คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 การพบกันอีกครั้ง
1 – การพบกันอีกครั้ง
มือเรียวพิมพ์ตัวอักษรบนคีย์บอร์ดของโน้ตบุ้คที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับกวาดสายตามองไปยังผลลัพธ์มากมายที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ ก่อนจะเลื่อนมือไปจับเม้าส์แล้วกดเข้าไปดูข้อมูลที่ทนนั่งค้นหามาเป็นชั่วโมง รอยยิ้มปรากฏขึ้นเมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการเสียที
ร่างบางเอนตัวลงนอนกับเตียงเพื่อคลายความเมื่อยล้าจากการที่ต้องนั่งอยู่กับที่เป็นเวลานาน นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อแก้แค้นให้เพื่อนที่สนิทที่สุดแล้วล่ะก็ คนอย่างนารุโตะก็คงไม่มีทางที่จะมายอมเหนื่อยนั่งหาข้อมูลของคนที่เกลียดเด็ดขาด ...ปีศาจร้ายแห่งซึนะ เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าความจริงแล้วมันจะแน่สักแค่ไหนกัน จากข้อมูลของหัวหน้ากลุ่มแบลคครอสคนนี้ที่หามาได้บวกกับแผนแก้แค้นที่นั่งคิดนอนคิดมาเกือบทั้งคืน เขามั่นใจว่าจะต้องเอาชนะไอ้ปีศาจนั่นได้อย่างแน่นอน
ความจริงแล้วนารุโตะเองก็ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร แต่สิ่งที่กลุ่มแบลคครอสทำกับเพื่อนเขามันเกินกว่าที่จะรับได้จริงๆ พวกมันใช้คิบะมาเป็นเหยื่อล่อโรงเรียนคู่อริให้เข้ามาติดกับ แล้วลงมือจัดการ แต่กว่าที่พวกแบลคครอสจะมาจัดการพวกโรงเรียนคู่อรินั่นให้มันจบๆไป เพื่อนเขาก็โดนไอ้พวกนั้นรุมสหบาทาจนแทบจะตายอยู่แล้ว แถมตอนนี้คิบะก็ยังคงต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล มาเรียนไม่ได้อีกเป็นอาทิตย์ ด้วยเหตุผลนั้น เขาจึงไม่มีวันที่จะให้อภัยกับการกระทำเลวๆแบบนั้นเด็ดขาด
“นารุโตะ!!”
เสียงเรียกที่ดังมาจากชั้นล่างทำให้เจ้าของชื่อต้องลุกขึ้นจากเตียงและเดินลงบันไดไปที่ชั้นล่าง ก่อนจะเดินต่อไปที่ห้องครัว แล้วเอ่ยถามคนเรียก
“มีอะไรเหรอครับแม่”
“ช่วยไปซื้อของให้แม่ทีสิจ๊ะ ..นี่ รายการของที่ขาด”
คุชินะส่งกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆกับเงินจำนวนหนึ่งให้ลูกชายโดยไม่ละสายตาออกจากอาหารที่เธอกำลังทำอยู่ เมื่อเห็นคนเป็นแม่กำลังวุ่นวายอยู่กับมื้อเย็น นารุโตะจึงตอบรับอย่างง่ายๆไม่อิดออดเหมือนทุกทีที่ถูกสั่งให้ไปซื้อของ
“ครับแม่”
“แล้วรีบกลับมานะ”
เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไปนอกบ้านและตรงไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตร้านที่ไปประจำ เขาหลบรถสปอร์ตราคาแพงที่ขับสวนออกมาอย่างรวดเร็วจากคอนโดหรูที่ตั้งอยู่ใกล้กับซูเปอร์มาร์เก็ต ทำให้นารุโตะต้องแอบด่าไอ้พวกคนรวยแต่ขับรถไร้มารยาทที่อาศัยในคอนโดนั่นอยู่ในใจ มือเรียวเอื้อมหยิบตระกร้าที่อยู่ด้านหน้าร้าน และเดินเข้าไปเพื่อหาของตามรายการที่จะต้องซื้อ
ในที่สุดเขาก็หยิบของมาได้เกือบครบทุกอย่างแล้ว เหลือแค่น้ำผลไม้เพียงอย่างเดียว นารุโตะจึงต้องเดินไปที่ชั้นวางเครื่องดื่มหลากชนิดที่อยู่ด้านในสุดของร้าน และหยิบน้ำผลไม้ที่ต้องการออกมาใส่ลงในตระกร้า เขาถอยออกมาจากชั้นเครื่องดื่ม แต่ด้วยความไม่ทันมองก็ทำให้ไปชนกับใครบางคนเข้าโดยบังเอิญ
“ขอโทษครับ”
เขาหันไปขอโทษอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นก็หุบลงไปทันทีเมื่อเห็นหน้าของคนที่เขาเผลอไปชนเมื่อครู่ ...กาอาระ ปีศาจร้ายแห่งโรงเรียนซึนะกำลังยืนจ้องมองเขาอยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมกับแพ็คกระป๋องน้ำอัดลมที่ถืออยู่ในมือ นารุโตะเองก็มองกลับไปด้วยสีหน้าเซ็งๆ ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอกับไอ้คนที่เพิ่งจะคิดวางแผนแก้แค้นไปเมื่อไม่นานมานี้ในที่ๆไม่น่าจะบังเอิญมาเจอกันได้ สภาพที่เต็มไปด้วยของในมือแบบนี้ เขาเองก็ไม่พร้อมจะเริ่มแผนแก้แค้น จึงเลือกจะเดินหลบไปทางอื่นแทน
“ใครหน้าไหนมันบอกว่าจะเอาเลือดหัวฉันออก... ที่แท้ก็แค่คำโกหกของพวกไร้ทางสู้”
เสียงเรียบๆพร้อมคำพูดดูถูกที่ได้ยิน ทำเอานารุโตะต้องกระแทกตระกร้าใส่ของของลงกับพื้น แล้วตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของฝ่ายตรงข้ามด้วยความโกรธ
“แก!! อย่าคิดนะว่าคนอย่างฉันจะไม่กล้า!”
