วายร้าย ยัยตัวเเสบ
นายอึนซองกลับมาจากต่างประเทศเรอะ! เเถมคุณป้า (เเม่ของอึนซอง) ชวนฉันไปรับนายอึนซองด้วยอีก จะปฎิเสธก็ไม่ได้ ฉันเลยไปรบหมอนี่ เพราะหมอนี่เเท้ ๆ เรื่องราววุ้น ๆ เยเดขึ้นกับฉันเเละพวกเพื่อนสาวทั้งหลาย
ผู้เข้าชมรวม
127
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
1
อ๋า~~~วันหยุดที่แสนสบาย ฮ่ะ ๆ จันทร์นี้โรงเรียนก็จะเปิดแล้วนี่น่า ฮิฮิ จะได้เจอเพื่อน ๆ แล้ว ^^ คิดถึงเป็นที่สุดดดด
ติ้งต่อง ๆ ๆ ๆ ๆ
หืมมมม ใครมาตั้งแต่เช้าเนี่ย ฉันเดินลั้นล้าไปเปิดประตูหน้าบ้าน
อ่าวว หนูอึนเฮ ^^
หวัดดีค่ะ คุณลุง คุณป้า เช ^_^ วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่น่ะค่ะ ฉันบอกกับคุณลุงคุณป้า เช ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อและแม่ฉันอย่างน้อมน้อบ
อ๋อ จ๊ะ พวกเรารู้แล้ว ^^วันนี้พวกเรามาหาหลานแหละ
? ? อ๋อ งั้นเหรอค่ะ งั้นเข้ามาข้างในก่อนเลยค่ะ ฉันผายมือเชิญคล้าย ๆ กับพนักงานร้านอาหาร เห็นว่าท่าสวยดี เลยอยากทำมั่ง
เดี๋ยวหนูไปเอาน้ำให้ก่อนน่ะค่ะ
ไม่ต้องหรอกจ๊ะ คุยแป็ปเดียวเท่านั้นแหละ ฉันหยุดชะงัก แล้วนั่งลงบนโซฟาแสนนุ่ม
วันนี้ลูกชายของพวกเราจะกลับมาจากอเมริกา ^^ ก็อยากจะให้หนูไปรับเขากับพวกเราหน่อยน่ะจ๊ะ -0- ลูกชายของลุงกับป้างั้นเหรอ ฉันพอจะรู้จักกับเค้ารึเปล่าน่ะ เหมือนจำได้ลาง ๆ ว่ารู้จัก
เอ่ออ ป้าค่ะ ลุงค่ะ หนูกับเค้ารู้จักกันรึเปล่า ลูกชายป้าชื่ออะไรเหรอค่ะ
อ๋อออ ก็เจ้า เช อึนซอง ที่ค่อยเล่นกับหนูสมัยเด็ก ๆ ไง ^^ คุณลุงตอบอย่างร่าเริง ห๊า ~ อะ...อึนซอง เช อึนซองเนี่ยน่ะ >< อ๊ายยย คุณลุงเข้าใจผิดแล้ว หมะ..หมอนั่นเนี่ยน่ะค่อยเล่นกับฉัน ไอ้บ้านั้นมันเย็นชาจะตายไป ฉันจำได้ดี แววตาของเค้าแข็งกร้าวน่ากลัวตั้งแต่เด็ก ๆ นั้น โดนจ้องทีไร ฉันแทบไม่กล้าขยับตัว ~_~
อะ...อ๋อออ เอ่อออ อึนซองนี่เอง อ๋อ ๆ ๆ แหะ ๆ ^^;;;; ฉันยิ้มแห้ง ๆ ต้องรีบปฏิเสธ ๆ
อะห่ะ โอเคใช้มั้ยจ๊ะ งั้นดีเลย ลุงให้เวลาไปเปลี่ยนชุด เอ๊ะ รึว่าจะไปชุดนี้เลย คุณลุงพูดเองเออเอง
เอ่ออ คุณลุง คือ..... คุณลุงกับคุณป้ามองฉันแบบว่าขอความหวังเต็มที่ แง่ม ๆ ทำไงได้
โอเคค่ะ หนูขอเวลาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า 10 นาทีน่ะค่ะ ^^;; ฉันยิ้มเห่ย ๆ ใส่ท่านทั้งสอง แล้วรีบขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ดูท่าทางท่านจะถูกใจม๊ากมาย
ฉันเลือกชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาว-ชมพู ตัวใหม่ที่แม่เพิ่งซื้อให้ ฉันคิดว่าสีชมพูกับตัวฉันนี่มันไม่เข้ากันแบบสุด ๆ ไปเลยล่ะ ันยืนมองตัวเองกับกระจก อ่าฮ่ะ ก็พอดูได้แฮะ ^^
