พระอ์ทรวบม้าแสนรัฝ่าสายน้ำเ้าไปยัสมรภูมิรบ ผูปลายเือทั้สอ้านเอาไว้ับหลัเสาสู อันว่าราานมั่นพอะทานับระแสน้ำเหล่านี้ไ้ พระหัถ์หนา่วยไว่ว้าร่านายทหารทั้อสโนว์พอร์ทและไทเอร์ฮิลล์ ให้ึ้นมาับเี่ยวับเือเหนียวนั่นเอาไว้ อย่าน้อยให้พวเาใ้เป็นที่ยึเาะ ไม่ัไหลบาเ็บล้มายไปมาว่านี้
ฟูโ้ยาหน้า มันำรามร้อลั่น ่อนนำพาพระวรายออ์ปรอาแนใ้ ให้บุะลุยพุ่พรวเ้าบั่นอเหล่าทหารแห่าพายัพให้อ์ราินีอพวเารู้วามเสียบ้า หยาโลหิระสาระเ็นเปรอะเปื้อนพระพัร์หล่อเหลา หาแ่วพระเนรมริบสีแั่เปลวเพลิ ลับ้อไปยัอ์หิแห่เ็มส์เม็
อีาล่อนพระอ์พลาผิไปมา ที่ทรไว้ีวิอสรพิษร้ายพระนานี้
แ่ในเพลานี้ าบแห่พยั์เพลินี้ ะพราีวิ้าาแนเหนือให้มอไหม้ไป้วยเปลวไฟ!
ทหารอทัพอเพิร์ลวู้ั้ทัพแปรบวนันวาั้นอ์ปรอไทเอร์ฮิลล์เอาไว้ หาแ่อ์ายเสือไฟมิไ้หวาหวั่น่อสิ่ใ พระอ์ทรฟาฟันนล้มร่วภายในพริบาอย่าน่าเราม เหล่าทหารแห่เาะแนใ้ บุพุ่าหน้าันึ้นมา ั้แถวแนวยาวเพื่อป้อันอ์ายแห่ทับทิมแนใ้เอาไว้อย่าหนาแน่นเ่นัน
“ถึนาับ้อลับไปอ้อนวอน อร้อท่านยายให้ทรส่ทหารมา่วยร่วมรบเลยหรือเพะ?”
“อย่าน้อย็ีว่า แอบโมยหยิบยืมไพร่พลอบ้านอื่น แว้นอื่นเาให้มารบมาายเพื่อพระอ์มาโพะย่ะ่ะ”
“เห็นทีว่าหม่อมัน้ออประธานอภัย รู้สึเสียใอย่าสุึ้ หาแม้นพระอ์มีัยในศึรานี้ แ่ไม่มีอราวัลเป็นแผ่นินหส์ให้ิพระหัถ์ลับไปเยมหรอพะย่ะ่ะ”
อ์ายริสอฟทรพระสรวล้อลั่น เล่นเอาพระพัร์ออ์ราินีถอสี้วยวามหวาหวั่น
“ท่านพ่ออหม่อมันถึไ้สั่นัสั่หนา ว่าอย่าให้สรีึ้นรอบัลลั์ วามทะยานอยาอพวนานั้นน่าลัว นั่นใ่ เมื่อปรารถนาแลประส์สิ่ใ พวนาย่อมทำไ้ทุอย่าเพื่อให้ไ้มันมา แ่สิ่เียวที่พวนาไม่มีนั้น ือสิ่นี้…”
รรนีเรียวยาวออ์ายเสือไฟเาะไปยัพระเศียรอพระอ์เออย่ายียวนวนอารม์ พระนเลิึ้นสูอย่าหยอเย้า ริมพระโอษ์หยัยยิ้มึ้นอย่าพึพอพระทัย
“ไม่มีสมอ”
“อ์ายริสอฟ!”
นาาทรแผสุรเสียำรามลั่น หอทุ้าม าบในมืออทหารทุนาย และลูธนูเรือนหมื่น หันทิศทามาทาพระอ์ทั้หมทั้สิ้น
“หาแผ่นินสโนว์พอร์ทึ่อยู่สูว่าเพิร์ลวู้นั้นถูน้ำทะล แลภูเาหิมะถล่มให้ราบบรรลัย แล้วแว้นที่อยู่่ำว่า ัทำเยี่ยไรันเล่าพะย่ะ่ะ?”
“โถๆ ทรสนพระทัยแ่ำรายุทธศาสร์ แ่ทรลืมเปิอ่านำราภูมิศาสร์ไปฤาระหม่อม”
ธสีม่วเ้มประทับราาถูเื้อึ้นลาอาาศ หามันสะบัโบโบยราใ นั่นหมายถึสัาปลิีพอ์ปรอแห่ไทเอร์ฮิลล์
ทว่าธนูแหลมมลับพุ่ออาันศรออ์หิาริส่า ้อพระรอโแอนนาถูมเหล็นั่นบานลายเป็นแผลเหวอะหวะ พระนาทรรีร้อ้วยวามเ็บปวเหลือแสน
เพลานั้นเอหนึ่ในทหารอเพิร์ลวู้ระโนโยนัวปีนึ้นไปยัุที่สูพอ และเหมาะสมะปอร้ายพระายาแห่เอิร์ธไ้ ยามวเนรสีเียวอมทอทอพระเนรเห็นเเ่นนั้น พระอ์ทรวบทะยานม้าศึู่ใ ระโน้ามแอ่น้ำเย็นเียบนั้นไปในทันที
ราินีแห่เ็มส์ทรริ้วโรธเรี้ยวรา พระนาทรำเนินเ้าไปหาทหารนายนั้น หยาหยอเหลวสีแเ้ม ไหลรินไปทั่วทั้ปราสาทแ้ว หาแ่พระนาไม่ิะสนพระทัยับบาแผลอี่อไปแล้ว เรื่อเียวที่พระอ์้อารในเพลานี้ ือัารปลิีพนาหส์แ้วนั่นให้สิ้นาเสียที
“ลูธนูธรรมามันไม่สาสมหรอ!”
พระหัถ์้าที่ไม่บาเ็บ ยื้อแย่ลูธนูามืออทหารเพิร์ลวู้ ทรหัทิ้ลพื้น้วยแรอารม์ั่พายุหมุน ่อนหยิบส่อาวุธิ้นใหม่ให้ เป็นลูธนูอาบโลม้วยราไม้พิษ ่อให้เี่ยวผ่านพระวีอหิมะแ้วนั่นเพียน้อยนิ แ่มันเพียพอะร่าีวิอพระนา!