“ไม่ใช่ที่นี่ ถ้าแกกล้าก็ไปลองดีที่โกดังร้างนั่น ฉันอยู่ที่นั่นตลอดอยู่แล้ว”
“เออ!! ให้มันจริงแล้วกัน อย่าป๊อดจนหนีไปก่อนล่ะ!!”
เขาแอบลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของฝ่ายตรงข้ามเข้ากับแผนที่คิดไว้พอดิบพอดี นารุโตะปล่อยมือและยิ้มอย่างท้าทายให้ฝ่ายตรงข้าม ...ยังไงก็พูดจากวนประสาทดูถูกเขาได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ ลองได้เจอกับแผนของเขาแล้วล่ะก็ รับรองจะต้องตกใจพูดอะไรไม่ออก
“รับรองแกได้สนุกแน่!!”
นารุโตะพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะรีบเดินไปที่จุดชำระเงินเพื่อเอาของไปจ่ายเงิน ในใจคิดไปถึงแผนแก้แค้น เขาคิดจะเริ่มแผนการที่ว่าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ตอนนี้เขาต้องรีบเอาของกลับไปให้แม่ก่อน ไม่อย่างนั้นตัวเขาเองก็คงจะต้องโดนฆ่าก่อนแน่ๆ ก็เพราะคุณแม่สุดที่รักของเขาเวลาโกรธแล้วน่ากลัวยิ่งกว่าพวกกลุ่มแบลคครอสเป็นร้อยๆคนเสียอีก ถ้าไม่รีบเอาของกลับไปให้ มีหวังได้เดี้ยงก่อนแก้แค้นพอดี
ก่อนออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต ดวงตาสีฟ้าสวยเหลือบไปมองร่างสูงที่ยังคงยืนอยู่ข้างใน แน่นอนว่าตาสีอ่อนก็มองกลับมาเช่นกัน ความนิ่งเฉยเดาอารมณ์ไม่ถูกในแววตาคู่นั้นทำให้นารุโตะต้องเลิกมองแล้วรีบเดินออกมาทันที เขารู้สึกสยองเล็กๆเหมือนกำลังจ้องตาอยู่กับปีศาจจริงๆยังไงยังงั้น เขาหลับตาเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป ...ปีศาจก็ปีศาจเถอะ จะเล่นงานให้หนักเลยคอยดู
“นั่นแหละ แผนการของฉัน”
นารุโตะพูดออกมาอย่างมั่นใจหลังจากที่สาธยายแผนการอันยาวเหยียดให้คิบะที่นอนเล่นPSPอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยฟัง วันนี้เขาแวะมาหาเพื่อนที่โรงพยาบาลเพื่อจะบอกแผนให้การให้รับรู้เอาไว้ แล้วก็จะลงมือจัดการตามแผนแก้แค้นในคืนนี้เลย
“ไหวแน่นะ”
“เออ เชื่อมือฉันเถอะน่า”
“ตอนนี้ฉันชักจะเฉยๆแล้วว่ะ ขี้เกียจมีปัญหา”
นารุโตะแทบอยากจะกระโดดเตะคิบะเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ทั้งๆที่คิดแผนจะแก้แค้นแทนมาตั้งเยอะแยะ แต่เจ้าตัวกลับมาเป็นแบบนี้เสียเอง
“ล้อเล่นน่า ...ถ้าแกอยากจะแก้แค้นก็เอาเลย ฉันเองก็ไม่อยากให้มีคนอื่นต้องมาโดนกระทืบแบบฉันเหมือนกัน”
“ให้มันได้อย่างนี้ดิ!! คืนนี้ฉันจะจัดการมันให้เต็มที่เลยก็แล้วกัน”
เขาพูดอย่างมุ่งมั่น แต่คิบะก็กลับจิตใจจดจ่ออยู่กับPSPในมือและดูเหมือนว่าจะไม่ได้สนใจคำพูดที่ได้ยินสักเท่าไร ทำให้นารุโตะต้องหันไปมองที่อื่นเพื่อไม่ให้รู้สึกเซ็งไปมากกว่านี้ ยังไงเขาก็จะต้องแก้แค้นไอ้พวกนั้นให้ได้ อย่างน้อยคนอื่นๆก็จะได้ไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์เลวร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบเพื่อนของเขาต้องเจออยู่ตอนนี้
“ฉันถามจริง แผนแกนี่มันจะได้ผลจริงเหรอวะ”
“แน่นอน รับรองว่าฉันจะไม่เสียเลือดสักหยด ดีไม่ดีไอ้พวกแบลคครอสอาจจะได้ยุบกลุ่มเลยด้วยซ้ำ”
“เออ ยังไงก็อย่าตายแล้วกัน”
“รู้แล้วล่ะน่า!”
นารุโตะรับคำเพื่อนอีกครั้ง เขามั่นใจว่าแผนการของเขาจะต้องสำเร็จ คืนนี้พวกแบลคครอสจะต้องได้เห็นดีกัน โดยเฉพาะหัวหน้ากลุ่ม ปีศาจร้ายที่เขารู้สึกไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย ...กลุ่มแบลคครอสจะต้องวิบัติด้วยมือของอุซึมากิ นารุโตะคนนี้แน่นอน!
______________________________________________________________
อัพช้าไปนิด ขอโทษที่ให้รอนะคะ ^^;;
ความคิดเห็น