คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 9 เข้าใจ [100%]
9 – เข้าใจ
ภายในห้องกว้างที่เงียบสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่บนพื้นห้อง ดวงตาเฉยชามองออกไปข้างนอกห้อง ผ่านกระจกหน้าต่างที่มีหยดน้ำเกาะพราว ฝนยังคงตกเบาๆ เขาปล่อยให้ความมืดปกคลุมไปทั่วห้อง มีเพียงแสงไฟน้อยนิดจากภายนอกของหน้าต่างที่พอจะทำให้มองเห็นสภาพในห้องได้ ความเสียใจ ความเจ็บปวดกำลังกัดกินเข้าไปในจิตใจ เป็นอีกครั้งที่ปล่อยให้ตัวเองจมลงไปในความรู้สึกอันน่าหดหู่นี้
ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่นึกถึงความผิดพลาดในอดีต ความรู้สึกเสียใจก็ยิ่งถาโถมเข้ามา บ่อยครั้งที่ความรู้สึกนั้นทำให้กาอาระต้องปล่อยให้ตัวเองอยู่กับความสิ้นหวังที่เกิดขึ้น ได้แต่คิดถึงอดีตที่ไม่อาจหวนคืนซ้ำแล้วซ้ำเล่า บางครั้งมันก็ทำให้เขาเหนื่อยกับการที่จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่อย่างน้อยที่สุด เขาก็ยังมีทุกคนในกลุ่มแบล็คครอส ยังมีคนที่เห็นความสำคัญของเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
เมื่อคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน แววตาที่เฉยชาก็เริ่มเต็มไปด้วยความโกรธ เขาอยากจะทำให้ผู้ชายคนนั้นต้องเสียใจกับผลที่มาจากการกระทำของตัวเอง อยากให้สำนึกเสียที ว่าที่เขาต้องกลายมาเป็นคนแบบนี้ ก็เป็นเพราะการกระทำของคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นพ่อ
กาอาระลุกขึ้นยืน เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไปหาทุกคนในกลุ่มแบล็คครอส เพื่อเตรียมที่จะไปจัดการกับกลุ่มอื่นๆ โดยเฉพาะกับพวกที่ทำให้เขาต้องมีแผลเมื่อครั้งที่ผ่านมา ในเมื่อคนเป็นพ่อกล่าวหาว่าเขาเป็นคนเลวมากมายขนาดนั้น เขาก็จะทำเรื่องเลวๆให้ได้เห็นกันไปเลย ...แต่ในระหว่างที่กำลังจะส่งข้อความนัดเจอไปหาสมาชิกในกลุ่ม ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาเสียก่อน พร้อมกับสวิตช์ไฟที่ถูกเปิดจนห้องทั้งห้องสว่างขึ้นทันที
“บ้าเปล่าเนี่ย อยู่คนเดียวแล้วไม่เปิดไฟ”
เมื่อหันไปมอง ก็เห็นร่างของนารุโตะที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงของซูเปอร์มาร์เก็ตที่ถืออยู่ในมือ เขาหยุดการพิมพ์ข้อความชั่วคราว แล้วเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอก วันนี้กินข้าวคนเดียวไปก่อนนะ เสร็จแล้วจะกลับเลยก็ได้”
“อ้าวเฮ้ย จะไปไหนล่ะ”
“ฉันจะไปคุยกับพวกคนในกลุ่ม”
ร่างเล็กได้แต่ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นท่าทีที่ดูแปลกๆ เหมือนกับว่าไปโกรธใครมาของอีกฝ่าย
“ตอนนี้ฝนตกอยู่ คนอื่นเขาออกมาไม่ได้หรอก เชื่อดิ นายเองก็อย่าออกไปเลย มันมืดแล้วด้วยนะ”
“นายมีสิทธิ์มาสั่งฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้ฉันก็ว่าฉันพูดดีๆไปแล้วนะ ...ใจเย็นก่อนดีกว่ามั้ย”
กาอาระไม่ตอบ ในตอนนี้ความอยากเอาชนะมันทำให้เขาไม่อยากที่จะรับฟังคำพูดของใครทั้งนั้น สิ่งที่เขาคิดมีเพียงแค่เรื่องที่ตัวเขาเองตั้งใจจะทำเพียงเท่านั้น ...แค่ท่าทีที่ดูรีบร้อนของเขาก็สามารถบ่งบอกให้อีกฝ่ายรู้ได้แล้วว่า เขากำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ และกำลังจะทำอะไรสักอย่างที่คงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่นอน นารุโตะเดินมาขวางที่ทางเดิน ด้วยสีหน้าที่ดูนิ่งกว่าตอนแรกที่เข้ามาในห้อง
“ฉันรู้ว่านายกำลังไม่พอใจ สงบสติอารมณ์ก่อนเถอะ”
“ถอยไป ฉันจะออกไปแล้ว”
“การทำอะไรลงไปด้วยความโกรธน่ะ มันไม่ได้ทำให้อะไรๆดีขึ้นมาหรอกนะ”
ร่างสูงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนกับกำลังข่มอารมณ์โกรธเอาไว้อยู่ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมหลีกทางให้ พร้อมกับพยายามที่จะพูดต่อไปอีก
“บอกให้ถอยไปไงล่ะ”
“ไม่! ฟังที่คนอื่นเตือนซะบ้างสิ นายจะโกรธแค้นอะไรนักหนา!”
