Your first kiss จูบแรกของเธอขอให้ฉันเถอะ

ลำดับตอนที่ #2 : Star two ตัวปัญหาบังเกิด

แอ๊ด
เสียงประตูได้ถูกเปิดขึ้น คนที่เปิดประตูเข้ามาคือ เรนนั่นเอง เรนมานั่งที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ก็มีคนเข้ามาอีกรอบ คนที่เข้ามาต่อจากเรนก็คือเรย์นั่นเอง รู้สึกว่าทั้ง2คนจะไปเคลียร์ธุระกันรึเปล่าน่ะ? เอาเถอะๆฉันก็ไม่อยากจะถามพวกเขาหรอกน่ะ แต่ทำไหมเรย์เข้ามาในสีหน้าแบบซีดสุดๆเลยละ ลองถามเรนดูดีไหมน่ะ?
“นี่ๆเรน”
ฉันสะกิดแขนเสื้อของเรนไปมาหลายๆรอบ จนเรนหันมาสักที^0^ แต่จะว่าไปเขาหันหน้ามาทางนี้แล้วก็ขยับแว่น ทำไหมรู้สึกว่าเขาเป็นหนุ่มแว่นวัยทำงานที่ทำตัวเป็นหมอเพื่อมาทดลองและสืบคดีบางอย่างรึเปล่าน่ะ <ปลุกความมโนในตัวเองสักพัก>
“หืม มีอะไรงั้นหรอครับ?”
ในที่สุดก็หันหน้ามาตอบสักที>0<  แต่จะว่าไปฉันควรถามเขาตรงๆหรือควรถามแบบอ้อมๆดีล่ะ แต่ก็ช่างเถอะ!ถามไปตรงๆเลยดีกว่าไม่ต้องไปสนใจเรย์!
“คือ....ฉํนอยากถามนายว่าทำไหมเรย์ทำหน้าตาซีดๆแบบแปลกอ่ะ ทั้งๆที่ตอนออกไปเขายังมีสีหน้าปกติอยู่เลยแท้ๆ!”
“ก็เพราะผมไปท้าแข่งขันเรย์ยังไงล่ะครับ”
เรนยิ้มแบบเจ้าเล่ห์มากมาย=A=  ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีสุดๆเลย!แต่ที่แน่ๆมันต้องเกี่ยวกับตัวฉันแน่ๆเลยเรย์เลยต้องมีสีหน้าที่ซีดแบบคนไปเข้าห้องน้ำแล้วขี้ไม่ออก-A-! ลองถามเรนต่อไปล่ะกัน!จนกว่าข้อสงสัยของฉันจะหาย!
“แข่งขัน?”
“ใช่ครับ”
“แข่งขันอะไรงั้นหรอ?”
“ก็แข่งขันที่ว่า......”
เรนพูดยังไม่ทันจะจบประโยค เรนก็ผลักฉันให้นอนลงกับเตียงแล้วคร่อมฉันไว้สะแล้ว……แล้วเรนก็ยังก้มหน้าของตัวเองมาอยู่ในบริเวณข้างหูขวาแล้วกระซิบกับฉันว่า
“อยากรู้คำตอบจริงๆสิน่ะ?”
“ใช่ ฉันอยากรู้คำตอบ!”
“ก็.....แข่งขันที่ว่า ‘ใครที่แย่งจูบแรกของเธอได้โดยที่เธอไม่ได้ขัดขืนหรือเรียกสั้นๆง่ายๆว่าเธอสมยอมคนคนนั้นคือคนที่เธอรักมากที่สุดและเธออยากให้เขาจูบเธอ’ยังไงล่ะ”
เรนพูดเสร็จเขาก็ได้เอานิ้วชี้อันแสนจะเรียวงามนั้นมาแตะที่ปากของฉัน และเขาก็แสยะยิ้มแบบจิ้งจอกกำลังจะขย้ำอาหารที่หาได้ยากที่สุดหรือที่เรียกสั้นๆง่ายว่าเกือบสูญพันธุ์นั่นแหละ แต่เรย์ซึ่งหันมาเจอภาพบาดตารอบที่2ของวันเจอ เขาก็ได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้าหากันมาลากตัวเรนออกไป แต่ครั้งนี้เรนไม่ยอมให้เรย์โดนลากไปสะอีกo_O
ต้องการอะไร!
“จะลุกไปจากมาเรียดีๆหรือฉันต้องต่อยแกรอบที่2ของวันหะ!”
