ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ฉันกินผลึกคริสตันสีรุ้งไปจริงๆหรอ!!!
ตอนที่ 1
แสงแดดได้เข้ามาในห้องของฉันซึ่งทำให้ฉันที่หลับอยู่ห้องและบนเตียงที่แสนจะอบอุ่นต้องตื่นขึ้นมาจนได้ แล้วในช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมหน้าร้อน เฮ้อ...ทำไมมันสบายอย่างนี้นะ เพราะอะไรน่ะหรอ...ก็เพราะไม่ต้องฝืนแหกขี้ตาตื่นไปโรงเรียนแต่เช้ายังไงล่ะ
หลังจากที่ปิดเทอมหน้าร้อนมานี่ฉันไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนคนไหนเลยแม้กระทั่งเพื่อนซี๊ปึ๊กของฉันยัย แจน เรียนอยู่ชั้นเดียวกัน แต่...เอ๊ะ!!!>O<ลืมไปสนิทเลยว่าวันนี้เป็นวันที่เท่าไรแล้วเนี่ย??? ฉันเดินไปดูปฎิทิน ฉันถึงกับตาโต
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด.......>>O๐O<<" อะไรเนี่ยวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการปิดเทอมหน้าร้อนแล้วหรือเนี่ย....ไวจริงเลยน้า ขณะที่ฉันกำลังพึมพัมอยู่นั้น
"ตี๊ดดด......ตี๊ดดดดด"เอ๊ะ!! ใครโทรมา ...... เบอร์คุ้น ๆ แต่จำไม่ได้ว่าเบอร์ใครน้า (พอดีเป็นคนที่จำเบอร์ไม่เก่งอะ T^T )
"ฮัลโหล...สวัสดีคะ"
"โหนี่ยาย มิ้น พูดแบบนี้แสดงว่าจำเบอร์ฉันไม่ได้อีกแล้วอะสิ.....ชัว!!100%"
"อือ สรุปแล้วนี่ใครอะ"
"คิกๆ...อยากจะเชื่อเลยว่าฉันมีเพื่อนซี๊ ขี้ลืม ที่จำเบอร์เพื่อนซี๊ที่น่ารักอย่างฉันไม่ได้เลย ตอนไหน"ก็มันจำไม่ได้นี่ แต่เอ๊ะทำไมต้องหัวเราะด้วยล่ะ
"จำได้แล้ว...จำได้แล้ว ยาย เจนใช่อ๊ะเป่า"
"อือ...กว่าจะจำเพื่อนที่น่ารักคนนี้ได้ ฉันลุ้นแทบตายแน่ะ รู้ไหม..^__^"
"เออ...แล้วที่โทรมาวันนี้มีอะไรอะ"
"ถ้าไม่มีทุระโทรมาไม่ได้หรอ"เวงละ
"เปล่า...ไม่ใช่อย่างนั้น"
"แล้วยังไงล่ะ"
"ก็แค่สงใส ร้อยวันพันปีตั้งแต่ปิดเทอมหน้ามานี่ ไม่เห็นจะโทรมาเลย"
"อ๋อ!!ก็ไปเที่ยวกับครอบครัวที่ฮาวายอะ"มีเพื่อนรวยก็งี๊อะนะ
"เจน เบื่อจังเลยเนอะ ปิดเทอมหน้าร้อนน่าจะยาวนานกว่านี้อีกหน่อย เฮ้อ..แล้ววันนี้ก็วันสุดท้านแล้วด้วย"
"อืมมมม!!..ก็ฉันโทรมาก็เรื่องนี้แหละ กะว่าจะชวนไปเลี้ยงส่งวันปิดเทอมหน้าร้อน"
"อ้าว...ไหนบอกไม่มีธุระอะไรไง"
"ไหนๆ ฉันเอ่ยปากบอกแล้วหรอ"ยายเพื่อนกวน หึ หึ
"แล้วไปเลี้ยงที่ไหน"
"ก็ที่เดียว ร้านเค้กBaBy CaT ไงที่เราชอบไปกินหลังเลิกเรียนบ่อยๆอะ ได้ข่าวว่าช่วงนี้อะดังใหญ่แล้วร้านนี้ "มันแน่อยู่แล้ว
"ก็ใช่น่ะสิ...เค้กเค้าอร่อยจะตายไป มีหลายรสหลายแบบไม่ค่อยซ้ำใครด้วย"คิดแล้วน้ำลายไหล อิอิ^__^
