คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8 - บ้าน [100%]
8 – บ้าน
เสียงข้อความเข้าดังขึ้น ร่างสูงพลิกตัวไปอีกด้านก่อนจะควานหาไอโฟนบนโต๊ะข้างเตียงโดยที่ยังหลับตาอยู่ เขาฝืนใจลืมตาขึ้นมองหน้าจอ นาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า นิ้วเรียวเลื่อนไปกดดูข้อความที่ถูกส่งเข้ามา
‘วันนี้วันครบรอบของคุณแม่
กลับมาที่บ้านด้วยนะ
ไว้เจอกันจ้ะ
-- เทมาริ’
“พี่...”
กาอาระถอนหายใจออกด้วยความหนักใจ เขาบอกพี่สาวไปเป็นพันๆหนแล้วว่าเขาจะไม่กลับบ้านเด็ดขาดไม่กว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ถึงจะเป็นวันครบรอบที่คุณแม่จากไปก็ตาม ปกติแล้วทุกปีเขาก็จะเอาดอกไม้ไปวางที่หน้าหลุมศพหลังจากที่คนอื่นๆในครอบครัวไปกันมาหมดอยู่แล้ว แต่ปีนี้กลับมาบอกให้กลับบ้าน ...สถานที่ที่เขาเกลียดมากที่สุดในชีวิต แต่จะปฏิเสธก็ไม่อยาก เพราะเทมาริเป็นคนที่คอยเป็นห่วงเขาอยู่ตลอด กาอาระเองก็ไม่อยากจะทำร้ายความรู้สึกของพี่สาว อย่างไรก็คงจะต้องไปถึงแม้จะไม่อยาก
เขาลุกขึ้นนั่ง อารมณ์ง่วงหายไปเป็นปลิดทิ้ง เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองจะต้องเผชิญหน้าด้วย ...นานมากแล้วที่ออกจากบ้านหลังนั้นมา กาอาระออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนมัธยม การถูกปฏิบัติเหมือนเขาเป็นส่วนเกิน เป็นอากาศที่ไร้ซึ่งตัวตนนั้นมันโหดร้ายเกินกว่าที่เด็กผู้ชายคนเดียวจะรับไว้ได้ จนวันหนึ่งเขาเริ่มหาทางออกด้วยการทำร้ายคนอื่น นั่นยิ่งทำให้เรื่องทุกอย่างมันแย่ลงไปอีก ...ภาพในอดีตไหลย้อนกลับเข้ามาในความคิดทันทีที่หลับตาลง
“แก!!รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป!”
ชายวัยกลางคนเจ้าของผมสั้นสีน้ำตาลเข้มตวาดลั่น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ตรงหน้ามีเด็กชายวัยประถมปลายนั่งอยู่ ดวงตาสีเขียวอ่อนจ้องมองกลับมาอย่างไม่เกรงกลัว ราวกับกำลังท้าทายผู้เป็นพ่ออยู่ การกระทำของเด็กชายทำให้เขายิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้นเป็นเท่าตัว
“ฉันถามทำไมไม่ตอบ!! แกไปทำให้คนอื่นเขาเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล ทำไมถึงได้ทำตัวเลวแบบนี้!!”
“ผมไม่ผิด ไอ้บ้านั่นมันมาหาเรื่องผมก่อน”
“ไม่ต้องมาโกหก! ฉันไปถามมาแล้ว เขาบอกว่าแกเป็นคนไปทำเขา!!”
เขาขึ้นเสียงต่ออย่างไม่ลดละ แววตาแข็งกร้าวของเด็กชายยังคงจ้องตอบ แม้จะพูดปกติ แต่ความโกรธก็แสดงให้เห็นบนสีหน้าหมดแล้ว บรรยากาศกดดันกำลังปกคลุมไปทั่วบ้าน ไม่มีใครกล้าส่งเสียงพูดอะไรขึ้นมาขัด ใกล้กันมีเด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมต้นนั่งอยู่ เธอพยายามจะข่มอารมณ์ทั้งกลัวและสับสนของตัวเองเอาไว้ โดยมีเด็กชายผมน้ำตาลอีกคนคอยช่วยปลอบอยู่ข้างๆ
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าแกทำไปทำไม”
“ที่ทำแบบนั้นน่ะ มันทำให้คนอื่นยอมรับการมีตัวตนของผม...”
