Your first kiss จูบแรกของเธอขอให้ฉันเถอะ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ+บทที่1

บทนำ
“อากาศวันนี้แจ่มใสจังเลยน่ะ”เด็กผู้หญิงผมสีเหลืองทองมัดผมทรงทวินเทลได้พูดขึ้นพร้อมมองท้องฟ้าที่มีสภาพอากาศแจ่มใสมากเท่าที่เคยเห็น
“วันนี้ต้องมีเรื่องดีๆรอฉันอยู่แน่ๆเลยล่ะ....”เธอพึมพำขึ้นมา
ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวเดินทางไปโรงเรียนเธอก็ดันไปสะดุดกับหินทันที
ตึง!
เสียงล้มดังขึ้นเธอล้มหน้าขมำกับพื้นทันที เธอค่อยๆยันตัวเองขึ้นโดยใช้แขนทั้ง2ข้างยันตัวเองขึ้นนั่ง ทันใดนั้นก็มีมือยื่นมาหาเธอทันที
“ซุ่มซ่ามแต่เช้าเลยน่ะมาเรีย”เด็กผู้ชายผมน้ำตาลอ่อนใส่แว่นตากรอบสีดำพลางพูดไปและยิ้มอย่างอ่อนโยนกับเธอทันที
“เหอะ......ก็ฉันมันเป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่นา นายก็น่าจะรู้ไม่ใช่รึยังไงกัน แล้วก็ไม่ต้องยื่นมือมาหรอก ฉันช่วยเหลือตัวเองได้”เด็กผู้หญิงผมสีเหลืองทองที่มีชื่อว่ามาเรียได้พูดขึ้นเธอได้ปัดมือของเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนไปอย่างเฉยชา และเธอได้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ
“แหม๋......ปฏิเสธกันอย่างนี้ตลอดเลยน่ะมาเรีย”
“เรื่องปกตินิ ฉันปฏิเสธมาหลายคนแล้วล่ะ-  -“
“อย่าทำหน้าตาแบบนั้นแต่ชาวสิ”
“หนาวกหูยะ!”
“โอ๊ะ.........คำพูดของเธอที่พูดรุนแรงทุกวันใส่ฉันเนี่ยฉันจำขึ้นใจตลอดมาเลยน่ะ พูดแรงๆอีกสิ”
“เป็นมาโซรึยังไงเล่า-  -!!”
“เปล่า...!”
“อ๋อหรอเรย์?”
“ใช่ครับ”
เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนที่มีนามว่าเรย์ฉีกยิ้มให้กับมาเรียซึ่งในขณะนั้นมาเรียก็ได้แต่ทำหน้านิ่งแบบไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
“ฉันไปโรงเรียนก่อนล่ะ”
ทันทีที่มาเรียพูดจบเธอก็เดินตรงไปโรงเรียนทันที แต่เธอไม่ระวังตัวเองมากเท่าไหร่ เธอจึงเดินชนเสาไฟฟ้าข้างหน้า- -;;
ตึง!
เสียงล้มของมาเรียดังขึ้นซึ่งเธอล้มก้นจั้มเบ้า-___- ส่วนเรย์ที่เห็นภาพมาเรียชนเสาไฟฟ้าก็ได้แต่ทำหน้าตกใจจนเกือบช็อค เมื่อเรย์เห็นแบบนั้นก็ได้วิ่งเข้าไปหามาเรีย
“เป็นอะไรไหมมา---“
เรย์ยังไม่ได้ถามมาเรียจนจบประโยค แต่มาเรียก็ดันสลบไปแล้ว=___=!!
“อะจะ......มาเรีย มาเรีย มาเรีย=[  ]=!”
เรย์เขย่าตัวมาเรียไปมาหลายๆครั้งจนเรย์อุ้มมาเรียในท่าเจ้าหญิงแล้ววิ่งตรงดิ่งไปโรงพยายาบาลทันที
Star One! จุดเริ่มต้นของฉัน!
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาและมองไปยังรอบๆที่ที่ฉันนอนอยู่ตอนนี้
พรวดดดด
ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและกวาดตามองที่รอบๆดีๆ อีกครั้ง และก้มมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่อยู่อีกรอบ ซึ่งมันเปลี่ยนไปจากเมื่อตอนเช้ามาก
“นี่เราอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย โรงบาลร้างเรอะ!?”
ฉันพึมพำกับตัวเองและฉันก็กวาดตามองไปรอบๆห้องอย่างระแวงสุดๆ
แอ๊ด
เสียงประตูห้องได้เปิดออกและคนที่เปิดประตูก็เป็นผู้ใหญ่วัยทำงานเท่าที่เดาน่าจะอายุสัก20ปีขึ้นก็ว่าได้น่าจะสูงสัก180ขึ้นด้วยล่ะ เป็นผู้ชายที่มีผมสีน้ำตาลช็อคโกแลตใส่แว่นตากรอบสีดำซึ่งมีหน้าคุ้นๆอย่างแปลกประหลาด ผู้ชายวัยทำงานได้หันหน้ามาทางฉันแล้วยิ้มอ่อนโยนมาให้
“เพื่อนของเรย์สิน่ะครับ?”
