ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    { fic AF8 } Destiny... นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่ารัก

    ลำดับตอนที่ #1 : Intro

    • อัปเดตล่าสุด 12 ก.ย. 54


    Intro

     

    Frame:talk

     

                “ ไอ้เฟรมม ม ม ~!! เสร็จยังว่ะ พี่รีบโว้๊ย ย ย ย~ “

    เสียงที่รบกวนโสตประสาทของผม จะบอกว่ามันน่ารำคาญมากครับ  - - !  ทุกครั้งที่พี่ชายผมรีบ 

    ผมก็ต้องรีบตามมันด้วยสิให้ตาย

     

                    “รู้แล้ว เว้ยย ย ย~ ไอ้คุณพี่เต๋า  “

    ผมรีบวิ่งลงมาจากห้องเพื่อจะมาต่อว่าพี่ชายสุดที่รักของผมต่อ   วันนี้พี่ผมมันมีรับน้องครับ

    เพิ่งเป็นเฟรชชี่ ปี 1 คณะ บริหาร ครับ  มันเลยแลดูตื่นๆ นิดหน่อย มั๊ย?

     

             “ วันหลังจะรีบบอกกันก่อนสัก 12 ชั่วโมงก็ดีน่ะ จะได้ตื่นทัน เล่นมาบอกตอน ตอนฟ้ายังไม่สางเนี่ยน่ะ รู้ไหม เมื่อน้องนอนตี 3 “

     

           “ ไม่รู้เว้ย รู้แค่ว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่ เลยเป็นภาระ พี่ชายผู้แสนดีไปส่ง แก ไปๆ รีบขึ้นรถ”

    Tao:Talk

          

              ตอนนี้ผมกำลังขับรถ ไปส่งไอ้น้องตัวแสบที่โรงเรียน  ทั้งๆที่ผมตอนนี้ เรียนได้ว่าสายสุดๆไปเลย

    ไม่รู้ว่าจะโดนลงโทษอะไรไหม หันไปดูหน้าน้องตัวเอง  มันยังนั่งชิว เล่นกีตาร์ตัวโปรดอยู่บนรถอย่างสบายใจ  พอถึงโรงเรียนปุ๊บ ผมก็ถีบมันลงจากรถปั๊บ (แลดูมันเวอร์)

     

              “ วันหลังมึงเอา ตับ ไต ไส้พุง กูออกมานั่งชมวิวด้วยเลยก็ได้น่ะเต๋า  ถ้าจะขับรถเร็วขนาดนี้ “

          

              “  ปัง!!!! ”

     

            ไม่ทันที่ผมจะได้ด่ามัน มันก็ปิดประตู ซะเสียงดัง  ไอ้เฟรม ถ้ารถกูเป็นไรน่ะ  จะเอากีตาร์ มึงไปเผาเลยคอย  ดู   ตอนนี้ผมขับรถมาจนถึงคณะ รีบลงจากรถอย่างเร็ว ให้ตายสิให้ตาย  พระคุณเจ้าช่วย….

     

         “ ผลักก ก ก~ !!! ”

         “โอ๊ย~!  เมียจะคลอดรึไงว่ะ รีบไปตายไหน !”

         “ขอโทษครับขอโทษ ผมรีบ “

     

    ซวยเป็นบ้า คนยิ่งรีบอยู่อะไรกันนักกันหนาว่ะ ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้น เตรียมตัว เข้าที่ และในขณะที่ผมกำลังจะออกตัว    มือขาวๆ ซีดๆก็ดึงแขนผมไว้

     

         “ ง่ายไปไหม ไอ้ผีดิบ กล้องตก พังเลย เห็นไหม “

         “ แล้วจะให้เอาไงว่ะ งั้นเที่ยงนี้ ไปหาที่ คณะ บริหารล่ะกัน ขอโทษน่ะ รีบจริงๆ”

     

    ผมหยิบปากกา ขึ้นมา จดเบอร์ผม ให้ ไอ้หน้าจืด  ผมไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับมันนักหรอกครับ  แค่นี้ชีวิตผมก็แขวนบนเส้นด้ายล่ะ

    พอเขียนเบอร์ลงบนมือซีดๆเสร็จ ผมก็ออกตัววิ่งทันที ปล่อยให้มันยืนทำหน้าเอ๋อ ต่อไป  ก่อนที่จะตะโกนบอกมันว่า

     

         “มาถึงคณะแล้วโทรบอกด้วย จะได้ออกมาหา !! “



        ---------> to be continue  ^_____^

    Ps. แก้ตัวที่พิมพ์จบแล้วค่ะ ถ้ายังผิดอยู่ด่าเตอร์ด้วย 555




    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×