"เอางี้อีก 20 นาทีเจอกันที่ร้าน ok.."ฉันตอบ"Ok.."พร้อมกับตัดสายทันที
หลังจากที่เจอกันที่ร้านเค้ก ฉันก็สั่งเค้กหลายรสและมานั่งกินกันไปและคุยกันไปทุกๆเรื่องในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา (อ๊ากกกก ลืมถึงเรื่องแฟนด้วยนะที่อยากมีแต่ก็ไม่มีซักคน)
"นี่ๆแจนเมื่อไร่เรา 2 คนจะมีแฟนกับเขาซักทีเนอะนี่ก็ปาไปม.1และ อยากมีแฟนเหมือนเพื่อนๆเรากันมั่งจัง"มิ้นพูดพร้อมกับถอนหายใจเหือกใหญ่
"เห้อ !!! นั่นสิ" แจนตอบพร้อมกับยัดเค้กเข้าปากต่อ
พร้อมกับคุณน้าเจ้าของร้านกำลังมเสริฟเค้กรสสตอเบอรรี่ที่โต๊ะฉันรีบรับจากน้าและวางลกับโต๊ะทันทีแล้วฉันก็สังเกตุเห็นว่าที่หน้าเค้กมีลูกอะไรกลมๆสีรุ้งซึ่งไม่เหมือนกับเค้กชิ้นแต่ฉันก็ไม่สนใจอะไรจึงกินมันไปเพราะสีมันน่ากินฉันก็กินไปเรื่อยๆ
ซักพักก็มีชายหนุ่ม 2 คนที่กำลังวิ่งมาที่ฉันพร้อมกับเครื่องอะไรบางอย่างที่พอเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆเสียงของเครื่องประหลาดก็ดังขึ้นเรื่อยๆแล้วชายหนุ่มก็เขเมาถึงตัวฉัน
"คุณ...เอ่อ..เห็นคริสตันสีรุ้งไหมครับ" ชายหนุ่มคนนึงเอ่ยดันน้ำเสียงที่เก้ๆกังๆพอสมควร
ขณะที่ฉันหันหน้าไปหาเค้าก็ต้องตาค้าง กรี๊ดดดดดดดดดดดด อะไรเนี่ยทำไมหล่ออย่างนี๊คนนึงผมสีดำหน้าตาดูเข้ม มีเสน่มากกกก!!! ส่วนอีกคนก็หล่อผมสีทอง ผิวสีแทน นัยตาสีฟ้า โอ้โหอะไรจะพิเศษปานนี้ที่ให้เจอคนหล่อๆในวันนี้เนี่ยน่าหม่ำซะไม่มีอะ (โอ้โหยัยมิ้นเวอร์ซะไม่มีอะ=แพรว ผู้แต่ง)(อ๊ากไม่ใช่ล้อเล่นเฉยๆเอง=มิ้น)
"ไอลูกกลมๆหลายๆสีน่ะหรอ"
"คุณ...รู้ใช่ไหมว่ามันอยู่ไหนบอกผมที มันสำคัญต่อผมมากเลยครับ" ชายหนุมผมดำพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานทำให้สาวๆหลายคนที่เดินผ่านมาเห็นใขละลายได้เลยรวมทั้ง ฉันและยัยแจนด้วยนะ (พอแล้วไม่ต้องยิ้มเด๋วก็จับมาหม่ำหรอก อุ๊ยพูดอารายออกปายยยย!!)
แต่เอ๊นั่นมันคริสตันหรอไม่ใช่ขนมที่ใช้แต่งหน้าเค้กหรอ แล้ววว...ฉันกินไปแล้วนี่จะให้ฉันทำยังไง ตายล่ะถ้าเค้ารู้นี่จะทำไงเนี่ย ของสำคัญของเขาซะด้วย อยากรู้จริงๆถ้าฉันบอกความจริงเค้าไปจะทามไงเนี่ย ตายละว้า!!!~
"เอ่อ.......ถ้าฉันบอกไรนายไปนายคงไม่ว่าอะไรนะ"
เค้าทำท่าคิดอยู่นาน "ตกลง"เค้าพูดพร้อมกับจ้องหน้าฉันกับยัยแจน(แต่เอ๊ะแพรวไม่มีบทให้ยายแจนพูดหรอมันเงียบไปนานแล้วนะ)(เออ!!!ไม่รู้จะให้มันพูดไรให้มันตาค้างงงงวยอยู่อย่านั้นแหละ)
"เอ่อ..ถ้าเป็นลูกสีรุ่งกลมๆที่อยู่บนเค้กนั่น ฉัน...น..น..เอ่อ...."
