คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 10 งานโรงเรียน [100%]
10 – งานโรงเรียน
“เรื่องงานโรงเรียนที่บอกไปคราวที่แล้ว คิดกันมาหรือยังว่าห้องเราจะทำอะไรกันดี”
เสียงใสๆพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือหยิบปากกาไวท์บอร์ดขึ้นมาเขียนบนกระดาน ทุกคนในห้องเรียนเริ่มหันหน้าไปปรึกษากัน ดูเหมือนว่าทุกคนจะลืมกันหมดแล้วว่าต้องช่วยกันเตรียมงานโรงเรียน
“ฝ่ายชาย ว่าไง?”
ซากุระหันไปถามพวกนักเรียนชายในห้องที่ทำท่าทางเหมือนไม่ค่อยจะใส่ใจเท่าไรนัก เธอเบื่อกับการที่ต้องมาคอยบังคับเจ้าพวกนี้จะแย่ แต่ด้วยความเป็นหัวหน้าห้อง ไม่ว่าจะเบื่อแต่ก็ยังคงต้องทำหน้าที่ต่อไป เพื่อให้งานโรงเรียนที่ใกล้จะมาถึงประสบความสำเร็จ
“พวกเรายังไงก็ได้ แล้วแต่พวกผู้หญิง”
ชิกามารุที่เป็นตัวแทนของนักเรียนชายในห้องตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ด้วยความที่ขี้เกียจคิดอะไรให้ยุ่งยากเขาจึงโยนภาระไปให้พวกผู้หญิงคิดแทน
“แน่ใจนะว่าจะให้พวกฉันคิด”
“อือ ตามสบายเลย”
ซากุระได้แต่ส่ายหน้าเบาๆด้วยความเหนื่อยใจ เมื่อเห็นพวกผู้ชายแต่ละคนในห้องไม่ให้ความร่วมมือกับเรื่องงานโรงเรียนเลย บางคนก็หลับ บางคนก็นั่งเล่นเกม เธอเองก็ถือว่าเป็นตัวแทนของฝ่ายหญิง ซึ่งพวกผู้ชายในห้องโยนภาระในเรื่องต่างๆมาไว้ให้เธอเป็นคนรับผิดชอบหลายเรื่องแล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้ เธอจะต้องทำให้เจ้าพวกตัวขี้เกียจหันมาช่วยทำงานให้ได้ ...ความคิดบางอย่างเริ่มผุดขึ้นในหัวจนเธอต้องรีบกลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่ทัน
“ขอถามอีกครั้ง แน่ใจนะว่าจะให้ฉันคิด”
“เฮ้อ ก็บอกแล้วไงว่าตามใจเธอ ถามอยู่นั่นแหละ น่าเบื่อจริงๆ”
“แล้วอย่าเสียใจทีหลังละกัน”
เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้และเดินไปทางกลุ่มนักเรียนหญิงที่กำลังนั่งล้อมวงปรึกษากันอยู่ ก่อนจะเข้าไปร่วมวงด้วย โดยมีสายตาที่ดูไม่วางใจจากฝั่งผู้ชายคอยมองดูอยู่ห่างๆ
“เฮ้ย แกแน่ใจเหรอแล้วเหรอ ที่ให้พวกนั้นคิดน่ะ”
“เออ ก็ดูพวกเราแต่ละคนดิ คิดอะไรเป็นการเป็นงานกับเขาไม่ไหวหรอก”
นารุโตะที่กำลังนอนฟุบอยู่กับโต๊ะเงยหน้าขึ้นถามชิกามารุ เขาไม่ค่อยไว้วางใจซากุระสักเท่าไร จากการที่รู้จักกับเธอมานานแล้ว คาดว่าตอนนี้เธอคงกำลังวางแผนแก้เผ็ดฝั่งผู้ชายอยู่แน่ๆ ดีไม่ดีเขาอาจจะได้ทำอะไรแผลงๆก็ได้
“เอาล่ะ สรุปว่างานโรงเรียนครั้งนี้ ห้องเราจะทำคาเฟ่คุณพ่อบ้านกันน้า”
ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง และเขียนคำว่าคาเฟ่คุณพ่อบ้านลงไปบนกระดาน ในขณะเดียวกันสีหน้าของผู้ชายแต่ละคนก็เริ่มซีดลงไปตามๆกัน
“พ่อบ้าน? เฮ้ เดี๋ยว แล้วพวกเธอ...”
