คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 7- ความเปลี่ยนแปลง
7- ความเปลี่ยนแปลง
“พูดดีๆกับคนอื่นเขาเป็นด้วยหรือไง”
ร่างเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆ หลังจากที่ได้ยินคำพูดที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของอีกฝ่าย คำพูดที่ดูเหมือนว่าจะรู้ทันกับแผนของกาอาระ เขาคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่านารุโตะจะต้องรู้ว่าประโยคที่เขาพูดนั้นเป็นแค่การแกล้ง เขาทำเป็นยกแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นมาดื่ม แต่ในใจเต็มไปด้วยแผนการสำรองอีกมากมายจนนับไม่ได้
“ก็ได้ เพราะเห็นว่านายขอร้องหรอกนะถึงได้ตกลง”
คำตอบที่แท้จริงของนารุโตะ ทำเอาร่างสูงแทบจะพ่นน้ำออกมา ทั้งๆที่ดูเหมือนจะต่อต้านเขามาตลอด แต่บทจะเชื่อก็เชื่อกันง่ายๆซะอย่างนั้น อุตส่าห์คิดแผนกวนประสาทอีกฝ่ายออกแล้วแท้ๆ แต่ในเมื่อเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ กาอาระเองก็คงจำเป็นจะต้องทำตามแผนไป ...จะต้องแกล้งพูดจาดีๆ ทำตัวเป็นผู้ชายอ่อนโยน แถมจะต้องทำต่อไปถึงเมื่อไรก็ไม่รู้ แค่คิดเขาก็รับตัวเองไม่ได้แล้ว
“หัวหน้าครับ! เมื่อวานเย็น มีคนในกลุ่มเราถูกทำร้าย แถมไอ้พวกนั้นมันยังฝากมาบอกอีกนะครับ ว่าให้ตามไปเอาคืนวันนี้ ที่โกดังร้างที่เดิมน่ะครับ!”
“งั้นเหรอ”
ชายร่างถึกในชุดเครื่องแบบนักเรียนสีน้ำเงิน หนึ่งในสมาชิกกลุ่มแบล็กครอส วิ่งเข้ามาในห้องเรียนว่างเปล่าด้วยท่าทีรีบร้อน ก่อนจะรีบบอกเรื่องด่วนที่ได้รับรู้มากับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้า กาอาระที่นั่งอยู่คนเดียวในห้องเรียนพูดตอบกลับไปทั้งๆที่กำลังก้มหน้าเล่นมือถืออยู่
“หัวหน้าครับ ช่วงนี้หัวหน้าไม่สบายหรือเปล่าครับ”
“ก็เปล่านี่”
“ก็ผมเห็นว่าสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ไม่เห็นว่าหัวหน้าจะสั่งให้พวกเราไปลุยกับพวกแก๊งอื่นเลยนี่ครับ แถมปกติแล้วพวกเราจะต้องมีเรื่องทุกๆสองวันเลยนี่นา ผมก็เลยคิดว่าหัวหน้าอาจจะไม่สบายหรือเปล่า”
ชายร่างถึกยังคงพูดต่อ เขาแปลกใจมากที่หัวหน้าผู้เป็นที่เคารพของเขาเงียบหายไป ทั้งๆที่ปกติก็ออกจะโหดเหี้ยมอำมหิต แถมบางทียังเป็นฝ่ายไปหาเรื่องแก๊งอื่นก่อนอีกต่างหาก แต่คราวนี้ ทั้งที่มีแก๊งอื่นมาหยามถึงที่แล้ว กลับทำท่าทีเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเองไปเสียได้
“...นั่นสินะ”
