ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC 2PM] The mentor is vampire พี่เลี้ยงหนูเป็นแวมไพร์

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

    • อัปเดตล่าสุด 17 ธ.ค. 56


    ตอนที่ 2   

         #อูยอง

         “ผมกลับมาแล้วฮะแม่ ผมพาจุนโฮกับเพื่อนใหม่มาด้วย”  เมื่อผมมาถึงบ้านก็วิ่งมาหาแม่ในห้องครัวทันที

         “เอาของไปเก็บข้างบนแล้วมาช่วยแม่จัดโต๊ะอาหารนี่มา”

         “ฮะแม่ จุนโฮ ชานซองขึ้นมาเก็บข้างบนก่อน”  ผมตะโกนบอกเพื่อนสองคนที่ยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

         ผมวิ่งลงมาจากชั้นอย่างเร็วจนทำให้ผมก้าวบันไดผิดคั้นผมจึงสะดุดแล้วลอยไปทันร่างผู้ชายคนนึง  ที่สำคัญหน้าอกแน่นมากกก  WoW

         “ไอด้งเป็นอะไรมากป่ะวะ”  จุนโฮกับชานซองวิ่งลงมาดูอาการผมทั้งทีผมทับร่างผู้คนเดิมอยู่

         “หึ ขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจ”

         เมื่อสติผมกลับคืนมากแล้วก็รีบลุกออกจากแผงอกของผู้ชายคนนั้นซึ่งผมไม่เคยเห็นหน้ามากก่อนสงสัยจะเป็นพี่เลี้ยงคนใหม่แน่นอน

         “มีเรื่องอะไรกันน่ะเอะอะโว้ยวายไปถึงในครัวเลย”  แม่ที่คาดว่ากำลังทำกับข้าวอยู่เดินออกมาดูสถานการณ์ตอนนี้  “นั้นนิชคุณใช่มั้ยจ๊ะ”  เดิมทักผู้ชายคนนั้นด้วยท่าทางดีใจออกนอกหน้า

         “สวัสดีครับ” 

         “อูยองนี่พี่เลี้ยงของลูกชื่อนิชคุณพึ่งย้ายมาจากอเมริกา” 

         ว่าแล้วไง !

         ผมไม่มองแม้แต่หน้าของพี่เลี้ยงของผมเอง  ก็ผมบอกแล้วว่าไม่อยากได้พี่เลี้ยงแต่แม่ก็หามาให้อยู่นั้นแหละ  เมื่อมาเป็นพี่เลี้ยงของฉันแล้วก็ต้องอยู่ให้ได้ด้วยนะนิชคุณ !

         “นายน่ะหรออูยอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

         “อือ”

         ผมตอบแค่นั้นแล้วเดินไปที่สนามหลังบ้านกับจุนโฮและชานซอง  แต่ผมสังเกตเห็นชานซองเงียบผิดปกติตั้งแต่ที่ผมล้มทับนิชคุณแล้ว

         “ชานซองนายเป็นอะไรรึป่าว”  ผมถามเมื่อเราเดิมมาถึงหลังบ้าน

         “ไม่ได้เป็นอะไรนิ ทำไมหรอ”

         “ก็ฉันเห็นนายเงียบตั้งแต่เจอกับนิชคุณแล้ว”

         “ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก มาจัดโต๊ะกันเถอะเดี๋ยวพวกพี่ๆที่นายชวนจะถึงเอาซะก่อน”

         ผม จุนโฮและชานซองช่วยกันจัดโต๊ะกันอย่างสนุกสนานไม่นานก็จัดโต๊ะกันเสร็จ  แล้วแม่กับนิชคุณก็ยกอาหารมาจัดเป็นที่เรียบร้อย  จากนั้นผมก็ขอตัวทุกคนไปรับพวกพี่ๆที่ผมชวนมาปาร์ตี้ด้วยกันที่หน้าปากซอย

        

         #ชานซอง

         ขอบองเลยว่าอารมณืของผมตอนนี้มันบูดสุดๆที่เคยเป็นมาเลยล่ะ  เพราะอะไรน่ะหรอเพราะไอคุณหรือนิชคุณพี่เลี้ยงของบ้านนี้ไง  พวกคุณอาจจะยังไม่รู้ว่าผมกับไอคุณเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน  พ่อของมันเก็บผมมาเลี้ยงตั้งแต่ตอนที่ผมอยู่ที่บ้านเลี้ยงเด็กกำหร้า  ผมต้องกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะไอคุณมันทำให้พ่อกับแม่ผมตาย

         แล้วที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อที่จะแก้แค้นให้พ่อกับแม่ที่ตายเพราะน้ำมือของไอคุณ  ผมได้ยินมาว่าไอคุณมีสิ่งที่รักมากที่สุดในชีวิตอยู่ที่นี่แต่ปัญหาก็คือผมไม่รู้ว่าสิ่งที่มันรักอยู่ที่ส่วนไหนของที่นี่และมันยังตามมาขัดขวางอีกแบบนี้มันไม่ง่ายเลยจริง