“พวกฉันก็มีหน้าที่เตรียมงานไง ส่วนพวกนายก็เป็นคุณพ่อบ้านไปสิ”
ซากุระพูดด้วยท่าทีสบายๆ ผู้ชายในห้องเริ่มมองหน้ากัน ...ห้องนี้นักเรียนชายมีแค่สิบสองคน น้อยกว่าผู้หญิง ในเมื่อคนเป็นหัวหน้าห้องพูดมาอย่างนี้ ก็แสดงว่าพวกเขาทุกคนมีสิทธิ์รับบทเป็นคุณพ่อบ้านกันอย่างทั่วถึงแน่ๆ
“งงอะไรกันเหรอ อธิบายใหม่ก็ได้ พวกผู้ชายทุกคนไปเป็นคุณพ่อบ้านซะ ส่วนผู้หญิงจะเตรียมงานเอง”
“แบบนี้มันก็ไม่ยุติธรรมอ่ะดิ! จะให้ฉันไปเป็นพ่อบ้านเนี่ยนะ แค่คิดก็เซ็งแล้ว”
“นายไม่มีสิทธิ์เถียงนะ ชิกามารุ เพราะนายยินยอมให้พวกเราตัดสินใจเอง”
คำพูดที่แสนจะตรงไปตรงมาของสาวน้อยหัวหน้าห้องทำให้ผู้ชายทุกคนมีสีหน้าสลดไปตามๆกัน หมดแรงที่จะเถียงหรือโต้แย้งไปทันที ซากุระยังคงอธิบายต่อไปอย่างไร้ความเมตตา แม้ว่าจะเห็นออร่าความหดหู่แผ่กระจายออกมาจากฝั่งผู้ชายก็ตาม
“ฉันคิดว่าเราต้องดึงดูดกลุ่มลูกค้าเป้าหมายที่เป็นผู้หญิง ดังนั้น พวกนายต้องทำตามแผนการที่ฉันคิดเพื่อดึงให้ลูกค้ามาสนใจร้านเรา”
“...ก็คือ คาเฟ่คุณพ่อบ้านของห้องเรา จะจัดโปรโมชั่นพิเศษคือถ้าลูกค้าสั่งขนมครบตามจำนวนราคาที่กำหนดไว้ จะได้รับบริการพิเศษหนึ่งครั้ง”
“บริการพิเศษที่ว่านี่คืออะไร ถ่ายรูปกับลูกค้าใช่มั้ย ถ้างั้นฉันก็พอไหวนะ”
คิบะถามขึ้น ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาคิด ไม่แน่ เขาอาจจะได้ถ่ายรูปกับสาวๆน่ารักที่เข้ามาใช้บริการในร้านก็ได้ แค่คิดเขาก็เริ่มรู้สึกอยากจะเป็นคุณพ่อบ้านขึ้นมาแล้ว
“ไม่ใช่หรอก บริการพิเศษคือ ให้ลูกค้าเลือกคุณพ่อบ้านมาสองคน จากนั้นก็จับฉลากเลือกสิ่งที่ต้องทำ และคุณพ่อบ้านก็ต้องทำตามสิ่งที่ลูกค้าจับได้โดยไม่มีข้อแม้”
“ทำตาม?”
“บอกไว้ก่อนว่าไม่ง่ายหรอกนะ สิ่งที่พวกนายต้องทำแต่ละอย่างมันเป็นสิ่งที่ต้องทำร่วมกันทั้งสองคน ห้ามทำท่าทางไม่เต็มใจเด็ดขาด เพราะนี่คือเซอร์วิสพิเศษจากพวกเรา”
เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้ชายในห้องแต่ละคนก็เริ่มหันไปคุยกัน ดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจสิ่งที่ซากุระต้องการจะให้พวกเขาทำ ...แต่สำหรับนารุโตะแล้ว เขาเข้าใจมันเป็นอย่างดี แน่นอนว่าสาววายเลเวลสูงอย่างซากุระจะต้องให้พวกเขาทำอะไรชวนจิ้นและชวนฟินสำหรับเธอเป็นแน่แท้ แค่คิดเขาก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว แถมคนที่จะต้องทำด้วยดันเป็นเพื่อนที่สนิท แค่นี้ก็สยองจนทำให้เขาต้องเอามือก่ายหน้าผากแล้ว
“เรื่องขนมในร้านและการตกแต่งสถานที่ พวกฉันจะเป็นคนทำ ถ้าอยากจะช่วยก็ช่วยได้ ...แล้วก็ เรื่องอื่นๆที่เหลือก็ช่วยกันทำนะ เป็นอันตกลงตามนี้”
ซากุระพูดสรุปสุดท้ายเป็นการปิดประชุม เธอมั่นใจว่างานนี้ทุกอย่างจะต้องออกมาตามที่คิดเอาไว้ ...โดยเฉพาะการบริการพิเศษจากเหล่าคุณพ่อบ้านทั้งหลาย ซึ่งพวกผู้ชายในห้องเรียนจำต้องยอมทำตามโดยไม่ขัดขืน
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป!”
เสียงร้องเรียกดังขึ้นตามหลังมา พร้อมๆกับมือเรียวของใครบางคนที่เอื้อมมาแตะเบาๆที่แขน เมื่อหันไปดูก็พบกับใบหน้าสวยที่คุ้นเคย เทมาริหยุดพักหายใจนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดกับน้องชายคนเล็กที่หยุดยืนอยู่ข้างหน้า ตั้งแต่มีเรื่องที่บ้านวันนั้น เธอก็แทบจะไม่ได้เจอหน้าเขาเลย ด้วยความเป็นห่วงจึงใช้วิธีมาดักรอที่โรงเรียนแทน เพราะถ้าหากใช้วิธีนี้แล้ว ยังไงก็ต้องได้เจอกันแน่ๆ
“เรื่องวันนั้น พี่ขอโทษจริงๆนะ ...เป็นความผิดของฉันเองแหละ นายถึงต้องไปเจอเรื่องแย่ๆแบบนั้น”
“ไม่เป็นไร เธอไม่ผิดหรอก”
“หะ หา?”
