บรรณารักษ์ผู้เกียจคร้าน

ในฤดูใบไม้ผลิ หนึ่งบัณฑิตอ่านหนังสือด้วยท่าทางเกียจคร้านดวงตาไร้ซึ่งความรู้สึกนึกคิด ร่างกายผอมบางแต่กลับให้ความรู้สึกลึกลับและน่าขนลุก ทุกๆฤดูใบไม้ผลิบัณฑิตผู้นี้มักจะออกมานอกร้านมานั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นพลัม

ในวันนั้นบัณฑิตผู้นั้นรู้สึกเริ่มเบื่อหน่ายคล้ายจะหลับอยู่ตลอดเวลา ดอกพลัมหลุดจากต้นพลางล่องลอยมาใบศีรษะ บัณฑิตผู้นั้นรู้สึกทนไม่ไหวจึงนำหนังสือปิดหน้าพักผ่อนเล็กน้อย

ยามนี้ไร้ซึ่งลมและเสียงจู่ๆก็มีชายแก่สวมชุดสีขาวสะอาดไว้เครายาว นำแผ่นป้ายออกมาและไม้โยนไปบนตัวของ บัณฑิตหนุ่มผู้นั้น

ชายแก่ผู้นั้นยิ้มให้ชั่วครู่ก่อนจะหายวับไปคล้ายกับผีก็มิปาน

บัณฑิตหนุ่มลืมตาขึ้นนำหนังสือออกหยิบแผ่นป้ายไม้ขึ้นมาดู “สุดท้ายท่านก็ไม่ล้มเลิกงั้นสิน่ะ หากนั่นเป็นคำขอของท่านข้าก็จะทำให้” บัณฑิตหนุ่มผู้นั้นเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบลุกขึ้นยืนพร้อมกับลากเก้าอี้หวายกลับเข้าไปในร้าน