ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ต้นกำเนิดเกิดเรื่องวุ่น
“น่าอิจฉาจัง >o<”
“แหวะ! เลี่ยนจะตาย นี้ต้องดูนี้ ..“
ฉันรีบกดเปลี่ยนสถานีโทรทัศน์ทันที ที่เห็นพี่สาวตัวเองทำท่าทางเหมือนกับว่าได้รับบทนางเอกซะเอง แล้วไปดูรายการถ่ายทอดสดแข่งขันแทนฟุตบอลโลก
“ไม่เอาว่าน! พี่จะดูละคร”
“แต่เค้าจะดูอันนี่นี้ .”
ฉันรีบแย่งกลับไปทันที พี่ฉันทำหน้าไม่สบอารมณ์นัก แล้วรัศมีแห่งความชั่วร้ายก็เปล่งประกายออกมาจากร่างของเธอ -_-;;; จนทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบ 0~0!!!
“OK! ไม่ดูก็ได้ -_-^ “
ฉันรีบกดเปลี่ยนมาที่สถานีเดิม เพราะไม่สามารถต้านทานรัศมีความชั่วร้ายของพี่ได้ แล้วรีบหนีออกมาทันที
“ดูอะไรก็ไม่รู้ไม่มีสาระเอาซะเลย”
“ใครบอกไม่มีสาระยะ~!!!!! ออกจะโรแมนติก เธอคงไม่ร้จักหรอกความรักน่ะ~!!!”
“หูดีชะมัดเลย -.,-“
“พี่เสร็จยัง~!!”
“ยังเลย”
“งั้นเค้าไปก่อนนะ! วันนี้เค้ามีธุระ~!!!”
เมื่อจบการสนทนาฉันก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านทันที วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนและมันก็เป็นวันที่สำคัญมากสำหรับฉัน พอฉันวิ่งออกด้วยความเร็วสูงมาจนถึงประตูรั่วบ้านแล้วฉันก็ชนเข้ากับอะไรบ้างอย่างเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!!!!!”
ฉันล้มลงไปกองอยู่กับพื้น แต่ด้วยความเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ไปซะแล้ว จึงรีบลุกขึ้นมาทัน ที แล้วพูดประโยคเดิมๆที่เคยใช้
“ขอโทษนะคะ!! “
ฉันรีบเก็บกระเป๋าที่ตกอยู่บนพื้นแล้วยื้นให้กับใครคนนั้นทันที
“โทษที!”
เสียงที่ฟังดูแข็งๆของผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าฉันพูดขึ้น ทันทีที่ฉันเห็นหน้าเค้าความรู้สึกบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัวสมอง ผิวหน้าที่เรียบเนียน คิ้วที่ดูคมเข็ม ใบหน้าที่แสนจะดูดี อ้าย!! ทำไมหน้าตาดีอย่างนี้นะ >_< ! มันสะกดให้ฉันต้องหยุดนิ่ง แววตาที่อยากจะคาดเดาได้ว่าคิดอะไรอยู่คู่นั้นมองมาที่ฉันแล้วเค้าก็รับกระเป๋าไปจากมือของฉัน >_
\"ขอบใจ\"
เสียงนั้นเรียกให้สติฉันกลับมา ฉันรีบก้มลงไปเก็บกระเป๋าของตัวเอง แต่พอลุกขึ้นมาเค้าก็เดินไปซะแล้ว ฉันจึงรีบเดินตามหลังผู้ชายคนนั้นไป
\"นี้!!!นายน่ะ\"
ฉันเอ่ยทักทายเค้าทันทีที่เดินเดินมาอยู่ข้างๆเค้า เค้าหันมาแล้วยิ้มให้ฉัน แต่รอยยิ้มนั้นเหมือนกับว่าไม่ค่อยเต็มใจจะยิ้มให้ฉันสักเท่าไหรนัก
-_-แต่ก็ชั่งเถอะมันก็ยังเป็นรอยยิ้มจากเค้า ^_^
\" นายเรียนอยู่ที่ไหนน่ะ\"
\"คงที่เดียวกับเธอมั้ง\"
เค้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกวนๆ อีตาบ้านี่ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดีนะ ฉันจะใช้ท่าหนุมานถวายแหวนจัดการซะให้เข็ดเลย-_-;!!