พลแม่นธนูปีนึ้นสู่ยออปราสาทแ้วแห่เน แสะวันสาส่อระทบับเล็แ้วเิเป็นแสเรือรอส่อสว่าราวั่วาราในยาม่ำืน มแวววาวาปลายแหลมเล็ถูเล็ำแหน่ไปยัพระวรายอรรส่าามออ์หิหส์แ้ว สีที่ปลายเหล็แหลม่อยๆ แปรเปลี่ยนาสีเินเป็นำเ้มเพราะผลาพิษอราไม้เนโร มันพุ่แหวทะลุผ่านเล็แ้วเย็นเียบที่พรูร่วาท้อฟ้า
แ่่อนที่มันะฝัพิษร้ายลึมาับร่าีวิาริส่านั้น พระวรายสูให่ออ์ายริสอฟลับบบัมันเอาไว้ไ้เสีย่อน
“อ์ปรอ!”
ีธหวีร้อลั่นลาสนามรบ ยามเห็นพระวรายอนายเหนือหัว อ์ปรอแห่พยั์เพลิทรำลัทรุลอับพื้นหิมะาวโพลนอันุ่มโไป้วยสีเลือ
“ริสอฟ” หส์แ้วผวาเ้า้อนประอร่าอภัสาแสนรัเอาไว้ ทรรรแสร่ำไห้ออมาปริ่มาใ ยามทอพระเนรมอเห็นว่าอาวุธร้ายใที่ฟัมแหลมอมันเ้าไปยัพระวรายออ์ายเสือไฟ
“ริสอฟ ริสอฟ ไม่นะ ไม่ๆ พระอ์ทรทำแบบนี้ับหม่อมันไม่ไ้นะเพะ”
“ริสอฟ ท่านพี่ริสอฟ อย่าทำแบบนี้ับน้อสิเพะ”
พระหัถ์บอบบา้อนพระพัร์มายนั้นให้แน่นระับ หน้าผามนรลไปยัพระปราอสวามี พระนาทรลาไล้ถูไถ ทรร่ำร้ออ้อนวอนไม่ให้อีฝ่ายทรปิพระเนรล
“ไหนรับสั่ว่าะพาหม่อมันไปหาาร์ล ไหนรับสั่ับหม่อมันว่าะพาหม่อมัน และพาน้อายน้อสาวลับไปหาาร์ลอเราอย่าไรันเล่าเพะ พระอ์ะผิสัาหรือเพะ?”
“แม่หส์แ้ว นี่เ้าร่ำร้ออลูับพี่หรือนี่” อ์ายริสอฟทรพระสรวลออมาน้อยๆ ลิ่มเลือทะลัไหลออาพระโอษ์ พระหัถ์ู่สวยอเมียรัปาเ็หยาโลหินั้นออให้พ้นพระพัร์อย่าห่วแหนยิ่ว่าสิ่ไหน
“พระอ์ทรผิำสาบานที่ให้ับผืนน้ำ ผืนป่า ยามเราล่อเรือในืนวันแ่านไม่ไ้นะเพะ”
“พี่ผิำสาบานที่ไหนัน ริส่าน้อยอพี่”
พระพัร์สวยหวานแนบิสนิทลไปิับพระอุระอพระภัสา ทรรรแสสะอื้นไห้อย่าน่าสสาร
“หม่อมันะึ้นเา หม่อมันะึ้นีรีทวยเทพอีรา ราวนี้ะแล้วยสีผม สีาอะไรอี หรือ้วยีวิ หม่อมัน็มิสนใแล้วเพะ” พูถึราวยาม่อนที่ทรเส็ึ้นเาไปบูาทวยเทพ้วยัน อ์ายริสอฟ พระู่หมั้นเพลานั้นทร่วยเหลือปป้อุ้มภัย นถูพิษร้ายาราไม้ไปราหนึ่แล้ว หส์แ้วนั้นไ้ยารัษามา่วยำัพิษ หนทารานี้ะลำบายาเ็เพียไหนพระนาไม่ทรเี่ยอน อเพียอย่าเียว อย่าพราบุรุษผู้นี้ไปานาอีเลย
“พี่ไม่ปรารถนาเ่นนั้นเลยแม่หส์แ้วอพี่”
“ไม่สสาราร์ลหรือเพะ?”
“ไม่สสารหม่อมันหรือเพะ?”
ลูแ้วสีเินสุใสเอ่อล้นไป้วยน้ำพระเนร มันอาบรินพระปราาวนวล แลล้ายทำนบน้ำที่ทะลัลั่นมายัสมรภูมิรบแห่นี้
“ผิำสัาและสาบานไ้อย่าไรันเพะ พระอ์ทรเป็นอ์ปรอมิใ่หรือ”
“พี่ไม่ไ้ผิ่อำสัย์สาบานเลย ุหลาบเนอพี่”
“พี่สาบานนะเป็นอัศวินอน้อ ะปป้อน้อนัวาย”
อ์หิหส์แ้วทรรีร้อำรามลั่น ยามพระวรายอพระสวามีทรแน่นิ่ไป
แม้อีฝ่ายสูเสียหัวหลัสำัอย่าอ์ปรอริสอฟไปนั้น แ่หาไ้เป็นฝ่ายเพลี่ยพล้ำแ่ประารใไม่ พลทหารอโลสรูบิโอสที่ยทัพมามีำนวนเรือนแสน เพิร์ลวู้ึมิสามารถ้านทานสิ่ใไ้อีแล้ว อ์หิแโรลีนาทรเห็นท่าสถานาร์นั้นสุ่มเสี่ย และไม่แล้วว่าาพายัพอพระนาะเป็นฝ่ายปราัย ึอาศัย่วัหวะที่เหล่าทหารีรันฟันแทันนั้น ทรแอบลัเลาะเินเลี่ยหมายหลบหนีลับลไปยัอาาัรแผ่นินเิ
หาพี่สาวพลาพลั้สิ้นพระนม์ลบนแผ่นินหส์นี้
พระนาัไ้ึ้นถือรอบัลลั์แทนอย่าไรเล่า
ทว่าประส์นั้นมิ้อามั่พระหฤทัยวาหวั เมื่อลูธนูแหลมม ที่ัว้ามปั้วยลวลายหส์ ถูพุ่รเาะเ้าที่พระเศียรอพระนาอย่าแม่นยำ