กาอาระเริ่มคิดตามคำกล่าวของสมาชิกในกลุ่ม สองอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาแทบจะไม่ได้ติดต่ออะไรกับคนอื่นๆในแบล็คครอสเลย สาเหตุก็มาจากนารุโตะที่ดันเชื่อคำขอร้องของเขา มากินข้าวเป็นเพื่อนทุกวัน ไม่เว้นแม้แต่วันหยุด เพราะเพิ่งค้นพบว่าบ้านอยู่ใกล้กัน ...ไม่คิดเลยว่าเจ้านั่นจะทำให้ความสนใจในการต่อสู้ของเขาลดลงได้มากขนาดนี้ มากเสียจนคนรอบข้างสงสัย หรือว่านารุโตะตั้งใจจะใช้วิธีนี้ทำลายกลุ่มแบล็คครอสของเขาก็ไม่รู้
“ว่าไงครับ หัวหน้า”
“ตกลง ฉันจะไปจัดการกับพวกมัน บอกคนอื่นที่เหลือด้วย”
กาอาระลุกขึ้นจากที่นั่ง เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องเอาเรื่องกลุ่มของตัวเองมาเป็นที่หนึ่ง ส่วนเรื่องนารุโตะ ถ้าเขาไม่อยู่ เดี๋ยวเจ้านั่นก็คงจะกลับบ้านไปเอง ไม่ได้กินข้าวด้วยวันเดียวคงจะไม่เป็นอะไร แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกผิดขึ้นมาแวบหนึ่ง
...ร่างสูงหลับตาลงเพื่อไล่ความรู้สึกนั้นออกไป ก่อนจะเดินตามชายผู้เป็นสมาชิกในกลุ่มของตัวเองออกไป
สายฝนที่โปรยปรายลงมา ทำให้สีของท้องฟ้ายามเย็นยิ่งดูหม่นลง ทั้งที่ยังเป็นเวลาเกือบจะหกโมงเย็น แต่ฟ้ากลับมืดเหมือนเวลาได้ล่วงเลยไปจนถึงตอนกลางคืนแล้ว ...ร่างเล็กวิ่งฝ่าฝนตรงดิ่งมายังคอนโดหรู มือข้างหนึ่งถือถุงของซูเปอร์มาร์เก็ตที่เต็มไปด้วยขนมและของกิน เมื่อเข้ามาข้างในตัวอาคาร นารุโตะก็รีบเดินเข้าไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบน ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ขึ้นมาถึงชั้นที่ต้องการ เขาเดินไปตามทางเดิน และหยุดลงตรงหน้าห้องๆหนึ่ง มือเรียวปลดล็อกประตูห้องด้วยคีย์การ์ด ก่อนที่จะตรงเข้าไปเปิดไฟในห้อง
“ไปไหนของเขานะ”
นารุโตะบ่นขึ้นมาลอยๆเมื่อไม่เห็นวี่แววของเจ้าของห้อง วันนี้เขามาถึงที่นี่ช้ากว่าปกติมาก เพราะมีประชุมเรื่องงานโรงเรียนกับเพื่อนในห้อง แถมฝนก็ยังตกลงมาแบบไม่รู้เวลา ทำให้การเดินทางยิ่งล่าช้าเข้าไปใหญ่ น่าแปลกมากที่มาถึงแล้วไม่เจอกาอาระ เขาเดินไปที่ครัว และเริ่มลงมือทำอาหารเย็นสำหรับวันนี้ ถึงแม้จะกำลังยุ่งกับการทำอาหาร แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเจ้าของห้องหายตัวไปไหนโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลยสักคำ
คิดไปคิดมา เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้มาที่นี่ทุกวัน ...เพราะเห็นว่ากาอาระขอร้องเหรอ? หรือเพราะแค่กลัวว่าถ้าไม่ยอมทำตามจะถูกแกล้งอะไรเข้าอีก? ชักเริ่มไม่แน่ใจว่าตกลงแล้วที่ทำลงไปนั้นมันเป็นเพราะอะไร ช่วงนี้ความคิดของเขามันดูสับสนแบบแปลกๆ ...หรือว่ากลัวว่าอีกฝ่ายจะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวทุกวัน? นารุโตะรีบส่ายหน้าแรงๆสองสามทีเพื่อไล่ความคิดบ้าๆแบบนั้นออกไปจากสมอง