\"นี้ฉันอยากรู้จริงๆนะ\"
เค้าไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่จ้องหน้าฉันด้วนสายตาว่างเปล่า ฉันกำลังจะถามต่อแต่รถเมล์ก็มาพอดี
\" รถฉันมาแล้ว! ไปนะบาย^๐^\"
แล้วรีบตรงไปที่รถเมล์ แล้วกระโดดขึ้นไปทันที \'เอ๊ะ!ฉันลืทอะไรป่าวเนี้ย\' รถค่อยๆออกตัวมาอย่างช้าๆ
\"เอ้ยลืม!\"
ฉันยื้นหน้าออกมาทางหน้าต่างรถ พอดีกับที่เค้ามองมาทางฉัน
\"นายชื่ออะไรน่ะ!~\"
เค้าไม่ได้ยินที่ฉันพูดสักนิด ออกแต่มองฉันด้วยสายตาประมาณว่า \'ยายนี่ทาจะบ้า\'  -_-;;;
\"โธ่เอ่ยลืมถามชื่อได้งัยเนี้ยยายว่านเอ๊ยT_T\"
หน้าของนายคนนั้น  วนไปเวียนมาอยู่ในหัวของฉันตลอดการเดินทางมาโรงเรียน \'ฉันจะมีโอกาศได้เจอนายอีกไหมเนี้ย\'
ทำไมฉันถึงได้เฉิ่มอย่างนี้นะ>_< อุตส่าห์เจอคนที่โดนใจแต่ดันลืมถามชื่อเค้าได้ไงเนี้ยT_T ติดตามความรักของว่านได้ในตอนต่อไปนะคะ
“แหวะ! เลี่ยนจะตาย นี้ต้องดูนี้ ..“
ฉันรีบกดเปลี่ยนสถานีโทรทัศน์ทันที ที่เห็นพี่สาวตัวเองทำท่าทางเหมือนกับว่าได้รับบทนางเอกซะเอง แล้วไปดูรายการถ่ายทอดสดแข่งขันแทนฟุตบอลโลก
“ไม่เอาว่าน! พี่จะดูละคร”
“แต่เค้าจะดูอันนี่นี้ .”
ฉันรีบแย่งกลับไปทันที พี่ฉันทำหน้าไม่สบอารมณ์นัก แล้วรัศมีแห่งความชั่วร้ายก็เปล่งประกายออกมาจากร่างของเธอ -_-;;; จนทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบ 0~0!!!
“OK! ไม่ดูก็ได้ -_-^ “
ฉันรีบกดเปลี่ยนมาที่สถานีเดิม เพราะไม่สามารถต้านทานรัศมีความชั่วร้ายของพี่ได้ แล้วรีบหนีออกมาทันที
“ดูอะไรก็ไม่รู้ไม่มีสาระเอาซะเลย”
“ใครบอกไม่มีสาระยะ~!!!!! ออกจะโรแมนติก เธอคงไม่ร้จักหรอกความรักน่ะ~!!!”
“หูดีชะมัดเลย -.,-“
“พี่เสร็จยัง~!!”
“ยังเลย”
“งั้นเค้าไปก่อนนะ! วันนี้เค้ามีธุระ~!!!”
เมื่อจบการสนทนาฉันก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านทันที วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนและมันก็เป็นวันที่สำคัญมากสำหรับฉัน พอฉันวิ่งออกด้วยความเร็วสูงมาจนถึงประตูรั่วบ้านแล้วฉันก็ชนเข้ากับอะไรบ้างอย่างเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!!!!!”