ฉันคว้ากระเป๋าสะพายข้างสีบานเย็นและกระเป๋าตังค์มา แล้วเดินลงไปหาคุณลุงคุณป้า อ๊ะ ฉันควรบอกพี่ ยองอาไว้ดีกว่า
พี่ยองอา ถ้าพ่อกับแม่มา บอกพวกท่านให้ด้วยน่ะ ว่าหนูไปรับลูกชายของคุIลุงคุณป้า เช
พี่ยองอาพยักหน้ารับคำเบา ๆ พี่เค้าเป็นคนดูแลบ้านของฉันเองแหละ
เกินเวลาไป 5 นาทีน่ะจ๊ะ ^^ แต่หลานสวยมากเลย ว้าววว เราไปกันเถอะจ๊ะ คุณป้าสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วลากฉันขึ้นรถไปทันที
ภายในรถ ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่กับผู้ใหญ่อย่างคุณลุง คุณป้า แต่บรรยากาศภายในรถก็ไม่ได้ตรึงเครียดอะไรนัก ฉันสนิทกับพวกท่านพอสมควร ครอบครัวเราไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ ฉันจึงคุยกับพวกท่านได้อย่างสนุกสนาน ป้า เช ชมฉันใหญ่เลย บอกว่าน่ารัก นิสัยดี เป็นกันเอง และอีกมากมาย
โฮ๊ะ ๆ บางทีน่าจะให้หนูอึนเฮหมั้นกับเจ้าอึนซองเลยน่ะ โฮ้ ๆ ๆ
มะ...ไม่ดีหรอกมั้งค่ะ >< เฮือกก ชมฉันอยู่ดี ๆ ดันเปลี่ยนไปเป็นเรื่องหมั้น จะให้ฉันหมั้นกับหมอนั้นน่ะนะ พระเจ้า ฉันคงเป็นผู้หญิงที่ซวยที่สุดในโลกแหงแก๋
หนูอึนเฮ รังเกียจลูกชายของลุงงั้นเหรอเนี่ย คุณลุงพูกด้วยน้ำเสียงสลดลง
เอ่ออ ไม่ใช่น่ะค่ะ โฮ๊ะ ๆ ๆ เอ่อออ คืออ คือว่าหนูยังเรียนอยู่เลยน่ะค่ะ แหะ ๆ คงไม่ดีที่จะหมั้นกันตอนนี้ ^^; จะ..จริงมั้ยค่ะ
โอ้ยย เรื่องแค่นั้น แค่หมั้นเองนะจ๊ะ ยังไม่ได้แต่งงานซักหน่อย ^___^ รึไม่ก็ รอให้จบม.ปลายแล้วหมั้นก็ได้ อีกแค่ไม่กี่ปีเองนิ จริงมั้ยล่ะจ๊ะ
งะ..งั้นเหรอค่ะคุณป้า ตะ..แต่ คงต้องถามพ่อกับมะ...
โอ้ยย ไม่ต้องถาม ๆ ๆ พวกเราคุยเรื่องนี้กันไว้แล้ว ฮิฮิ อ๊ากก คุณลุงตัดบทฉัน คะ..คุยกันไว้แล้ว ><
ณ สนามบิน
ฮ่ะ ๆ อึนซองคงอยู่แถวๆ นี้แหละ นี่ก็เลยเวลาที่มาถึงแล้ว ลองช่วย ๆ กันมองหาดูแล้วกัน
คร๊า ฉันและคุณป้าตอบพร้อมกัน หะ..ให้ตายสิ ฉันไม่เคยเห็นหน้านายบ้านั้นตั้งแต่ตอนอายุ 11 ปี แล้วฉันจะจำมันได้รึเปล่าฟ่ะ -_-^
10 นาทีต่อมา ชายที่ดูเหมือนกับว่าจะอยู่วัยเดียวกับฉันเดินตรงมาทางนี้ เค้าใส่แว่นตาอันโตสีชาที่กำลังอินเทรน มือลากกระเป๋าหนังอย่างดีตรงมา เค้ามีผมสีทอง หน้าขาว ๆ นั้นผ่องมาก แล้วก็เข้ากันได้ดีกับผมสีทอง เค้ายกมือขึ้นมาถอดแว่นตาสีชานั้นออก รอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนริมฝีปาก แววตาแข็งกราวนั้นดูพอใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าจนมาหยุดกึกที่ฉัน แววตาแบบนั้น ริมฝีปากบางเฉียบนั้น หน้าขาว ๆ ของเค้า ใช่ มันต้องใช่แน่ ๆ เช อึนซอง!!!!