“ถ้าไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดเลย!”
“นายไม่บอกอะไรฉันสักอย่าง!! แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง!!”
กาอาระเริ่มขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้า นารุโตะเองก็เริ่มขึ้นเสียงใส่เขาเช่นเดียวกัน ทำให้ความหงุดหงิดของเขายิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก จนตอนนี้บรรยากาศในห้องนั้นเต็มไปด้วยความกดดัน
“ว่าไงล่ะ จะใจเย็นได้หรือยัง”
“บอกไปคนอย่างนายก็ไม่มีวันเข้าใจ!! คนที่มีครอบครัว มีเพื่อน อย่างนายจะรู้อะไร ยังไงนายก็ไม่มีทางเข้าใจความทรมานของการอยู่คนเดียวหรอก!!”
เมื่อถูกกดดันมากๆเข้า ความโกรธก็ทำให้กาอาระพูดทุกสิ่งที่เขาคิดอยู่ออกมา ซึ่งก็ทำให้นารุโตะต้องเงียบไปเพราะไม่เคยเห็นอีกฝ่ายพูดอะไรแบบนี้มาก่อน
“ฉันถูกพ่อเข้าใจมาตลอดว่าเป็นคนปล่อยให้แม่ตัวเองตาย ...เพราะงั้น ก็เลยถูกทำเหมือนไม่มีตัวตน เป็นส่วนเกินของครอบครัวมาตลอด ลองคิดดูว่าแค่เด็กประถมตัวคนเดียว จะทนกับความรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง! แต่ความทรมานในตอนนั้นมันก็ทำให้ฉันเริ่มหาทางออกอื่น”
“...ฉันเริ่มทำร้ายคนอื่น เริ่มตั้งกลุ่ม ฉันได้เป็นหัวหน้าของคนพวกนั้น มันเป็นทางเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองยังมีตัวตน แล้วก็ยังคงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป พอหลังจากนั้น พ่อฉันก็ยิ่งไม่พอใจ เขาเกลียดฉัน ด่าว่าฉันได้ตลอดเวลา หรือบางทีก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือ ฉันต้องทนอยู่แบบนั้นเป็นปี ก่อนจะมาอยู่คนเดียว”
น้ำเสียงของร่างสูงเริ่มอ่อนลง จากสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธก็เริ่มดูนิ่งขึ้น สายตาที่ดูเจ็บปวดมองไปทางอื่นอย่างไร้จุดหมาย แต่เขาก็ยังคงเล่าเรื่องของตัวเองต่อไป ราวกับว่ากำลังระบายความในใจและความรู้สึกที่เก็บไว้คนเดียวมาตลอดให้คนตรงหน้าได้รับฟัง
“แล้ววันนี้ ทั้งที่เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ฉัน ทั้งที่ฉันตั้งใจจะเอาดอกไม้ไปวางให้ แต่พ่อก็กลับมาทำทุกอย่างให้มันแย่ลงไปอีก! พอเจอหน้าฉัน ก็ได้แต่หาว่าฉันเป็นคนเลว ด่าว่ากลุ่มของฉันทำแต่เรื่องชั่ว ...ก็พ่อเองไม่ใช่หรือไง ที่เป็นคนผลักให้ฉันต้องทำแบบนั้น!! แล้วกลุ่มแบล็คครอสทำให้ฉันใช้ชีวิตมาจนถึงตอนนี้ เทียบไม่ได้กับพ่อแบบนั้นด้วยซ้ำไป! ฉันอยากจะทำให้พ่อได้สำนึกกับการกระทำของตัวเองบ้างก็แค่นั้น!”
“...เหตุผลแค่นี้ มันมากพอหรือยังที่ฉันจะออกไปหาคนอื่นในกลุ่ม มันมากพอหรือยังที่ฉันจะไปทำเรื่องอะไรๆที่มันไม่ดีในสายตานายน่ะ!”