“ไม่ลุกหรอกน่ะ ~” เรนพูดไปด้วยและหันหน้าไปหาเรย์ด้วย อีกทั้ง.......ทำไหมฉันต้องเป็นฝ่ายโดนคร่อมด้วยล่ะ!ชนเสาไฟฟ้าไม่พอหรอกเมื่อเช้าน่ะQ ^ Q เจอแบบนี้เข้าไปสติสตังค์ฉันก็เกือบจะหลุดแล้วน๊า~!
“เพราะอะไรแกถึงไม่ลุก!”รู้สึกว่าเรย์เริ่มจะโมโหแบบหม้อต้มน้ำเดือดแล้วล่ะo_O หวังว่าท่าโกรธหนักสุดๆโลกคงจะไม่ระเบิดแล้วแตกสลายยกันไปเลยหรอกน่ะ!
“ผมแค่ลองทดสอบคุณน้องชายสุดที่รักและเคารพของผมเท่านั้นแหละว่าจะทนไหวไหมเมื่อมาเรียจังอยู่กับผู้ชายคนอื่นน่ะ”เรนพูดไปก็หันหน้ามาทางฉันอีกรอบ แล้วก็ใช้มือขวาลองจับหน้าฉันดู อยากจะบอกการกระทำของเรนที่ทำแบบนี้จริงๆ.......มือของเรนเย็นเฉียบมากเหมือนกับมนุษย์น้ำแข็งเดินดินนั่นแหละ แล้วก็ห้องนี้มันติดแอร์ด้วยหรอ!O_Oทำไหมมือของเรนถึงได้เย็นขนาดเน้~!!
“สุดที่รักจะเคารพบ้าบอคอแตกอะไรกัน!!!” คราวนี้ภูเขาไฟของเรย์เริ่มประทุแล้วล่ะค่ะ โลกมีหวังแตกต่อจากนี้แน่นอนและจะลามจากโลกไปยังดวงจันทร์และกาแล็กซี่อื่นๆด้วย กรี๊ดด จะทำยังไงดีละเนี่ย>^<!!
“อะ~ผมลงไปจากตัวของมาเรียจังที่คุณน้องชายสุดที่รักและเคารพหึงหวงอยู่ในตอนนี้ก็ได้ครับ~” เรนพูดจบประโยคเสร็จเขาก็ค่อยๆลงจากตัวฉันช้าๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง
กว่าจะไปได้-__-;;!
“มาเรีย เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เรย์ค่อยๆคลี่สีหน้าเครียดลงและกลับมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฉันอีกครั้ง-__-;;
เชื่อเขาเลยยยย เป็นคนที่โกรธง่ายหายง่ายจริงจริ๊งงงง
“ไม่เป็นอะไรหรอก!เห็นไหมล่ะ”ฉันตอบเรย์ไปและยกแขนทั้งสองข้างให้เรย์ดู ยกขึ้นยกลงซ้ำไปมาหลายๆครั้ง
“ฮ่าๆ” เรย์หัวเราะเหมือนชอบใจอะไรสักอย่าง=__= เอ๋......ที่ฉันทำตลกรึยังไงกันเนี่ย......!!! เฮ้อ ช่างเถอะ
“ว่าแต่ฉันต้องออกจากโรงพยาบาลวันไหนหรอ???”ฉันเอียงคอถามเรย์แบบสงสัย แต่เรย์กลับไม่ตอบและนั่งนิ่งและเงียบแทน จนมีเสียงของใครบางที่ไม่ใช่เสียงของเรย์และเรนโผล่ขึ้นมา
แอ๊ด
เสียงเปิดประตูได้เปิดขึ้นมาท่ามกลางความเงียดสงัดที่เข้ามาปกคลุม และฉันได้จับจ้องผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้มคนหนึ่งที่เดินเข้ามา และผู้ชายคนนั้นได้พูดว่า
“เธอต้องออกจากโรงพยาบาล......อาทิตย์หน้า....น่ะ” และผู้ชายที่เข้ามาใหม่ก้ยิ้มให้ฉัน...อย่างอ่อนโยน....
หะ......อาทิตย์หน้า!อะไร ทำไหม ที่ไหน อย่างไร เหตุ”ฉนฉันต้องขาดเรียนยาว1อาทิตย์ด้วยยยยยย ม่ายยยยยยยย  ทำไหมล่ะ แค่เดินชนเสาไฟฟ้าเท่านั้นเองน่ะ ทำไหมถึงต้องนอนไปถึงอาทิตย์หน้าล่ะทำหมายยยยยยยยยยยย
“ทำไหมต้องนอนถึงอาทิตย์หน้าล่ะ!”