“ค่ะ ไม่ทราบว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไงค่ะ แล้วที่นี่ที่ไหนหรอค่ะ?”
“ก็......เรย์แบกมานี่ครับเห็นทำหน้าตาแตกตื่นมาตั้งแต่ไกล แล้วก็ที่นี่เป็นสถานที่ทำงานของผมในโรงพยาบาลล่ะ”
“อ่อค่ะ”
‘สถานที่ทำงานในโรงพยาบาล.....ทำไหมมันร้างได้ใจอย่างนี้....’
“ว่าแต่ว่าคุณเป็นใครงั้นหรอค่ะ?”
ฉันพูดอออกไปทันที และเขาก็ตอบมาทันทีเหมือนกัน
“ผม........พี่ชายของเรย์มีชื่อว่า’เรน’เพราะงั้น...”
เขาพูดไปด้วยและเดินมาทางฉันด้วยก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันที่นั่งบนเตียงนอนของโรงพยาบาลอยู่ เขาได้จับมือของฉันและเขานั่งคุกเข่าแบบจะขอแต่งงาน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณหนู...”
เขาพูดเสร็จก็ยิ้มให้ฉันก่อนที่จะบรรจงใช้ริมฝีปากของเขาจูบมือของฉันอย่างนุ่มนวล จนฉันเผลอหน้าแดงฉ่าขึ้นมา แต่ทว่า
แอ๊ด
ก็มีคนเปิดประตูเข้าห้องมา ฉันหันหน้าไปทางประตูทันที คนที่พังประตูเข้ามาก็คือ ’เรย์’ เขาเข้ามาเห็นฉันในสภาพที่เรนจูบมือของฉันอย่างบรรจง
“มาเรีย เธอเป็นยังไงบ—“
เรย์ยังพูดไม่จบประโยค  เขาก็เดินหน้ามุ่ยคิ้วขมวดเข้ามาทางเรนซึ่งจูบมือฉันอยู่ และผลักเรนออกไปจากมือและตัวฉันทันที
“นายทำอะไรของนายน่ะ!”
“ผมเปล่าสักหน่อยน่ะครับ”
เรนพูดเสร็จเขาก็เลียปากตัวและก็แสยะยิ้มแบบชั่วร้ายนิดหน่อย จนทำให้เรย์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบไม่พอใจอย่างรุนแรง ทำให้เรย์เดินไปหาเรนแล้วต่อยเรนหนึ่งที
“แหม๋.......เป็นน้องชายที่ไม่ดีเลยนะครับ”
เรนที่ถูกเรย์ต่อยตรงแถวๆมุมปากจนมุมปากของเรนเป็นรอยช้ำออกมาและเลือดไหลตรงมุมปากในที่สุด
“ยังไงสะฉันก็ไม่อยากเป็นน้องชายของแกหรอก!”
“เป็นเด็กที่ปกป้องคนรักดีจังเลยน่ะ”
“คนรัก?”
ฉันพูดขัดทั้ง2คนทันทีและทำหน้าสงสัยแบบสุดๆ ก่อนที่เรนจะหันหน้ามาทางฉันและยิ้มกริ่มขึ้นมา ก่อนที่เรย์จะหันหน้ามาทางฉันและหน้าแดงแจ๋สุดๆ
“ก็คนที่เรย์รักน่ะก็คือ—“
เรนยังพูดไม่ทันจบประโยคก้ถูกเรย์ลากออกไปจากห้องแล้ว แถมเรย์ยังปิดปากเรนแบบมิดชิดด้วย จนทำให้เรย์ดิ้นแบบสุดๆ
ทางด้านเรย์
“จะพูดอะไรน่ะเรน.......”
ผมซึ่งลากเรนออกมาจากห้องที่มาเรียที่เดินชนเสาไฟฟ้าเมื่อเช้าซึ่งพักผ่อนอยู่และจู่ๆได้ไปเห็นฉากบาดตาเข้า ซึ่งฉากนั้นก็คือเจ้าเรนจูบมือมาเรียสุดรักสุดหวงของผม- -!
ผมจึงไม่ยอมและลากเจ้าเรนนั่นมาเคลียร์! โดยวิธีการลากของผมเป็นการลากที่ธรรมดามากมายที่ใครก็สามารถทำได้! ซึ่งผมลากเจ้าเรนมาแบบปิดปากเจ้าเรนจนมิดจนแทบจะไม่ให้เจ้าเรนหายใจเลยด้วยซ้ำ!
