คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คนที่ไม่เคยอยู่ในสายตา
“แบมแบม วันหยุนี้เราไปินัมยอบัล(หมูสามั้นย่า)ันเหอะ อยาินๆมาเลย” ยูยอมทำเสียอ้อนๆเหมือนเ็น้อย
“ไ้สิ นั่นอโปรอยูเลยนี่นา”
“ไปเมส์เ็นเอร์้วย ไป๊อปปิ้้วย ไปเที่ยวันทั้วันเลยีว่า”
“ไ้อยู่แล้ว ยูอยาไปไหนเรา็ไปับยูหมแหล่ะ”
“รับปาแล้วนะ ห้ามผิำพู้วย”
เ้าวันเสาร์มาถึ ยูยอม้อออไป้านอแ่เ้าเพราะ้อไปื้ออเ้ามรมามำสั่อรุ่นพี่ที่มีหน้าที่เป็นสวัสิารมรม
ริๆ มันเป็นหน้าที่พวเานั่นแหล่ะ แ่พอมีน้อใหม่มา็หาเรื่อใ้ แถมเพราะยูเป็นเ็มาใหม่ที่่อน้าื่อ นอบน้อม แถมัวให่ เลยมัโนโยนหน้าที่ื้ออหนัๆ เ้ามรมมาให้บ่อยๆ
ยูไม่เยบอแบมแบม เพราะแม้แบมแบมะเป็นนที่ใี และให้วามเารพนที่อวุโสว่า แ่แบมแบม็เป็นนใล้าและไม่ยอมน
สำหรับยูยอมผู้ที่เป็นเหมือนหมาให่ เหมือนโลเ้น แ่ใเาเล็น้อยนิเียว ทั้ี้อาย ไม่่อยล้า ไม่มั่นใ ใสื่อ ี้เรใ และยอมน
แ่แบมแบมที่ัวเล็เหมือนิวาว่า ลับมีหัวใที่ล้าหาทุเรื่อ ถ้าแบมแบมรู้เ้สะ้อไปโวยวายรุ่นพี่แน่ ยูยอมไม่อยาให้เรื่อเล็น้อยเป็นปัหาให่
แบมแบมยันอนหลับปุ๋ยอยู่บนเีย
ยูยอมเียนโน้ทิ้ไว้บนโ๊ะหนัสือ
11โม เอันหน้าเมส์เ็นเอร์ที่เิมนะ
ยูยอม
แล้วยูยอม็ออไปทำธุระที่ถูรุ่นพี่ไหว้วาน(หรือเรียว่าใ้ให้ทำแทนัวเอน่ะแหล่ะ)
พอเสร็ธุระ ยูยอม็ไปรอแบมแบมที่หน้าเมส์เ็นเอร์ามนั
เารอแบมแบมนเที่ยว่า แ่แบมแบม็ไม่ยอมมาสัที
ยูยอมเริ่มใอไม่ี ะเิอะไรับแบมแบมหรือเปล่า
แบมแบมไม่่อยผิเวลานั อาะมีมาสายบ้าเพราะแ่ัวนาน และ็อบเินเหม่อลอยแล้ว็หลไปรนู้นรนี้ ทั้ที่อยู่เาหลีมาั้5-6ปีแล้วแท้ๆ
ยูยอมเป็นห่วึโทรหาแบมแบม แ่เ้าอเบอร์็ไม่รับโทรศัพท์
ยูยอมร้อนใมาึรีบลับไปามหาแบมแบม เารีบลับไปูที่หอ่อน แ่็พบว่าแบมแบมออไปแล้ว
ยูยอมยิ่ร้อนรนหนัว่าเิม ะเิอะไรไม่ีับแบมแบมหรือเปล่านะ เาใอร้อนรนไปหม เาน่าะนัแบมแบมที่หอแล้วลับไปรับแบมแบมที่หอ
มันเป็นวามว้าวุ่นใที่ไม่มีทาออ เพราะยูยอม็ไม่รู้ะไปามหาแบมแบมที่ไหน เาไ้แ่วิ่วุ่นไปทั่วทุที่ ที่แบมแบมน่าะไป โทรถามเพื่อนๆ นอื่น เพราะเาโทรหาแบมแบมหลายสายแล้วแบมแบม็ไม่รับโทรศัพท์สัที
แบมแบมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาถ่ายรูปนมหน้าาน่ารัที่ร้านๆ หนึ่ในเมีย เาี้ให้มาร์ู
"มาร์ฮยอูนี่สิน่ารัมาเลยถ้าื้อไป็ินไม่ลอ่ะ"
แบมแบมปิเสียโทรศัพท์ไว้ั้แ่อนูหนั แล้วลืมไปเลยว่าเายัไม่ไ้เปิเสีย
แบมแบมสัเเห็นมิสอลในโทรศัพท์หลายสาย เาเปิูเห็นเป็นเบอร์ยูยอมและเพื่อนอีหลายน ็เลยแปลใว่ายูยอมมีอะไรหรือเปล่าถึไ้โทรหาเาหลายสายนานี้
แบมแบมำลัะโทรลับหายูยอม แ่เาเห็นมาร์เินไปที่อื่นะ่อน เาเลยรีบยัโทรศัพท์ใส่ระเป๋าาเอย่าเิมแล้ววิ่ามมาร์ไป
แบมแบมวิ่ามมาร์ไปเพราะมาร์ทิ้เาไว้ แล้วเินไปทาร้านายเรื่อประับ
“มาร์ฮยอๆ เินหนีมาไม่รอผมเลย”
มาร์ใรีบอโทษ
“มาร์ฮยออยาไ้เรื่อประับหรอ”
“โอ๊ะ!!!นี่ะวันเิมาร์ฮยอแล้วนี่ ผมไปเลือูำไล หรือ่าหูให้มาร์ฮยอีว่า ผมรู้ว่ามาร์ฮยออบ”
มาร์ลืมไปเลยว่าใล้ะวันเิัวเอแล้ว
แบมแบมึมือมาร์เ้าไปในร้านเรื่อประับ
"มาร์ฮยออยาไ้อันไหน ่าหูีไหม ผมว่ามาร์ฮยอใส่บ่อยสุละ เอแ่เป็นโ้นี่ใส่่าหูไ้ใ่ป่าว อันนี้เท่ห์ีนะผมว่า เหมาะับมาร์ฮยอเลย"
แบมแบมพูเสียัเื้อยแ้ว ะหยิบ่าหูิ้นนั้นิ้นนี้มาเทียบับิ่หูมาร์
"อันนี้ลีมันไม่เหมือนลูระเบิเลยเนาะ เหมือน้อนอะไร็ไม่รู้"
แบมแบมพูไปหัวเราะไป
มาร์ยิ้มแห้ๆ ไม่อยาัใน้อ ปล่อยให้น้อเทียบ่าหูู่นั้นู่นี้ับหูัวเออย่าสนุสนาน
แบมแบมับมาร์สนิทันมาพอสมวร และมาร์็เห็นแบมแบมมาั้แ่เ็ แบมแบมเป็นเ็่าพูแล้วเวลาพู็มัะมีแอิ้ับเาลอ ทั้เาะแน ับมือ โอบเอว แบมแบมับมาร์พูุยันไปหัวเราะันไป ไม่รู้เลยว่าะเป็นเหุให้ใรบานแอบไม่พอใ
“โ้เอิน”
“มาับใรหรอ”
แบมแบมหันไปมอเมื่อเห็นมีายหนุ่มหน้าาหล่อนนึเินมาทัมาร์
“น้อาย ลูเพื่อนพ่อ”
“อ่อออออออ”
ผู้ายนนั้นลาเสียวนประสาทแ่แบมแบมไม่ไ้สนใ ปล่อยให้ผู้ให่เาุยันไป ัวเายัสนใ่าหู เาั้ใละว่าะื้อ่าหูนี่ล่ะให้มาร์ฮยอในวันเิ หรือะเป็นำไลเท่ห์ๆีนะ แ่อเลือที่ถูใและิว่ามาร์ฮยอน่าะอบให้ีๆ ่อน
ู่ๆ มาร์็พูับเาว่า “ยฮยอนไปเถอะ พีไม่อยาไ้แล้ว”