         “ชานซองนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวหรอ”  จุนโอเดินมานั่งข้างๆผมแล้วยื้นโคลามาให้ผม

         “ป่าวน่ะ พวกพี่ๆที่อูยองชวนมากันแล้วหรอ”

         “อืมมาแล้วเราไปกันเถอะ”

         ผมเดินตามจุนโฮไปยังโต๊ะอาหารที่เราเตรียมกันไว้  จากตอนแรกที่มีผม จุนโฮ อูยอง แม่ของอูยองและไอคุณ (ตอนนี้ไอคุณกับแม่อูยองไม่อยู่แล้วสงสัยไปเตรียมมอาหาร) อยู่ตอนนี้ก็มีสมาชิกเพิ่มมาอีกสองคน  ซึ่งมีอยู่คนนึงที่ผมรู้สึกว่าคุ้นหน้ามาก

         “มาแล้วครับฮยอง นี่คือชานซองเพื่อนใหม่ของผมเอง”

         “ให้มันน้อยๆหน่อยนะครับไอโฮชานซองก็เพื่อนฉันเหมือนกันนะ”

         อูยองกับจุนโฮเริ่มทะเลอะกันอีกรอบ  วันนี้ทั้งสองคนรู้สึกว่าจะทะเลอะกันเป็นร้อยๆรอบได้แล้วมั้ง

         “หวัดดีครับ ผมชื่อชานซองมากจากอเมริกาครับ”

         “หวัดดีฉันชื่อแทคยอนเป็นพี่ของไอพวกนี้มันและตอนนี้นายก็เป็นน้องของฉันอีกคนแล้วนะ”  คนที่ผมว่าคุ้นหน้าพูดขึ้น

         “ส่วนฉันชื่อมินจุนหรือเรียกเฮียจุนก็ได้”  อีกคนแนะนำตัว

         “จุนโฮแล้วแม่กับนิชคุณล่ะ”   อูยองถามขึ้นเมื่อไม่เจอแม่กับไอคุณ

         “ในครัวสงสัยไปยกอาหารล่ะมั้ง”

         #นิชคุณ

         ตอนนี้ผมเข้ามาในครัวเพื่อยกอาหารไปเสิร์ฟให้กับทุกคน  ในหัวผมคิดถึงแต่เรื่องของชานซอง  เค้ามาที่นี่เพื่อแก้แค้นผมที่ทำให้พ่อกับแม่เค้าตายแต่ที่จริงแล้วมันเป็นอุบัติเหตุผมไม่ได้ตั้งใจให้พ่อกับแม่ของชายซองตาย 

         ผมกับชานซองเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกันพ่อเก็บชานซองมาเลี้ยงทันทีที่รู้ว่าผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่ของเค้าตาย  แต่ดูเหมือนว่าชานซองคงจะเกลียดผมมากด้วยเหตุที่ผมเป็นแวมไพร์บวกกับเรื่องที่ผมเป็นต้นเหตุของการตายของพ่อกับแม่ของเค้า  ส่วนชานซองพ่อเคยบอกว่าชานซองเป็นมนุษย์หมาป่าเลือดผสมถ้าเค้าอายุครบ20เมื่อไหร่เค้าจะกลายหมาป่าอย่างเต็มตัว

         แวมไพร์กับหมาป่าเราไม่เคยญาติดีต่อกันเลย  แต่ผมไม่คิดเช่นนั้นผมยังคงเห็นชานซองเป็นน้องชายที่ผมรักคนนึง  แม้ว่าเค้าไม่เคยเห็นผมเป็นพี่ชายก็ตาม

         เหตุผลที่ผมมาที่นี่กับเพื่อจะมาปกป้องสิ่งที่มาค่าที่สุดสำหรับชีวิตผม  ซึ่งผมคาดว่าชานซองยังคงไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร

         “เดี๋ยวคุณช่วยยกอันนี้ไปเสิร์ฟเด็กข้างนอกก่อนนะ”

         “ได้ครับคุณนายจาง”

         “ฉันบอกกี่ครั้งแล้วให้เรียนฉันว่าแม่”

         “ครับคุณแม่”

         “ดีมากจ้า ยกอันนี้ไปเลยนะ”

          ผมยกชามให้ขนมออกไปให้พวกเด็กพี่อยู่ข้างนอกตามที่คุณแม่บอก 

         “ขนมมาแล้วเด็กๆ”

         “ไอคุณ !!!

         “ไอแทค !!!

         ผมหันไปหาเสียงนั้นด้วยความตกใจ  คนที่ตะโกนเรียกผมนั่นคือแทคยอนเพื่อนสนิทสมัยตอนม.ต้นของผมเอง  เราเคยเรียนที่อเมริกาด้วยกัน  และที่สำคัญมันเป็นคนเดียวที่รู้ว่าผมเป็นแวมไพร์

    อัพให้แล้ววววว  ช่วงนี้หนาวมากเลยทำให้หัวสมองของไรต์เตอร์ว้างไปหมดยังไงก็มาเม้นให้หน่อยน้า ^^
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×