คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คนใสซื่อกลายเป็นปีศาจ
หลัลับาแมป์ยูยอมับแบมแบม็ูเินๆัน
แม้พวเาะทำัวให้เป็นปิทุอย่า ใ้ีวิ้วยันแบบเิม แ่พอมี่วเวลาไหนที่้อสบา ถูเนื้อ้อัวัน พวเา็ะรีบผละาันทันที
ทั้ที่ปิริๆ แล้วพวเาอัน เล่นันแบบถึเนื้อถึัวมาลอ อารม์หวั่นไหวแปลๆ นี้เิึ้นไ้อย่าไร อนไหน็ไม่รู้
"ยฮยอน ยูยอม รู้่าวรุ่นพี่มินุนยั"
ยูยอมับแบมแบมที่เินเ้ามหาลัยพร้อมันถูรุ่นพี่ปี2ทั นพวเาใ
"เิอะไรึ้นรับพี่" ยูยอมถาม
"ไ้่าวว่าโนอเียร์อทีมู่แ่้อมอ่ะ พี่มินุนเป็นนวนีนไ บาที็อบไปทำหน้าาวนประสาทหาเรื่อาวบ้านเาอนแ่ เาหมั่นไส้อ่ะ"
"ไ้่าวว่ามีโ้มรมว่ายน้ำับนัีฬาอีนไป่วย นนั้นน่ะสาหัสว่ามินุนอี ะลับมาแ่ไ้อีหรือเปล่าไม่รู้"
โ้มรมว่ายน้ำ มาร์ฮยอหรือเปล่า แบมแบมใรีบวิ่ไปทามรมว่ายน้ำทันที
ยูยอมมอเพื่อนรัอเาวิ่หายไป่อหน้า่อา
"แล้วพี่มินุนเป็นยัไบ้าอ่ะพี่"
"มินุน็หนั เหมือนพวมันใะเล่นาน้อมือให้ใ้ไม่ไ้เลยล่ะ"
ยูยอมทำหน้าาเ็บแทน น่าลัวริๆ นพวนี้
วันนี้่วบ่ายโ้เรียประุมนัีฬาทีมเบสบอลทั้หมและแ้่าวมินุน
โ้แ้ว่าะ้อััวพิเอร์นใหม่เพื่อแทนมินุนให้เร็วที่สุ และเา้อเี่ยว้อมหนั
"ันะให้พวนายสอนมาััวพรุ่นี้เลยแล้วัน ยฮยอน ยูยอม"
โ้สั่ "เพราะไม่มีเวลาแล้ว พวนายอาะมีฝีมือแ่ยัาวามเี่ยวา ทัษะและประสบาร์แบบมินุน ันะ้อิวเ้มและ้อมแบบเี่ยวเลยนะ ไหวไม๊"
ยูยอมับแบมแบมรับปาพร้อมัน ยูยอมหันมามอแบมแบม
เาไม่เยิว่าแบมแบมเป็นู่แ่เลย และไม่เยิว่าพวเาะ้อมาแ่ันเอ้วย
"เย็นนี้ยูลับไป่อนเลยนะ เราว่าะแวะไปูมาร์ฮยอหน่อย ไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่า" แบมแบมบอยู
ยูยอมไม่ไ้รับปา เาเินลับหอนเียว้วยสีหน้าเศร้าๆ มาร์ฮยอสำัับแบมแบมเสมอสินะ
แบมแบมแวะไปหามาร์ที่หอ มาร์ูเศร้ามา แ่ไม่ยอมบอว่ามีเรื่ออะไร หลัามาร์เล่าเหุาร์ให้ฟั้วยน้ำเสียปนสะอื้นที่เหมือนะร้อไห้ แบมแบม็เาไ้ว่ามาร์เป็นห่วนายนัว่ายน้ำนนั้นมาแน่ๆ เพราะปิมาร์แทบะไม่แสวามรู้สึมานั
