คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4 งานแรก
4 – งานแรก
“เข้าไปสิ”
ร่างสูงเปิดประตูห้องค้างเอาไว้พร้อมกับเอ่ยขึ้นเบาๆ เหลือบไปมองคนที่ยืนเฉยไม่พูดไม่จาแถมยังทำหน้าตาไม่สบอารมณ์เหมือนเป็นเชิงบังคับให้เดินตามเข้ามาข้างใน จนร่างเล็กยอมเดินเข้ามาในที่สุด แต่ก็ยังไม่เลิกทำหน้าเบื่อโลกเสียที ดวงตาสีฟ้าสวยมองไปรอบๆห้อง ก่อนจะพูดแทรกความเงียบขึ้นมา
“มีปัญญาอยู่คอนโดหรูขนาดนี้ คงจะไปปล้นธนาคารมาซื้อห้องนี้สินะ”
“อ้อ ห้องนี้น่ะเหรอ ฉันไม่ได้ซื้อเองหรอกนะ”
“บอกทำไม ฉันไม่ได้อยากรู้”
เจอความกวนของคนตรงหน้าเข้าไปเต็มๆ ทำเอากาอาระเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ กวนขนาดนี้สงสัยจะต้องใช้งานให้คุ้มซะแล้ว ...จากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ร้านเค้ก แน่นอนว่าฝ่ายที่ชนะก็คือเขา ส่วนนารุโตะก็ต้องยอมรับในข้อเสนอของเขาโดยไร้ข้อปฏิเสธ ซึ่งงานแรกที่จะต้องทำ ก็คือการทำความสะอาดห้องนี้
“ถ้างั้น ก็จัดการห้องนี้ด้วยละกัน”
“เฮ้ย มาถึงก็จะใช้งานกันเลยหรือไง”
“ฉันจะไปซื้อของกิน เพราะฉะนั้นรีบทำความสะอาดให้เสร็จก่อนฉันจะกลับมา”
“เดี๋ยวดิ!!”
“...”
“เฮ้ย อย่าเพิ่งไปเซ่!!!”
ร่างสูงพูดพลางลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่โดยไม่สนใจเสียงโวยวายจากคนที่ถูกใช้งานและเดินไปทางประตูห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกไปพร้อมๆกับทิ้งงานชิ้นใหญ่ไว้ให้นารุโตะรับผิดชอบเพียงคนเดียว แถมยังล็อกประตูห้องจากข้างนอกไม่ให้สามารถแอบหนีออกไปจากห้องได้อีก ในเมื่อออกจากห้องไม่ได้ก็จำต้องยอมทำความสะอาดห้องอย่างช่วยไม่ได้ เขามองสำรวจไปรอบๆห้อง เมื่อเห็นของหลายอย่างที่โดนวางไว้ระเกะระกะเหมือนไม่ใส่ใจ บวกกับพื้นห้องที่ดูเหมือนว่าเจ้าของห้องจะไม่เคยกวาดสะอาดเลยก็ทำให้เขาต้องบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด
“โอ๊ย! จะทำคนเดียวหมดนี่ได้ยังไงวะเนี่ย!!”