เด็กชายผมสีแดงยังคงพูดต่อ ข้างนอกบ้าน เขามีฐานะเป็นหัวหน้ากลุ่มของพวกเด็กอันธพาล ทุกครั้งที่ได้ทำร้ายใคร ทุกคนในกลุ่มเด็กพวกนั้นก็จะชื่นชมเขา ยกย่องให้เป็นคนสำคัญ เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขาได้รับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของตัวเอง ทำให้เขาต้องคอยทำร้ายคนอื่นอยู่เรื่อยไปเพื่อนำเอาการมีตัวตนอยู่ของตัวเอง มาเติมเต็มให้กับชีวิตที่ไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบเด็กทั่วๆไปจากพ่อแท้ๆของเขาเอง เพราะพ่อทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนมาโดยตลอด
“ยังจะมาพูดอีก คิดว่าตัวเองดีนักหรือที่ได้ไปอยู่กับพวกเด็กเลวพวกนั้นน่ะ!!”
“ก็เพราะพ่อไม่ใช่เหรอ ที่กดดันให้ผมต้องทำแบบนั้น!”
“แก!!”
เพียะ!!
ฝ่ามือหนาของผู้เป็นพ่อ ตบลงบนแก้มเล็กๆของเด็กชาย รอยแดงปรากฏขึ้นให้เห็นทันที แต่เขากลับไม่แสดงท่าทีเจ็บปวดให้เห็นเลยแม้แต่น้อย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเฉยชา เด็กสาวรีบเอาตัวเองเข้ามาบังร่างของน้องชายคนเล็กเอาไว้ ดวงตาของเธอคลอไปด้วยหยดน้ำตาใสๆ
“พอเถอะค่ะคุณพ่อ!! หนูขอร้องล่ะค่ะ!”
“เทมาริ แกเองก็เหมือนกัน ปกป้องมันจนเกินเหตุ จนได้ใจ ไปทำเรื่องไม่ดีเข้า!”
“พอแค่นั่นล่ะ...”
เสียงที่ไม่คุ้นดังขึ้นพร้อมกับหญิงชราร่างเล็กที่ค่อยๆเดินเข้ามาในบ้าน สายตาเฉียบคมมองจ้องไปยังผู้เป็นพ่อของเด็กชายตัวเล็กอย่างไม่วางตา การมาถึงของเธอทำให้เด็กสาวร้องเรียกด้วยความดีใจ
“คุณย่าคะ!!”
“คุณแม่ มาได้ยังไง...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะรับหลานคนเล็กของฉันไปอยู่ด้วยกัน ฉันทนเห็นหลานต้องมาอยู่กับพ่อแย่ๆอย่างแกไม่ได้จริงๆ”
คำพูดของหญิงชรา ทำให้ร่างสูงมีสีหน้าที่ดูอ่อนลง แต่ก็ยังหลงเหลือความโกรธเอาไว้อยู่ดี
“นี่เป็นเรื่องของครอบครัวผม”
“แล้วยังไง ฉันก็มีสิทธิ์ยุ่งได้ เพราะฉันเองก็เป็นแม่แก ...เอาล่ะ กาอาระ ไปเก็บของก่อน แล้วเดี๋ยวไปอยู่กับย่านะ”
หญิงชราตรงเข้าไปลูบหัวเด็กชายอย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาพูดกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกชายด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว
“แกกับฉันมีเรื่องต้องคุยกัน”
“ไปเก็บของกันนะกาอาระ เดี๋ยวพี่ช่วย ...คันคุโร่ก็มาด้วยกันสิ!”
“อื้อ!”