"พูดมาเร็วๆสิ"
"เอ่อ..อ..ฉันกินเข้าไปแล้วอะ ก็...ก.นึกว่ามันเป็นหน้าเค้กนี่"
"หา...เธอกินเข้าไปหรอ "
แสงแดดได้เข้ามาในห้องของฉันซึ่งทำให้ฉันที่หลับอยู่ห้องและบนเตียงที่แสนจะอบอุ่นต้องตื่นขึ้นมาจนได้ แล้วในช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมหน้าร้อน เฮ้อ...ทำไมมันสบายอย่างนี้นะ เพราะอะไรน่ะหรอ...ก็เพราะไม่ต้องฝืนแหกขี้ตาตื่นไปโรงเรียนแต่เช้ายังไงล่ะ
หลังจากที่ปิดเทอมหน้าร้อนมานี่ฉันไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนคนไหนเลยแม้กระทั่งเพื่อนซี๊ปึ๊กของฉันยัย แจน เรียนอยู่ชั้นเดียวกัน แต่...เอ๊ะ!!!>O<ลืมไปสนิทเลยว่าวันนี้เป็นวันที่เท่าไรแล้วเนี่ย??? ฉันเดินไปดูปฎิทิน ฉันถึงกับตาโต
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด.......>>O๐O<<" อะไรเนี่ยวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการปิดเทอมหน้าร้อนแล้วหรือเนี่ย....ไวจริงเลยน้า ขณะที่ฉันกำลังพึมพัมอยู่นั้น
"ตี๊ดดด......ตี๊ดดดดด"เอ๊ะ!! ใครโทรมา ...... เบอร์คุ้น ๆ แต่จำไม่ได้ว่าเบอร์ใครน้า (พอดีเป็นคนที่จำเบอร์ไม่เก่งอะ T^T )
"ฮัลโหล...สวัสดีคะ"
"โหนี่ยาย มิ้น พูดแบบนี้แสดงว่าจำเบอร์ฉันไม่ได้อีกแล้วอะสิ.....ชัว!!100%"
"อือ สรุปแล้วนี่ใครอะ"
"คิกๆ...อยากจะเชื่อเลยว่าฉันมีเพื่อนซี๊ ขี้ลืม ที่จำเบอร์เพื่อนซี๊ที่น่ารักอย่างฉันไม่ได้เลย ตอนไหน"ก็มันจำไม่ได้นี่ แต่เอ๊ะทำไมต้องหัวเราะด้วยล่ะ
"จำได้แล้ว...จำได้แล้ว ยาย เจนใช่อ๊ะเป่า"
"อือ...กว่าจะจำเพื่อนที่น่ารักคนนี้ได้ ฉันลุ้นแทบตายแน่ะ รู้ไหม..^__^"
"เออ...แล้วที่โทรมาวันนี้มีอะไรอะ"
"ถ้าไม่มีทุระโทรมาไม่ได้หรอ"เวงละ
"เปล่า...ไม่ใช่อย่างนั้น"
"แล้วยังไงล่ะ"
"ก็แค่สงใส ร้อยวันพันปีตั้งแต่ปิดเทอมหน้ามานี่ ไม่เห็นจะโทรมาเลย"
"อ๋อ!!ก็ไปเที่ยวกับครอบครัวที่ฮาวายอะ"มีเพื่อนรวยก็งี๊อะนะ
"เจน เบื่อจังเลยเนอะ ปิดเทอมหน้าร้อนน่าจะยาวนานกว่านี้อีกหน่อย เฮ้อ..แล้ววันนี้ก็วันสุดท้านแล้วด้วย"
"อืมมมม!!..ก็ฉันโทรมาก็เรื่องนี้แหละ กะว่าจะชวนไปเลี้ยงส่งวันปิดเทอมหน้าร้อน"
"อ้าว...ไหนบอกไม่มีธุระอะไรไง"
"ไหนๆ ฉันเอ่ยปากบอกแล้วหรอ"ยายเพื่อนกวน หึ หึ
"แล้วไปเลี้ยงที่ไหน"
"ก็ที่เดียว ร้านเค้กBaBy CaT ไงที่เราชอบไปกินหลังเลิกเรียนบ่อยๆอะ ได้ข่าวว่าช่วงนี้อะดังใหญ่แล้วร้านนี้ "มันแน่อยู่แล้ว
"ก็ใช่น่ะสิ...เค้กเค้าอร่อยจะตายไป มีหลายรสหลายแบบไม่ค่อยซ้ำใครด้วย"คิดแล้วน้ำลายไหล อิอิ^__^
"เอางี้อีก 20 นาทีเจอกันที่ร้าน ok.."ฉันตอบ"Ok.."พร้อมกับตัดสายทันที
