คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 11 Secret Service
11 – Secret Service
ห้องเรียนเล็กๆ ถูกตกแต่งให้กลายเป็นร้านกาแฟสไตล์วินเทจ ทั้งโต๊ะเก้าอี้ไม้ที่คลุมด้วยผ้าปูโต๊ะลูกไม้สีขาว ที่หน้าต่างติดผ้าม่านสีขาวลายดอกไม้เล็กๆเอาไว้ กลิ่นหอมจางๆของกาแฟลอยกรุ่นไปทั่วห้อง และที่ขาดไม่ได้ก็คือ เหล่าคุณพ่อบ้านในชุดสูทสีดำที่กำลังคอยบริการลูกค้าที่เข้ามาในร้านอย่างไม่ขาดสาย
ผลลัพธ์ของการทำคาเฟ่คุณพ่อบ้านนั้นออกมาดีเกินคาด เป็นอย่างที่ซากุระคิดไว้จริงๆ เพราะตอนนี้คาเฟ่คุณพ่อบ้านของชั้นม.ปลายปีสองห้องหนึ่งนั้น มีคนแวะเวียนกันเข้ามาใช้บริการกันมากเสียจนแทบไม่มีเวลาหยุดพัก แถมลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นผู้หญิงที่เข้ามาชื่นชมความหล่อของเหล่าพ่อบ้านจำเป็นอีกด้วย สาวหัวหน้าห้องยืนชื่นชมความสำเร็จของเธอด้วยความพึงพอใจ แม้จะแอบเคืองนิดหน่อยที่ยังไม่มีลูกค้าคนไหนได้รับบริการพิเศษจากคุณพ่อบ้านเลยสักคน ทั้งๆที่เธออุตส่าห์ตั้งใจรอดูอย่างเต็มที่แล้วแท้ๆ
“นี่ๆหัวหน้า แฟนฉันมาหาน่ะ ขอพักไปหาแฟนแป๊บนึงนะ”
“อื้อ ได้สิ แล้วรีบกลับมาล่ะ”
ซากุระหันไปตอบเพื่อนร่วมห้องหนึ่งในคุณพ่อบ้านที่เดินเข้ามาหาด้วยท่าทีเร่งรีบ เมื่อเธอตอบตกลง เขาก็รีบถอดเสื้อสูทตัวออกไปวางไว้ที่หลังเคาน์เตอร์เก็บเงินก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ซากุระเหลือบมองนาฬิกาที่ติดผนัง เวลาล่วงเลยไปจนเกือบเที่ยงแล้ว ความง่วงจากการที่ต้องเตรียมงานติดต่อกันหลายวันจนแทบไม่ได้นอนทำให้เธอเริ่มง่วง ลูกค้าในร้านเริ่มบางตาลง เธอจึงตั้งใจว่าจะเข้าไปแอบนั่งหลับหลังเคาน์เตอร์เก็บเงินสักหน่อย
“มาอยู่นี่เอง! หาตั้งนานแน่ะ!”
เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นที่ประตู ทำให้สาวหัวหน้าห้องที่กำลังจะแอบหลับต้องรีบลุกขึ้นมาดู ร่างของหญิงสาวผมสีอ่อนที่ดูท่าทางว่าจะไม่ใช่เด็กมัธยมแน่ๆ เดินเข้ามาในห้องพร้อมโบกมือให้หนึ่งในคุณพ่อบ้านพร้อมรอยยิ้ม ซากุระมองไปที่คุณพ่อบ้านด้วยสายตางงๆ เพราะคิดว่าผู้หญิงสวยๆแบบนี้ไม่น่าจะมารู้จักกับผู้ชายกากๆเกรียนๆคนไหนในห้องเธอได้เลย แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชายคนที่ก้าวเดินออกมาหาเธอ
“ทำไมไม่โทรมาบอกล่ะ จะได้ลงไปหาข้างล่าง”
ซากุระได้แต่มองพี่สาวคนสวยสลับกับชิกามารุ หนุ่มขี้เบื่อประจำห้องโดยที่อยู่ในสภาวะพูดอะไรไม่ออก
“ถ้าไม่ขึ้นมาก็ไม่เห็นเธอในชุดนี้หรอก”
“...”