ไม่ว่าอย่างไรคนที่ได้ชื่อว่าเป็นปีศาจนั่นก็คงตั้งใจจะแกล้งเขาอยู่แล้ว เพราะเขาเองก็คงไม่ได้มีความสำคัญต่ออีกฝ่ายมากมายจนถึงขนาดที่อยากจะให้มาอยู่ใกล้ๆ อย่างวันนี้ กาอาระเองก็ยังไม่อยู่แล้วไม่ยอมบอกล่วงหน้าไว้ก่อน คิดจะไปก็ไปเสียเฉยๆ ถ้าเห็นว่าเขาสำคัญจริงๆก็น่าจะบอกอะไรไว้สักหน่อย
ความคิดทั้งหมดถูกทำลายลงด้วยเสียงเปิดประตู นารุโตะรีบวางมือจากการทำอาหารแล้ววิ่งออกไปดูทันที เผื่อว่ากาอาระจะกลับเข้ามาแล้ว เขาแอบนึกโกรธตัวเองนิดๆที่รีบออกไปจนเกินเหตุ ตัวเขาเองก็ไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว จะรีบหรือไม่รีบก็มีค่าเท่ากัน เป็นแค่คนที่กำลังโดนแกล้งอยู่เท่านั้นเอง
“ไปไหนทำไมไม่... เฮ้ย!!เลือด!!”
นารุโตะพูดออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่ากาอาระที่เดินเข้ามาในห้อง มีรอยแผลเป็นทางยาวอยู่ที่แขน และเลือดก็กำลังซึมออกมามากขึ้นเรื่อยๆ ลักษณะของแผลเหมือนโดนของมีคมบาด แต่ลึกกว่านั้นพอสมควร ร่างสูงยกมือขึ้นจับที่แขน ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงที่โซฟา พยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ แต่มันก็ยังคงออกมาทางสีหน้าอยู่ดี
“พอดีไปจัดการพวกแก๊งอื่นมาน่ะ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว อยู่เงียบๆไปเลย เดี๋ยวฉันทำแผลให้”
นารุโตะรีบเดินตรงไปหาอุปกรณ์ในการทำแผลทันที กาอาระเอนหลังไปพิงโซฟา ...การต่อสู้เมื่อกี้ แบล็คครอสชนะ แต่เพราะหัวหน้าของแก๊งนั้นแอบเอามีดมาด้วย และทำท่าจะทำร้ายสมาชิกในกลุ่มแบล็คครอส เขาจึงเข้าไปขวางจนแย่งมีดมาจากอีกฝ่ายได้ แต่ก็พลาดท่าโดนลูกหลงจากการแย่งมีดไปด้วย แม้ตัวเองจะต้องบาดเจ็บ แต่ถ้าเพื่อคนอื่นๆในกลุ่มแล้ว เขาก็ยินดีที่จะเจ็บคนเดียว เพื่อรักษาความปลอดภัยของทุกคน
“เอาแขนมา”
มือเรียวจัดการดึงแขนข้างที่มีแผลมา ก่อนจะค่อยๆพับแขนเสื้อนักเรียนขึ้นไป ใช้สำลีจุ่มแอลกอฮอล์ล้างแผลแล้วเช็ดที่แผลอย่างเบามือจนกาอาระแทบไม่รู้สึกว่าเจ็บ จากนั้นก็นำยามาทาให้ เขามองนารุโตะที่กำลังก้มหน้าทำแผลให้ อยู่ๆใบหน้านั้นก็เงยขึ้นมามองเขาก่อนจะพูดขึ้น
“ถามหน่อย ทำไมนายถึงชอบไปสู้กับคนอื่น ดูดิ ได้แผลมาจนได้ ไม่กลัวตายหรือไง”
“ปีศาจอย่างฉัน ไม่กลัวตาย และไม่ตายง่ายๆด้วย”
“มั่นใจมากไปไหม? ถ้าพวกนั้นมีปืน นายคงได้ไปเฝ้ายมบาลแล้วล่ะ”