เด็กสาวพูดกับน้องชายคนเล็กก่อนจะลุกขึ้นยืน และส่งเสียงเรียกน้องชายอีกคนของเธอ เขารับคำแล้ววิ่งตามมา ทั้งสามคนเดินขึ้นบันไดเล็กๆในตัวบ้านไปชั้นบนพร้อมกัน
กาอาระลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับเรื่องราวเก่าๆที่ค่อยๆเลือนไป หลังจากเหตุการณ์ในตอนนั้นเขาก็ไปอยู่กับคุณย่าได้แค่ปีเดียว เธอก็ต้องย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ และซื้อคอนโดนี้ไว้ให้เขาอยู่คนเดียวตั้งแต่ตอนนั้น ...ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เพราะเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาทั้งหมด ได้หล่อหลอมให้เขากลายมาเป็นปีศาจร้ายอย่างในทุกวันนี้ แม้จะได้ไปอยู่กับคุณย่าแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่แผลในใจ ความเจ็บปวด ความโกรธเกลียดทั้งหมดก็ยังคงไม่หายไป
ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียง ถึงเวลาที่เขาต้องไปเตรียมตัวแล้ว แม้จะไม่อยากกลับบ้านสักแค่ไหน กาอาระได้แต่คิดในใจ ขอให้ไม่ได้พบกับพ่อของเขา คนที่เขาไม่อยากจะเจอหน้าที่สุดในตอนนี้
แสงแดดยามบ่าย ส่องมากระทบกับบ้านสองชั้นขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กหลังหนึ่ง สภาพของตัวบ้านบ่งบอกได้ว่าผ่านการอยู่อาศัยจากเจ้าของมาแล้วหลายปี รอบตัวบ้านมีรั้วเหล็กสีขาวสลับดำกั้น ประตูบ้านเป็นกระจกบานเลื่อน ดูๆไปแล้วก็เรียกได้ว่าเป็นบ้านที่น่าอยู่หลังหนึ่ง
ร่างสูงยืนอยู่หน้าบ้าน กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะกดกริ่งหรือไม่กดดี แต่แล้วก็ตัดสินใจยกไอโฟนขึ้นมา พิมพ์ข้อความส่งหาพี่สาวว่าตัวเองมาถึงที่แล้ว รอสักพักประตูรั้วบ้านก็ถูกเปิดออก แต่คนที่มาเปิดประตูให้กลับไม่ใช่เทมาริ เป็นชายผมสีน้ำตาลยุ่งๆวัยใกล้เคียงกัน ในท่าทางที่ดูเหมือนเพิ่งตื่น ...พี่ชายของเขา คันคุโร่ ผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังชอบนอนตื่นสายไม่เปลี่ยน
“เทมาริอยู่ในบ้านอ่ะ ...เข้ามาข้างในเหอะ วันนี้พ่อไม่อยู่”
กาอาระเดินตามพี่ชายเข้าไปในบ้าน สภาพของบ้านดูไม่เปลี่ยนไปจากตอนที่เขาเคยอยู่เลย จะมีก็แต่ของหลายๆอย่างที่ดูเก่าขึ้น ไม่เว้นแม้แต้รอบๆตัวบ้าน ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น หญิงสาวผมสีอ่อนกำลังวุ่นอยู่กับดอกไม้หลากสีที่วางกองอยู่ตรงหน้า เมื่อเห็นผู้ที่มาใหม่ก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเอ่ยขึ้น
“มาพอดีเลย มาช่วยกันทำช่อดอกไม้หน่อย”
“เฮ้ย ทำไมกากเงี้ย เสียไปตั้งหลายดอก”
“มาทำเองเลยไหมล่ะ ...กาอาระ ที่เรียกมาเพราะจะให้ช่วยกันจัดดอกไม้ไปให้คุณแม่น่ะ พี่อยากจะลองให้พวกเราทำกันเองดู ถ้าคุณแม่รู้ว่าเราช่วยกันทำต้องดีใจแน่เลย”
เทมาริพูดพร้อมรอยยิ้ม เธอเองก็จัดช่อดอกไม้ไม่เป็น แต่ก็อยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อคุณแม่ที่จากไปบ้าง เธอคิดไว้แล้วว่า ถ้าสุดท้ายแล้วทำช่อดอกไม้ไม่สำเร็จก็จะเอาทั้งหมดมัดรวมกันแล้วไปวางให้คุณแม่ทั้งอย่างนั้นไปเลย
“จัดดอกไม้นี่ นานไหม”
“ไม่รู้สิ ...กลัวว่าจะเจอพ่อเหรอ ไม่เป็นไรหรอก วันนี้พ่อไม่อยู่ ออกไปแต่เช้าแล้ว”
“ทั้งสองคน ฉันว่ารีบทำก่อนพ่อมาเหอะ กลัวเดี๋ยวบ้านแตกอีก”
คันคุโร่เอ่ยขึ้น ก่อนจะมาช่วยหยิบดอกไม้ขึ้นมาจัดให้เข้าช่อ แต่ดูเหมือนสิ่งที่พวกเขาคาดเดาจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสมอไปเสียแล้ว เสียงประตูบ้านเปิดออกทำเอาทุกคนต้องหันไปมองเกือบจะพร้อมกัน
“กลับมาแล้ว จะออกไปกันได้หรือยัง ...แก ทำไมมาอยู่ที่นี่!!”
