{ fic AF8 } Destiny... นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่ารัก

ลำดับตอนที่ #6 : chapter 5

�Chapter 5

James:Talk


�� � � �เหนื่อยเราก็เหนื่อย เมื่อยเราก็เมื่อย �ไม่รู้มันธุระ บ้าบออะไรของผม ที่ต้องมาซ้อมเต้นอยู่อย่างนี้ �มันไม่ใช่ทางเจมส์เลยน่ะครับ�เฟรม แม่งใจร้ายโคตร �มันโกหกผม ว่าให้พาไปทำธุระ �ธุระของมาันคือ พาผมมาเต้น - -!! �



�� � " พี่ต้นน~!! "

�� � (อะไรเจมส์)

�� �" อยู่ไหนอ่ะ ตอนนี้เจมส์มาเต้นเป็นเพื่อนเฟรม คิดถึงอ่ะ มาหาหน่อยดิ "

�� �( ไม่ว่างอ่ะ �ทำงานกับเพื่อน )

�� �" เดี๋ยวนี้แฟน มันไม่ได้สำคัญแล้วใช่ไหม ไปมีชู้ใช่ป่ะ "

�� �( เจมส์ อย่าเวิ่นได้ป่ะ )

�� " ยังไม่ได้เวิ่นเหอะ แค่หวงผิดเหรอ "

�� �( ก็มันไม่ใช่อย่างที่คิดไง �อย่าหาเรื่องทะเลาะดิ ทำงานจริงๆ )

�� �" เออ งั้นวันนี้ก็นานกับงานไปเลย ไม่ไปหาหรอกวันนี้ "

�� �( อือ งั้นแค่นี้น่ะ �)

�� �" เฮ้ย!! เดี๋ยวๆๆ �ไม่คิดจะง้อบ้างเหรอ ??? "

�� �( ไม่อ่ะ ง้อบ่อยล่ะ )

�� �" ใจร้าย ให้มาหาแค่นี้ก็ไม่ได้ เออ จะได้รู้ไว้ว่ามันไม่สำคัญ "



�� � � �ผมยอมรับครับว่าผมมันขี้น้อยใจ แต่นี้เราไม่ได้เจอกันนานแล้วครับ ผมเลยอยากเจอ แถมโรงเรียนที่สอนเต้นเนี่ย มันก็ไม่ได้ไกลอะไร อยู่ใกล้ๆ มหาลัยที่เจ้ากระต่ายเรียนอยู่ �ซึ่งเป็นที่เดียวกันกับที่ �พี่เต๋าพี่ไอ้เฟรมเรียนนั่นแหล่ะครับ แล้วก็ยังเป็นที่เดียวกับที่ ผู้ชายคนนั้น ' อดีตพี่ชาย ' ของผม มันเรียน ��

�� � � ช่วงนี้มีแฟนเหมือนไม่มีครับ �ยุ่งเกินไปหาอยู่ห้อง ผมก็รอแล้วรออีก รอจนหลับไปซะดื้อเลย เฮ้อออ~!! เวลาอย่างนี้ คนเป็นแฟนกันน่าจะได้ �ทำไรด้วยกัน �เอ่อ ..... ผมหมายถึง กินข้าวด้วยกันบ้าง อะไรประมาณนี้น่ะครับ �แฮ่ๆๆๆ >


�� � �" เป็นไรว่ะ �ไอ้หมียักษ์ "

�� � �" �ป่าว กลับเหอะเฟรม �กูเบื่อล่ะ "

�� � �" เฮ้ย! ไรว่ะ เดี๋ยวดิ พึ่งมาเหอะเจมส์ �ยังไม่ได้สักท่าเลย �"

�� � �" กูไม่ได้อยากมาเหอะ "

�� � �" �เคๆ ขอกูได้สักท่าก่อนน่ะ ท่าเดียวก็ยังดี ถ้าพี่ที่สอนกู ไปฟ้องเต๋า ว่ากูไม่ตั้งใจ กูโดนด่าแน่เลย น่ะมึงน่ะ "

�� � �" �เออๆ �เร็วๆ กูจะนั่งรอ "





�� � � ��"zzzZZZZ" หลับที่หนึ่ง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ตื่นมาแล้ว ไอ้เฟรมก็ยังเลยไม่เสร็จ เจ้ากระต่าย เอา ก็ไม่ยอมมาหาหมีบ้างเลย �แฟนผม มันโหด ไม่ง้อกันเลย เพื่อนผมก็ใจร้าย ไม่เกรงใจกันบ้างเลย�


�� � �' �เฟรม~ น้องเฟรม~ ไอ้เฟรม '

�� � �" �เชี่ย แม่งใครเรียกกูว่ะ "

�� � �" �พี่มึงอ่ะ �สงสัยมารับมึงล่ะมั้ง "
��
�� � �" �อ่อ งั้นเดี๋ยวกูมา "


