คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 12 Goodnight Kiss
12 – Goodnight Kiss
“เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้...”
เสียงตอบรับอัตโนมัติจากปลายสายที่ดังขึ้นมา ทำให้เจ้าของมือถือต้องถอนหายใจออกมาแรงๆเพื่อระบายความไม่พอใจ ก่อนจะรีบกดตัดสายทิ้งทันที
มือเล็กยกขึ้นปาดหยดฝนที่หยดลงมาบนใบหน้าออกอย่างลวกๆ แต่ไม่นานมันก็หยดลงมาอีก ฝนตกหนักเหมือนพายุเข้าแบบนี้ เขาเกลียดจริงๆ แต่สภาพในตอนนี้ สิ่งที่ทำได้ก็มีแค่ทนต่อไปเท่านั้น
“ไปไหนของเขาวะเนี่ย”
นารุโตะบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด หลังจากที่ถูกทิ้งให้นั่งตากฝนอยู่นอกบ้านมาเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าแล้ว เขาเข้าใจว่าที่บ้านปิดเงียบขนาดนี้ คงเป็นเพราะพ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน แต่ที่ไม่ทิ้งกุญแจสำรองไว้ให้ แถมยังปิดมือถือจนทำให้ติดต่อไม่ได้แบบนี้ เขาไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทีแรกเขาเองก็รู้สึกเป็นห่วงพ่อกับแม่อยู่เหมือนกัน ...แต่ตอนนี้ชักจะเริ่มหงุดหงิดแล้วสิ
พอมองดูนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเวลาล่วงเลยไปจนถึงสองทุ่มครึ่งแล้ว ฝนก็ยังตกหนักและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ติดต่อพ่อกับแม่ก็ยังไม่ได้ ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาก็คงต้องนอนมันตรงนี้ ...ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อไปกับชีวิต มือถือก็สั่นขึ้นมาพอดี นารุโตะรีบกดรับทันทีโดยไม่มองหน้าจอ
“นารุโตะ!! นี่แม่เองนะลูก ขอโทษนะ แม่ลืมโทรบอกน่ะ”
“อ่า ครับ ตอนนี้แม่อยู่ไหน ทำไมผมโทรหาผิดเครื่องตลอดเลย”
“พอดีแม่กับพ่อเขามาฮันนีมูนรอบที่สิบสามที่เกาหลีน่ะลูก ส่วนที่โทรไม่ติดเพราะมือถือแม่แบตหมดพอดี เพิ่งจะมาถึงโรงแรมเนี่ย ...ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน”
เมื่อได้รับคำตอบ นารุโตะเองก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆด้วยความปลง เหมือนที่กะไว้ไม่มีผิด ว่าสามีภรรยาบ้าฮันนีมูนคู่นี้ต้องแอบลูกไปเที่ยวกันสองคนอีกแล้ว
“คือตอนนี้ผมเข้าบ้านไม่ได้อ่ะ กุญแจสำรองอยู่ไหน?”
“กุญแจสำรองก็อยู่ตรง ...ว้าย! ตายแล้ว มันมาอยู่กับฉันได้ไงเนี่ย”
“คุณ ผมบอกแล้วนะว่าให้เช็คของให้ดีก่อนออกจากบ้าน เฮ้อ...”
“เอ้า ก็แล้วทำไมไม่เตือนฉันเลยล่ะ แล้วอย่างนี้ลูกจะไปนอนที่ไหน! ตั้งสามวันเลยนะ!”
เสียงพ่อกับแม่ที่กำลังเถียงกัน ทำให้คนเป็นลูกแทบอยากจะลงไปนอนร้องไห้ ...เข้าบ้านไม่ได้ ...สามวัน สงสัยคงจะได้ไปนอนข้างถนนจริงๆแล้วสิ
“นารุโตะ ไปขอนอนบ้านเพื่อนก่อนได้ไหมลูก? ขอโทษน้า แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ”
“เอ่อ...”
ไปรบกวนบ้านเพื่อนตั้งสามวันก็เกรงใจครอบครัวเขา นารุโตะคิดต่อไปสักพัก คำตอบก็ปรากฏขึ้นมาในหัว ...รู้แล้วว่าจะไปขออาศัยบ้านใครดี
“อ่อ ได้ครับแม่ เดี๋ยวผมไปอยู่กับเพื่อนก่อน ไม่ต้องเป็นห่วง!”