หวัดดีครับ พ่อ แม่ ......ยัยนี่เป็นใครกันน่ะ ^^ รอยยิ้มแสนเย็นชาปรากฏบนหน้าอีกครั้ง เค้ามองฉันอย่างพิจารณา O_o ฉันเองก็ตกใจไม่แพ้กัน หมอนี่หล่อขึ้นถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย !!
อ๋อออออ ๆๆ ๆ หนูอึนเฮไง้จ๊ะ ชอง อึนเฮน่ะ คนที่เล่นกับลูกตอนเด็ก ๆน่ะ ^___^ คุณป้ายังคงเข้าใจผิดอยู่ =_=
อื้อ ผมจำไม่ได้ คำพูดเย็นชา ๆ นั้นยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ฉันมองเค้าด้วย ใจที่เต้นแรง !!
อ่ะโฮ๊ะ ๆ ๆ เดี๋ยวลูกก็คงจำได้จ๊ะ ตอนนี้เรากลับกันดีกว่า ป้าลากฉันกับเค้ามุ่งหน้าไปยังรถที่จอดอยู่
คุณลุง คุณป้ามาส่งฉันที่บ้าน แล้วก็ขับรถเลยกลับบ้านไป ความจริงพวกท่านจะแวะบ้านฉันก่อน แต่เพราะอึนซองบอกว่าเค้าเหนื่อยมาก อยากจะผักผ่อน พวกท่านเลยเปลี่ยนใจกลับบ้านไปเลย ชิ ก็ดีแล้วแหละ ฉันก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าหมอนั้นเท่าไหร่ ถึงว่าจะหล่อก็เหอะ
2
วันต่อมา
-_- คุณป้า เช โทรมาชวนให้ฉันไปบ้านท่านตั้งแต่ตอนเช้า ท่านรบเร้าบอกให้ฉันไปให้ได้ เพราะพวกท่านจะไปกินข้าวเย็น หรือที่เรียกว่า ดินเนอร์ ให้กับการกลับมาของลูกชายแสนเย็นชา อ่ะฮ๊า แล้วฉันก็ตอบตกลงไป -_-^
ลูกควรใส่ชุดนี้ไปน่ะจ๊ะ ^^ อิอิ ความจริงแม่อยากไปด้วย ....แต่ T^T เย็นนี้ดันมีประชุมสำคัญน่ะ เลยไปกับลูกไม่ได้ เฮ้อออ
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไปคนเดียวได้
โอ๊ะ ไม่ใช่ ๆ จ๊ะ เฮ้ออ แม่เสียดายที่ไม่ได้ไปเห็นหน้า หลาน อึนซอง โฮ๊ะ ๆ ๆ ได้ข่าวมาว่าหล่อขึ้นเป็นกองเลยนิ >< ต๊ายยย แม่ฉัน -_- จะกินเด็กรึไงเนี่ย
หวัดดี ^^; ฉัน อึนเฮ เอ่ออ ชอง อึนเฮไง จำได้มั้ยเอ่ยย ฉันทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับอึนซอง ตอนนี้พวกเรากำลังรอกับข้าวอยู่
อึนเฮ งั้นเหรอ -_-
อื้ม ๆ
จำไม่ได้ ไม่อยากสนด้วย อะ...เอ่ออ ออ คำตอบเค้าทำเอาฉันหน้าแตก เพล้ง ๆ เลย น้ำเสียงไม่สนใจของหมอนั้นดังกังวานไปทั้งหัว ฉันหันไปยิ้มแห้ง ๆ ให้คุณป้า คุณป้ายิ้มแห้ง ๆตอบกลับมาเช่นเดียวกัน
ไม่รู้ว่าคุณลุง คุณป้าเล่นตลกอะไรรึเปล่า พวกท่านปล่อยให้ฉันอยู่กับ อึนซอง 2 คน แล้วยังสั่งให้อึนซองไปส่งฉันที่บ้านอีกด้วย -_-
อยู่ที่อเมริกาอยู่ดีดี ทำไมนายถึงกลับมาล่ะ อึนซอง ?