กาอาระนั่งฟังคำบ่นโดยไม่เถียงอะไรสักคำ การกระทำนี้ ทำให้นารุโตะที่กำลังพันแผลให้ต้องหยุดชะงักไปชั่วขณะ เขาเพิ่งสังเกตได้ว่าพักหลังนี้กาอาระทำตัวแปลกไป ทั้งที่ปกติจะต้องเถียงไม่ก็พูดจาเหน็บแนม แต่เดี๋ยวนี้ บางทีก็นั่งฟังเฉยๆ หรือบางทีก็ตอบมาด้วยประโยคแบบที่คนทั่วไปเขาคุยกัน จนบางทีนารุโตะก็ลืมไปเลยว่าเขาเป็นคนโหดร้าย แล้วก็เผลอทำตัวปกติไม่กวนประสาทตอบกลับไปเหมือนกัน
“นายเปลี่ยนไปหรือเปล่า”
“เปลี่ยน? ยังไงล่ะ”
“ก็ประมาณว่า ไม่ได้ทำตัวสมกับเป็นปีศาจอย่างในฉายานายเหมือนเดิมน่ะ”
“ไม่รู้ แต่ก็มีคนทักเหมือนกันว่าแปลกไป”
เขาตอบกลับไปโดยหารู้ไม่ว่าไอ้ที่ตัวเองกำลังพูดนี่แหละที่แปลก ดูเหมือนว่ากาอาระจะไม่ได้รู้ตัวเองเลยแม้แต่น้อยว่าการกระทำของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไปทีละนิด จนเมื่อมีคนอื่นมาทักได้ถึงได้เริ่มคิดบ้าง แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าที่เปลี่ยนไปนั้น เปลี่ยนเพราะอะไร
“เอ้า เสร็จละ”
“ขอบใจนะ”
กาอาระเอ่ยขึ้น ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้อีกว่าทั้งสายตา รอยยิ้ม คำพูด ทำให้คนตรงหน้าเกิดอาการหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที
“หน้าแดงน่ะ ไม่สบายเหรอ?”
“หะ หา!! ไม่รู้!”
ร่างบางเริ่มมีสีหน้าโกรธขึ้นมาทันที แม้ว่าแก้มทั้งสองข้างจะยังคงเป็นสีแดงอยู่ หารู้ไม่ว่าใบหน้าแบบนั้นของตัวเองก็กำลังทำให้อีกคนเป็นไปด้วย ...ไม่ว่าจะยังไงกาอาระก็รู้สึกชอบสีหน้าแบบนี้จริงๆ จนบางทีเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปแล้วเหมือนกัน
“นายก็เหมือนกันแหละ เป็นอะไรห๊ะ!”
“ฉันก็ไม่รู้”
ทั้งสองคนมองหน้ากันแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบหลบสายตาไปทางอื่นทั้งคู่
“ถ้าไม่รู้ก็ช่างมันแล้วกัน ไปๆ กินข้าวเหอะ หิวแล้ว”
นารุโตะรีบพูดตัดบทก่อนจะลุกขึ้นเดินหายเข้าไปครัว พยายามก้มมองที่พื้นเพื่อซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีของตัวเองเอาไว้ ส่วนกาอาระเองก็เดินไปนั่งที่โต๊ะริมกระจกหน้าต่าง แล้วมองออกไปข้างนอก
...ปล่อยให้เรื่องที่ยังไม่รู้นั้นเป็นสิ่งที่ยังหาคำตอบไม่ได้ต่อไป
___________________________________________________________________
มาอัพแล้วค่ะ ขอโทษที่ช้าค่ะ ไปฝึกงานมาเดือนนึง หลังจากนั้นก็ติดไปเที่ยวสงกรานต์ กว่าจะมีเวลามาแต่งได้... TT^TT ตอนนี้กำลังเร่งแต่งสุดๆเลยค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆนะคะที่หายไปนานเกิน
ความคิดเห็น