ชายวัยกลางคนพูดขึ้นด้วยความตกใจ ที่ได้เห็นลูกชายคนเล็กที่ออกจากบ้านไปหลายปี กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขาไม่คิดเลยว่าเด็กคนนั้นจะยอมกลับมาที่บ้านได้ เมื่อได้เห็นหน้ากาอาระ ภาพในอดีตที่ยังคงทำให้ความโกรธในจิตใจของเขาไม่จางหายไปก็เกิดขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำให้แม่ของแกตาย แล้วยังกล้าจะไปที่หลุมศพของแม่แกอีกเหรอ!!”
“ทำไมล่ะ ผมก็ลูกแม่เหมือนกัน คุณห้ามผมไม่ได้หรอก”
“หึ ทำเป็นปากดี ฉันรู้นะว่าตอนนี้แกเป็นหัวหน้าไอ้พวกกลุ่มเด็กเลวไปแล้ว คงคิดว่าตัวเองเก่งนักหนาล่ะสิ”
กาอาระหลับตาลงเพื่อระงับอารมณ์โกรธ เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ คนๆนี้ยังคงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกัน”
“ถ้าให้ฉันคิด แกมันก็เหมือนเดิม ทำเรื่องชั่วๆ ไปต่อยตีกับคนอื่นเขาไปทั่ว”
“พ่อคะ! หยุดเถอะค่ะ!”
“เงียบน่าเทมาริ!
เขาหันไปบอกกับลูกสาวคนโต ก่อนจะหันกลับมาพูดต่อ มือของคนเป็นลูกชายเริ่มกำเข้าหากันแน่นเพื่อข่มความโกรธที่กำลังจะปะทุออกมาเอาไว้
“อย่าทำเป็นได้ใจไปหน่อยเลย ไม่ว่ายังไงแกมันก็ไอ้เด็กเลวที่ทำให้แม่ตัวเองต้องตาย!”
“เลิกพูดซะทีเถอะ!”
“ทำไม หรือแกจะเถียง? เพราะไปอยู่กับไอ้พวกคนชั่วๆพวกนั้นใช่ไหม ถึงได้ติดนิสัยมา...”
“คำก็ชั่ว สองคำก็เลว ...ได้ ถ้าคุณอยากเห็นผมเป็นอย่างนั้น ผมก็จะทำตัวเลวให้สุดๆไปเลย!! แล้วก็รู้ไว้ ที่ผมทำเรื่องชั่วๆมันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ!!”
กาอาระพูดแทรกขึ้นมาด้วยความโกรธชนิดที่ไม่มีใครสามารถหยุดได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อพูดจบเขาก็รีบเดินออกไปจากบ้านโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากทั้งพี่ชายและพี่สาว ไปให้พ้นๆจากสถานที่ที่แสนเกลียด และคนที่ไม่อยากจะมองหน้าหรือแม้แต่สนทนาด้วย ดวงตาสีเขียวที่เต็มไปด้วยความโกรธเหลือบไปมองที่บ้านอีกครั้ง ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับความเกลียดชังที่เพิ่มมากขึ้นหลายเท่า
_______________________________________________________________________
อัพที่เหลือแล้วจ้า ตอนนี้ดราม่าเยอะมาก 55555 อาจจะไม่ค่อยฟินเท่าไหร่
แต่ไม่เป็นไรนะ ตอนหน้ารับรองว่ามีฉากฟินแน่ๆ
ยังไงก็อ่านแล้วช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ ><
ความคิดเห็น