มิมีเลือไหลนอให้อุาา ไม่มีมีแม้พระสุรเสียร่ำร้อออมาอย่าเ็บปวรวร้าว ไม่มีแม้แ่สัาบอล่าว ไม่มีแม้แ่โอาสให้ร่ำลาผู้ใหน้าไหน
ไม่มีโอาสให้นั่วอย่านาลับมาผาูอ ลอยหน้าลอยา ทำร้ายใร่อใร
วเนรสีเ้มลอลิ้ไปมา ่อนับรไปยัพระวรายสวยส่าออ์หิหส์เหนือ
“บะ เบธา เบธานี”
“ถวายบัมลาเพะ อ์หิแโรลีนา”
ไม่ประสีประสาเรื่ออาวุธเหล่านี้นัหรอ หาแ่เรียนรู้วิธียิธนูาอ์ายไทเลอร์มาเมื่อไม่ี่วันที่แล้ว หวัพระทัยว่าหาวนัว เิสิ่ใึ้นมา ัไม่้อทรวิ่หนีหัวุหัวุนเหมือนเพลา่อน ยามถูทหารอรัษ์อโแอนนาไล่ล่า
โีออ์หิหส์าว ที่เป้าหมายนั้นเส็ำเนินเ้ามาใล้ับวิถีธนูในพระหัถ์อพระอ์เ้าพอิบพอี
“ลา่อนเพะ”
ทรรับสั่แผ่วเบา ยามวเนรอเ็มส์นน้อนั้น ปินิ่สนิทไปลอาล
ทาฟาฝั่อเ็มส์พระอ์พี่นั้นมิ่าัน ยามทรเห็นอทัพอนถูไล่้อนบยี้นลายเป็น้าหลฝู ึรีบเร่หาหนทาเพื่อเส็หลีลี้หนีภัยไปาสมรภูมิเลือเบื้อหน้า
“อ์ราินีเพะ หม่อมันหาอ์หิแโรลีนาับอ์หิบริอันนาไม่เอเพะ”
ยามไ้ยินพระนามอพระนิษาพระอ์เล็ ทรหยุพระบาทเล็น้อย หาแ่ท้ายที่สุแล้ว ลับมิมีใไยีะทรเสียเวลาับใรหน้าไหนอีแล้ว แม้นบริอันนาเป็นน้อแสนรั แ่ในเพลานี้หนทาารเอาัวรออพระนานั้นสำัว่าสิ่ใ อ์หิบริอันนาทรสิริโมแลอ่อนหวาน หาฝ่ายใ้ไ้ัวไป นำนาไปบแ่ับท่านลอร์ุนนา หรือถูส่ไปเป็นอราวัลำนัลแ่แม่ทัพนัรบสร้าื่อมีฝีมือ ไม่่าไม่แให้ายาไปหรอ ัห่วไปทำไม
เพลานี้ ำว่าพี่น้อสำหรับพระอ์นั้น มิมีอะไรสำัอีแล้ว
“อ์ราินีเพะ?”
“อะไรเล่า?”
ทรวาใส่นารับใ้้วยวามุนเียว ะร้อเรียอันใให้มาวาม
“ัทำอย่าไรีเพะ หม่อมันหาอ์หิบริอันนาไม่เอนะเพะ” รู้ีว่าพระนามออ์หิแโรลีนานั้นไร้วามสำัเพียใับอ์ปรอแห่เพิร์ลวู้ แ่ับอ์หิพระอ์เล็แห่เ็มส์เล่า มิไ้ทำให้ใพระนาสะุ้สะเทือนเลยหรือไร พระนิษาหายไปในยามศึเ่นนี้
“่าเถิ เลิสนใถึน้อสาวไร้ประโยน์พวนั้นสัที แล้วประอพาเราไปึ้นรถม้าที่อรอไว้ เี๋ยวนี้!”
“โธ่เอ๋ย ไหนยามเราไปเี้ยวราพาสีบริอันนา ทรโรธริ้วแลุ่นเือเป็นล้นพ้น เหุไนยามนี้ พอพาลภัยมาถึพระอ์ ลับเหัวพระนิษาทิ้อย่ามิแยแสเเ่นนี้ันเล่า?"
สัมผัสาทา้านหลั ท่อนพระรอบุรุษนายหนึ่โอบรัพระวรายอโแอนนาเอาไว้แน่น ริมพระโอษ์่อรไปยัปลายพระรร
“่าเป็นพี่สาวที่ใร้ายเสียรินะพะย่ะ่ะ”
“เ้าเป็นใร บัอามารู้ไหม เอามือแสนสปรอเ้าออไปาัวเราเี๋ยวนี้ เ้าทหารั่ว”
“โถๆ พระอ์ ลืมเลือนเสียอหม่อมันไปเสียแล้วหรือพะย่ะ่ะ?”
พระหัถ์ให่บีบาอโแอนนาแน่นนนาหวีร้อเพราะเ็บปว บัับระาให้พระนาทรหันมาทอพระเนรมอันเสียหน่อย
“ีแน!”
“พะย่ะ่ะ หม่อมันเอ ีแนแห่เน”
“แลบันี้ หม่อมันอพระราทานอนุา ำระแ้นวามที่มีทั้หมับพระอ์นะพะย่ะ่ะ”
ริแห่อ์ายหส์ถูระแทแทเ้าที่พระนาภีออ์ราินีโแอนนาเ็มแร
“รานี้เพื่อแผ่นินอหม่อมัน”
บาแผลรร์ถูย้ำ้ำเ้าไปยัำแหน่เิม
“และรานี้เพื่อท่านพ่ออหม่อมัน อ์ปรออลัน ที่พระอ์ทรมีบัาสั่ให้ทหารปลิีพพระอ์แล้วป้ายโยนวามผิให้ับอ์ายไทเลอร์แลแผ่นินไทเอร์ฮิลล์อย่าไรเล่าพะย่ะ่ะ”
“และรานี้ เพื่อทวยเทพแห่ีรีหิมะ และทุีวิที่สูสิ้นลไปเพราะพระอ์”
ับพลันพระวรายออ์ราินีแห่าพายัพ ถู้อนอุ้มให้ลอยหวือ แลถูเหวี่ยทิ้ลายอปราสาทแ้วแห่เน ธสีม่วถูปลลาเสาหินอ่อน พระบาทออ์ายีแนทรเหยียบย่ำ ่อนทรุไฟเผาให้มอไหม้!