�� � � � � เอ๊ะ~!! คนที่อยู่ข้างๆ พี่เต๋า มันใครว่ะ ทำไมหน้าคุ้นๆ ผม พยายามเพ่ง เพ่ง แล้วก็ เพ่ง สิ่งที่ผมพบ ก็คือ คนๆนั้น อดีตพี่ชายผม �แล้วทำไม ถึงมากับพีเต๋าได้ �แล้วรู้ไหมว่าพี่เต๋าเป็นพี่ของเพื่อนรักผม �คำถามมากมายที่เข้ามา
�
�� � � � � ผมไม่ได้เจอมันมานานแล้วครับ �หลายปีมาก �เหตการณ์แย่ๆ เหตการณ์ที่ผมต้องเสียพี่ชายที่รักผมไปนั่นแหล่ะครับ ที่ทำให้ผมกับมันไม่ได้เจอกันอีกเลย ......


�



Kacha : Talk



�� � � � �ทันที ที่ผมรู้ว่า ไอ้ผีดิบมันจะมาหาน้องมัน ผมก็ขอมันมาด้วย เผื่อจะเจอเจมส์บ้าง �ผมอยากเห็นว่าน้องผมมันโตขึ้นแค่ไหนแล้ว
คิดถึงมันจัง พอมาถึง ผมก็กวาดสายตามองให้รอบ แต่ก็ยังหาไม่เจอ ไอ้ผีดิบนี่ก็เรียกน้องมันซะดังลั่น
��
�� � � � �" �เฟรม ~ น้องเฟรม~ ไอ้เฟรม ~ "

�� � � � " �ว่าไงครับ คุณพี่ชาย จะเรียกกันให้ดังทั่วอาคารเลยป่ะ "
��
�� � � �" �ก็คิดอยู่ถ้าเฟรมยังไม่ลงมา �เต๋าจะไปตาม "

�� � � � " เวอร์ล่ะ เฟรมไม่ได้ให้เต๋ามารับไม่ใช่เหรอ บอกแล้วไงจะกลับเอง "

�� � � � " �อย่าสำคัญขนาดนั้นเฟรม วันนี้ มาหาพี่เตย เพราะเดี๋ยวคณะจะมีวาน เลยมาคุยกับพี่เขา "

�� � � �" แป่ว ซะงั้นเลยเหอะ �แล้วนี่ใครอ่ะ เพื่อนใหม่เหรอ สวัสดีครับพี่ ..... "

�� � � �" พี่ชื่อ พี่คชา น่ะ "

�� � � �" มันเป็นพี่ชายของเพื่อนเฟรมอ่ะ พี่ไอ้เจมส์ "

�� � � " �โกหกเหอะเต๋า �เจมส์บอกว่าพี่มันตายไปนานแล้ว � เดี๋ยวเรียกเจมส์มาคุยเลย วันนี้ลากมันมาพอดี "

�� � � �
�
�� � � � � �ผมถึงกับจุกเลยครับ เจมส์ไม่เคยบอกว่ามีพี่อย่างผมอยู่บนโลกนี้อีกคน �ท่าทางมันจะเกลียดพี่คนนี้มันมากจริงๆ � ในระหว่างผมกำลังอึ้งอยู่กับสิ่งที่ได้ยิน �เฟรมก็ไปตามเจมส์มาพอดี แล้วนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับเจมส์


�� � � � �" นี่ไงพี่ชา �ไอ้เจมส์เพื่อนผม ใช่คนเดียวกับน้องพี่ไหม "

�� � � � "............... "

�� � � �" เจมส์ พี่มึงเหรอว่ะ ไมมึงไม่เคยบอกกูเลย "

�� � � �" อือ บางเรื่องก็ไม่สำคัญอ่ะ เลยไม่ได้บอกมึง �"

�� � � �"..........." �ไอ้ผีดิบ เงียบและ ยืน งง
��
�� � � " ..........." �เฟรม เช่นเดียว กับพี่มัน

�� � � " เจ........... " � ยังไม่ทันที่ผมจะเรียกชื่อน้องชายเสร็จ

�� � � " เฮ้ยเฟรมกลับเหอะ พี่ต๋า วันนี้ผมไปนอนบ้านพี่น่ะ เจอกันที่บ้านน่ะพี่ "

�� � �" อ๊ะ อือๆๆ เจอกันๆ "



�� � � � � ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือ เจมส์ เดินลากเฟรมออกไปที่ประตูทางออก �ปล่อยผม
กับไอ้ผีดิบ ให้ยืนงงอยู่ตรงนี้ � ไม่รู้จะพูดอะไร �มันแค่พูดไม่ออก จุกอยู่ที่กลางอก ยังไงไม่รู้สิครับ

�� � �
�� � � � � " มึงโอเคไหว ไปๆ เดี๋ยวกูส่งกลับห้อง "

�� � � � �"............... "�

�� � � � �" ฟังกูป่ะเนี่ย มาๆๆ "