มาร์รีบวาำไลืนพนัานาย แล้วว้า้อมือแบมแบมเินออมาาร้าน
แบมแบม เพราะเาไม่ไ้สนใแ่แรว่าเิอะไรึ้น ู่ๆ มาร์็ูโรธๆ
ออมาหน้าร้านแล้ว ผู้ายนนั้น็ยัเหมือนะามออมาหาเรื่อมาร์ฮยออยู่เลย แบมแบมัไม่พอใ
“นายไม่้อมายุ่ับัน ไปูแลแฟนนายเถอะ”
มาร์ทนฟัแ็สันอแยพูาระแหนะระแหนไม่ไหวแล้ว เาไม่อยาระเบิอารม์โรธ่อหน้านอื่น
“แฟน?” แ็สัน
“อ๋อ โอเ ั้นัน็ะไม่วนในายเทับแฟนเหมือนัน”
แ็สันหันหลัเินลับไป พร้อมยมือทำท่าบ๊ายบาย
"ใรหรอฮะมาร์ฮยอ" แบมแบมถาม
ทำหน้าไม่่อยสบอารม์อีฝ่ายที่เ้ามาหาเรื่อวุ่นวาย ทำให้ารเลืออวัวันเิให้มาร์ฮยออเาะั
หนำ้ำยัทำให้มาร์ฮยอที่ปิใี และเยๆ ูโมโหนหน้าแ
มาร์ูโรธแบบที่แบมแบมไม่เยเห็นมา่อน
"มาร์ฮยอเป็นอะไรหรือเปล่า?" แบมแบมถามเมื่อเห็นมาร์าแๆ
"ป่าว" มาร์อบสั้นๆ แล้ว็เินนำแบมแบมๆ ออาเมียไปที่สถานีรถไฟใ้ิน
"ะลับแล้วหรอมาร์ฮยอ"
มาร์พยัหน้า "อื้อันอยาะลับละ โทษทีนะ เี๋ยวันไปส่นาย่อนละัน"
"มาร์ฮยอไม่สบายหรือเปล่า เี๋ยวผมลับเอ็ไ้นะ"
มาร์ปรับอารม์ัวเอ แล้วหันมาลูบหัวแบมแบมเบาๆ
ริๆ แบมแบมโแล้วล่ะ ูแลัวเอไ้สบาย แ่เา็ยัมอแบมแบมเป็นเ็อยู่ี
เารู้สึผินิหน่อยที่ทำให้แพลนที่มันวระสนุ้อร่อยล เพราะบานเ้ามาหาเรื่อเา ทำให้เาหุหิและเสียใ
"ไม่เป็นไร เี๋ยวันไปส่นายเอ"
มาร์ลั้นน้ำาแล้ววามรู้สึไว้
ส่วนแบมแบมผู้ไม่รู้อะไรเาไ้แ่ีใที่มาร์ฮยออเาะมาส่เาที่หน้าหอ ถึวันนี้ะอยู่้วยันไม่นานมา
แ่ิน้าวูหนัับเินเล่นแป๊บเียว แ่ารที่มาร์ฮยอะไปส่เาที่หอ็ทำให้พวเาไ้มีเวลาอยู่้วยันอี ็ีนะ แบมแบมอมยิ้ม
ว่าะถึหอ็่ำพอี มาร์มาส่แบมแบมรเนินทาเินึ้นหอ
"อโทษ้วยนะที่้อลับเร็วว่าที่รับปาไว้"
แบมแบมยิ้ม "ไม่เป็นไรมาร์ฮยอ วันหลัเรา่อยนัันใหม่็ไ้"
มาร์ลับไปแล้ว แบมแบม็เินึ้นเนินเพื่อลับหออเา
ระหว่าทาึ้นเนินนั้นแบมแบมเอยูยอมมายืนรออยู่
"ยูยอม!!!! " แบมแบมที่ำลัมีวามสุ ยิ้มหน้าบานร้อทัทายเพื่อนรั
แ่ยูยอมหันมามอเา้วยสีหน้าุัน หน้าแไปถึหู าแไปหม
เิอะไรึ้นับยูยอม แบมแบมเริ่มรู้สึไม่สบายใ
นที่ไม่เยอยู่ในสายา
ความคิดเห็น