ทางด้านกาอาระ เขาไปซื้อของที่ย่านร้านค้าไกลออกไปจากคอนโดของตัวเองพอสมควร เขาเลือกที่จะซื้ออาหารจากร้านอาหารแถวๆนั้นเพราะเบื่ออาหารสำเร็จรูปจากร้านสะดวกซื้ออย่างที่กินเป็นประจำ ก่อนที่จะเดินเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตแถวนั้นเพื่อหาซื้อของกินเล่นต่อ เขาเองก็ไม่รู้ว่าขนมที่นารุโตะชอบคืออะไร ก็เลยเลือกๆไปอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจเท่าไรนัก แต่พอรู้ตัวอีกทีก็เดินออกมาจากร้านพร้อมขนมเต็มมือเสียแล้ว
เมื่อเหลือบไปเห็นร้ายขายโทรศัพท์มือถือขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้น ก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองทำมือถือของนารุโตะพังไปแล้ว จึงเดินเข้าร้านไป พร้อมๆกับนึกไปด้วยว่าทำไมต้องมาซื้อมือถือคืนพวกที่แอบมาถ่ายคลิปตอนกำลังสู้อยู่ด้วย กาอาระตรงเข้าไปหยิบไอโฟนรุ่นเหมือนที่ตนกำลังใช้อยู่ขึ้นมาดู
“คุณลูกค้า ตอนนี้มีโปรโมชั่นไอโฟนลดราคา สนใจไหมครับ”
พนักงานขายประจำร้านตรงเข้ามาหาทันที พอมองไปที่ป้ายราคาก็เห็นว่าราคาโปรโมชั่นถูกลงกว่าเดิมจริงๆ จึงตัดสินใจที่จะซื้อทันที โดยไม่ลังเลอะไรเลย พนักงายขายรับเงินก่อนจะพูดเล่นกับลูกค้าตามปกติ
“ว่าแต่ ลงทุนขนาดนี้นี่ซื้อไปให้แฟนเหรอครับเนี่ย”
“เปล่า”
เขาปฏิเสธไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความไม่ค่อยพอใจ ทำให้พนักงานคนนั้นต้องส่งถุงให้อย่างรวดเร็วก่อนจะรีบร้อนเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรต่ออีก
เมื่อได้ของที่ต้องการแล้ว กาอาระก็เดินออกมาจากร้านมือถือ กะว่าจะตรงกลับไปที่ห้องเลย ...แต่เหตุการณ์ก็ไม่ราบรื่นอย่างที่คิดเมื่อเขาเผลอมองไปทางผู้หญิงคนหนึ่ง ผมสีบลอนด์อ่อนๆของเธอส่องประกายกับแสงแดดสีส้มของยามเย็น ไม่นานเธอก็หันมาสบตากับเขาก่อนจะทำตาโตด้วยความแปลกใจและรีบวิ่งเข้ามาทางเข้าอย่างรวดเร็ว
“กาอาระ!!”
“เทมาริ...”
“มาทำอะไรที่นี่ แล้วเป็นยังไงบ้างเนี่ย ยังโอเคอยู่ใช่ไหม สบายดีนะ”
“อืม ก็ดี”
เขาตอบสั้นๆโดยไม่สนใจสีหน้าที่ดูห่วงใยของพี่สาว ไม่นานชายร่างสูงเจ้าของผมสีน้ำตาลก็เดินออกมาจากร้านขนมใกล้ๆและตรงมาทางทั้งสองคน
“ไปกันเหอะ ...อ้าว! กาอาระมาไงเนี่ย”
“ก็เดินมา”
“เฮ้ย! พูดให้มันดีๆหน่อย ฉันเป็นพี่นายนะเว้ย!!”
แน่นอนว่ากับพี่ชายแล้ว เขาก็ยังคงตอบแบบขอไปทีเช่นเดียวกัน แต่รายนี้ไม่ได้ใจเย็นเหมือนเทมาริ ดังนั้นบรรยากาศของวงสนทนาจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“แล้วนั่นอะไร ซื้อไอโฟนใหม่อีกและ อย่าบอกนะว่าไปขอให้คุณย่าซื้อให้อีกน่ะ”
“ฉันใช้เงินเก็บตัวเอง!”
กาอาระเริ่มขึ้นเสียงบ้าง เขาทนความกวนประสาทของพี่ชายตัวเองไม่เคยได้เสียที เจอกันทีไรต้องมีปากเสียงตลอด เมื่อเห็นท่าไม่ดี คนเป็นพี่สาวจึงต้องรีบเอ่ยปากห้ามน้องชายของตัวเอง
“คันคุโร่ หยุดได้แล้ว นานๆจะเจอน้องที พูดให้มันดีๆกันหน่อยไม่ได้รึไง!”