หมสิ้นันเสียที อสรพิษร้ายแห่เ็มส์
ปราารน้ำแ็ถูพัทลายถล่มนเหลือเพียผืนหิมะว้าไลสุลูหูลูา แม้มิอยาหยามย่ำเียริยศและศัิ์ศรีอบรรพบุรุษแ่รั้โบราาลอแผ่นินเพิร์ลวู้ แ่อ์หิาริส่าำ้อปัประาศแนินแลอาาเให้รู้ทราบโยถ้วนทั่ว าพายัพถูลืมลืนหายไปับีรีแห่เล็แ้ว พระนาทรหลอมรวมให้เพิร์ลวู้นั้นเ้าร่วมลายเป็นแผ่นินเียวับสโนว์พอร์ท นาวามิไ้ถูไล่้อนฤาบัับให้เป็น้าทาส หาพระนาลับมีเมาประาศให้พวเานั้นปลูสร้าบ้าน อาศัยันเป็นเมือเล็ๆ อยู่ามเิม หารอบรัวใประส์ึ้นเป็นประานในวามปรออหส์เิน พระนาทรัมีลายลัษ์้อนรับและเื้อเิให้อยู่ร่วมันอย่าสมัรรัใร่แลร่มเย็น
ไม่ประส์ให้เลืออเ็มส์แหน่อึ้นมาอีหน
เพราะไม่รู้เลยว่าแผ่นินเรือรอแสนผาสุเเ่นนี้ะยั่ยืนไปถึเพียไหน
มิเิลฟิล์ล่าวืนยศถาแลสิทธิ์ศัิ์ทุประารลับสู่พระหัถ์ออ์ปรออ โลวัลเลย์ยามนี้เป็นแผ่นินเรือรอสมเียริและวามามที่พวเาพึไ้รับ
“อันใันีแน?”
ทรรับสั่รัสถามยามเห็นมุแ้วถูส่ถวายมายัเบื้อพระพัร์
“อพระอ์พะย่ะ่ะ”
“พี่ไม่เอาหรอ”
“แล้วันพะย่ะ่ะ สิ่นี้หาใ้ำรับำราหรือออื่นใไม่ เหุใพระอ์ถึรับสั่้วยาวาไม่ริัเ่นนั้นเล่าระหม่อม”
“็พี่ไม่เอา พี่ไม่อยาไ้นี่”
“ท่านพี่าริส่า?”
“สวมึ้นเศียรอน้อเถิ ีแน เป็นอ์ปรอที่เิบโอย่าส่าามแลเปี่ยมไป้วยุธรรมเถิ”
“แล้วัน รา่อนนั้น ยื้อแย่ันแทบวุ่น มาเพลานี้ทั้พระอ์และท่านพี่าอป ่าปิเสธเี่ยัน มิมีผู้ใประส์อยาถือรอบัลลั์แห่หส์เินนี้เลย”
“พี่มิเยึ้นเป็นอ์ปรอ รู้สึทำัวไม่ถู ให้เ้าเป็นนั่นีแล้ว ีแน”
“โธ่ แ่พระอ์เป็นโอรสอ์โนะพะย่ะ่ะ”
“แล้วมันเป็นเยี่ยไรันเล่า พี่อยู่รับใ้่วยานท่านพ่อมาั้แ่ยัเล็ เห็นอะไรมามาเหลือเิน พี่มิเหมาะับบัลลั์หรอ มีวามรู้มามายาำรับำรา หาแ่ไม่เ็เี่ยวหาล้าอย่าที่เ้ามี”
“ถวายพระพรเพะ อ์ปรอีแน”
อ์หิหส์แ้วทรย่อพระวรายถวายวามเารพแ่พระอนุา ลูแ้วสีใสอทั้สามพระอ์ทอประายหยอล้ออย่าสุสำราพระหฤทัย
“เป็นอ์ปรอนี่ีออนะเพะ”
“อย่าไรหรือพะย่ะ่ะ”
“เพลาหมายาหิามพระอ์ใ ยามไปทูลอให้เามาเี่ยวอนั้น มียศถาสูส่ถึเพียนี้ หินานั้นไ้แลามอพระอ์บ้าเป็นแน่แท้พะย่ะ่ะ”
“ท่านพี่าริส่า…”
อ์ายาอปทรแย้มยิ้มให้พระอนุา แม้นล่วลึแล้วยัทรประทับฝัวามรู้สึแสนีที่มี่ออ์หิเทลินนั้น แ่ยามเวลาผันผ่านมันลับลายเป็นวามทรำสวยามล้ำ่า หาพระอนุาอย่าอ์ายีแน่าหาเล่า ที่เร่ปรับเปลี่ยนพระอ์เอ เพื่อให้เป็นบุรุษเพียบพร้อมและเหมาะสมมาพอะูแลปป้ออ์หิาแนใ้พระอ์นั้น
“แล้วนี่ น้อะเินทาลใ้เมื่อไหร่ัน?”
“วันพรุ่เพะ ท่านพี่าอป านราินั้นมีมามายเหลือเิน าร้าายทาหัวเมือใ้โรน์รุ่เป็นยิ่นั แถมยามนี้สะพานเื่อมแผ่นินำลั่อสร้ายัไม่แล้วสิ้น เห็นทีน้อ้อรีบลับไปเพะ”
“ฝาวามิถึ ถึเบธานี้วยเล่า”
รับสั่ถึพระนิษาพระอ์เล็ ที่ทรเลือเินทาไปพำนัอาศัยอยู่ยัเมือเล็ๆ ใล้เแนวายแนระหว่าไทเอร์ฮิลล์แลโลสรูบิโอส แม้นไม่มีผู้ใประาศถอยศถาแลเนรเทศับไล่อ์ายไทเลอร์ แ่วามละอาย่อวามผิที่่อเอาไว้ ส่ผลให้พระอ์อร้อ่อสภาและอ์ประุมแห่เอิร์ธ ถอถอนพระยศอพระอ์เอ ให้เหลือเพียท่านลอร์ั้นปลายแถว รับพื้นที่แผ่นินเพียน้อยนิและทรัพย์สมบัิมิไ้มามายอะไริไป้วย อ์หิหส์าวยามทรเห็นายนรัทำเ่นนั้น ึเ้าเฝ้าอ้อนวอนพี่ายและพี่สาว อพระราทานอนุาให้ามิไปอยู่ินรอู่ัน
บันี้ทั้สอ่าใ้ีวิเรียบ่ายอย่าผาสุ ทรใ้พื้นที่บาส่วนบนแผ่นินที่ไ้รับพระราทาน ปลูสร้าเป็นโรเรียนนาเล็ เฝ้าสอนำรับำราให้เ็น้อยายหิในเมือนั้น
“ทรนึถึเรื่ออันใอยู่หรือเพะ?”