แ่มาร์ไม่ไ้บาเ็บรไหนเา็เบาใ แบมแบมไม่รบวนมาร์นานเพราะเารู้สึว่ามาร์อยาอยู่นเียวมาว่า
เ้านัีฬาที่อบวนประสาทมาร์ฮยอที่หน้าาหล่อๆนนั้นแน่ ที่เราเยเอที่เมีย ทำไมมาร์ฮยอูแร์หมอนั่นนันะ ถ้านายทำให้มาร์ฮยออันเสียในายเอีแน่ แบมแบมิในใ (ัวเล็ระเปี๊ยเียวแ่อบทำเป็นเ่ นี่ล่ะแบมแบม)
แบมแบมลับมาถึห้อ็ไม่เอยูยอม เห็นแ่โน้เียนไว้ว่าะไปนอน้าับเพื่อนืนนึ มีเรื่อสำัะไปปรึษาเพื่อน
แบมแบมสสัยว่ายูยอมเป็นอะไร หรือะอนที่เาไปหามาร์ฮยอวันนี้ แ่เอ ไหนว่าเ้าใันแล้วไ
่วหลัๆ เวลาแบมแบมนัับมาร์ไปิน้าว็พายูยอมไป้วยลอ เรียไ้ว่ามีมาร์เอแบมแบมรั้ไหน็ะมียูยอมามไป้วยเหมือนเาามัวันลอ ็ไม่น่าะอนนะ
แบมแบมอยาโทรถาม แ่แล้ว็เปลี่ยนใ
ืนนี้ที่้อนอนนเียวแบมแบมเ้าใวามรู้สึอำว่าเหาเลย ถึห้อะเล็ แ่มันลับูว้ามานรู้สึโหวเหวเมื่อไม่มียูยอมอยู่้วย
แบมแบมนอนพลิไปพลิมา เานอนไม่หลับ เาิอ แ่วันนี้ อุ๊า อผ้าห่มแล้ว็ยันอนไม่หลับ
เาิถึยูยอม โทรไปหาีไม๊นะ ไม่ีหรอ เี๋ยวะทำให้ยูยอมลำบาใแล้วอาะ้อลับมาหาเพราะเป็นห่วเา
แบมแบม่มาอยู่นานว่าะหลับ มันยาเย็นริๆ วามรู้สึว่าเปล่าอนไม่มียูยอมอยู่้าๆ
อนบ่ายโ้เรียแบมแบมับยูยอมััวเพื่อเล่นเป็นัวริให้ทีมแทนมินุน
แบมแบมมาถึ่อน โ้ึให้แบมแบมไปเทสารว้าลู่อน ทัษะารว้าลูอแบมแบมีที่เียว ลูอแบมแบมแม้ะไม่แรมาเท่าอยูยอมแ่าริ่หลบหลอแบเทอร์ไ้นับเป็นพรสวรร์ที่น่าสนใ
ยูยอมวิ่ระหืระหอบมายัสนาม มือวาอเาพันผ้าพันแผลไว้ถึบริเวเหนือ้อมือ
แบมแบมเห็นแล้วใรีบวิ่มาหาทันที
ทั้โ้และแบมแบมใถามเือบพร้อมัน "มือนายไปโนอะไรมา"
"เมื่อืนผม้มบะหมี่ินรับโ้แล้วยหม้อไม่ีมันเลยหใส่มือ น้ำร้อนเลยลวมือรับ"
ยูยอมบอับโ้ เาหน้าเสียเล็น้อย ลัวโนโ้บ่น
"เอ๊า!!! ให้มันไ้อย่านี้สิวะ พิทเอร์ันแ่ละน มาบาเ็บอะไรันอนนี้เนี่ย นี่แทนที่ันะมีัวเลือให้เลือบ้าเพราะนายับยฮยอนมีทัษะารว้าลูีพอๆัน แ่เทนิแ่าน่าสนใันนละแบบ เออแบบนี้ัน็ไม่้อเลือละ านนี้้อให้ยฮยอนลแ่นะ"