อึนซอง ? เธอคิดว่าเราสองคนรุ่นเดียวกันรึไง
เท่าที่จำได้ นายเป็นพี่ฉันแค่ ปี กว่าเอง
แล้วปีกว่าเองที่เธอว่าน่ะ ฉันออกมาเผชิญโลกข้างนอกก่อนเธอน่ะ เค้าว่า -*- คิดไปขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
งะ..งั้น คงต้องเรียกนายว่าพี่สิน่ะ O-
ไม่ต้องหรอก น้ำเสียงเธอมันบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์มาก ๆ เลย ถ้าเธอต้องเรียกฉันว่าพี่น่ะ ก็แหงอยู่แล้วย่ะ แต่หมอนี่ก็แปลกคนดีแฮะ ทำเหมือนไม่พอใจที่ฉันไม่เรียกว่าพี่ แต่พอเรียกว่าพี่ก็บอกไม่ต้องก็ได้ งง ๆ น่ะ
เราคุยกันพักใหญ่ อ๊ะ เหมือนจะไม่ใช่น่ะ ต้องบอกว่าฉันคุยกับเค้าอยู่พักใหญ่ แล้วเราก็กลับบ้านกัน
ฉันนอนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียง อ๋า~ แววตาแข็งกร้าวของอึนซอง ความจริงแววตาอย่างนั้นมันก็ไม่เลวเท่าไหร่หรอกนะ โอ๊ะ ๆ ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ต้องรีบนอน ๆ >< พรุ่งนี้ฉันควรตื่นแต่เช้า เพื่อแต่งตัวสวย ๆ งาม ๆ แล้วไปแด๊นซ์กระจายที่ไนค์คลับตามที่เพื่อน ๆ นัดหมาย ลืมเรื่องของเจ้าคนเย็นชานี่ไปได้แล้ว ^^ อ่าง แต่มันรู้สึกดีชะมัดเลย ฮิฮิ
อ๊ากก เหมือนกับว่าฉันจะสายซะแล้ว โทรศัพท์ดังติดต่อกัน จะใครที่ไหนล่ะ ก็เจ้าพวกเพื่อนบ้าที่โทรตามไง
ฮัลโหล! ฉันกำลังจะถึงแล้ว แค่นี้น่ะ ! >< ฉันปิดเครื่องไปทันที อ๋า การโกหกนี่เป็นเรื่องแย่ที่สุดเลยน่ะเนี่ย
ฉันหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ใส่ อ่าฮ่ะ เป็นชุดที่สวย -_-^ (เวลาหยั่งงี้ยังจะมาชมตัวเองอยู่ได้) ฉันหมุนตัวอยู่หน้ากระจก 2 -3 รอบ ฮิฮิ ขาฉันสวยชะมัดเลย >< ฉันย่อง ๆ ไปข้างล่าง แม่เห็นฉันแต่งตัวแบบนี้ ฉันโดนเทศน์แหงเลย -_- ไอ้พวกเพื่อนฉันโทรบอกแม่ว่าจะพาฉันไปดูดอกไม่ไฟ -_-^ น่าเชื่อมาก ไปดูดอกไม้ไฟ ตอนนี้มีจุดซะที่ไหนเล่า
ฮ่ะ ๆ ฉันมาแล้ว ^______^ ;;; คระ..ใครอยากกินขนมมั้ง ฉันซื้อมาให้น้า ^^ ฉันทำเหมือนกับว่า ฉันต้องไปซื้อของให้เจ้าพวกนี้กิน เลยมาสาย ฮิฮิ ความคิดดีใช่มั้ยล่ะ -_-
อ๊ากกก แกมาสายอีกแล้วน่ะ >< ปาร์ค เดฮึมตวาดฉันแว้ก ๆ ๆ ยัยนี่คงหิวกระหายผู้ชายสิน่ะ พลังความโกธรถึงได้มากขนาดนี้ _-
-_-^ แกไม่ต้องไปเลยน่ะ อึนเฮ T^T เฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ฮะ..เฮยอน โอว้ ม่ายเอาน่ะ แง้ ๆ ฉันก็มาทันแล้วนี่ไง ฉันถลาเข้าไปกอดขายัยนี่ไว้ อ๊ากก อยากไป ๆ ๆ