“แหม๋ๆ......ผมก็แค่จะบอกว่า ‘คนที่เรย์ระบุว่าเป็นคู่รักก็คือเธอนั่นแหละมาเรียจัง’เท่านั้นเอง”
“คิดจะเล่นมุขนี้ให้ยัยนั่นขำเรอะ!”
“แหม๋ๆ......ผมเปล่าเล่นมุขน่ะ ผมน่ะจะพูดเรื่องจริงเลยต่างหากล่ะ แต่จะว่าไปน่ะ........มาเรียน่ารักใช่เล่นเลยน่ะ ผมชักจะชอบยัยนั่นสะแล้วสิ <3”
ในขณะที่เรนพูดเขาก็ได้เอานิ้วชี้ของมือข้างขวาแตะริมฝีปากตัวเองแบบผู้หญิง และจู่ๆผมก็เห็นอีโมรูปหัวใจที่โผล่ขึ้นมาสะงั้น-  -+
“เหอะ.....แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมยกมาเรียให้นายหรอกน่ะ!เจ้าพี่เฮงซวย!”
ผมพูดไปในขณะที่ผมยืนกอดอกและชายตามองเรนที่ทำท่าแบ้วเกินไปที่จะเป็นผู้ชาย=___=
“เอาล่ะ......ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอกลับไปที่ห้องที่มาเรียจังพักอยู่น่ะครับ”
“ไม่ได้!”
“ทำไหมอีกล่ะครับแหม๋.......-___-“
“ยัยนั่นควรจะพักผ่อนในห้องนั้นมากกว่าที่นายจะไปป่วนน่ะสิ!”
“โอ๊ะ.......หวงมาเรียจังหรอครับคุณน้องชาย หึหึหึ”
เรนพูดจบเขาก็แสยะยิ้มแบบชั่วร้ายจนมีรังสีสำดำ(รังสีชั่วร้าย)โผล่ขึ้นมา แล้วไอ้หัวเราะ ‘หึหึหึ’แบบชั่วร้ายนี่คืออะไร! เจ้าบ้าเรนนี่ท่าจะเพี้ยนไปแล้ว!
“ป.....เปล่า!ไม่ได้หึง ไม่ได้หวง ไม่ได้อะไรทั้งนั้น!”
“งั้นเรามาแข่งกันดีไหมครับ?^^”
เรนยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์สุดๆก่อนที่ผมจะเอ่ยปากถามเจ้าเพี้ยนนี่ ผมต้องทำใจกับข้อเสนอของมันรึเปล่าน่ะ=____= ถ้าผมได้ทำใจจริงๆผมก็คงต้องเตรียมตัวเจ็บตัวได้สิน่ะ
“แข่งอะไรล่ะ?”
ผมเอ่ยปากถามเรนไปแบบกล้าๆกลัว ก่อนที่เรนจะหันมามองผมและยิ้มกริ่มแบบเจ้าเล่ห์สุดๆละก็เสนอข้อเสนอที่มันเป็นไม่ได้สุดๆออกมา!
“ก็น่ะ.......เพราะมาเรียจังยังไม่เป็นของใครมาก่อนและจูบแรกของเธอก็ยังไม่โดนใครขโมยไปด้วย เอาอย่างนี้ล่ะกัน......ผมจะท้าแข่งกับคุณน้องชายสุดที่เคารพรักว่าใคร ‘จะแย่งจูบแรกของมาเรียจัง’มาได้ก่อนน่ะ”
ว่าแล้วเชียวว่าข้อเสนอของเจ้านี่มันต้องทำใจและเจ็บตัวแน่นอน แต่ถ้าผมแย่งจูบแรกของยัยมาเรียมาได้แต่ยัยนั่นดันมาตบหน้าผมและกระทืบผมเหมือนเมื่อตอนที่ผมเผลอไปจับหน้าอกของยัยนั่นล่ะ.......ผมคงเจ็บตัวไม่น้อยเลยน่ะ!
“จะรับข้อเสนอของพี่ชายคนนี้ไหมครับ^^”
“รับเฟร้ย!”
“ตอบแบบไม่คิดให้ละเอียดเลยน่ะครับ เพราะงั้น...........ผมขอเริ่มให้เริ่มตั้งแต่วันนี้ไปเลยนะครับ”
ทันทีที่เรนพูดจบตั้งแต่ต้นถึงปลายประโยคเขาก็ได้เดินออกไปจากผมและไปที่ห้องทำงานของตัวเองทันที
วันนี้มันวันซวยอะไรกันน่ะ........
ผมคิดในใจก่อนที่ผมจะเดินกลับไปที่ห้องที่มาเรียพักอยู่ นั่นก็คือห้องทำงาน ของคุณพี่ชายคนโตของบ้านสุดแสนจะเพี้ยนนั่นเอง