“ผมได้ข่าวมาว่า....พี่สาวเดินชนเสาไฟฟ้านิครับ ก็ไม่แปลกหรอกน่ะครับที่พี่สาวต้องอยู่โรงพยาบาลถึงอาทิตย์หน้า เพราะพี่สาวน่ะ ต้องเช็คสมองยังไงล่ะครับ!”คนที่เข้ามาใหม่ชี้หน้าฉันและก็ยิ้มไปด้วย จนทำให้ฉันเกิดอาการเป็นเอ๋อชั่วขณะทันที!
“แต่เท่าที่ผมเช็คน่ะ.....ผมว่ากะโหลกของมาเรียจังแข็งกว่าของคนปกติทั่วไปน่ะ สมองแทบไม่มีร้อยแล้วเลยล่ะ เรดคุง” เรนยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับผู้ชายผมสีน้ำตาลที่มีนามว่า”เรดคุง”!
หะ......เดี๋ยวน่ะ “เรด”งั้นหรอ! เด็กผู้ชายที่ฮ็อตที่สุดในกลุ่มสาวๆม.ต้นนั่นน่ะน่ะ=[  ]=
เจอตัวจริงถึงกับสะพรวย! ทำไหมเรดมีหน้าตาคล้ายๆกับ2คนนี้ด้วยล่ะ......หรือว่า.....จะเป็นพี่น้องคนรองของตระกูลไลท์น่ะ.......OMG!!
“สมองของยัยนี่มันแข็งแปลกกว่าคนอื่นอยู่แล้ว....ความจริงน่ะคนที่เดินชนเสาไฟฟ้าแบบแรงๆได้ขนาดนั้นน่ะก็ต้องนอนน็อคไปหลายเดือนเลยไม่ใช่หรอ แถมคนที่เดินชนเสาไฟฟ้าบางรายก็อาจจะมีรอยร้าวที่กะโหลกด้วยนี่น่า”เรย์อธิบายอย่างละเอียดจนฉันเข้าใจแจ่มแจ้งทั้งหมด
ฉันคือตัวที่หายากที่สุดในโลกใบนี้สิน่ะ=__= OMG!!
“อ่อใช่ๆ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวกับพี่สาวเลยนี่น่า”เรดได้เดินเข้ามาทางฉันแบบตรงดิ่งทันทีและก็ยิ้มแบบพวกเด็กใสซื่อทั่วๆไปที่ทำกับผู้สูงอายุละมั้งน่ะ
“ผมชื่อ ‘เรด ไลท์’เป็นน้องชายคนรองของตระกูลไลท์ครับ!ยินดีที่ได้รู้จักน่ะครับพี่สาว!” เรดฉีกยิ้มให้ฉันอีกครั้งแต่รอยยิ้มคราวนี้มันไม่เหมือนรอยยิ้มเมื่อกี้ แต่กลับกลายเป็นรอยยิ้มที่อยากจะทานเหยื่อสะงั้น=__=;;
ทำไหมกัน!ตระกูลไลท์มันน่ากลัวกันหมดเลยใช่หมายยยยย=[   ]=
จู่ๆเรดก็ก้มหน้าลงมาโดยใช้ริมฝีปากแตะที่แก้มของฉันO_O  คนที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างเช่นเรย์กับเรนก็อึ้งเหมือนกัน ฉันก็อึ้ง!อึ้งมากด้วย นี่มันวันอะไร วันซวยแห่งปีเร่อะ!ที่โดนผู้ชาย2คนจูบมือและหอมแก้มเนี่ย=[  ]=!
-[     ]-<สีหน้าของเรนที่กำลังสตั๊นอยู่>
=[ ]=*<สีหน้าของเรย์ที่อึ้งกึมกีอยู่และโมโหมากด้วย>
^^<สีหน้าของเรดที่แสดงออกมาอย่างร่าเริง>
O^O……<สีหน้าฉันที่อึ้งและสตั๊นสุดขีด>
เฮ้อ.......แกล้งเป็นลมดีกว่ามั่งเนี่ย!
“นี่ก็ดึกมากแล้วน่ะ.....นอนสะเถอะมาเรีย”เรย์พูดและมองนาฬิกาข้อมือที่ในห้องทำงานของเรนไม่มีติดอยู่เลย
หะ.....ดึก!O[  ]O
“ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ!”
“สี่ทุ่มห้าสิบนาที”
หะ......หะ....หะ.......สี่ทุ่ม!!!
“งั้นทุกคน!ฉันขอนอนล่ะ ราตรีสวัสดิ์!” ฉันรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาและแกล้งหลับทันที
พระเจ้าค่ะ......ขอให้สาวโชคร้ายอย่างหนูได้เจอวันดีๆสักวันหนึ่งเถอะค่ะ!Q^Q
และเรื่องราวของคืนนี้ก็จบไปจนกระทั่งชาววันใหม่....