“อย่าทำหน้าเซ็งอย่างงั้นสิ มาถ่ายรูปคู่กันเหอะ”
“อ่าๆ ก็ได้ๆ”
พี่สาวคนสวยยังคงพูดต่อ พลางหยิบมือถือขึ้นมาแล้วถ่ายรูปจากกล้องหน้ากันสองคน ซากุระมองดูทั้งสองคนถ่ายรูปจนเสร็จ เธอจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมา
“เอ่อ นายจะพักไปเดินในงานก่อนก็ได้นะ”
“ก็กะจะไปอยู่แล้วแหละ เอ่อ บอกเลยแล้วกัน นี่เทมาริ แฟนฉัน อยู่มหา’ลัยปีสอง”
“หา!!”
เมื่อแนะนำเสร็จ เสียงของเพื่อนทุกคนที่อยู่ในห้องณ ตอนนั้น ก็ดังขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ใครจะไปนึกว่าผู้ชายที่ดูท่าทางไม่ถูกโรคกับผู้หญิงอย่างนี้จะมีแฟนเป็นคนแรก แถมยังมีแฟนเป็นพี่สาวคนสวยอีกต่าง ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยจริงๆ
“เมื่อกี้ว่าไงนะ”
เสียงเย็นๆดังขึ้น ตามมาด้วยร่างของเจ้าของเสียง ผู้ชายผมสีแดงในชุดเครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียนซึนะ ผลักประตูเข้ามาในห้อง พร้อมมองหน้าเทมาริด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
“เมื่อกี้ใครบอกว่าพี่เป็นแฟนมัน!”
“ฉันเอง ทำไม...”
“อ๊ะ พี่นึกได้ว่ามีธุระด่วนในโรงเรียนนี้ ไปนะ ไว้ค่อยคุยกัน!”
เทมาริชิงพูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน ก่อนจะลากแขนชิกามารุวิ่งหนีออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้น้องชายคนเล็กยืนอยู่ในห้องนั้นคนเดียว เขาทำท่าเหมือนจะตามออกไป แต่แล้วก็ต้องหยุด เมื่อสายตามองไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ในห้องด้วย ...นารุโตะที่อยู่ในชุดคุณพ่อบ้านมองกลับมาด้วยหน้าตาซีดๆเหมือนถูกดึงวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว
“นี่ ขอพ่อบ้านคนนั้นนะ”
“คะ...ค่ะ”
กาอาระหันมาพูดกับสาวหัวหน้าห้องที่ได้แต่ยืนอึ้งจนเหมือนกลายเป็นรูปปั้นไปแล้ว ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะที่ยังว่างอยู่ ซากุระรีบตอบทันที ก่อนที่จะรีบไปลากตัวนารุโตะมาที่โต๊ะ แล้วถอยห่างออกไปอยู่ที่เดิม
“มะ มาได้ไง”
“ฉันจะมาได้หรือไม่ได้ มันไม่สำคัญเท่าเรื่องที่นายไม่ยอมบอกฉันเรื่องงานโรงเรียนหรอกนะ”
เขาพูดพลางดึงมือของนารุโตะให้นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ดวงตาสีฟ้าสวยมองไปทางอื่นเหมือนกำลังคิดหาคำตอบที่จะตอบอยู่ ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบา
“ต้องใส่ชุดบ้าๆนี่ น่าอายจะตาย ใครจะกล้าบอกล่ะ แถมไอ้ชุดบ้านี่ก็ไม่ได้เข้ากับฉันเลย”
“ใครบอกว่าไม่เข้า?”
ร่างสูงยกแขนขึ้นมาเท้ากับโต๊ะ ก่อนที่จะเริ่มจ้องมองคนตรงข้ามพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏขึ้นมา สายตาแบบนั้น ก็เหมือนกับทุกที แต่นารุโตะกลับรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเผลอจ้องกลับไปแบบตรงๆแล้ว ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังร้อนวูบขึ้นมาจนต้องรีบหลบตาไปมองที่อื่น
“ฉันก็มีงานต้องทำนะ! จะสั่งอะไรก็รีบสั่งมาเหอะน่า!”
“ฉัน...”
“ขอรบกวนด้วยค่ะ!! คุณลูกค้าเป็นผู้โชคดีที่เข้ามาร้านเราเป็นคนที่เก้าสิบเก้าพอดี ทางคาเฟ่พ่อบ้านของเราเลยมีSecret Serviceพิเศษให้ค่า”
ซากุระเดินเข้ามาพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มผิดปกติพร้อมร่ายยาวเรื่องเซอร์วิสอะไรสักอย่าง นารุโตะเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความไม่เข้าใจ เพราะตอนที่ตกลงเรื่องงานกันเธอไม่ได้บอกอะไรเรื่องนี้แม้แต่นิดเดียว จะมีก็แค่บริการพิเศษ ซึ่งก็ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกค้าคนที่เก้าสิบเก้าเลย
“Secret Service ของเราก็คือ ไปเดทกับคุณพ่อบ้านได้จนกว่างานวันนี้จะเลิกค่ะ!!”