นั่นสิ เฮยอน น่าสงสารอึนเฮออก ให้มันไปแหละดีแล้ว อันยองเธอเปรียบเสมือนนางฟ้าในใจฉันตลอดเลย
ฮิฮิ ในที่สุดพวกเราก็มุ่งหน้าไปยังไนค์คลับ เดอะวัน ที่ที่พวกเราไปบ่อย ๆ พวกเราเข้าไปอย่างง่ายดาย ที่นี่ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่พ่อของอันยองควบคุมอยู่~_~
โอ้ยยย!! พวกเรามาแด๊นซ์กระจายกันดีกว่า ฮ่ะ ๆ นาน ๆ ที่จะมารวมตัวกัน ฮิฮิ เฮยอนพูดดังมากจนน่าจะเรียกว่าตะโกน เรานั่งสนุกสนานกับการดื่มสารพัดน้ำเมา วันนี้เป็นวันดีจริง ๆ สิ่น่า
ตอนนี้ทั้งเฮยอน กับ อันยอง ก็ไปแด๊นซ์กระจายบนฟลอร์เรียบร้อยแล้ว ฉันกับยัยเดฮึมก็นั่งหยิบถั่วกินทีละเม็ดเป็นกลับแกล้ม พลางดูผู้ชายที่เดินผ่านไปมาด้วย ยัยนี่กะจะเขมือบผู้ชายทั้งโลกเลยรึเปล่าน้า
3
ฉันหันไปมองทางเข้าไนค์คลับ ^^ มองดูคนเดินเข้า เดินออก รู้สึกว่าคนจะทยอยมาเยอะขึ้นซะแล้วสิ ฮี่ ๆๆ ๆ แต่เอ๊ะ O_o ผู้ชายผมทองที่เพิ่งเดินเข้ามานั้น แววตาแบบนั้น ปากบางเฉียบที่แสยะยิ้มเย็นชาออกมา เค้าจ้องหน้าฉัน >///< อ๋า~ ฉันรีบก้มหนีหน้าหนีทันที มะ...ไม่ได้ ถ้าอึนซองเอาเรื่องที่ฉันมาที่นี่ ไปฟ้องแม่ฉันล่ะ อ๊ากกก โลกแตกแน่เลย
เฮ้ย ๆ ๆ ๆ อึนเฮ ๆ ๆ แกเห็นคนนั้นป่ะ ^^ อ๊ายยย ทำไมหมอนั้นหล่อจัง เป็นเพราะริษ แอลกอฮอล์รึเปล่าเนี่ย ไหนจะเพื่อนที่เดินอยู่ด้วย ^___^ เดฮึมขยี้ตาแล้วมองอีกครั้ง รอยยิ้มน่ากลัวผุดขึ้นบนใบหน้า -_- อย่าบอกน่ะ ว่าเธอจะจับเจ้าอึนซองน่ะ
เธอจะจับผู้ชายอีกรึไงย่ะ -_-^ เดฮึมไม่ตอบอะไร แล้วหัวเราะ ฮี่ ๆ ๆ สายตาจ้องมองอึนซองตลอด
ฉันรีบลุกมาจากที่นั่งแล้วขึ้นไปบนฟลอร์เต้นทันที ถึงจะไม่ค่อยชอบเต้น แต่ก็ยังดีกว่าต้องนั่งจ้องหน้าหมอนั้น แต่ถ้าเดฮึมชอบอึนซองจริง ๆ ล่ะ อ๊ายย ฉันสลัดความคิดบ้า ๆ ออกจากหัวไป ผู้ชายที่ดูท่าทางขี้เล่น ๆ ที่มากับอึนซองลุกขึ้นมาบนฟลอร์ ฮ่า หมอนี้เต้นน่ารักจังเลย
ฉันเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับ อันยอง เฮยอน ยัยพวกนี้เต้นแรงเป็นบ้า เมื่อไหร่ฉันจะเต้นได้อย่างพวกเธอน้า
ฉันหันไปมองที่โต๊ะของอึนซอง หมอนี่ไม่อยู่ซะแล้ว
อึนเฮ ~~~! น้ำเสียงแผ่วเบาดังก้องอยู่ในหู
อะ...อึนซอง !! O_o นะ..นาย ฉันมองอึนซองที่หน้าแดงจัด คงเป็นเพราะแอลกอฮอล์สิน่ะ หมอนี่ดื่มเยอะไปแล้ว
