คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Chapter 0 : Begin -
สายธารน้ำพุตกกระทบยังน้ำเบื้องล่างซ้ำไปมาดูเพลินตา รอบกายโอบล้อมด้วยกุหลาบและพุ่มไม้ตัดแต่งอย่างสวยงาม ประกอบด้วยร่างบางที่งดงามราวกับเทพธิดายิ่งราวกับฝัน
เสียงคิกคักหลุดออกมาจากริมฝีปากเย้ายวนเมื่อเธอลูบไล้ดอกกุหลาบสีขาว ก่อนจะใช้มือเรียวขย้ำมันจนแหลกเละหล่นลงยังพื้นดินราวกับของไร้ค่า
“น่าสงสารจังน้า...” เสียงหวานราวกับระฆังแก้วเอ่ยออกมาเจือความอาดูร แต่ดวงตากลับแสดงความเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวก้มลงมองรูปถ่ายของเด็กชายคนนึง ซึ่งหน้าตาแย่ถึงขั้นอัปลักษณ์เสียด้วยซ้ำ
“คงไม่มีใครคิดว่า...ในอดีตมาเฟียหนุ่มหล่อจะหน้าตาแย่ขนาดนี้ใช่ไหมละ? คิกๆ” พึมพำเบาๆขณะที่โบกรูปไปมา ขาเรียวทรงตัวบนส้นสูงราวกับตึกอย่างเคยชินเขี่ยเก้าอี้สีขาวก่อนจะนั่งไขว่ห้าง หยิบมือถือที่ประดับเพชรพลอยสวยงามขึ้นมาเปิดเช็คข่าวที่กระจายลงในโซเชียล ซึ่งได้เผยแพร่ไปทั่วโลกแล้ว
“เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับคนอย่างลิลิธคนนี้เองนะคะ!” หญิงสาวกระแทกเสียงเต็มไปด้วยความรังเกียจ หมอนั่นมาจีบเธอโดยไม่ได้ดูหนังหนาตัวเองสักนิด พวกของปลอมน่ะ...ไม่ใช่สเปคของคุณหนูตระกูลพีบีอย่างเธอหรอก ยิ่งมาตื้อ ยิ่งน่ารำคาญ...
การกระทำครั้งนี้ของลิลิธ ไม่มีใครคาดคิดเลย...ถึงผลลัพธ์อันร้ายกาจของมัน
แสงอาทิตย์สาดแสงเป็นสัญญาณเริ่มวันใหม่ของกรุงลอนดอนที่แสนวุ่นวาย กลับมีศพเครือญาติตระกูลพีบีในสภาพถูกควักเครื่องในออกมาให้ดูเล่นนอนเกลื่อนอยู่บนถนนสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คน แต่พวกตำรวจก็ไม่สามารถเอาผิดได้ เนื่องด้วยถูกใช้เงินยัดให้ปิดปากและการขู่ต่างๆจนไม่กล้าเอาผิดกับอำนาจมืดพวกนั้น
หนึ่งเดือนต่อมา ‘อดัม’ชายหนุ่มที่ถูกส่งไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เยาว์วัยกลับมายังบ้านของตน ซึ่งเหลือเพียงคนรับใช้บางคนอยู่ เขาได้ทราบข่าวก็ราวกับโลกที่ได้อยู่นั้นดับวูบลง แค้นใจแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะอิทธิพลที่เขาไม่อาจจะเทียบได้
อดัมเก็บตัวอยู่ในห้องของตนไม่ยอมออกมาเป็นปี แต่ก็มีผู้คนแวะเวียนมาเสมอๆ สร้างความสงสัยให้กับคนรอบข้างของตน
จนเวลาล่วงผ่านไปหลายปี...ชายหนุ่มได้ออกมาพร้อมกับร่างของหญิงสาวที่ได้ตายไปแล้วอย่างลิลิธ ทั้งคู่ใช้ชีวิตเหมือนที่เคยอยู่กันเมื่อเยาว์วัย
“นี่ๆ พี่อดัม!” ตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงปกปิดความตื่นเต้นไม่มิด ขณะที่มือเรียวประดับด้วยกำไลหลากหลายกวักเรียกชายหนุ่ม ก่อนที่เท้าเรียวจะค่อยๆย่องไปหากระต่ายตัวนึง ซึ่งหลงมายังสวนกุหลาบที่รักของตนอย่างไรก็ไม่รู้
“โตแล้วยังทำเหมือนเด็กๆอีกนะลิลิธ” เขาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่ใบหน้าคมกลับประดับรอยยิ้ม ขณะที่สาวเท้าไปยืนดูกับน้องสาว พลันโลกก็ดับมืดลง...