พระพัร์สวยหวานหันมาสบ้อ แม่สาวน้อย่าเื้อยแ้วเราอย่ามาราเบลทันทีที่สิ้นเสียอนา
นิสัยไม่ผิาท่านป้าอนาเลย ไม่เลยริๆ
“ทำไมหรือ?”
“หม่อมันเห็นทรยิ้มมาลอทา”
“เห็นทั่วทั้แผ่นินมีวามสุ ใเราึเป็นสุอย่าไรเล่า?”
“เท่านั้นหรือเพะ?”
“อะไรอเ้าันนัหนานะมาราเบล”
“หม่อมันิว่า ทรำลัีพระทัยที่ไ้ลับไปยัไทเอร์ฮิลล์มาว่าเพะ”
“เ้า นี่!”
แม้ึ้นพระสุรเสียแลล้ายุเอ็นารับใ้ หาแ่ในวหฤทัยอพระนานั้นลับสุล้ำเพราะารลับืนสู่แผ่นินพยั์ริอย่าที่มาราเบลว่าไว้ไม่มีผิเพี้ยน
สายลมอุ่นร้อนพัโบยอห้าเียวอุ่ม ทุ่ฟลอร่าเลออนสีเหลือสสวยสะบัไหวไปมา ส่ลิ่นหอมอ่อนๆ วนให้ผ่อนลาย ราวล้ายำลัล่าว้อนรับนที่ลับืนสู่บ้านอน
เส้นเศาำลับสะท้อนล้อับวอาทิย์ พระวรายออ์ายน้อยสูึ้นาราว่อนมานพระมาราที่ประทับยืนมออยู่บนเนินห้ายัทรแปลพระทัย เสียพระสรวลใส้อัล้อไปับสายลมแห่แนใ้ ในพระหัถ์น้อยประอถือ่ออไม้สีแสสวยเอาไว้ในมือแน่น
“เอาไปให้ท่านพ่อันเถิ”
พระพัร์ส่อเ้ามายหล่อเหลาเเ่นพระบิาสะบัหันไป้านหลั ่อนทรรัสรับสั่ับพระวรายเล็น่าทะนุถนอม อันมีเศาสีเทาสว่าล้อมประับ พระพัร์เล็รีผาผุผ่อ ลูแ้วสีเียวอมทออันเป็นเอลัษ์
“ลาริส่า เร็วเ้า”
อ์ายาร์ลอสทรร้อเรียพระนิษาน้อยๆ ให้ออเินามพระอ์มา
“าร์ล ลารี่”
ยามถูเรียานพระนาม ลูเสือแห่เอิร์ธทั้สอรีบหันพระพัร์ไปยัทิศทาอเสีย สอร่าูพระหัถ์ันแน่น่อนทรออวิ่พุ่รเ้ามาหาพระมารา
“ท่านแม่”
พระโอษ์อิ่มประทับรอยุมพิไปบนหน้าผาอโอรสและธิา ลูน้อยทั้สออพระนาที่มิไ้เห็นหน้าันร่วมหลายเือน พระหัถ์บอบบาลูบไล้ไปที่พระปราอิ่มลมอแม่หส์แ้วัวน้อย
“เลอะิน เลอะโลนที่ไหนอีเล่า แมุ่หลาบน้อยๆ อแม่”
“แปลุหลาบเพะ”
“าร์ล เอาอีแล้วหรือลู เหุใึอบพาน้อไปเล่นที่ริมผาหินนั่นนันะ”
“น้ออบุหลาบเนพะย่ะ่ะท่านแม่ หม่อมันมิอยาัใ ึ้อพาไปพะย่ะ่ะ หาวันใหม่อมันมิมีเพลา เพราะ้ออยู่เรียนำรับำรา น้อมีอัน้อไปยืนเาะประูเป็นลูเสือน้อยๆ ส่สายาอ้อนวอนหม่อมันอยู่เรื่อย”
ท่อนพระรเรียวสวยโอบพระวรายอลูน้อยทั้สอเ้ามาอรัเอาไว้แนบแน่น
“ท่านพ่อเป็นอย่าไรบ้าเล่า?”
ลูแ้วสีเียวสวยวูบไหวหลุบ่ำลเล็น้อย “ยัทรบรรทมนิ่เหมือนเิมพะย่ะ่ะ”
าริส่าูบปลอบประโลมโอรสอพระนา นึอบุสรวสวรร์ั้นฟ้าที่มิพราภัสาแสนรัอนา และพระบิาอเอิร์ธน้อยๆ ทั้สอนี้ไป่อนาลอันวร หาแ่พิษภัยาราไม้เนโร ส่ผลให้อ์ปรอไทเอร์ฮิลล์ทรประวรอย่าหนั แล้อพำนัพัรัษาัวมาพัให่แล้ว
แม้นมิไ้ายาไป แ่ทรบรรทมแน่นิ่อยู่แบบนั้น มานานแสนนานแล้วเหลือเิน
อย่าน้อยศึในรานั้น ัยนะอพระอ์ที่ทรมีเหนือเพิร์ลวู้ นอาะไ้สโนว์พอร์ทลับืนมาเรียไรเรือรออีรั้นั้น พระอ์ยัไ้อำนัลเป็นหส์แ้วน้อยๆ ในพระรรภ์อพระนาอี้วย
ราวสวมใสุ่เราะแล้วทรหน้ามืแลล้ายประวรไปนั้น นพลอยทำให้อ์หิแโรลีนาทรเ้าพระทัยผิไป ว่าพิษร้ายนั่นสัมฤทธิ์ผล หาแ่แท้ริแล้ว อ์หิหส์แ้วำลัทรรรภ์พระธิาแสนาม
พระหัถ์บานวลนุ่มลูบไล้ไปยัแ้มร้านอพระสวามี ทรนอนบรรทมสบนิ่ราวรูปสลัมาแสนนาน รอยแย้มพระสรวลแ้มประับบนพระพัร์ทรสิริโม ุหลาบเนที่ลาริส่าหส์แ้วัวน้อย ทรั้พระทัยนำมาถวายท่านพ่อ วาไว้อยู่้าเีย ริมพระโอษ์อิ่มสวยประทับรอยุมพิหวานล้ำบนพระโอษ์อภัสา
“ทรสุบินามมาหรือไรเพะ เหุใึมิยอมื่นึ้นมาพบหน้าหม่อมันับลูๆ เสียที”
อ์ายอัศวินผู้ึ่เยให้สัาเป็นมั่นเหมาะว่าัปป้อูแล และไม่ทำให้พระนา้อเศร้าหมอระทมใ เหุไนเล่าถึปล่อยให้พระนาเียวายอยู่ถึเพียนี้
พระพัร์แสนหวานบรลบนพระอุระอบุรุษแสนรั แม้นมันยับึ้นลแผ่วเบาบ่บอให้รับรู้ถึสัาีพอริสอฟ หาแ่สิ่ที่พระนาปรารถนานั้น ือหวัให้ภัสาฟื้นื่นึ้นมามอหน้าัน