“อ้าวเฮ้ย ทำไมมาว่าแต่ฉันคนเดียวล่ะ”
“ก็นายเป็นพี่ มันก็ต้องยอมน้องบ้างไม่ใช่เหรอ ...ตายแล้ว จะหกโมงเย็นแล้วอ่ะ ยังซื้อของไม่ครบเลย”
เทมาริที่กำลังเทศนาน้องชายคนโตของเธอก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะอุทานออกมาด้วยความตกใจ ทำให้คันคุโร่ต้องแอบทำหน้าโล่งใจที่จะได้หลุดพ้นจากการบ่นของพี่สาว
“งั้นเดี๋ยวพวกเราไปก่อนแล้วกัน ว่างๆจะแวะไปหาที่ห้อง ...ยังไงก็กลับไปที่บ้านบ้างนะ เดี๋ยวคุณพ่อเขาจะเป็นห่วง”
“เขาเคยห่วงฉันด้วยเหรอ”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ถึงเขาจะเคยพูดหรือทำอะไรให้นายไม่สบายใจ แต่ฉันว่าลึกๆแล้วเขาก็คง...”
“ไม่ต้องมาอธิบายให้เสียเวลาหรอก ยังไงฉันก็ไม่มีวันกลับไปเหยียบไอ้บ้านหลังนั้นอยู่แล้ว ...ไปนะ”
กาอาระชิงพูดตัดบทขึ้นก่อน และหันหลังเดินจากมา ไม่สนใจพี่สาวกับพี่ชายที่กำลังยืนอึ้ง พูดอะไรไม่ออกกันอยู่สองคน ...ตอนเด็กๆเขาอยู่บ้านเดียวกับพี่ๆทั้งสองคน แต่ความทรงจำที่เขามีอยู่ ที่นั่นมันช่างเลวร้ายเสียจนไม่ต่างอะไรไปจากนรก ถ้าจะให้กลับไปอีก ต่อให้ตายก็จะกลับไปเป็นอันขาด ไม่ว่าจะสรรหาคำใดๆมาชักจูงหว่างล้อม เขาก็ไม่มีวันที่จะยอม และในเมื่อการใช้ชีวิตคนเดียวในตอนนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเดือดร้อนอะไร ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกลับไปที่นั่นอีก
เมื่อกลับมาถึงห้อง ร่างสูงก็จัดการนำของที่ซื้อมาทั้งหมดไปวางเก็บให้เข้าที่ ก่อนจะสำรวจบริเวณรอบๆห้อง และพบว่าฝุ่นมากมายในห้องถูกกำจัดไปหมดแล้ว ข้าวของก็เก็บเรียบร้อยเป็นระเบียบ แม้แต่พื้นที่เป็นกระเบื้องก็สะอาดเป็นเงาวับ จะติดอย่างเดียวก็ตรงที่ คนทำความสะอาดไม่รู้ว่าหายตัวไปไหนแล้ว ทั้งที่ล็อกห้องจากด้านนอกเอาไว้แล้วแท้ๆ
กาอาระลองมองหารอบๆห้อง ก่อนจะไปเจออีกทีในห้องนอนของเขา ร่างเล็กนอนหลับสบายบนเตียงทั้งที่ในมือยังถือผ้าที่ใช้เช็ดทำความสะอาดอยู่ เขาหยิบผ้าผืนนั้นออกจากมือให้ ก่อนจะก้มลงไปดู ใบหน้าตอนหลับที่ดูมีความสุขของนารุโตะทำให้เขาต้องเผลอยิ้มอีกครั้ง ...ท่าทางจะเหนื่อยมากจริงๆ ถึงได้เผลอหลับไปทั้งๆสภาพแบบนี้ แต่จะว่าไปแล้ว หน้าตาตอนหลับก็ดูไร้พิษภัยต่างจากตอนตื่นโดยสิ้นเชิง
เมื่อได้สัมผัสกับเตียงนุ่มๆก็ดูเหมือนว่าความง่วงจะเข้ามาปกคลุมไปรอบๆอย่างทันทีทันใด ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนตรงที่ว่างที่ยังมีเหลืออยู่บนเตียง ก่อนจะปล่อยให้ความง่วงเข้าครอบงำจนสำเร็จในที่สุด