หลังจากที่เจอกันที่ร้านเค้ก ฉันก็สั่งเค้กหลายรสและมานั่งกินกันไปและคุยกันไปทุกๆเรื่องในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา (อ๊ากกกก ลืมถึงเรื่องแฟนด้วยนะที่อยากมีแต่ก็ไม่มีซักคน)
"นี่ๆแจนเมื่อไร่เรา 2 คนจะมีแฟนกับเขาซักทีเนอะนี่ก็ปาไปม.1และ อยากมีแฟนเหมือนเพื่อนๆเรากันมั่งจัง"มิ้นพูดพร้อมกับถอนหายใจเหือกใหญ่
"เห้อ !!! นั่นสิ" แจนตอบพร้อมกับยัดเค้กเข้าปากต่อ
พร้อมกับคุณน้าเจ้าของร้านกำลังมเสริฟเค้กรสสตอเบอรรี่ที่โต๊ะฉันรีบรับจากน้าและวางลกับโต๊ะทันทีแล้วฉันก็สังเกตุเห็นว่าที่หน้าเค้กมีลูกอะไรกลมๆสีรุ้งซึ่งไม่เหมือนกับเค้กชิ้นแต่ฉันก็ไม่สนใจอะไรจึงกินมันไปเพราะสีมันน่ากินฉันก็กินไปเรื่อยๆ
ซักพักก็มีชายหนุ่ม 2 คนที่กำลังวิ่งมาที่ฉันพร้อมกับเครื่องอะไรบางอย่างที่พอเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆเสียงของเครื่องประหลาดก็ดังขึ้นเรื่อยๆแล้วชายหนุ่มก็เขเมาถึงตัวฉัน
"คุณ...เอ่อ..เห็นคริสตันสีรุ้งไหมครับ" ชายหนุ่มคนนึงเอ่ยดันน้ำเสียงที่เก้ๆกังๆพอสมควร
ขณะที่ฉันหันหน้าไปหาเค้าก็ต้องตาค้าง กรี๊ดดดดดดดดดดดด อะไรเนี่ยทำไมหล่ออย่างนี๊คนนึงผมสีดำหน้าตาดูเข้ม มีเสน่มากกกก!!! ส่วนอีกคนก็หล่อผมสีทอง ผิวสีแทน นัยตาสีฟ้า โอ้โหอะไรจะพิเศษปานนี้ที่ให้เจอคนหล่อๆในวันนี้เนี่ยน่าหม่ำซะไม่มีอะ (โอ้โหยัยมิ้นเวอร์ซะไม่มีอะ=แพรว ผู้แต่ง)(อ๊ากไม่ใช่ล้อเล่นเฉยๆเอง=มิ้น)
"ไอลูกกลมๆหลายๆสีน่ะหรอ"
"คุณ...รู้ใช่ไหมว่ามันอยู่ไหนบอกผมที มันสำคัญต่อผมมากเลยครับ" ชายหนุมผมดำพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานทำให้สาวๆหลายคนที่เดินผ่านมาเห็นใขละลายได้เลยรวมทั้ง ฉันและยัยแจนด้วยนะ (พอแล้วไม่ต้องยิ้มเด๋วก็จับมาหม่ำหรอก อุ๊ยพูดอารายออกปายยยย!!)
แต่เอ๊นั่นมันคริสตันหรอไม่ใช่ขนมที่ใช้แต่งหน้าเค้กหรอ แล้ววว...ฉันกินไปแล้วนี่จะให้ฉันทำยังไง ตายล่ะถ้าเค้ารู้นี่จะทำไงเนี่ย ของสำคัญของเขาซะด้วย อยากรู้จริงๆถ้าฉันบอกความจริงเค้าไปจะทามไงเนี่ย ตายละว้า!!!~
"เอ่อ.......ถ้าฉันบอกไรนายไปนายคงไม่ว่าอะไรนะ"
เค้าทำท่าคิดอยู่นาน "ตกลง"เค้าพูดพร้อมกับจ้องหน้าฉันกับยัยแจน(แต่เอ๊ะแพรวไม่มีบทให้ยายแจนพูดหรอมันเงียบไปนานแล้วนะ)(เออ!!!ไม่รู้จะให้มันพูดไรให้มันตาค้างงงงวยอยู่อย่านั้นแหละ)
"เอ่อ..ถ้าเป็นลูกสีรุ่งกลมๆที่อยู่บนเค้กนั่น ฉัน...น..น..เอ่อ...."
"พูดมาเร็วๆสิ"
"เอ่อ..อ..ฉันกินเข้าไปแล้วอะ ก็...ก.นึกว่ามันเป็นหน้าเค้กนี่"
"หา...เธอกินเข้าไปหรอ "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น