เมื่อแบมแบมไ้ยินโ้พู เา็ีใ เพราะมันเป็นวามฝันอเามานานแล้วที่ะไ้เล่นลีให่ๆ
นี่เาไ้เล่นเป็นัวริั้แ่ปี1 เลยหรอเนี่ย เาอยาะระโีใมา และมันีมาถ้ายูยอมะไ้ร่วมีใับเา้วย พวเาระโอัน้วยวามีใ
แ่นี้ยูยอม็บาเ็บนทำให้ไม่สามารถััวแบมแบมเลยไม่ล้าแม้แ่ะแสวามรู้สึีใออมา
ยูยอมใ้มือ้ายบ้นแนแบมแบมเบาๆ "ีใ้วยนะแบมแบม เราเื่อว่าแบมแบมทำไ้ ทำให้เ็มที่เผื่อเรา้วยนะ เี๋ยวเราะอยเียร์อยู่้าสนาม"
แบมแบม้อมหนัทุวัน พอลับถึหอ็มียูยอมอยูแลลอ
แ่พอแบมแบมะอูแลยูยอมทำแผลที่มือให้ยูยอมบ้า ยูยอมลับหวและบอว่าไม่้อ มัน้อไปทำที่โรพยาบาล
"มันเป็นเยอะนานั้นเลยหรอยู เราอูไ้ไหมอ่ะ"
"ไม่ไ้ๆ มาแะเอไม่ไ้เี๋ยวเื่อโรเ้าแผล" ยูยอมับท
"ั้นนายไปโรพยาบาลเราอไป้วยไ้ไหม เราอยาเห็นว่านายเ็บเยอะไหม"
"ไม่้อหรอๆ เราไปนเียวไวว่า มันไม่เป็นอะไรมาหรอเี๋ยว็หาย"
ารที่แบมแบมไ้เป็นัวริอทีม และารที่ยูยอมเ็บมือทำให้บรรยาาศารอยู่ร่วมันอพวเาลับมาเหมือนเิม อาารเินๆ ัน่อนหน้านี้หายไป
แบมแบมลับมาพูมา โม้เรื่อนู้นเรื่อนี้ ว่าโ้เี่ยวับเายัไบ้าให้ยูยอมฟัทุวัน และอยูแลยูยอมทุอย่า ทั้ัเสื้อผ้ารีผ้าให้ ้มบะหมี่ให้ิน บีบยาสีฟันใส่แปร สระผมให้
อะไรที่ยูทำ้วยมือเียวไม่ถนั แบมแบมะ่วยทำหรือไม่็ทำแทนให้หม
ยูยอมรู้สึุ่ม่ำหัวใมา
"แบมแบมไม่้อทำให้เรานานี้็ไ้ เราทำเอไ้" ยูยอมทำหน้ารู้สึผิ
"ไม่ไ้หรอ ยูมือเ็บะทำไ้ยัไ เราะทำให้เอ แล้วห้ามบ่นนะ ไม่ั้นเราะลโทษ ยูทำอะไรให้เรามาั้เยอะแยะ แ่นี้เราทำให้ยูไ้ สบายมา" แบมแบมยิ้มหวานใส่ นอีฝ่ายถึับหน้าแไปถึหู
"แบมแบมวันอาทิย์ที่17 เราไปินัมยอบัลันนะ รั้นี้อัหนัๆ เลยนะ เพราะั้แ่รั้่อนที่.......อไป ็ยัไม่ไ้ไปินเลย"
"ไ้เลย เี๋ยวเรา่ายเอ"
แบมแบมั้ใเียนโน้ัวโๆ ไว้บนปิทินเพื่อะไ้ไม่ยุ่นลืมอี
วันอาทิย์ที่17 พฤศิายน วันเิยูยอมนี่นา แบมแบมอมยิ้ม อ่ออออออออออ
แล้วเา็ิแผนะทำเอไพร์สวันเิให้ยูยอม ีเลย เาะไ้เยวามผิรั้่อน้วย