�� � � � � �มันจับมือผม แล้วลากผมออกไปจาก สถานที่แห่งนี้ �อย่าถามหาสติของผม เพราะตอนนี้ มันหลุดแลั้วก็หยุดนิ่งไปนานแล้วครับ�
ยังเดินได้นี่ก็ถือว่าบุญสุดๆแล้ว

�� � � � � รถที่ชับออกมา ผ่านตึกสูงใหญ่มากมาย �ผมมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง รถวิ่งไปไกลแค่ไหน นานเท่าไหน่ สมองผมไม่รับรู้อะไรแล้ว �จนกระทั้งตอนนี้ รถมาจอมอยู่ที่หน้าคอนโดผมแล้ว ผมยังมึน งงอยู่เลย


�
�� � � � � � " แม่ง เลิกเหม่อเหอะ มึงเป็นไรมากไหมเนี่ย �"

�� � � � � � " ไม่ กูไม่เป็นไร "

�� � � � � �" กุญแจมา เดี๋ยวกูไปส่งถึงห้อง "

�� � � � � �" ไม่กู กูไปเองได้ ขอบใจ "


�� � � � � � ผมเดินลงมาจากรถ �แต่คนที่ขับรถมาส่งผม ก็ เดินลงมาด้วย แล้วแต่มันครับ มันอยากทำไร ให้มันทำไป ไม่อยากไปห้ามมันแล้ว ผมไม่มีแรงมากพอที่จะทำอะไรแล้วครับ � ��
�
�� � � � � �เดิมมาจนถึงห้องตัวเองจนได้สินะ �ผมพยายามจะเปิดห้องมาสิบนาทีแล้วครับ โอ๊ย วันนี้มันเป็นอะไรเนี่ย ทำไมผมถึงเป็นอย่างนี้�ตอนนี้
�� � � � � �เหมือนว่าผมว่าผมกำลังละเมออยู่ยังไงไม่รู้ � ใครก็ได้มาปลุกผมให้ตื่นสักที



�� � � � � �" �มาๆ กูเปิดให้ แม่ง ถ้ามึงจะเป็นขนาดนี้ล่ะก็น่ะ "

�� � � � � �" ............ "

�� � � � �

�� � � � � � �ผมเดินเข้าไปในห้อง คนที่เปิดไฟให้ห้องมืดๆนี้ก็คือไอ้ผีดิบ ผมทิ้งตัวลงบนเตียง �น้ำตาของผมค่อยๆไหลลงมา หยดใส่หมอน �จนถึงกับเปียกเลยทีเดียว


�� � � � " กูไม่รู้หรอกน่ะ ระหว่างมึงกับน้องมึงมีอะไรที่ทำให้ ต้องบึ้งตึงใส่กันขนาดนี้ แต่ที่กูรู้ สายเลือด มันตัดกันไม่ขาดหรอก �ถ้ามึงพร้อม ที่อยากจะให้กู �แบ่งเบาความรู้สึกของมึง ก็บอกกูได้น่ะ ........... �ฝันดี ไอ้หน้าเดียว "



�� � � � � ผมนิ่งไปสักพัก �คำพูดของมันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ทั้งท่ีเราก็พึ่งรู้จักกัน แท้ๆๆ




�� � � � �" �เดี๋ยว คืนนี้มึงอยู่เป็นเพื่อนกูได้ไหมว่ะ �"

�� � � � �" �ฮึ มึงอ่อย กูเหรอ ?? �"
�� � �
�� � � � " �สัด พูดมาก งั้นมึงกลับไปเลย ไป "

�� � � � " กูล้อเล่นน่ะ �กูอยากให้มึงเหวี่ยงกู �ดีกว่าที่มึงจะมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่กู เข้าใจไหม "



�� � � � � ไอ้ผีดิบตัวนี้มันร้ายกาจมากครับ �มันทำให้ผม หลุดยิ้มออกมาเบาๆ �เหมือนตอนนี้ผมเป็นเด็ก ที่ต้องการผู้ใหญ่คอยปลอบใจ
แค่มันขยี้หัวผม เล่น ในเวลานี้ มันทำให้ผมรู้สึกดีมากครับ �เหมือนไม่ต้องแบกอะไรใส่บ่าเอาไว้อย่างเมื่องชั่วโมงสองชั่วโมงที่ผ่านมา
�� � �







------- �TBC --------




PS. ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว ตั้งใจสอบกันทุกคนน่ะจ๊ะ ( บอกแต่เขา เตอร์ คนนี้ก็ยังไม่อ่าน � � � �หนังสือเลย แฮ่ๆ ) อายเบาๆๆ�

�� � �โชคดี เกรด เอกันทั่วหน้า สาธุๆๆ พรนั้น จงย้อนมาแด่ข้าพเจ้า และ ผู้ที่อ่านทุกคน สาธุ ...~!


��
�� � �