คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2 แผนการแก้แค้น
2 – แผนการแก้แค้น
เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลง ฉากการต่อสู้ในโกดังร้างก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เหมือนๆกับทุกวันที่ผ่านมา จนดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว แต่วันนี้เหตุการณ์ทางฝั่งแบลคครอสดูเหมือนจะแย่ลงกว่าทุกทีเพราะฝ่ายตรงข้ามนั้นมีมาก ทำให้คนหลายคนของฝ่ายแบลคครอสหลายคนบาดเจ็บจนสู้ต่อไม่ไหว
“หัวหน้าครับ!! ช่วยทีครับ”
สถานการณ์เริ่มเลวร้ายลง พร้อมๆกับเสียงของสมาชิกแบลคครอสหลายคนที่เริ่มร้องขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าที่กำลังยืนดูอยู่เฉยๆ ทำให้คนเป็นหัวหน้าต้องเข้าไปร่วมวงด้วย ต่างจากทุกทีที่ได้แค่ยืนดูผลงานของกลุ่มตัวเอง ร่างสูงค่อยๆเดินเข้าไปในวงล้อมของการต่อสู้อย่างช้าๆ ฝ่ายตรงข้ามหลายคนมีท่าทีที่ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหัวหน้ากบุ่มแบลคครอสต้องลงมาลุยเอง แต่ในขณะเดียวกันหลายคนที่ยังไม่เคยเห็นฝีมือก็มองดูด้วยความสนใจด้วยความอยากรู้ว่าการต่อสู้ของคนที่ได้รับฉายาว่า ‘ปีศาจร้ายแห่งซึนะ’ จะน่ากลัวอย่างที่ใครเขาว่ากันเอาไว้หรือเปล่า
เสี้ยวนาทีที่ดวงตาสีเขียวอ่อนแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่ดุร้ายราวกับปีศาจที่พร้อมจะฆ่าเหยื่อตรงหน้าได้ทุกเมื่อ ร่างของฝ่ายตรงข้ามหลายคนก็ล้มลงไปอย่างรวดเร็วจนเกินกว่าที่ทุกคนในที่นั้นจะคาดคิด กลิ่นเลือดที่เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆไม่ได้ทำให้กาอาระรู้สึกอะไรทั้งนั้น เขายังคงจัดการล้มฝ่ายตรงข้ามไปเรื่อยๆ เหมือนปีศาจร้ายที่กำลังลงมือฆ่าผู้ที่เข้ามาบุกรุกในถิ่นของตัวเองโดยไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น
“แกมัน ...ไอ้ปีศาจ!!”
เสียงก่นด่าจากฝ่ายตรงข้ามไม่ได้กระทบกระเทือนต่ออารมณ์ความรู้สึกของเขาแม้แต่น้อย รอยยิ้มเหยียดๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าราวกับว่ากำลังยอมรับในคำชมนั้น พร้อมๆกับอีกหลายชีวิตที่ต้องล้มลงไปนอนกับพื้นมากยิ่งขึ้น แต่สงครามนี้ก็ยังไม่จบลงได้ง่ายๆ
อีกมุมหนึ่งของโกดัง หากจะพูดให้ถูก ...ด้านบนของโกดังที่อยู่สูงเกือบจนเกือบติดกับหลังคา พื้นที่ว่างเล็กกลางเสาต้นใหญ่ มีร่างหนึ่งกำลังมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตั้งใจ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์มือถือคอยบันทึกภาพเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นไปด้วย แม้ว่าการขึ้นมาอยู่บนที่สูง แถมยังมีพื้นที่น้อยแบบนี้จะเสี่ยงต่อการตกลงไปข้างล่างมากก็ตาม แต่นารุโตะก็ยังคงยอมเสี่ยงเพื่อให้แผนการสำเร็จไปได้ด้วยดี
เขาเริ่มจะเข้าใจถึงเหตุผลที่กาอาระถูกเรียกว่าเป็นปีศาจแล้ว ฝีมือในการต่อสู้บวกกับความรวดเร็วในการจัดการคู่ต่อสู้ แถมด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวนั่น ไม่ว่ายังไงก็เหมือนกับปีศาจจริงๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขาก็ยังคงมั่นใจอยู่ว่าแผนของเขาจะสามารถหยุดความร้ายกาจของปีศาจร้ายลงไปได้