วอาทิย์สุสว่าเลื่อนล้อยลอย่ำลแะเส้นอบฟ้า ผืนนภาถูย้อมเป็นส้มอมแนวลา อีไม่นานเท่าใแล้วหนอรารีาลมาเยี่ยมเยือน วพระเนรสีเินั่วาวปรือปิล้าๆ พระหัถ์บอบบาเาะุมพระหัถ์หนาอสวามีแสนรัเอาไว้แนบแน่น ไออุ่นาพระวรายห่อหุ้มโอบล้อมวใอนาเอาไว้
รอยเท้าย่าย่ำลไปบนพื้นหิมะาว หมอไอวันสีาลอยลุ้นบบัทัศนียภาพแสนสวยาม เสียหอบโหยโยเอาลมหายใเ้าปอ ัหวีรานฟัูล้ายเ้าอลมหายในั้นเหนื่อยนวนเียนะาใาย มือไม้สอ้านั้นีเียว บ้าบาุแเห่อเพราะถูเล็น้ำแ็าแนเหนือัทำร้ายเ้าถึั้นผิว
เสียฝีเท้าสวบสาบัไล่มาทา้านหลั ยามหันหน้าลับไปมอนั้นพบเห็นเพียไอเย็นอลุ่ม้อนหิมะ หาไ้มีวี่แววอใรไม่ ทว่า้าวเท้าเินรยับหน้าไปไ้ไม่ไล ลับพบเห็นร่าอใรนหนึ่นอนแน่นิ่มอยู่บนอเล็น้ำแ็เย็นยะเยือ ผแ้วสีาวส่อเป็นประายเาะพราวไปทั่วทั้ร่าายอันนิ่ันไม่ไหวิ
“ลุึ้น นี่ือำสั่”
มือบายื้อยุเย่าร่าายผู้นั้นให้ื่นลืมาึ้นมาประันหน้าัน เปลือาบนใบหน้ามสันนั่น เผยอเปิึ้นเล็น้อย รับ้อมายัวหน้าแสนหวาน ามราวนาฟ้านาสวรร์
สอร่าท่ามลาพายุหิมะประับประอัน้าวเินไปยั้านหน้า แ่ทว่านัวให่ว่าลับอ่อนแรนน่าใหาย แม้เรี่ยวแรน้อยนิว่ามา หาร่าแน่น้อยมิยอมวามือละถอยถอใ มือบา แนเล็เรียวระับพยุให้ออเินไป้วยัน นว่าะถึที่หมาย
หิมะสีาวร่วหล่นาท้อฟ้าหม่นอันแสนว้าให่ มันลอยละลิ่วเว้อยู่บนอาาศราวับำลัเ้นรำ ่อนะลสู่มือนิ่มที่าวละเอียลออไม่แพ้ับปุยหิมะเย็น
รอยยิ้มหวานาลีบปาสีแระเรื่อลี่ออมา ่อนหันหน้าไปหานที่เินี้าันมา ร่าสูให่เหลือบมอแล้วส่ยิ้มบาๆ ให้ ทว่าู่ๆ ลับล้มทั้ยืน ร่าำยำทิ้ัวนอนลบนพื้นหิมะาวโพลนอย่าหมแร มือบาว้าศีรษะอายผู้นั้นึ้นมาวาไว้บนั มือาวนวลลาไล้ไปามรอบหน้ามเ้มอย่าทะนุถนอม
"ทำไมถึทำเ่นนี้”
“หิมะพวนี้่าามและบริสุทธิ์ราวับพระอ์เสียเหลือเิน”
"อบำถามอเรา่อน”
"หิมะ หาแม้ร่วหล่นาฟ้าลสู่ผืนิน แ่มันยัวามามอยู่ี สีาวสะอาาัปลุมผืนินอันแสนสปรใหู้สวยาม พระอ์ทรเป็นแบบนั้นเ่นัน"
"พูอะไร เราไม่อยาฟั อย่าทำหน้าเหมือนนใล้ายใส่เรา้วย เราไม่อบ”
"อย่าอาลัยอาวร์ับระหม่อมนัเลยพระอ์ หม่อมันไม่สมวรไ้รับพระเมาใๆ าพระอ์อี หม่อมันทำร้ายพระอ์มามาพอแล้ว”
"ถ้าอย่านั้น็อย่าทำร้ายเราไปมาว่านี้สิ…"
ลิ่มเลือทะลัออาริมฝาู่นั้น มันระสาระเ็นไปทั่วพื้นหิมะ ้อนทับับภาพออ์ายริสอฟยามถูพิษร้ายาธนูอันมุ่รเ้ามาหมายะปลิร่าีวิออ์หิหส์แ้ว
าริส่าสะุ้ยันพระวรายึ้นมาลารารี เม็เหื่อผุึ้นเ็มพระพัร์สิริโม ทรสุบินแสนร้ายาเสียเหลือเิน ภาพหลอนย้อนทำร้ายพระนา้ำแล้ว้ำเล่า พระสวามีทรระโนาหลัอาาศึู่พระทัย เอาพระวรายโอบอบบัพระอ์ไว้ให้ทรพ้นภัยร้ายาลูธนูอเพิร์ลวู้
แลทรำ้อนอนแน่นิ่แบบนี้มาแสนนาน เป็นเพราะปป้อพระอ์เอาไว้แท้ๆ
วรายอรรบอบบาทรุู้อร่า ระออพระวรายให่โอพระสวามีเอาไว้แนบแน่น
“ท่านพี่เพะ น้อปรอบ้าน แลเลี้ยูลูทั้สออเราเพียลำพัมิไหวริๆ เพะ”
ยามไ้น้ำอุ่นเือลิ่นหอมอ่อนๆ าผลพีและุหลาบเนห่อหุ้มพระวรายแสนเหนื่อยล้าเอาไว้นั้น หส์แ้วาแนเหนือรู้สึผ่อนลายึ้นเป็นไหนๆ อไม้สสีหวานลอยละล่ออยู่บนอ่าทอำอร่าม ผืนฟ้าสีำเ้มสนิท ยามมีวาวประับแ้มนั้นามมาว่าสิ่ใ ลูแ้วสีเินับ้อไปยัหมู่ารา ่อนทรหลับาพริ้มเว้าวอนอพราทวยเทพในพระทัย หาแ่้อสะุ้โหยเมื่อสัมผัสรับรู้ถึไอร้อนระอุที่โอบอพระนาเอาไว้
พระโอษ์อุ่นร้อนไล่พรมุมพิไปบนไหล่ลามนนวลเนียน บเม้มย้ำรอยปรารถนาไว้บนหัวไหล่ผุผ่อ
พระพัร์หวานเอียพระศอไป้านหลั ทรเมียมอเ้าโรร้ายที่ิัววามหอมหวานาพระวรายอพระอ์
“ฝันแล้ว ฝันอี เมื่อไหร่หม่อมันัื่นานิทราแสนหวานนี่สัที”
“ฝันหรือ?”