ดวงตาสีฟ้าคู่สวยค่อยๆลืมขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นเพดานห้องที่ดูไม่คุ้นตาก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันทีว่าตอนนี้ตนไม่ได้อยู่ที่บ้านของตัวเอง แถมยังกำลังนอนอยู่บนเตียงของคนอื่น ...คนอื่น? นารุโตะนึกไปถึงเจ้าของเตียงแล้วก็รู้สึกสยองขึ้นมานิดๆ นี่ถ้าเจ้านั่นกลับมาเห็นเข้าแอบมาหลับในห้องนอนตัวเอง มีหวังได้โดนฆ่าหมกไว้ใต้เตียงแน่
พอคิดได้อย่างนั้นเขาจึงคิดที่จะรีบลุกขึ้นจากเตียง แต่ความรู้สึกหนักๆเหมือนมีอะไรมาพาดอยู่บนตัวทำให้ต้องหันไปมองด้านข้าง ทำให้เขาต้องตกใจมากกว่าเดิม เมื่อเห็นใบหน้ายามหลับของเจ้าของเตียงนี้ห่างออกไปจากหน้าของตัวเขาเองเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น
“เฮ้ยย มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!”
มือเรียวรีบผลักร่างของอีกฝ่ายออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่งทันที เสียงดังๆของเขาไม่ได้ทำให้คนที่ถูกผลักรู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย กาอาระค่อยๆพลิกตัวกลับไปอีกด้านทั้งๆที่ยังหลับอยู่ ร่างบางรีบลุกขึ้นไปยืนข้างเตียง คิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนเขาหลับ แก้มทั้งสองข้างรู้สึกร้อนผ่าว เขาพยายามหลับตาลงเพื่อไล่ความรู้สึกแปลกๆนี้ออกไป ก่อนจะจบลงด้วยความหงุดหงิดเมื่อไม่สามารถไล่มันออกไปจากความคิดได้เลย
เมื่อมองไปเจอรีโมทของแอร์ที่ถูกติดไว้ที่ด้านหนึ่งของประตูห้องนอน ก็ทำให้นารุโตะเกิดความคิดดีๆบางอย่างขึ้นมา เขาเดินไปหยิบรีโมทขึ้นมาถือ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากนิดๆเหมือนกับว่ากำลังคิดแผนการชั่วร้ายอยู่
“นอนหนาวไปทั้งคืนเลยแล้วกันนะ หึๆ”
มือเรียวค่อยๆกดปรับอุณหภูมิแอร์จากยี่สิบห้าองศาเป็นสิบองศาทันที และลงมือดึงเอาผ้าห่มผืนหนาบนเตียงไปยัดไว้ในตู้เสื้อผ้าแทน ก่อนที่จะรีบชิ่งหนีกลับบ้าน โดยปล่อยให้เจ้าของห้องนอนหลับต่อไปท่ามกลางความเย็นของแอร์ที่เพิ่มขึ้นมาอย่างกระทันหัน
_________________________________________________________________
มาอัพแล้วจ้าา พอดีเพิ่งเปิดเทอมแล้วมันยุ่งๆ อาทิตย์ที่แล้วก็เลยไม่ได้แต่งต่อเลย
ต้องขอโทษด้วยค่า >< ต่อไปจะพยายามแต่งให้ได้ทุกอาทิตย์
แต่ถ้าไม่ได้ยังไงก็ต้องขอโทษอีกที เพราะเราต้องเตรียมสอบวัดระดับภาษาญี่ปุ่น
อาจจะไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร แต่ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
เราอาจจะขอดองฟิคบ้างนิดหน่อย อย่าเพิ่งหนีกันหมดนะ 555
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วก็เข้ามาเม้นให้ด้วยนะคะ >< ขอบคุณค่าา <3
ความคิดเห็น