ตกใจอะไรกันเล่า มาเต้นกันดีกว่าน้า เค้าพูดแล้วจับมือฉันเต้นไปด้วย -///- อ๊ายย คงจะเมามากสิน่ะ
ฮ้า ~ เธอหน้าแดงชะมัดเลย ท่าทางจะดื่มไปเยอะล่ะสิท่า ฉันพยักหน้าหงึกหงัก
เย้ยย ~!! ไอ้บ้า ฉันตกใจโอเว่อร์ อึนซองก้มหน้าลงบนไหล่ฉัน
ความจริงฉันจำเธอได้ตั้งแต่ตอนแรก...ที่เห็น จำแววตาตกใจนั้นได้ แววตานั้นมันผลุดมาให้เห็นบ่อย ๆ ตอนฉันแกล้งเธอ ฮ่ะ ๆ
.... ฉันรู้สึก
เธอชอบมาบ้านฉัน มาทำโน้น ทำนี้ มาถูกฉันบังคับบ่อย ๆ เธอเบ๊อะมากเลยน่ะ ฮี่ ๆ ๆ แต่ก็....น่ารัก รู้สึกก ...รู้สึกหนัก หนักไปทั้งไหล่เลย >< มันเหมือนกับว่าน้ำหนักตัวเค้าเท่มาไหลฉันจนหนักอึ้ง แต่ฉันก็ปล่อยให้หน้าเค้าอยู่บนไหล่ฉันอย่างนี้
ความสุข (แต่แอบเมื่อย และ หนัก) ฉันจบลงเมื่อมองไปเจอกับใบหน้าบึ่งตึงอย่างนี้ -> -_-^^^^ ของยัยเดฮึม ยัยนั่นลุกขึ้นพร้อมกับจานถั่วที่ไม่เหลือแม้แต่เศษซาก หะ...ให้ตายเถอะ ถ้ายัยนี่ชอบอึนซอง งั้นตอนนี้เธอคงจะโกธรที่ฉันมายืนกับอึนซองสิน่ะ นั้นมันไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่ แต่...ยัยนี่โกธรน่ากลัวน่ะสิ นั้นก็แค่เล็กน้อย มันจะโหด และน่ากลัวเพิ่มเป็นโคตรซุปเปอร์โคตรเมื่อเป็นเรื่องผู้ชาย อ๊ากกก >,< และนี่ต้องมากเป็นพิเศษแน่นอน เพราะอึนซอง หล่อ!!!
ฉันผละออกจากอึนซองทัที ยัยเดฮึมเดินแหวกกลางระหว่างเรา ยึ้ยย รัศมีความบ้า(ผู้ชาย) คลั่งของยัยนี่แผ่กระจายไปทั่วอาณาบริเวณนี้เลย
เอ่ออ คือว่าฉันคงต้องไปนั่ง แหะ ๆ เมื่อยมาก~~ -0- ฉันรีบเดินฉับ ๆ ไปที่โต๊ะทันที
โอ้วว ! มันส์มากเลยแก ฮิฮิ ว่าไหมอันยอง ^_^ เฮยอนเดินปาดเหงื่อที่แก้มแล้วมานั่งซัดไวน์ต่อ
ช่ายยย
นี่แล้วมีผู้ชายคนนึง แมร่งเต้นโคตรอุบาศก์เลย ใช่ไม่ได้จริง ๆ
ฉันว่าเค้าก็เต้นน่ารักดีน่ะเฮยอน ดูตลกดีน่ะ >< อ๋า~ดื่มวิสกี้ แล้วสดชื่นจัง
เฮ้ ๆ ๆ เธอฟังที่พวกฉันพูดอยู่รึเปล่าเนี่ย อึนเฮ! เฮยอนเขย่าตัวฉัน เธอมองฉันอย่างไม่พอใจ แล้วกระดกไวน์ดังอึก ๆ
ชอง อึนเฮ เดฮึมเรียกฉันด้วยน้ำเสียงน่าขนลุก
พรุ่งนี้สงสัยว่า..... พะ...เพื่อผู้ชายคนเดียวเธอจะลากฉันไปฆ่าหมกส้วมเลยเร๊อะ ><
เรา คง ต้อง เคลียร์ กันซะแล้ว!!! แรงพญาบาทเกี่ยวกับเรื่องผู้ชายของยัยนี่แรงเหลือเกิน
อะไรกันเนี่ย งง แฮะ ?? อันยองพูดทำร้ายความเงียบ เฮยอนมองมาที่พวกเราอย่างงง ๆ
เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟัง ฉันหันไปทำปากขมุบขมิบกับพวกเธอ ส่วนยัยเดฮึมก็โยนถั่วเข้าปากที่ละเม็ด ๆ