“่อนหน้านั้นฝันร้ายเหลือ มารานี้ฝันนั้นลับหวานล้ำ สวยามแลล้ายเหมือนั่ับ้อไ้ หัวใหม่อมันนั้นปรับเปลี่ยนไม่ทันเลยริๆ” หส์แ้วทรพร่ำรำพันออมาับพระอ์เอ รานี้มิแล้วเป็นฝันหวาน ที่พระนาพานพบอยู่บ่อยไป ยามไร้แล้วึ่ไออุ่นอพระสวามี ระแสน้ำอุ่นแลลิ่นหอมสะอาเือานี่เล่า ่อยพอทำให้พระนาลายวามิถึในัวอภัสาไ้บ้า
ฝันแล้วฝันเล่า หิมะแ้วทรมีโอาสพบปะพระพัร์ับบุรุษแสนรั หาายผู้นั้นลับนั่นิ่ ส่มอบยิ้มหวานให้ับพระนา ประทับนั่ฟัทุรับสั่ ยามเมียรัเื้อยแ้วำนรรา ระบายเรื่อราวร้อยพันที่อัอั้นในหัวออพระนา
ทั้ปรอบริหารบ้านเมือ ทั้โอบอุ้มูแลลูเสือแลลูหส์ทั้สอ
เรื่อเล่าานมามายออาพระโอษ์อิ่มั่ผลพีสุ มิวายเป็นารบอเล่าถึารเริเิบโันษาออ์ายาร์ลอส และอ์หิลาริส่า
“สะพานเื่อมแนพยั์นั้น ใล้เสร็สิ้นแล้วเพะ เหลือเพียประับแ่ให้สวยามเท่านั้น ราวนี้เสือไฟและราสีห์แห่เพลิ ัไ้ลับมาเี่ยวอหลอมรวมเป็นผืนินเียวันอย่าที่วรเป็นสัทีเพะ”
“ะว่าไปนั้นแปลเหลือ าร่อสร้าสะพานเื่อมแนนั้น ลุล่วไปอย่ารวเร็วยิ่นั”
ท่อนพระรออ์ปรอไทเอร์ฮิลล์ในสุบินหวานล้ำอหส์แ้วโอบอพระวรายอรรเอาไว้แนบแน่น ามนอุหลาบแนเหนือเยวาบนแนอภัสา สัมผัสอบอุ่นอันถวิลหา ูละม้ายล้ายรินพระนารู้สึเ็มื้นในวหฤทัย ลูแ้วสอสีสบมอันเนิ่นนาน รอยแย้มพระสรวลแสนหวานส่มอบให้บุรุษที่ระออพระนาไว้
“โราร่าๆ ที่วาแผนไว้นั้นสำเร็ลุล่วไปไ้เินึ่หนึ่ ไทเอร์ฮิลล์อเราำลัรุ่โรน์เป็นอย่ายิ่เพะ ท่านพี่”
“เ้าลูเสือ ลูหส์นั้นเิบโึ้นอย่าาม เสียายแทนพระอ์นัเพะ ที่ไม่มีโอาสไ้ทอพระเนรแม่หส์แ้วัวน้อยอพวเรา ลูแ้วสีเียวอลารี่นั้น สวยล้ำั่ผืนทะเลสาบมรเลยเพะ”
สัมผัสอบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นวาบหวาม พระหัถ์หนาลาไล้ไปทั่วพระวรายอหิมะแ้วอย่ารุราน มันล่วล้ำิ่ลึนหส์เหนือาเนป่วนปั่นนเผลอเม้มัพระโอษ์่ำ
ฝันรานี้…เหมือนริเหลือเิน เหมือนนพลอยทำให้สิอนาหส์นั้นระเิระเิ
“ลารี่สวยเหมือนน้ออย่าไรเล่า”
วเนรอหส์แ้วที่ปรือปรอยเพราะแรโหมแห่ไฟปรารถนา เบิเปิว้าอย่าพระทัย ราไหนรานั้นยามพระอ์ทรฝันหวานว่าไ้พบับพระสวามี หาเป็นฝันแสนี ไม่มีรั้ไหนเลยที่อ์ายริสอฟะโ้อบับพระอ์
“ท่านพี่?”
“แล้วน้อว่าิว่าใรันเล่า”
อ์หิหส์แ้วทรผุลุึ้นาอ่าน้ำ หมุนพระวรายหันมาประันพระพัร์ับบุรุษที่โอบอพระนาาทา้านหลัในอ่าทอำเียวันมาพัให่
“ท่านพี่?”
“แล้วัน าริส่า” ริสอฟพระสรวลออมาเล็น้อยับท่าทาื่นระหนอแม่หส์แ้ว
พระนาันยันพระวรายึ้นาอ่าน้ำ ่อนเส็ถลันวิ่ลับไปยัส่วนห้อพระบรรทมทั้ๆ ที่ยัมิไ้ทรสวมใส่ลอพระอ์ใๆ ยามทอพระเนรเห็นว่าแท่นบรรทมว่าเปล่า พระนานั้นรรแสออมาในทันใ
ท่อนพระรแ็แรประออร่าบอบบาล้ำ่านั้นเอาไว้แนบแน่น
“ทรฟื้นื่นแล้ว ไยมิแ้บอับน้อ ะแล้น้อไปถึไหนเพะ?”
“พี่ืนสิอนน้ออยู่เมือเหนือ ยามอยู่สโนว์พอร์ทนั้นน้อนาหส์น้อยอพี่มีเรื่อให้สะสามาสิ่ พี่ัวนใเ้าไ้อย่าไรันเล่า?”