าาร้อมหนัว่านอื่นทำให้บารั้แบมแบม้อออมาาหอ่อน และลับเ้าหอทีหลัยูยอม หลายรั้เาหลับไปทั้ที่ยัไม่ไ้อาบน้ำ นยูยอม้อปลุให้มาิน้าวและอาบน้ำ่อน
ยูยอมเอ็ไป้อมปิ แ่ว่าไม่หนัเท่าแบมแบมเพราะเาไม่ไ้เป็นัวริ
แผลที่มือยูยอมหายีแล้ว แ่ที่น่าแปลใือมันไม่มีรอยแผลเป็นอะไรสันิ ไหนบอว่าเป็นหนัไ ริๆแล้วเป็นไม่มาแ่ยูยอมแ่อยาะอ้อนเราล่ะสิ แบมแบมิในใ เาไม่ไ้เอะใอะไร
แบมแบมรู้่าวาเพื่อนที่อยู่มรมว่ายน้ำว่ามาร์ฮยอย้ายไปปูานแล้ว เารู้สึเป็นห่วว่ามาร์ฮยอะเป็นอะไรหรือเปล่า โทรไปถาม็ทำเสียไม่่อยี เหมือนะร้อไห้และูเศร้าทุรั้
แบมแบมไม่สบายใและิว่าเาวระไปหามาร์ฮยอบ้าีว่า มาร์ฮยอูแลเามาั้แ่เ็ๆ อนนี้เหมือนมาร์ฮยอะมีเรื่อไม่สบายใมาๆ เา็อยาให้ำลัใมาร์ฮยอบ้า
วันอาทิย์เป็นวันที่พัไม่มี้อม แบมแบมึรีบื่นแ่เ้ามืนั่รถไฟไปหามาร์ที่ปูาน ถ้าเาออสาย็เหมือนเาเสียเวลาอยู่บนรถไฟไม่ไ้ไปไหน่อไหนแน่
ยูยอมื่นมาไม่เห็นแบมแบมเา็แปลใ วันนี้วันอาทิย์ไม่มี้อมนี่นาทำไมแบมแบมออไปไหนแ่เ้า แทนที่ะนอนพัและื่นสายๆ หน่อย
ยูยอมลุึ้นมาเห็นโน้วาอยู่บนโ๊ะหนัสือ
มาร์ฮยอย้ายไปปูานแล้ว เหมือนะมีเรื่อไม่สบายใ เราโทรไปทีไรเสียมาร์ฮยอไม่ีทุทีเลย น่าะเพราะเรื่อนัว่ายน้ำนนั้น เราเป็นห่วเลยะแวะไปเยี่ยมมาร์ฮยอหน่อยนะ ถึแล้วเี๋ยวโทรหา
แบมแบม
แบมแบมทำามที่รับปาับยูยอมไว้ ไปไหนให้บอ ไม่ให้ปิมือถือหรือปิเสีย
แ่เมื่ออ่านโน้บยูยอม็โมโหั เาโรธหัวฟัหัวเหวี่ย ยำโน๊ปาลถัยะแล้วนั่ทรุลับพื้น ยูยอมุมมับสีหน้าปวร้าว มาร์ฮยออีแล้วหรอ อะไรๆ็มาร์ฮยอ่อนเสมอสินะ
แบมแบมลืมำพูที่เยรับปาเาว่าวันนี้ะไปินัมยอบัล้วยัน และที่สำัวันนี้วันเิเา แบมแบมลับลืมและไม่สนใสันิ
ยูยอมทั้โรธทั้น้อยใ เารัและใส่ใแบมแบมมา ใส่ใรายละเอียเล็ๆ น้อยๆ ทุเรื่อ ไม่ว่าแบมแบมะมีอะไรเปลี่ยนไปเา็ะรับรู้ไ้ทันที เพราะเามอและสนใแ่เรื่ออแบมแบมลอเวลา
แ่แบมแบมลับไม่เยใส่ใเรื่ออเาเลย ลืมวันเิ ลืมแม้ระทั่เรื่อที่รัปาไว้ และไปสนใแ่มาร์