เมื่อพูดจบ กาอาระก็หันกลับมามองอีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่ง แม้น้ำเสียงจะดูเหมือนโกรธ แต่ความรู้สึกในแววตานั้น ทั้งกำลังสับสน และผิดหวัง ราวกับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ...นารุโตะเดินตรงเข้ามาหา ยังคงไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากเหมือนเดิม
“ฉันบอกไปหมดแล้ว ที่นี้จะให้...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
สองแขนเล็กเอื้อมไปกอดร่างของของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ...นาทีนี้เขาไม่อยากจะทำอะไรเลย นอกจากทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้น จากคำพูดทั้งหมดที่ได้บอกมา มันเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและสิ้นหวัง มากเสียจนทำให้รับรู้ได้เลยว่า ที่ผ่านมา กาอาระต้องอดทนกับความรู้สึกเหล่านั้นมาตลอด และนารุโตะเองก็ไม่อยากจะให้เขาต้องมาทนใช้ชีวิตอยู่กับความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว
“ฉันเข้าใจความทรมานของนายแล้วล่ะ ...ถ้ามันเจ็บมากขนาดนั้น แบ่งมาให้ฉันบ้างก็ได้”
“เข้าใจ... งั้นเหรอ”
“ใช่ เข้าใจหลายเรื่องเลยล่ะ นายไม่ได้เลวอย่างที่พ่อของนายบอกหรอก อย่าคิดแบบนั้นอีกนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดปลอบโยน รวมไปถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่ได้รับ ก็ทำให้น้ำตาที่ไม่เคยให้ใครได้เห็นของร่างสูงต้องไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ราวกับว่าเวลานี่เป็นเพียงช่วงเวลาเดียวเท่านั้นที่เขาสามารถจะแสดงด้านที่อ่อนแอของตัวเองออกมาได้
“ขอบคุณที่เข้าใจฉัน”
“ไม่เป็นไรหรอก นายไม่จำเป็นต้องไปทำร้ายคนอื่น ถ้ารู้สึกเศร้าหรือโกรธก็ระบายให้ฉันฟังได้ตลอด”
“อืม”
คำพูดของนารุโตะ ราวกับว่ากำลังปลดล็อกความสิ้นหวังทั้งหมดที่อยู่ในจิตใจให้หายไป กาอาระหลับตาลงช้าๆก่อนจะกอดตอบร่างเล็ก ...หากความเจ็บปวดนั้นมันเกิดขึ้นอีกครั้งเขาไม่จำเป็นต้องไปทำเรื่องแย่ๆอีกแล้ว ในเมื่อมีคนที่พร้อมจะเข้าใจและรับฟังทุกอย่างอยู่ใกล้ๆ
“ขอบคุณนะ”
“รู้แล้วล่ะน่า ที่ฉันทำไปเพราะไม่อยากเห็นคนมานั่งดราม่าให้ดูต่างหาก!”
“...ตัวนายก็นุ่มเหมือนกันนะนี่ เหมือนตุ๊กตาหมีที่ฉันกอดตอนเด็กเลย”
“วะ ว่าไงนะ!! ปล่อยได้แล้ว!”
คนตัวสูงยังคงแกล้งด้วยการกอดไม่ปล่อย ทำให้นารุโตะได้แต่ดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย คำพูดของกาอาระทำให้แก้มขาวๆเริ่มขึ้นสีแดงเรื่ออีกครั้ง ...หารู้ไม่ว่าสีหน้าแบบนี้ ยิ่งทำให้น่าแกล้งเข้าไปใหญ่
“นี่! ปล่อยสิ!!”
“ก็ได้ๆ”
“วันหลังอย่าแกล้งแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ!”
“ไม่ชอบแล้วหน้าแดงทำไมล่ะ หรือว่านายเขิน?”
ดูเหมือนว่าความเป็นปีศาจจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อกาอาระเริ่มแกล้งคนตรงหน้าอีกรอบ นารุโตะได้แต่เดินหนีเพื่อซ่อนอาการของตัวเองเอาไว้ เพราะรู้ดีว่าถ้าเขาเถียงกลับไป มีหวังได้โดนแกล้งอีกเป็นแน่ และเขาเองก็ยังไม่แน่ใจด้วยว่าตัวเองกำลังรู้สึกเขินอยู่จริงๆหรือเปล่า คงต้องกลับบ้านไปคิดแล้ว ว่ามันคืออะไรกันแน่
“หนาว กอดอีกทีได้มั้ย”
“หนาวก็ไปปิดแอร์สิ เกี่ยวอะไรกับฉัน!!”
“เอ้า สงสารคนที่ต้องเจอเรื่องดราม่าแบบฉันบ้างสิ”
กาอาระพูดพร้อมรอยยิ้ม เริ่มจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างขึ้นมาได้บ้างแล้ว แม้บางเรื่องจะยังไม่ค่อยเข้าใจดี อย่างน้อยความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวเขาในตอนนี้ เขาเองก็อาจจะเข้าใจแล้วก็ได้ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ควรจะเรียกว่าอะไร ...แต่ก็คงจะต้องรอเวลาอีกสักหน่อย ถึงจะยืนยันได้ว่ามันถูกต้องตามที่เขาเข้าใจหรือเปล่า
______________________________________________________________________
เป็นไงบ้างคะตอนนี้ ฟินกันบ้างมั้ย จะบอกว่าเราแต่งเองยังฟินเองเลย 555555
แล้วก็ ตอนต่อไปเราก็กำลังเร่งแต่งให้อยู่จ้า รอก่อนน้าาา
ความคิดเห็น