ฉันล้มลงไปกองอยู่กับพื้น แต่ด้วยความเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ไปซะแล้ว จึงรีบลุกขึ้นมาทัน ที แล้วพูดประโยคเดิมๆที่เคยใช้
“ขอโทษนะคะ!! “
ฉันรีบเก็บกระเป๋าที่ตกอยู่บนพื้นแล้วยื้นให้กับใครคนนั้นทันที
“โทษที!”
เสียงที่ฟังดูแข็งๆของผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าฉันพูดขึ้น ทันทีที่ฉันเห็นหน้าเค้าความรู้สึกบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัวสมอง ผิวหน้าที่เรียบเนียน คิ้วที่ดูคมเข็ม ใบหน้าที่แสนจะดูดี อ้าย!! ทำไมหน้าตาดีอย่างนี้นะ >_< ! มันสะกดให้ฉันต้องหยุดนิ่ง แววตาที่อยากจะคาดเดาได้ว่าคิดอะไรอยู่คู่นั้นมองมาที่ฉันแล้วเค้าก็รับกระเป๋าไปจากมือของฉัน >_
\"ขอบใจ\"
เสียงนั้นเรียกให้สติฉันกลับมา ฉันรีบก้มลงไปเก็บกระเป๋าของตัวเอง แต่พอลุกขึ้นมาเค้าก็เดินไปซะแล้ว ฉันจึงรีบเดินตามหลังผู้ชายคนนั้นไป
\"นี้!!!นายน่ะ\"
ฉันเอ่ยทักทายเค้าทันทีที่เดินเดินมาอยู่ข้างๆเค้า เค้าหันมาแล้วยิ้มให้ฉัน แต่รอยยิ้มนั้นเหมือนกับว่าไม่ค่อยเต็มใจจะยิ้มให้ฉันสักเท่าไหรนัก
-_-แต่ก็ชั่งเถอะมันก็ยังเป็นรอยยิ้มจากเค้า ^_^
\" นายเรียนอยู่ที่ไหนน่ะ\"
\"คงที่เดียวกับเธอมั้ง\"
เค้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกวนๆ อีตาบ้านี่ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดีนะ ฉันจะใช้ท่าหนุมานถวายแหวนจัดการซะให้เข็ดเลย-_-;!!
\"นี้ฉันอยากรู้จริงๆนะ\"
เค้าไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่จ้องหน้าฉันด้วนสายตาว่างเปล่า ฉันกำลังจะถามต่อแต่รถเมล์ก็มาพอดี
\" รถฉันมาแล้ว! ไปนะบาย^๐^\"
แล้วรีบตรงไปที่รถเมล์ แล้วกระโดดขึ้นไปทันที \'เอ๊ะ!ฉันลืทอะไรป่าวเนี้ย\' รถค่อยๆออกตัวมาอย่างช้าๆ
\"เอ้ยลืม!\"
ฉันยื้นหน้าออกมาทางหน้าต่างรถ พอดีกับที่เค้ามองมาทางฉัน
\"นายชื่ออะไรน่ะ!~\"
เค้าไม่ได้ยินที่ฉันพูดสักนิด ออกแต่มองฉันด้วยสายตาประมาณว่า \'ยายนี่ทาจะบ้า\'  -_-;;;
\"โธ่เอ่ยลืมถามชื่อได้งัยเนี้ยยายว่านเอ๊ยT_T\"
หน้าของนายคนนั้น  วนไปเวียนมาอยู่ในหัวของฉันตลอดการเดินทางมาโรงเรียน \'ฉันจะมีโอกาศได้เจอนายอีกไหมเนี้ย\'
ทำไมฉันถึงได้เฉิ่มอย่างนี้นะ>_< อุตส่าห์เจอคนที่โดนใจแต่ดันลืมถามชื่อเค้าได้ไงเนี้ยT_T ติดตามความรักของว่านได้ในตอนต่อไปนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น