ยูยอมโมโหนน้ำาไหล เานั่ร้อไห้เพราะวามน้อยใอยู่พัให่ๆ แบมแบมน่าะถึแล้วเพราะมีสายโทรเามา แ่เา็ไม่อยารับ
ยูยอมเ็บ้าวอใส่ระเป๋า เาะลับไปบ้านที่นัมยาู ไปหาพ่อับแม่ีว่า
วันเิอเา นอาพ่อแม่และนในรอบรัวไม่มีใรำไ้หรือิะใส่ใหรอ
ยูยอมเียนโน้ทิ้ไว้ให้แบมแบม
ลับบ้านที่นัมยาู แบมแบมลืมวันเิเราเราไม่เสียใเท่าแบมแบมลืมำพูที่เยรับปาเราไว้ มันแปลว่าแบมแบมไม่เยให้วามสำัับมัน หรือใส่ใเราเลย
ิาเบสบอล ถ้าแบทเทอร์ีไม่โนลูหรือบอล3 รั้ แบทเทอร์นนั้นะเอาท์ทันที เราเยเล่าให้แบมแบมฟัำไ้ไหม ว่าถ้าเป็นเรา เราะให้โอาสนๆ นึทำผิพลาและแ้ัวไ้แ่2รั้ ไม่มีรั้ที่3 แ่2รั้ สำหรับเรานๆนั้นถือว่าเอาท์แล้ว
ยูยอม
แบมแบมลับมาถึห้อ็่อน้าึ เาเหนื่อยนแทบหมแร
เาไ้รับฟัเรื่อราวหลายๆอย่าามาร์ฮยอแล้ว มาร์เป็นนเ็บอารม์วามรู้สึและมีอะไรไม่่อยพู
แ่เหมือนมาร์ฮยอะรัผู้ายนนั้นมาเลย ถึนาระบายให้เาฟั มาร์ฮยอน่าสสารั แ่เาไม่รู้ะปลอบใยัไี เา็แ่เ็อายุ18 เอ ไม่เ้าใวามรัอพวผู้ให่หรอ เายัไม่เยรู้ัวามรั้วย้ำ
แบมแบมวาเป้บนโ๊ะหนัสือ เาเห็นโน้ที่ยูยอมเียนไว้แล้ว็ใหาย ายริเาลืมวันเิยูยอมไปะสนิท เพราะทุวันเาิถึแ่เรื่อ้อม แล้วพอเรื่อมาร์ฮยอเ้ามาในหัวเา็ันไปิเป็นห่วมาร์ฮยอ่อนนลืมวันเิและลืมที่เยนัยูยอมไว้เลย
แบมแบมพยายามโทรหาะอโทษยูยอม แ่โทรเป็นร้อยๆ สายยูยอม็ไม่รับ
เาเ้าใวามร้อนใอนที่ยูยอมโทรหาเาเมื่อหลายวัน่อนแล้ว
ะทำยัไี ะไปบ้านยูยอม็ไปไม่ถู เพราะเาไม่รู้ั
แบมแบมสับสนเาไ้แ่นัุ่มมับและพยายามโทรหายูยอมอยู่ลอนแล้วนรอยูยอม็ยัไม่ยอมรับสาย สุท้ายเหมือนยะปิเรื่อไปแล้ว
ะรอยูลับมาแล้ว่อยอโทษีไหม
แบมแบมเินไปรอที่ทาึ้นเนินหน้าหอ
ยูยอม้อลับืนนี้แหล่ะ เพราะพรุ่นี้มีเรียนแล้ว็มี้อม ยูยอมเป็นนเร่รัและเารพมา เาไม่มีทาโหรอ
แบมแบมรอยูยอมนึ อาาศ็หนาวแ่เา็ยัอย แ่ยูยอม็ยัไม่มาสัที
โทรไปหา็ไม่มีสัาอบรับ
แบมแบมยืนัวสั่นรอยูยอมอยู่อย่านั้นไม่ยอมึ้นห้อ เาเ้าใทุวามรู้สึอยูยอมแล้ว