“เฮ้ย! ซากุระ เธอ..”
“ทำตามที่ฉันบอกซะ อย่ามาซึน โอเค๊?”
ซากุระหันไปพูดเบาๆกับเพื่อนสนิท แค่ดูก็รู้แล้วว่าสองคนนี้ต้องรู้สึกอะไรบางอย่างกันแน่ๆ ติดอยู่ตรงที่ยังไม่มีใครพูดออกมาเท่านั้น เธอจึงคิดแผนนี้ออกมาได้ในเวลาอันรวดเร็ว และจัดการบังคับใช้มันเสียเลย จะได้เพิ่มโอกาสในการอยู่ด้วยกันสองคนให้มากเพิ่มขึ้นไปอีก
“เอาเสื้อสูทนายมาฝากที่ฉันก่อน ...เอาล่ะค่ะ คุณลูกค้ากับคุณพ่อบ้านไปเดทกันได้เลยค่า ไม่ต้องเกรงใจนะ ตามสบายเลย”
ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนจะดันร่างกาอาระและนารุโตะให้เดินออกไปจากห้อง เมื่อทั้งสองเริ่มเดินออกไปแล้ว เธอจึงโบกมือให้เบาๆพร้อมรอยยิ้มเช่นเคย
“ไปดีมาดีน้า”
“กินอันนั้นกันเหอะ!”
นารุโตะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น พร้อมกับวิ่งตรงไปที่ร้านขายขนมสายไหมสีหวาน กาอาระส่ายหน้าเบาๆกับท่าทางที่เหมือนเด็กเจอของเล่นของอีกฝ่าย ก่อนจะหาที่นั่งแถวๆนั้นนั่งรอ
แม้ซากุระจะบอกไว้ชัดเจนว่าให้ไปเดทกับคุณพ่อบ้าน แต่ดูไปดูมา ยังไงก็ไม่ใช่เดท เพราะนารุโตะนั้นวิ่งไปเล่นเกมของห้องอื่นแทบไม่หยุด เหมือนอยากจะเก็บเลเวลของตัวเองตลอดเวลา ส่วนคนไร้ความบันเทิงในชีวิตอย่างเขาก็ทำแค่คอยเดินตามและมองอยู่ห่างๆก็เท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รู้สึกเบื่ออะไร กลับรู้สึกดีที่ได้เห็นอีกฝ่ายดูมีความสุข
“มาแล้ว กินกัน!”
ร่างเล็กเดินมาพร้อมขนมสายไหมสีฟ้าอ่อนๆในมือ ก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วเริ่มต้นจัดการกับขนมนั้น เมื่อเห็นว่าคนข้างๆยังนั่งเฉยก็เริ่มส่งสายตากดดัน ทำให้กาอาระต้องทำตามที่บอก เขาก้มลงกินขนมสายไหมที่อยู่คนละด้านกัน
เมื่อรู้สึกตัวอีกที ทั้งสองคนก็พบว่าหน้าของตัวเองอยู่ห่างกันแค่ขนมกั้นเท่านั้น ดวงตาทั้งสองคู่จ้องมองกันเพียงครู่หนึ่ง ก่อนที่ร่างสูงจะรีบถอยออกมา และรีบหันไปมองทางอื่นเพื่อซ่อนอาการของตัวเองเอาไว้ให้เป็นปกติที่สุด เขาไม่คิดเลยว่าเรื่องแค่นี้ จะทำให้ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นได้มากแบบนี้
“โทษที”
“มะ ไม่เป็นไร”
เงียบกันไปสักพัก เสียงประกาศว่าคอนเสิร์ตของชมรมดนตรีกำลังจะเริ่มก็ดังขึ้น นารุโตะจึงถือโอกาสนี้ หันไปให้ความสนใจกับคอนเสิร์ตเพื่อลืมเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อกี้
“คอนเสิร์ตจะเริ่มแล้ว ไปดูกันเหอะ”
“อืม ไปสิ”
ทั้งสองคนวิ่งไปที่โรงยิม ก่อนจะแทรกฝูงคนที่มีทั้งเด็กโรงเรียนโคโนฮะและเด็กจากโรงเรียนอื่นที่มาร่วมงาน เข้าไปยืนอยู่ตรงกลาง แม้จะไม่ได้อยู่ติดเวที แต่ก็ยังมองเห็นได้ชัดพอสมควร ทั้งโรงยิมมืดสนิท อาศัยเพียงแสงไฟจากสปอตไลท์บนเวทีเท่านั้น