เฮ้อ~~~
วันนี้ฉันกลับบ้านด้วยใจคอที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เฮือก ไอ้บ้าอึนซองคนเดียวแท้ ๆ ยัยเดฮึมก็อีกคน กระหายผู้ชายขึ้นมารึไงเนี่ย หน้าตายัยนั้นเหมือนจะฆ่าฉันให้ตาย โธ่! พับผ่าเถอะ ทำไมฉันต้องกลัวยัยบ้านั้นด้วย เชอะ ๆ ยังไงซะ ยัยนั้นเป็นคนขี้ลืม ฉันภาวนาให้ยัยนั่นลืมเรื่องนี้เร็ว ๆ
4
วันเปิดเทอม ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อมาจัดการการแต่งตัว วันนี้ต้องเนียบที่สุดไปเลย วะฮ่ะ ๆ วันนี้ฉันสวยเป็นที่สุดเลย ///-_-//// จะบอกให้เมื่อคืนฉันฝันถึงอีตาอึนซองด้วย อ๊ากก มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมาก >< ฉะ...ฉันฝันว่าฉันวิ่งไล่อีตานั้น ละ...ไล่ปล้ำน่ะ!!! -_-^/// มันก็แค่ความฝัน ทุกคนห้ามคิดว่าฉันหื่นเด็ดขาดน่ะ >< อ๋า~~~~
ตะ..แต่พอนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่จะต้องเจอวันนี้ อ่างง ฉันต้องคิดคำพูดไว้ ๆ ๆ >< กระหายผู้ชายมากไปรึเปล่าย่ะ เดฮึม โอ้ย ๆ ไม่ดี ๆ ยัยบ้า อึนซองคือแฟนของฉัน ห้ามทำร้ายฉันน่ะ >< อันนี้ยิ่งน่าตายเข้าไปใหญ่เลย ต๊ายและ สมองอันชาญฉลาดของฉันทำงานหน่อยเซ่! ฉันทุบหัวตัวเองอย่างคลั่ง ๆ
ฉันเดินเข้าโรงเรียนอยากอารมณ์ดี พร้อมทั้งมุ่งตรงไปยังที่ที่นัดเจอพวกเพื่อน ๆ ทุกเช้า ^_^;; รอยยิ้มอันสดใสของฉันจางหายไป เดฮึมที่นั่งอยู่บนม้าหินกระโจนเข้ามาบีบคอฉันอย่างแรง
เฮือก !
อ๊ากก แค่ก ๆ เอ๊อะ ยัยบ้า แค่ก ๆ ปะ..ปล่อยน่ะ !!!! ฉันจับมือยัยนั้นและพยายามแกะออก โอ๊กกก ฉันกำลังจะตายคามือเพื่อนผู้แสนน่ารักแล้ว >< นักเรียนคนอื่น ๆ ตกใจกับการกระทำของเดฮึม แต่ก็ไม่ได้เข้ามาช่วย คงคิดว่าฉันกับเดฮึมเล่นกัน -_-
เล่ามาซะดีดี เธอไปเต้นกับสุดหล่อคนนั้นได้ยังไง อ๊ะ! ว่าแต่หมอนั้นชื่ออะไรงั้นเหรอ เดฮึมปล่อยมือจากคอของฉัน ฉันลูบคอตัวเอง จะเป็นรอยมือรึเปล่าเนี่ย คอขาว ๆ ของฉัน ><
ฉันมองไปรอบ ๆ อันยอง กับ เฮยอนยังไม่มาเลย สงสัยเพราะริษเหล้าเมื่อคืนทำให้พวกเธอกำลังเคลิบเคลิ้มฝันหวานอยู่แหละมั้ง
หมอนั้นชื่ออึนซอง .....เค้าเป็น...เป็น อย่ามองหน้าฉันอย่างนี่สิ ฉันกำลังจะพูดแล้ว -_-^ ใจร้อนไปได้ โอ้ยๆ ๆ อย่าจ้องหน้าฉันงี้ดิ ....โอเค ๆ กำลังพูด....คือว่า
อย่าพยายามยื้อเวลาตายของเธอเลย -_-^ ถ้าคำตอบออกมาไม่ดี เธอตายแน่ ยัยอึนเฮ!
