คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 22 :: Prologue
เสียงเม็ดฝนที่ถูกสายลมแรงหอบหิ้วให้พวกมันกระเซ็นมากระทบเข้ากับกระจกหน้าต่างเกิดเป็นเสียงดังจังหวะสม่ำเสมอราวกับท้องฟ้ากำลังบรรเลงโน้ตเพลงอันแสนหงอยเหงายามค่ำคืน กลิ่นลมหายใจที่พ่นระบายออกมาแทบจะไม่ต้องเดาเลยว่าเจ้าของลมหายใจนั้นผ่านค่ำคืนที่ดื่มหนักมามากเพียงไหน
“ผมบอกแล้วว่า nylon string มันห่วยแตก”
“พวกก้าวร้าวแข็งกระด้างก็แบบนี้ล่ะ” เสียงหนึ่งดังสวนขึ้น คนถูกขัดจังหวะบทสนทนา หันไปมองด้วยสายเกรี้ยวกราด
“ถ้าไม่รู้เรื่องก็อย่ามายุ่ง!”
คนถูกตวาดใส่ยักไหล่เบาๆ ก่อนจะหยิบขวดแก้วที่ด้านในบรรจุน้ำสีอำพันขึ้นมายกดื่มรวดเดียวจนพร่องไปครึ่งค่อนขวด
“เละเทะ เหลวแหลก ไม่นานมันต้องพัง พี่เชื่อผม!”
คนโตสุดได้ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา เขานึกเบื่อหน่ายกับเรื่องพวกนี้เต็มที หากไม่ทำมัน พวกเขาก็ไม่เดือดร้อน ครั้งหนึ่งมันเป็นสิ่งที่รักมาก แต่ตอนนี้เขากลับเบื่อ
เพราะมีแต่คนน่าเบื่อ
กลุ่มคนที่ครั้งหนึ่ง เขาเคยยิ้มแย้ม หัวเราะ และมีความสุขยามได้มาร่วมกลุ่มสุมหัว
แต่ตอนนี้ เขาอยากจะหายหน้า หายหัว หายตัวไปจากพวกมันเสียให้หมด!
“พักผ่อนเถอะนี่ตีหนึ่งแล้ว”
“ครับ”
“ไปไหนล่ะครับพี่? อยู่ดื่มกับพวกเราก่อนสิครับ” น้ำเสียงที่บ่งบอกสภาพสติได้เป็นอย่างดี ทำเอาคนที่ถูกชวนถึงกับฟาดโต๊ะไม้วินเทจราคาแพงด้วยความรำคาญ ตัวเองก็แทบจะเหมาจนสิ้นสภาพยังจะมีหน้ามาชวนคนอื่นเขาอีก
“ดูแลคนอื่นๆด้วยนะ” หันไปบอกชายหนุ่มเพียงหนึ่งเดียวในห้องโถงกว้างที่มีสติครบถ้วนอยู่ทุกประการ
“คุณหนูผู้แสนร่ำรวยแบบนั้นจะดูแลใครเป็นหรอ?” เสียงของคนที่ดูเหมือนจะหลับเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ไปพักใหญ่กับดังขึ้นมา ก่อนจะหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจทันทีที่พูดจบ
“ในนี้ใครไม่รวยบ้างวะ?” หากแต่อีกเสียงหนึ่งสวนขึ้น
เสียงหัวเราะของคนสติไม่สัมปชัญญะดังก้องห้องโถง ชายหนุ่มคนที่กำลังจะออกไปพักผ่อนสมองถึงกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยหัวใจ ลอบมองคนที่กำลังอารมณ์พุ่งขึ้นถึงขีดสูงสุดอย่างนึกห่วง นิ้วยาวสวยกำลังกดกระแทกไปที่คีย์เปียโนอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หนวกหูว่ะ จะนอน” ร่างหนึ่งที่นอนเกลือกบนพื้นอย่างหมดสภาพ ไม่สมกับฐานะ หน้าตา และเกียรติของตัวเองแม้แต่น้อยนิด ตะคอกขึ้นมา นิ้วยาวทั้งสิบฟาดลงบนคีย์เปียโนส่งเสียงดังสนั่น
คนที่เดินออกไปจากห้องได้ไม่ถึงไหนดีต้องเดินกลับเข้ามาใหม่
“โธ่เว้ย พวกนายนี่มันอะไรกันนักกันหนา ถ้าฉันรู้ว่าพวกนายจะกลายเป็นไอ้พวกไร้ค่าแบบนี้ ฉันจะไม่เริ่มต้นทำเรื่องนี้ขึ้นมา หยุดเสียที ฉันเบื่อพวกนายเต็มทนแล้ว ฉันเบื่อ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อยากหายไปจากชีวิตของพวกซะเดี๋ยวนี้ ตอนนี้!” ระบายอารมณ์จบก็เดินพรวดพราดออกไป
โดยไม่รู้ตัวเลยว่า
สิ่งที่ต้องการ
จะเป็นจริง …. ในอีก 2 ชั่วโมงถัดมา
คนที่สลบไปเพราะฤทธิ์ของเครื่องดื่มกำลังงัวเงียเอามือข้างหนึ่งแตะมาที่ใบหน้าของตัวเอง เพราะรู้สึกถึงของเหลวที่สัมผัสกับผิวเนื้อ มือขาวยกขึ้นส่องกับแสงสว่างที่ลอดเข้ามาภายในห้องก่อนจะแหกปากร้องลั่น จนเพื่อนที่นอนหมดสภาพบนพื้นต้องผงกขึ้นมาร้องด่า หากแต่พอเห็นสภาพพื้นห้องก็ต้องแหกปากร้องระงม จากที่สะลึมสะลือเพราะสุรากลายเป็นตื่นเต็มตา กระโจนวิ่งไปเปิดไฟในห้อง
ของเหลวสีแดงฉานไหลนองไปทั่วพื้นไม้ปาเก้ ความลื่นของมันบวกกับมีของเหลวเป็นตัวช่วย ทำให้ฟื้นลื่นกว่าปกติ ร่างที่เพิ่งลุกไปเปิดไฟด้วยความเร็วไม่ระวังตัวล้มหงายหลังลงกับพื้น ดีที่หัวไม่กระแทกพื้นเพราะมันไปฟาดกับอะไรนิ่มๆอย่างหนึ่งเขาเสียก่อน
ดวงตาเบิกโตกว้างทันทีเมื่อเห็นว่าอะไร
หัวของเขากำลังหนอนหนุนอยู่บนอกของเพื่อน
อกที่นิ่งสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหวเพื่อบ่งบอกให้รู้ว่ากำลังหายใจ
เพื่อนที่ตายไปแล้ว!
“สายไนล่อนมันห่วย ผมบอกแล้ว สายเหล็กดีกว่าเยอะ” เสียงนิ่งเรียบ ฉุดให้สองคนที่ตอนนี้ตื่นเต็มตัว หันไปมองช้าๆ สายเหล็กที่เจ้าของคำพูดนั้นถืออยู่ เต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน
ความคิดเห็น