“จ้าๆ งั้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะลูก บ๊ายบาย”
“คร้าบบบ”
เมื่อกดวางสาย นารุโตะก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปยังที่ๆคิดเอาไว้ทันที นึกโกรธตัวเองนิดๆที่ไม่รู้จักคิดวิธีนี้ออกตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องมาตากฝนจนอยู่ในสภาพเปียกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้
“ขออยู่ด้วย”
เมื่อเปิดประตูห้องออกมา กาอาระก็พบกับนารุโตะในชุดนักเรียนที่เปียกไปทั้งตัว ยืนทำหน้าเซ็งๆอยู่หน้าห้อง สภาพเหมือนเพิ่งฝ่าพายุออกมายังไงยังงั้น
“เข้ามาก่อนสิ ทำไมเปียกงั้นอ่ะ?”
“โดนพ่อแม่ทิ้ง”
“หา?”
นารุโตะไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินเข้ามาข้างในแล้วก็นั่งลงไปกับพื้นตรงหน้าประตูนั้น หน้าตาบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
“ไปนั่งตรงนั้นทำไม”
“ก็มันเปียก อยากจะให้พื้นห้องนายเปียกป่ะล่ะ เดี๋ยวจัดให้เลย”
ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆด้วยความเหนื่อยใจกับคนตรงหน้า ไม่รู้วันนี้ไปหงุดหงิดอะไรมา มาถึงก็กวนประสาทใส่ลูกเดียว นี่ถ้าเขาหมดความอดทนขึ้นมา จะไฟท์กลับให้หายเกรียนไปเลย
“งั้นก็นอนตรงนั้นไปนะ ฉันเข้าห้องก่อนล่ะ...”
“เดี๋ยวดิ!!”
“อะไร?”
“ขอเปลี่ยนชุดหน่อย”
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนขึ้นพร้อมพูดออกมาเบาๆด้วยสีหน้าไม่พอใจ ทำให้คนที่กำลังยืนหันหลังให้ต้องแอบยิ้ม ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อผ้าพร้อมผ้าเช็ดตัวออกมาให้ แต่นารุโตะก็ยังคงยืนอยู่แบบนั้น
“เข้ามาสิ ยืนทำอะไร จะรอให้ฉันไปเปลี่ยนให้เหรอ”
“ไม่ใช่เว้ย!! เออ เข้าก็เข้า ถ้าพื้นเปียกก็เช็ดเองละกัน!”
“เอ้า แค่กลัวพื้นเปียกเนี่ยนะ...”
พูดยังไม่ทันจบประโยคดี นารุโตะก็เดินกระแทกเท้าด้วยความไม่พอใจเข้ามาหยิบเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัว ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ
“ฉันกลัวจะรบกวนเจ้าของห้อง จบนะ?”
“นายนี่คิดมากจริง ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ ...ให้รบกวนทั้งชีวิตเลยก็ได้”
“พะ พูดบ้าอะไรฟะ!! น่ารำคาญชิบ! ไปล่ะ”
กาอาระพูดพร้อมมองตาคนตรงหน้าไปด้วย ทำให้ร่างเล็กต้องรีบโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความอายของตัวเอง และรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนงงอยู่คนเดียว ทั้งๆที่หนังสือที่อ่านเจอมา บอกว่าให้แสดงออกว่าจริงจังกับคนที่ชอบไปเลย และเขาเองก็ทำตาม ว่าแต่... ทำไมนารุโตะถึงดูเหมือนไม่พอใจ หรือว่าเขาทำผิดขั้นตอนไปตรงไหน?
ส่วนทางด้านนารุโตะที่เข้ามาข้างในห้องน้ำแล้ว ก็ได้แต่คิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ถึงเมื่อกี้จะไม่พอใจกลบเกลื่อน แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่า เขาเองก็รู้สึกดีกับคำพูดนั้นไม่น้อยเลย ...ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า เขาเองก็ต้องเริ่มรู้สึกชอบอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วงั้นสิ? รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นพร้อมกับความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม
“เอ้า นอนแล้วเหรอเนี่ย”
นารุโตะที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะหันไปเห็นเจ้าของห้องนอนอยู่บนโซฟาโดยมีหนังสือเกมปิดหน้าอยู่ เขาจึงเดินไปนั่งข้างๆ กะจะเก็บหนังสือให้ แต่เมื่อหยิบหนังสือขึ้นมา มือของกาอาระที่ควรจะหลับไปแล้วก็จับที่ข้อมือเขาจนหนังสือเกมหล่นลงไปที่พื้น
“เฮ้ย!! เล่นบ้าอะไรเนี่ย”
“ตกใจเหรอ โทษทีนะ”
กาอาระลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา เขาจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“มองทำไม?”
“ก็ไม่เคยเห็นนายใส่ชุดแบบนี้อ่ะนะ น่ารักดีเหมือนกัน”
“หะ หา!!”