พระโอษ์อิ่ม่ำเผยอเปิหมายะโ้อบเถียืน ทว่าถูวยเอาวามหวานล้ำนั้นาพระสวามีไปเสียแล้ว ุมพินุ่มนวลเนิ่นนาน มันอ่อนหวานอ้อยอิ่ราวบอแทนวามิถึที่ทั้สอพระอ์มีให้แ่ัน
พระหัถ์หนาประอพระพัร์หวานนวลลอออเมียรัเอาไว้แนบแน่น ลูแ้วสีเียวอมทอมปลาบ้อเ้าไปยัวาราสีเินสุสาว ่อนทรเหนี่ยวรั้ร่านั้นให้เ้ามาระับแนบิับวรายแ็แร่อพระอ์ หส์แ้วถูประอให้ทอร่าลไปบนพื้นพรมหนานุ่มสีแเลือหมู ปั้วยิ้นทอลวลายพยั์แห่เปลวเพลิ มันร้อนแรเปรียบั่ลีลารัอหส์แ้วแลเสือไฟในเพลานี้ แม่หส์เหนือร่ายระบำสยายเรือนเศาสีำัับพระวีาวผาผุผ่อ ราวล้ายับปีนาพาหส์ที่ำลัสะบัาอออย่าออาเรียไร
ยามใบหน้าหวานโน้ม้ม่ำลมาแนบพระปราลบนพระอุระอพระสวามี เสียหอบราหวานหูประสานเป็นเสียเียวับลมหายใแห่พยั์าแนใ้
“หาลูมาเห็นเ้า น้อมิรู้ัเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
เพราะบันี้สมรภูมิรัอหส์เหนือเสือใ้ เป็นลาห้อพัส่วนพระอ์ ที่มิรู้ว่าะมีใรบัเอิผ่านทามาบ้าหรือไม่ โยปิแล้วลูเสือลูหส์ หาเ้าล่วยามรารีเมื่อใ มัะเส็มาประทับบรรทมับพระบิาอยู่เสมอ
“เอาไว้ั่เิมนั่นแล ุหลาบแ้วอพี่ โยเพาะยามน้อร่ายรำอยู่บนัวพี่นั้น ใบหน้าอน้อามยิ่ว่าราไหน”
พระปราาวนวลเห่อแับสีระเรื่ออลีบุหลาบึ้นทันใ ยามพระสวามีรับสั่ออมาอย่าเถรรเเ่นนั้น
“หาลูถาม บอาร์ลับลารี่ไปเถิ ว่าเราสอำลัหาเพื่อนเล่นให้ลูอยู่”
“ริสอฟ!”
เ้าอพระนามทรพระสรวลัลั่น้อ แลมิวายหยอเย้าระเ้าแหย่ายาแสนรั้วยรับสั่ถัมา
“ราท่านพ่อทรมีันษาเท่าพี่ในอนนี้ พวเรามีเทลินเพิ่มมาในราวศ์เอิร์ธแล้วนา แม่หส์แ้วอพี่”
“มัมานัเพะ”
“โธ่ เห็นใพี่เถิแมุ่หลาบแ้ว ท่านพ่อพี่เมียสอ ส่วนพี่นั้น มีน้อเพียนเียว”
ทั้บันแลวยเินไปในเพลาเียวัน รับสั่แหย่ระเ้านั้นแม้นวนให้น่าละอาย่อทวยเทพและผืนฟ้า หาทว่ามันลับสร้าวามปิิยินีแ่วหฤทัยอพระนาเป็นล้นพ้น
“ทรปป้อหม่อมันามธนูนั่น เป็นเพียเพราะำสัย์สาบานหรือไม่เพะ?”
“มิใ่หรอพะย่ะ่ะ อ์ราินีอหม่อมัน”
“หาใ่เพราะำสัย์สาบานที่มอบให้แ่ทวยเทพทั้เหนือใ้หรอพะย่ะ่ะ”
“แ่สิ่เียวที่ับเลื่อนร่าายและหัวใอหม่อมันให้ทำเ่นนั้น นั่นเพียเพราะว่า หม่อมันรัพระอ์ รัมาเหลือเินพะย่ะ่ะ”
สร้อยทอำประับร้อย้วยทับทิมลวลายหส์ที่ำลัเลื่อนไหวไปามัหวะร่ายรำอนาหส์แ้ว เป็นพยานให้แ่รับสั่ออ์ายริสอฟเป็นอย่าี
“พี่รัน้อ รัแม้ระทั่เราอยู่ในยามรบนั่นแล”
“เมื่อลสู่สนามรบนั้น มิวรมีรั ยเว้นเสียแ่ว่า บันี้เราสอำลัอยู่ในสนามรั”
อ์หิหิมะแ้วทรแย้มพระสรวลเบิบานประับบนพระพัร์สวยหวาน พ่อเสือไฟอพระนา่ามีวาาร้อนร้ายเสียเหลือเิน
“ว่าแ่อ์ราินีพะย่ะ่ะ”
“มีอะไรหรือ อัศวินริสอฟอหม่อมัน”
“มิมีอำนัลมอบให้แ่อัศวินที่ปป้อพระอ์หน่อยหรือพะย่ะ่ะ?”
“แล้วท่านประส์ถึสิ่ใฤา ท่านอัศวิน”
พระหัถ์หนาประอโน้มพระพัร์อายาแสนรัให้เ้ามาใล้ๆ “หม่อมันอยาไ้ลูแฝพะย่ะ่ะ”
ยามเมื่อรับสั่ออ์ปรอไทเอร์ฮิลล์สิ้นเสียล พระสุรเสียแสนหวานออ์ราินีหส์แ้วทรั้อไปทั่วทั้ห้อบรรทมในทันใ
ในที่สุ็มาถึอนสุท้ายแล้วนะะ
เป็นฟิที่ process นานมาที่สุอเราเลยล่ะ่ะ ั้แ่ สิหามปี 56 นนี่ ปี 58 แล้ว
แว่ๆ เป๋ๆ ไปบ้า เพราะสภาพิใ และอะไรหลายๆ อย่า #นี่ิว่าเป็นเพราะลืมึ้นไปบูาเทพหิมะ่อนแน่ๆเลย
อบุทุนนะะ ุนอ่านทุๆ น ที่ร่วมเินึ้นภูเาหิมะ แล้วระโลทะเลใ้ไป้วยัน #พอาหหห์ #รู้สึเรียไร
เป็นฟิที่ยามาๆๆๆ เลย แถวยัยาวที่สุเท่าที่เยเียนมาแล้ว้วย
อบุที่ิาม ที่ื่นอบนะะ
อบุนะะ
♥
ความคิดเห็น