ก่อนหน้าการต่อสู่จะเริ่ม นารุโตะถึงกับใช้ลงทุนใช้สกิลการปีน ปีนขึ้นไปหลบบนเสาเพื่อจะแอบถ่ายตอนที่กลุ่มแบลคครอสกำลังสู้ และโชคก็เข้าข้างพอดีเมื่อวันนี้กาอาระเป็นคนลงที่ต้องเข้าไปสู้ร่วมกับกลุ่มตัวเองด้วย ไม่ใช่แค่ยืนดูเหมือนทุกที แค่นี้ก็เข้าแผนที่คิดเอาไว้แล้ว
จากการสืบของข้อมูลของกลุ่มแบลคครอสแล้ว เขาก็ได้รู้ว่า ที่จริงแล้วทางโรงเรียนซึนะมีกฏที่เด็ดขาดมากในเรื่องการทะเลาะวิวาท ถ้าใครฝ่าฝืน โทษสถานเดียวที่จะต้องได้รับก็คือการถูกให้ออกจากโรงเรียน ทางโรงเรียนเองก็รู้เรื่องกลุ่มแบลคครอสดี แต่เนื่องจากว่าไม่มีใครกล้าเก็บหลักฐานยืนยันถึงการต่อสู้ไปส่งให้ที่โรงเรียน และถึงแม้จะเก็บหลักฐานได้ก็ตาม กลุ่มแบลคครอสก็ตามจัดการทำลายหลักฐานได้ทุกครั้ง ดังนั้นโรงเรียนซึนะจึงยังไม่สามารถให้นักเรียนออกได้ ดังนั้น นารุโตะจึงคิดที่จะใช้วิถีแอบถ่ายวีดิโอเพื่อจะส่งไปให้ทางโรงเรียนซึนะ เขากะจะให้เจ้าพวกนั้นถูกไล่ออกจากโรงเรียนไปเลย จะได้รู้สำนึกในการกระทำของตัวเอง
กลับมาทางด้านล่างของโกดัง ในตอนนี้การต่อสู้ได้จบลงด้วยชัยชนะของแบลคครอส สมาชิกกลุ่มทุกคนเริ่มแยกย้าย เหลือเพียงแต่หัวหน้ากลุ่มที่ยังคงยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิม ราวกับว่ากำลังไว้อาลัยให้แก่ความพ่ายแพ้ของฝ่ายตรงข้าม ส่วนคนที่ยังอยู่บนเสาตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้เขาเดินออกไปเสียที เพราะแทบจะเกาะเสาไม่ไหวอยู่แล้ว เกรงว่าตัวเองจะต้องเจ็บเองก่อนที่การแก้แค้นจะสำเร็จ
“ออกไปซะทีสิ”
นารุโตะบ่นกับตัวเองเบาๆ ตอนนี้เขาแทบจะตกลงมาจากเสาอยู่แล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าไอ้คนข้างล่างจะออกไปจากโกดังเสียที ทั้งๆที่สมาชิกคนอื่นในกลุ่มแล้วก็พวกฝ่ายตรงข้ามที่ได้รับบาดเจ็บก็พากันออกไปจากที่นี่กันหมดแล้ว เหลือกันอยู่แค่สองคน เขาเองก็แอบกลัวๆว่าจะโดนฆ่าหมกศพไว้ในโกดังเหมือนกัน
เมื่อเห็นว่าคนข้างล่างค่อยๆก้าวเท้าเดิน เขาจึงตัดสินใจปล่อยมือแล้วกระโดดลงไปยืนบนกล่องไม้เก็บสินค้าเก่าๆแทน แต่ดูเหมือนจะโชคร้ายไปหน่อย เมื่อกล่องพวกนั้นดันพากันถล่มลงมากองบนพื้น เพราะความเก่าของกล่องแต่ละใบที่อยู่ในโกดังนี้มานานมาก
โครม!!
เสียงดังลั่นไปทั่วโกดัง พร้อมๆกับร่างของนารุโตะที่ลงมานอนหมดท่าบนพื้นท่ามกลางกล่องไม้ที่ล้มระเนระนาด โชคยังดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แค่ถลอกนิดๆหน่อยๆ ...แต่เสียงที่เกิดขึ้นก็ดังมากพอที่จะดึงดูดความสนใจของกาอาระให้หันกลับมามอง
“แกเข้ามาได้ยังไง”
ร่างสูงเอ่ยขึ้น และเมื่อเห็นโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือของคนที่นอนอยู่บนพื้นก็รีบเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“เข้ามาทำไม”
“ฉันก็เข้ามาแก้แค้นแกไงล่ะ!!”
นารุโตะลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว แต่เมื่อเห็นสีหน้าของฝ่ายตรงข้ามที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ทั้งที่แอบคิดว่าจะเห็นหน้าซีดๆของปีศาจร้ายแห่งซึนะแล้วแท้ๆ แต่กลับมาทำท่าทางเหมือนไม่รู้สึกอะไรไปเสียได้
“บอกมาว่าแกคิดจะทำอะไร”
กาอาระเดินเข้าไปใกล้ขึ้นพร้อมกับคว้าข้อมือเล็กข้างที่ถือโทรศัพท์มือถืออยู่ขึ้นมา แต่นารุโตะกลับใช้มืออีกข้างหยิบมือถือออกไปแล้วตอบกลับไปทันที
“ก็บอกว่าแก้แค้นไงเล่า”
“ส่งมือถือมา”
“ไม่!! …โอ๊ย ฉันเจ็บนะเว้ย ปล่อย!!”
เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามขัดขืนไม่ยอมส่งมือถือ ร่างสูงจึงออกแรงบีบข้อมือให้แรงขึ้นไปอีกจนเจ้าของมือถือต้องร้องโวยวายออกมา
“ส่งมาเดี๋ยวนี้”
“ไม่ จะบอกให้ก็ได้นะ ถ้าฉันส่งคลิปตอนแกสู้เมื่อกี้ไปให้โรงเรียนแกดูล่ะก็ รับรอง แกจะต้องถูกไล่ออกแน่นอน ทีนี้จะได้รู้สำนึกกันซะทีว่าการทำร้ายคนอื่นมันจะต้องได้รับกรรมยังไง”
“ถ้างั้นก็ ลบมันทิ้งไปซะ”
แม้ว่าจะพูดยังไง คนตรงหน้าก็ยังตอบด้วยท่าทางไร้อารมณ์เหมือนเดิม ราวกับเรื่องที่ร่างเล็กพูดออกมานั้นมันเป็นแค่เรื่องปกติธรรมดาที่เขาพบเจอมาบ่อยครั้งจนชินชา
“ไม่เว้ย เรื่องอะไรจะลบ”
“ฉันบอกให้ลบ ..เดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงที่ดูนิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรแต่แฝงไปด้วยความกดดันในทุกคำพูด ทำให้นารุโตะเริ่มที่จะรู้สึกสึกกลัวๆขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังคงยืนกรานคำพูดเดิมของตัวเอง
“ไม่!!”
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย จะยอมลบดีๆไหม?”
“ก็บอกว่าไม่ไงล่ะ”
พอพูดจบประโยค ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากนุ่ม ทำเอาฝ่ายที่โดนจูบถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เผลอปล่อยมือออกจนทำให้ร่างสูงแย่งเอามือถือไปได้
แชะ!!
เสียงแฟลชจากกล้องของไอโฟนที่ดังขึ้นเรียกสติของนารุโตะให้กลับคืนมาอีกครั้ง เขารีบผลักร่างของอีกฝ่ายให้ถอยห่างออกไปทันที
“ทำบ้าอะไรของแกวะเนี่ย!! แล้ว... เฮ้ย! แล้วมือถือฉันล่ะ”
“อยู่นี่”
“เอามานี่นะเว้ย!!”
เมื่อเห็นมือถือของตัวเองตกไปอยู่ในมือของกาอาระ ร่างเล็กจึงพยายามจะแย่งคืนมา แต่ก็คงไม่ง่ายอย่างที่คิดเพราะมือถือสุดที่รักกำลังโดนโยนทิ้งต่อหน้าต่อตาเจ้าของ ตัวเครื่องแตกกระจายจนดูเหมือนว่าจะไม่สามารถต่อกลับคืนได้อีกแล้ว ยังไม่พอ เมมโมรี่การ์ดยังถูกเจ้าปีศาจตรงหน้าหยิบขึ้นมาหักทิ้งอีกต่างหาก
“ไอ้เลวเอ๊ย!! แก...”
เขาต้องหยุดพูดไปเสียเฉยๆเมื่อเห็นร่างสูงหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาโชว์ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเมื่อกี้ แก้มขาวๆกลายเป็นสีแดงแทบจะทันทีเมื่อได้เห็นภาพที่ตัวเองกำลังจูบกับคนตรงหน้า
“ไง ยังคิดที่จะแก้แค้นฉันอีกหรือเปล่าล่ะ”
“ฉันจะเล่าเรื่องความเลวของแกให้ทุกคนฟังให้หมดเลย!”
“ได้สิ ถ้าอยากเห็นภาพนี้เผยแพร่ไปทั่วโรงเรียนแกก็ลองดู”
กาอาระพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆตามเคย แวบหนึ่งที่สีหน้าฉายแววของความเป็นผู้ชนะในแผนการครั้งนี้
“แกนี่มัน... ไอ้ปีศาจเลวเอ๊ย!!”
ร่างเล็กสบถออกมาด้วยความโกรธ ก่อนรีบวิ่งออกไปจากโกดังอย่างรวดเร็ว ทั้งโกรธทั้งอายจนไม่รู้จะว่ายังไงต่อไปแล้ว ที่ทำได้ก็มีแค่หนีกลับบ้านไปเท่านั้น ปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับรอยยิ้มแบบที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังทำแบบนั้นอยู่
“แกพลาดแล้วล่ะ อุซึมากิ นารุโตะ”
_______________________________________________________
ตอนที่สองมาแล้วค่ะ >< ตอนนี้นี่แต่งไปฟินไปเลยค่ะ 555
หวังว่าทุกคนคงจะชอบกันนะคะ
อ่อ แล้วก็จะบอกว่าตอนต่อไปอาจจะขออัพช้านิดนึง ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีช่วงนี้เรากำลังเฟลๆนิดหน่อยอ่ะค่ะ
แบบว่าอดไปคอนSM Town ค่ะ เสียใจมากกกกก TT___TT บัตรแพงค่ะ ไม่มีปัญญาไป
เฟลจนไม่เป็นอันแต่งฟิคเลย แต่ยังไงก็จะพยายามแต่งต่อนะคะ (แต่อาจจะช้านิดนึง เค้าขอโทษ TT^TT)
ยังไงก็ขอบคุณคนอ่านทุกคนด้วยน้าที่ติดตามฟิคเรา ขอบคุณมากๆเลยค่า ^^
ความคิดเห็น