คำตอบของกาอาระ ทำให้พี่สาวอย่างเธอต้องรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เมื่อพบว่าเขาดูนิ่งเฉยกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านเมื่อหลายวันก่อน ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ตามปกติแล้ว เขาควรจะต้องแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาให้เห็น แต่ครั้งนี้กลับดูเฉยผิดปกติ
“นาย ..หายโกรธแล้วเหรอ”
“ก็ยังโกรธอยู่ แต่แค่ทำเป็นไม่ใส่ใจมันแค่นั้นล่ะ”
“อะไรนะ?”
เทมาริเกิดอาการสับสนขึ้นเป็นครั้งที่สอง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องชายของเธอกันแน่ เขาถึงได้เปลี่ยนไปในเวลาอันรวดเร็วขนาดนี้ เธอกำลังสงสัยว่าต้องมีใครสักคนที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป คนๆนั้นจะต้องบอกอะไรสักอย่างกับกาอาระแน่ๆ ความคิดของเขาถึงได้แปลกไปจากปกติ
“เอ่อ ดีแล้วแหละ ...เพื่อเป็นการขอโทษ เอานี่ไปแล้วกันนะ”
“มันคืออะไร”
เธอพูดพลางยื่นบัตรกระดาษแข็งเคลือบสติกเกอร์ใสให้เขาใบหนึ่ง กาอาระรับมันมาก่อนจะยกขึ้นมาดูใกล้ๆแล้วเอ่ยถามพี่สาว
“บัตรเข้างานของโรงเรียนโคโนฮะ เขาว่างานโรงเรียนนั้นจัดดีทุกปีเลยนะ พอดีฉันได้มาจากแฟ... เอ๊ย! เพื่อนที่อยู่โรงเรียนนั้นน่ะ”
“อืม ขอบคุณนะ ว่าแต่ เด็กมหา’ลัยอย่างเธอ ไปรู้จักเด็กมัธยมที่นั่นได้ไง”
“อะ เอ่อ ...ช่างมันเถอะ คือฉันจะบอกว่า วันงาน ฉันกับคันคุโร่ก็จะไปเหมือนกัน นายก็ไปด้วยกันสิ”
เทมาริเอ่ยชวน จ้องมองกาอาระที่กำลังทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ด้วยความหวังว่าเขาจะตอบตกลง
ส่วนทางด้านของกาอาระ ก็กำลังนึกไปถึงใครบางคนที่เรียนอยู่ที่นั่น ในบัตรบอกไว้ว่างานจะมีวันศุกร์หน้า แต่ทำไมนารุโตะไม่ได้บอกอะไรเขาเกี่ยวกับเรื่องงานโรงเรียนเลย ทั้งๆที่ดูจะเป็นเด็กกิจกรรมแท้ๆ เมื่อเป็นอย่างนี้ ก็แสดงว่านารุโตะต้องทำอะไรสักอย่างที่ไม่อยากให้เขาได้รู้แน่ๆ ถ้างั้น เขาเองก็คงจะต้องไปที่งานโดยไม่ต้องบอกอีกฝ่ายให้รู้เช่นเดียวกัน รอยยิ้มเล็กปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ได้ ฉันจะไป ไว้ใกล้ๆแล้วโทรมาละกัน”
“จริงเหรอ! ได้เลยๆ เดี๋ยวโทรหา”
“งั้นฉันกลับก่อนล่ะ มีงานต้องทำ”
“จ้า!”
เทมาริโบกมือให้น้องชายคนเล็กพร้อมรอยยิ้ม รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ในที่สุดน้องชายคนเดิมของเธอก็จะกลับมาเสียที อีกใจหนึ่งก็โล่งใจที่เขายังไม่รู้ว่าเธอได้บัตรมาจากแฟนวัยมัธยมปลายที่เรียนอยู่โรงเรียนนั้น ถ้าหากเขารู้ขึ้นมา มีหวังโดนซักอีกยาว ให้ไปรู้ทีเดียวตอนไปงานโรงเรียนโคโนฮะเลยคงจะดีกว่า
กาอาระเดินออกมาจากโรงเรียนเพื่อตรงกลับไปยังคอนโดของเขาเอง ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยว่านารุโตะทำอะไรที่งานโรงเรียนกันแน่ ถึงได้เงียบสนิทไม่ยอมบอกอะไรสักอย่าง เหมือนปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ ...แต่ที่แน่ๆลางสังหรณ์ของเขามันบอกว่า ในงานโรงเรียนโคโนฮะ จะต้องมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่นอน
__________________________________________
ขอโทษที่ลงต่อช้านะคะ ขอสารจากใจเลยว่าไรท์เตอร์ติดAttack on titan จนลืมฟิค T__________T
แต่หลังจากนี้จะพยายามมาอัพให้เร็วขึ้นนะคะ ต้องขอโทษจริงๆค่ะ
ความคิดเห็น