วามรู้สึร้อนรนที่โทรไปหาแล้วอีฝ่ายไม่รับ ัวลระวนระวายวุ่นวายใว่าอีฝ่ายะเป็นอะไรหรือเปล่าถึไม่ยอมลับมาสัที อยาะไปาม็ไม่รู้ะไปหาที่ไหน
พอแบมแบมเห็นยูยอมเินึ้นเนินมาเา็รู้สึีใมา รีบวิ่ไปหาและโผอยูยอมทันที แบมแบมบหน้าบนโทอยูยอม เาเริ่มร้อไห้
"ยูเราอโทษ อโทษริๆ เราเป็นห่วยูมานะ โทรไป็ไม่รับสายเราลัวยูะเป็นอะไรไป เรามายืนรอั้นานยู็ไม่มาสัที เราร้อนใไปหม เราเ้าใวามรู้สึยูอนนั้นแล้วล่ะ เราสัาะไม่ทำแบบนี้อีแล้ว ยโทษให้เรานะ"
ยูยอมแะแนแบมแบมออ เาทำหน้าเอือม เมินหน้าไม่สนใและเินหนีมาาแบมแบมทันที
แบมแบมรู้สึเ็บปวหัวใี๊ น้ำาอุ่นๆไหลอาบแ้ม แบมแบมวิ่มาอยูยอมา้านหลั เาับมือัวเอไว้ให้แน่นว่าเิมยูยอมะไ้แะมือเาไม่ออ
ยูยอมพยายามสะบัแบมแบมออ เาสะบันแบมแบมล้มไปอที่พื้น
แบมแบมทำหน้าเหรอ เยหน้ามอเพื่อนรัอย่าน้อยใ
ยูยอมเินึ้นหอไปไม่สนใแม้แ่ะหันมามอ
เาเ็บอแล้วอาบน้ำ เรียมะนอน ไม่อยาุย ไม่อยาฟัไม่อยารับรู้อะไรทั้นั้น
แบมแบมวาโทไว้ับพนัเ้าอี้ เาสวมเสว็เอร์ลายาร์ูนน่ารั ไ้แ่ยืนรอให้ยูยอมออมาาห้อน้ำสัที
ยูยอมอาบน้ำเสร็นุ่ผ้าเ็ัวผืนเียวออมาาห้อน้ำ ำลัวานหาเสื้อใส่ แบมแบมหยิบมายื่นให้เพื่อเอาใ ยูยอม็ไม่สนใ
"ยู เรารู้ว่าราวนี้ยูโรธเราริๆ แ่เราสัาริๆ นะว่า่อไปะไม่มีแบบนี้อีแล้วริๆ เราุยับไ้มะ....."
ยูยอมรีบวาทั้ที่แบมแบมยัพูไม่ทันบ "อย่ามาทำเป็นสัา นายไม่เยทำอะไรที่รับปาไ้สัอย่า อย่ามาีแ่พู ันไม่อยาฟั ันะไม่เื่อมันอีแล้ว"
สรรพนามารเรียเริ่มเปลี่ยนไปและห่าเหิน แถมน้ำเสีย็ูราเรี้ยว
แบมแบมเริ่มโรธ เาน้ำาลอ
"เรารู้ว่าเราผิ แ่เรื่อแ่นี้มัน้อโรธถึนาให้อภัยันไม่ไ้เลยหรอ ทำไมยู้อโรธนานี้ โรธว่ารั้ที่แล้วอี แถมไม่ใ่แ่ทำเยา แ่ยัทำรุนแรพูาแรๆ ับเราอี"
ยูยอมโรธมาว่าเิม เาโรธนหน้าแ เห็นเส้นเลือที่มับปูออมา
"แ่นี้หรอ นายพูมาไ้ว่าแ่นี้หรอ สำหรับันนเป็นเพื่อนันมัน้อรู้ัรัษาำพู นาย็รู้ แ่ถ้านเราถ้าไม่รู้ัรัษาำพู ไม่ิะใส่ใันริๆ ็ไม่้อมาบัน" ยูยอมับท