ไม่นาน คอนเสิร์ตก็เริ่มขึ้น เริ่มต้นด้วยเพลงร็อกจังหวะดนตรีหนักๆ หลายเพลง จนผู้ชมทั้งโรงยิมทั้งร้องตาม ไม่ก็โยกตามจังหวะเพลง ทำให้คอนเสิร์ตนี้สนุกมากยิ่งขึ้น นารุโตะก็เป็นหนึ่งในผู้ชมจำพวกนี้ เขาจัดเต็มทุกอย่าง ไม่ว่าจะร้องตามหรือโยกตาม ท่าทางดูสนุกมากอยู่คนเดียว จะมีก็แต่กาอาระที่ยืนฟังเพลงเฉยๆ เขาไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรแบบนี้เท่าไร แต่ก็เริ่มคิดแล้วว่าหลังจากนี้คงต้องเริ่มหาเพลงแนวนี้มาฟัง
หลังจากรัวเพลงร็อกติดต่อกันจนคนดูแทบจะเสียเหงื่อตายทั้งโรงยิม วงดนตรีก็เริ่มเล่นเพลงที่ช้าลง เป็นเพลงรักแบบช้าๆเพื่อให้ทุกคนได้พักเหนื่อย แน่นอนว่าเพลงช้าๆทำให้ร่างสูงรู้สึกดีมากกว่าเพลงจังหวะหนักๆ เนื้อเพลงที่ซึ้งกินใจทำให้รู้สึกดีไปด้วย กาอาระเหลือบมองคนข้างๆที่กำลังโยกตัวเบาๆตามจังหวะเพลง ไฟสปอตไลท์สีสดจากบนเวทีส่องลงมาพร้อมท่อนหนึ่งของเพลงที่ดังขึ้นมา
“You are my everything Nothing your love won't bring My life is yours alone The only love I've ever known...”
[แปล :: เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ไม่มีสิ่งไหนที่รักของเธอจะพามาไม่ได้ ชีวิตของฉันเป็นของเธอเท่านั้น ความรักครั้งเดียวที่ฉันเคยได้รู้จัก]
ไม่รู้ว่าเพราะบรรยากาศและเพลงพาไปหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆตอนนี้เขารู้แล้วว่า ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นมาหลายต่อหลายครั้งเวลาที่ได้อยู่กับนารุโตะนั้น เป็นความรู้สึก”ชอบ”จริงๆ แม้เขาจะไม่ได้เข้าใจเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ แต่แค่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขมันก็คงมากเพียงพอแล้วที่จะบอกว่าชอบใครสักคน
[เพลงจากในเรื่องค่ะ]
_________________________________________________________________
มาอัพแล้วค่ะ เพิ่งจะมีเวลามาอัพฟิคค่ะ เทอมนี้เราเปิดเทอมมาเจอปัญหาเยอะมาก TT TT
เรื่องละเบียนวิชาเรียนแหละค่ะ เหนี่อยมาก กว่าจะลงครบ เดี๋ยวก็ตารางสอบชนบ้างล่ะ วิชาที่จะเรียนไม่เปิดบ้างล่ะ เกือบได้เรียนห้าปีแล้วค่ะ ดีนะที่ลงได้ ชีวิตรันทดจริงๆ 5555
ยังไงก็ขอโทษจริงๆนะคะที่หายไปนาน หลังจากนี้เราคงจะอัพได้แค่ช่วงวันเสาร์อาทิตย์นะคะ เพราะวันธรรมดาเราต้องอยู่หออ่ะค่ะ ไม่มีเวลาแต่ง ขอโทษอีกครั้งน้า
แล้วก็ขอบคุณทุกคนด้วยนะคะที่ช่วยเม้นท์เป็นกำลังใจให้ ถึงไม่ตอบเม้นท์แต่เราก็อ่านของทุกคนนะ T T อยากตอบเหมือนกัน แต่มาเริ่มเอาตอนนี้คงไม่ไหวแล้ว เม้นท์เยอะมาก โทษทีจ้า
ความคิดเห็น