ร่างสูงพูดก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาและเดินเข้าไปในครัว ปล่อยให้นารุโตะนั่งนิ่งพูดอะไรไม่ออกอยู่ที่เดิม ...เล่นมาพูดกันต่อหน้าแบบนี้ จะไม่ให้อายได้ยังไงกัน
“อ่ะนี่ โกโก้ร้อน กินสิ”
กาอาระเดินกลับมาพร้อมส่งแก้วสีขาวใส่โกโก้มาให้ และนั่งลงที่โซฟาตัวเดิม มือเล็กรับแก้วมาถือไว้ และยกขึ้นดื่มช้าๆ รู้สึกว่าร่างกายเริ่มอุ่นขึ้นมาทันที
“ตกลงจะบอกได้หรือยังว่าทำไมถึงมาขออยู่ที่นี่”
“พ่อกับแม่ฉันไปเที่ยวแล้วลืมทิ้งกุญแจบ้านไว้ให้อ่ะดิ เป็นเหตุผลที่ไร้สาระมาก ...ปล่อยให้นั่งตากฝนหน้าบ้านเป็นชั่วโมงๆเลย แถมยังไปเที่ยวตั้งสามวัน”
“อืม ...งั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอก มาอยู่นี่ก่อนก็ได้”
นารุโตะได้แต่ขยี้ตาตัวเองเพื่อไม่ให้แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดไป เมื่อเห็นคนข้างๆพูดพร้อมรอยยิ้ม จะว่าไป ...ไม่รู้เมื่อไหร่ที่สีหน้าโหดๆเปลี่ยนมายิ้มให้เขาแบบนี้
“เลอะอ่ะ”
กาอาระพูดอย่าไม่คิดอะไรพร้อมยกมือขึ้นมาปาดคราบโกโก้ที่เลอะอยู่ตรงปากของคนตรงหน้า ทำเอาร่างเล็กรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที แถมยังหาที่หลบไม่ได้แล้วด้วย
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้างั้น?”
“ง่วงอ่ะ จะไปนอนแล้ว”
นารุโตะทำเนียนลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปทางห้องนอน คิดว่าจะหนีได้พ้นแล้ว แต่เจ้าของห้องกลับวางแก้วโกโก้ลงบนโต๊ะ แล้วเดินตามมาทันที
“ไปด้วย”
“นะ นี่ นายยังไม่ได้ล้างแก้วเลยนะ”
“ไม่เป็นไร เอาไว้ก่อนก็ได้ นอนก่อนเหอะ”
ร่างเล็กล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่ม ในใจยังคิดสงสัยถึงท่าทีแปลกๆของอีกฝ่าย แต่ก็นึกถึงเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าขึ้นมาเสียก่อย จึงเอ่ยปากถามออกไป
“เออ แล้วนายจะนอนไหนล่ะ?”
“ที่พื้นไง”
“เฮ้ย อย่าเลย เป็นเจ้าของห้องจะนอนพื้นได้ไง”
“อ่ะ ก็ได้ๆ งั้นฉันนอนตรงนี้ละกัน”
กาอาระพูดแล้วนอนลงตรงเตียงอีกด้านหนึ่ง พร้อมกับหยิบผ้าห่มผืนเดียวกันกับนารุโตะขึ้นมาห่มทันที เหมือนกับคิดเตรียมเอาไว้แล้วว่าจะทำอย่างนี้ทำให้นารุโตะรู้สึกเหมือนเมื่อกี้นี้ตัวเองโดนหลอกให้ถาม ...งั้นก็แสดงว่าอีกฝ่ายอยากจะนอนกับเขาด้วยงั้นสิ? พอคิดอย่างนั้นแล้ว เขาก็รู้สึกอายจนต้องรีบพลิกตัวไปอีกด้านแล้วพยายามข่มตาให้หลับทันที
“ฝันดีนะ”
พอกำลังเคลิ้มๆใกล้จะหลับ เสียงของกาอาระก็ดังขึ้นใกล้ๆ ตามมาด้วยสัมผัสอุ่นๆที่แก้ม ทำเอาร่างเล็กแทบจะลุกขึ้นมาโวยใส่ แต่ก็ต้องพยายามเก็บอาการเอาไว้ และข่มตาให้หลับต่อไป ทั้งที่ใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ...เห็นทีว่าคืนนี้เขาคงจะต้องนอนไม่หลับแน่ๆ
___________________________________________________________________
มาอัพแล้วค่ะ ขอโทษจริงๆที่ช้า
คือว่าเราอยู่ปีสี่แล้วอ่ะค่ะ ทั้งงานทั้งสอบเลยรุมเร้ามากค่ะ ไม่ค่อยมีเวลาแต่งเลย ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ TT TT แต่ยังไงเราก็จะแต่งให้จบค่ะ ไม่ต้องห่วงน้า
ความคิดเห็น