แบมแบมเสียในน้ำาไหลพรา เาไม่ิว่ามันะเป็นเรื่อให่นานี้ เาไม่ไ้อยาเลิบับยูยอมนะ
"ยูเราอโทษริๆ เรารู้ว่ายูีเรียสับมัน ยูะให้เราอะไร็ไ้ เรายอมหมเลย อแ่ยูหายโรธเราไ้ไหม นะ นะ" แบมแบมสบาอีฝ่าย ทำสีหน้าเว้าวอน
"ทำอะไร็ไ้หรอ นายให้ันทำอะไร็ไ้ใ่ไหม" ยูยอมัรามะพู "ี!!!!! ั้นมานี่มา"
ยูยอมุแบมแบมมาที่เีย เาระาร่าายเล็ๆ บอบบานั้นและเหวี่ยลไปบนเียอย่าไม่ปราีเลย
ยูยอมับัวแบมแบมลบนเีย
แบมแบมใ ทำไมยูยอมที่เยแสนื่อและใีอเา ถึูุันน่าลัวนานี้
"ทำอะไร็ไ้ให้ันหายโรธใ่มะ นายพูเอนะ"
พูบยูยอม็ระมูบุไ้ไปที่ออแบมแบม แบมแบมใใหายเสียวท้อน้อยวาบ ัวาไปหม ยูยอมเป็นอะไร ทำไมทำัวน่าลัวแบบนี้
แบมแบมพยายามผลัร่ายูยอมออไปให้พ้นัวเา แ่แนเล็ๆ ไม่สามารถะผลัไสร่าหนาออีฝ่ายไ้เลย
ยูยอมริมฝีปาูบอไ้ไปามออ ิ่หู แ้มทั้สอ้าอแบมแบมอย่าบ้าลั่ แบมแบมทั้ใ ทั้ลัว และหมทาิ้นรน
ริมฝีปาที่ระมุไ้พรมูบอย่าูื่มและหื่นระหาย ฝ่ามือที่ล้วเ้าไปใ้เสื้อผ้า เล้าลึหน้าท้อและออแบมแบม มันทำให้แบมแบมรู้สึวาบหวิวเสียว่านไปหม เาไม่เยรู้สึแบบนี้มา่อน เาไม่รู้ว่ามันืออะไร เาแ่รู้สึลัว นี่ไม่ใ่ยูยอมนเิมอเา
ลมหายใยูยอมมีลิ่นแอลอฮอล์ นี่ยูยอมื่มเหล้ามาหรอ
แบมแบมหมแรัืน เาไ้แ่ร้อไห้สะอึสะอื้นอยู่ในอ้อมออยูยอม ร่าายที่อ่อนปวเปียไร้เรี่ยวแร สะอื้นะัวสั่นเทิ้ม
ยูยอมเห็นแบมแบมหยุิ้น และเอาแ่ร้อไห้ เา็เลยหยุ ยูยอม้มมอแบมแบม้วยสายาเ็บปวยาเินะบรรยาย
แบมแบมส่สายาัพ้อเป็นเิ่อว่าว่ายูยอมไม่วรทำร้ายเาแบบนี้ แล้ว็ร้อไห้ัวสั่น
ยูยอมผละาัวแบมแบม เาว้าเสื้อและาเมาใส่ หยิบ้าวอำเป็นโยนใส่เป้ ว้าเป้พาึ้นบ่า หยิบเสื้อโทและำลัะออไป้านอทันที
แม้ะใและู๊ออยู่ แ่แบมแบม็รีบลุมาว้าเอวยูไว้
แบมแบมอเอวยูไว้แน่น
"ยูะไปไหน
"ันอยู่ับนายไม่ไ้หรอ ไม่ั้นันอาะเผลอทำเรื่อไม่ีแบบนี้ับนายอี ันะไปอยู่ที่อื่น"
แล้วยูยอม็ออาห้อไป ทิ้ให้แบมแบมนั่ร้อไห้อยู่ับวามสับสนและปวร้าวในใเพียลำพั
นใสื่อลายเป็นปีศา
ความคิดเห็น