เออน่าๆๆ เริ่มใหม่เลยแล้วกัน ไอ้นั้น....เอ่ออ หมายถึงผู้ชายสุดหล่อคนนั้น -0- ชื่ออึนซอง เช อึนซองน่ะ เค้าเป็นลูกชายที่แสนจะหล่อเหลาของตระกูล เช ซึ่งเป็นตระกูลที่ร่ำรวย และเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานมาก รู้มั้ย! ว่าพ่อของไอ้เจ้านั้น เอ้ย ๆ พ่อของอึนซองน่ะ เป็นถึงประธานบริษัทการค้าขายเพชรชื่อดังเลยน่ะ >< ว้าววว น่าเกาะแดกชะมัด ตะ....
ยัยบ้า พูดวนไปมา น่ารำคาญซะจริง ๆ เลย พูดสั้น ๆ ได้มั้ยเนี่ย เดฮึมพูดแล้วหาววอด ๆๆ ๆ
อื้ม ๆ เค้าเป็นลูกชายของคุณลุงคุณป้า เช ซึ่งเป็นญาติของฉัน พอใจยัง การโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดี ห้ามลอกเรียนแบบเด็ดขาดน่ะค่ะ
งั้นเหรอ ^___^ แต่! เมื่อวานทำไมเธอถึงไม่บอกว่ารู้จักอึนซองห๊า!!
ก็เธอไม่ถามนี่น่า!!!
ฮิฮิ งั้นวันนี้ฉันอยากเจอกับเค้า โทรนัดเค้ามาร้านไอศกรีมหน้าโรงเรียนสิ^^ เดฮึมอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
เป็นการไถ่โทษที่ไม่ยอมบอกฉันเมื่อวาน โทรสิ! ยัยจอมเผด็จการ ฉันหยิบโทศัพท์ออกมาอย่างเซง ๆ
ฮัลโหล คุณป้าเหรอค่ะ
(อื้ม จ๊ะ ว่าไงจ๊ะหนูอึนเฮ ^^)
วันนี้อึนซองว่างรึเปล่าค่ะ ต้องไปโรงเรียนรึเปล่า
(อ๋ออ ไม่จ๊ะ จะคุยรึเปล่าจ๊ะ)
ไม่ค่ะ ๆ งั้นขอเบอร์มือถือของอึนซองหน่อยน่ะค่ะ
(ฮั่นแน่! หนูชอบเจ้าอึนซองแล้วใช่มั้ยจ๊ะ ฮิฮิ )
ปะ..เปล่านะค่ะ คือหนูจะนัดอึนซองมาแนะนำให้เพื่อน ๆ หนูรู้จักน่ะค่ะ ฉันมองไปยังเดฮึมที่นั่งยิ้มอย่างพอใจ
ฉันวางสายทันทีที่ได้เบอร์อึนซอง อ๊อดเข้าแถวดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเพื่อนสาวสองคน
เดี๋ยวค่อยโทรแล้วกันน่ะ เฮยอน อันยอง ทำไมมาสายหยั่งงี้เนี่ย พวกเธอทำให้ฉันต้องเผชิญกับอะไรที่มันน่ากลัวคนเดียว ชิ ฉันเกียจพวกเธอ T^T
(ฮัลโหล ใครน่ะ! )
ฉันเอง
(ฉันไหนล่ะ )
อึนเฮไง นี่นาย 4 โมงมาที่หน้าโรงเรียน กงวู หน่อยสิ
(ฉันต้องทำตามเธอด้วยรึไง)
มาหน่อยเหอะน่า พาเพื่อน ๆ นายมาด้วยก็ได้ มาน๊า ๆๆ ><
(เออ ๆ ๆ โอเค ) ติ๊ด เค้าว่างโทรศัพท์ไปทันที อุ้ย แม่เจ้าฉันคิดว่าเค้าจะไม่ยอมไปซะอีก
วันนี้ทั้งวัน เดฮึม ยิ้มและหัวเราะอย่างชื่นมื่น ยัยนี่กระดี้กระด้าเป็นพิเศษเลยแฮะ -0-
ผลงานอื่นๆ ของ hangover ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ hangover
ความคิดเห็น