กลุ่มมาเฟียที่ลอบเข้ามายังบ้านตระกูลพีบีฟาดเข้าที่ท้ายทอยของอดัม โปะยาสลบใส่ลิลิธโดยที่เธอไม่สามารถตอบโต้ได้เลยแม้แต่น้อย และชำแหละร่างของชายหนุ่มออกเป็นชิ้นๆโยนลงไปยังน้ำพุในสวนกุหลาบ ก่อนจะพาหญิงสาวไปส่งขายยังศูนย์ทดลอง
เธอโดนจับทดลองต่างๆนานา ความเจ็บปวดเมื่อถูกฉีดยาและผ่าร่างนั้นเป็นสิ่งที่โดนจนชินชา เสียงกรีดร้องดังไปทั่วห้องทดลองนั้นค่อยๆเลือนหายไปตามกาลเวลา จากโคลนนิ่งที่ถูกปลูกนิสัยให้ร่าเริงและร้ายเฉกเช่นเดียวกับลิลิธ พีบีค่อยๆเลือนหายไป...กลายเป็นโคลนนิ่งสาวที่แสนเฉยชา
นักทดลองผ่านมาแล้วก็ผ่านไปหลายร้อยคนเยอะจนลิลิธไม่สามารถจำได้ แม้ผ่านไปหลายปีรูปร่างของหญิงสาวก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง...
และในวันหนึ่ง เธอถูกยาตัวหนึ่งที่ล้างความทรงจำก่อนหน้านี้ให้หายไปหมด ขณะที่ร่างกายถูกพัฒนาเพิ่มความสามารถเล็กๆน้อยๆที่ไร้ความสมบูรณ์ ข้อผิดพลาดมากมาย แต่กลับเป็นที่พึงพอใจแก่ผู้ทดลองเหลือคณา เขายกว่าลิลิธเป็นผลงานของตนและเปลี่ยนชื่อของเธอเป็น ‘อีฟ’หรือเอวา
ด้วยความเบื่อหน่ายและรำคาญพวกนักวิทยาศาสตร์ที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของตัวเอง อีฟจึงหนีออกมาจากที่ศูนย์ทดลอง ซึ่งผู้ที่ทำการทดลองเธอนั้นรอดอย่างปาฎิหาริย์จากการถูกหญิงสาวรมยาพิษ...
ความทรงจำทุกอย่างย้อนกลับมาก่อนจะเลือนหายไปอีกครา...หญิงสาวเหม่อมองท้องฟ้าด้วยความฉงน เธอยังคงมีชีวิตอยู่...ช่างเป็นเรื่องที่ประหลาดเหลือเกิน
แต่ว่าเธอน่ะ....ไม่มีที่ไปแล้วนะ...
ขายาวก้าวเข้าไปยังร่างที่นอนนิ่งให้ฝนสาดใส่อยู่ ก่อนที่ร่มในมือจะยื่นเข้าไปกางให้ให้เธอ จนไหล่หนามีหยาดฝนสาดกระเซ็นโดนเล็กน้อย
“อากาศเย็นเช่นนี้ท่านมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ขอรับ” ว่าออกมาด้วยรอยยิ้มละมุน ก่อนจะยื่นมือมาให้หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า อีฟรู้สึกงุนงง...ใบหน้างามเงยขึ้นจ้องมองอีกฝ่าย
เบื้องหน้าคือชายหนุ่มร่างสูงผู้มีรอยยิ้มอบอุ่น .. อบอุ่นจนน่ากลัว หากแต่มีบางอย่างในตัวเขาที่ทำให้รู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด ...
มือนั้นที่ยื่นมาด้วยไมตรีทำให้เกิดความลังเลว่าควรจะจับไหม แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคมนั่นก็ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป ทันทีที่สัมผัสเข้ากับมือของเขาราวกับมีกระแสความรู้สึกบางอย่างแล่นไหลเข้ามาในร่างกายอย่างรุนแรง
ดวงตาคมฉายแววแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อสัมผัสกับมือของอีกฝ่ายและนั่นทำให้เขาได้เห็นเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นกับคนตรงหน้า
“ท่านคงจะผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมามากสินะครับ .. ผู้ฟื้นจากความตาย” ว่าออกมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนที่ก้าวเข้าไปชิดบุคคลตรงหน้าอีกหนึ่งก้าว
ผู้ฟื้นจากความตาย .. พลันเหตุการณ์เลวร้ายของตนก็ย้อนกลับมาอีกครา และเลือนหายไปเฉกเช่นเคย มือนั้นเกร็งเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในมือจนเลือดซิบ
"อยากฆ่าใช่ไหมล่ะ .. คนที่ฆ่าท่านน่ะ.."
"เคียดแค้นใช่ไหมล่ะ กับความทรมานที่ได้รับ"
"มากับผมสิ.. ผมจะช่วยท่านแก้แค้นให้เอง"
"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ อาร์สโกเอเทีย"
"องค์กรเพชฌฆาตล่าอาชญากร"
พลันใบหน้างามปรากกฎรอยยิ้มบางเบาก่อนจะจางหายไป เธอนึกขอบคุณอีกฝ่ายอยู่ในใจเล็กน้อย...ในหลายๆเรื่อง
ดูท่าว่า...เธอจะได้เริ่มชีวิตใหม่แล้วสินะ...
ความคิดเห็น