คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
กลิ่นคาวเลือดโชยผสมกับกลิ่นฝุ่นที่จับตัวหนาภายในโกดังร้าง เสียงเอะอะโวยวายที่ดังขึ้นเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ร่างของชายในชุดเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลายหลายคนล้มลงไปกองกับพื้น มีอีกไม่น้อยที่กำลังลงมือต่อสู้กันพัลวันจนไม่เห็นว่าใครเป็นใคร เสียงหมัดกระแทกเข้ากับผิวหนังยังมีมาอยู่เรื่อยๆ ส่วนใหญ่เครื่องแบบสีขาวเปื้อนทั้งฝุ่นและเลือดแทบจะทุกคน ...สภาพในโกดังร้างตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสงครามขนาดย่อมๆเลยทีเดียว
ด้านหนึ่งของโกดังร้างมีร่างของชายผมสีน้ำตาลเข้มในชุดเครื่องแบบสีแดงที่เต็มไปด้วยฝุ่นกับคราบเลือดนอนคว่ำหน้าลงกับพื้น ที่หลังของเขาเต็มไปด้วยรอยรองเท้า ร่างกายที่ขยับเล็กน้อยบ่งบอกว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่ ในขณะเดียวกัน การต่อสู้ก็ยังดำเนินต่อไปราวกับเป็นการแสดงที่ไม่มีวันสิ้นสุด
มีเพียงคนเดียวที่ยืนเฝ้ามองฉากต่อสู้ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ราวกับว่าเป็นผู้ชมที่กำลังชมการแสดงละครฉากสงครามเรื่องเยี่ยมที่ปรากฏอยู่ เครื่องแบบนักเรียนสีน้ำเงินยังคงอยู่ดีทุกกระเบียดนิ้ว ไม่มีร่องรอยของฝุ่นหรือรอยเลือดเปรอะเปื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว ดวงตาสีเขียวอ่อนจ้องมองอย่างเฉยชาจนดูเหมือนชินกับภาพที่เห็น ไม่มีคำพูดใดๆ... แม้แต่ความรู้สึกใดๆก็ไม่มี
ไม่นานชายในเครื่องแบบสีเขียวเข้มหลายคนก็ล้มลงไปกองกับพื้น เหลืออยู่แค่กลุ่มคนในชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ แม้จะมีท่าทีที่เหนื่อยล้าจนแทบจะล้มลงแล้วก็ตาม ทั้งหมดหันไปมองคนที่ยืนดูอยู่ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจราวกับจะยืนยันในชัยชนะที่พวกตนได้รับมา
“หัวหน้า จัดการพวกมันหมดแล้วครับ!”
เสียงของชายร่างใหญ่ร้องบอกอย่างปลาบปลื้ม แต่สิ่งที่คนเป็นหัวหน้าตอบกลับมีเพียงแค่การพยักหน้ารับโดยไร้ซึ่งคำพูดหรือท่าทีใดๆเช่นเดิม แม้จะเป็นอย่างนั้น แต่ทุกคนในที่นี้ก็ทราบดีว่านั่นคือคำชมจากหัวหน้าผู้ไร้อารมณ์ความรู้สึกของพวกเขา และหันกลับไปโห่ร้องแสดงความยินดีกันเองต่อไป
“แล้วเราจะทำยังไงกับเจ้านั่นล่ะครับ”
หนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาชี้ไปที่ร่างของเพื่อนต่างโรงเรียนในเครื่องแบบสีแดงที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น ร้อนถึงหัวหน้าต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เขาใช้เท้าเขี่ยไปที่ร่างนั้นเบาๆ เมื่อเห็นว่าไม่ขยับก็ลงมือพลิกร่างให้ลุกขึ้นมาโดยไม่สนใจสภาพสะบักสะบอมของเขา ตาสีน้ำตาลเช่นเดียวกับเส้นผมเหลือบมองเขาด้วยความโกรธ เมื่อเห็นดังนั้น ดวงตาสีเขียวมองไปทางอื่นพร้อมกับทั้งร่างนั้นให้ตกลงกระแทกพื้น
“หึ ไอ้พวกอ่อนแออย่างแกมันน่าสมเพชจริงๆ”
เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นๆ ในขณะที่อีกฝ่ายจ้องมองเขาอย่างโกรธแค้น สายตาจดจำทั้งดวงตาสีเขียวคู่นั้น ทั้งเส้นผมสีแดงเข้มนั้น ...ไม่มีวันที่เขาจะปล่อยให้ความแค้นนี้หายไปง่ายๆแน่ สักวันเขาจะทำให้มันต้องได้รับความเจ็บปวดเหมือนเขา
“แต่ยังไงก็ขอบใจที่ช่วยมาเป็นเหยื่อล่อไอ้พวกสวะพวกนั้น”
เขากระตุกยิ้มวูบหนึ่ง ราวกับปีศาจร้ายที่กระหายเลือด ทำเอาเหล่าลูกน้องถึงกับผงะและก้มหน้ามองพื้น
“ไอ้เลวเอ๊ย!! แกทำอะไรเพื่อนฉันวะ!!”
เสียงๆหนึ่งดังขึ้นที่ประตูหน้าโกดังร้าง พร้อมกับร่างเล็กในชุดเครื่องแบบสีแดงที่วิ่งตรงเข้าไปหาร่างของเพื่อนตัวเองที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น แต่ตายังจ้องเขม็งไปยังคนที่ทำร้ายตนอยู่อย่างไม่พอใจ
“เฮ้ย!! คิบะ เป็นไงบ้าง”
“...ยังไม่ตายแล้วกัน”
เขาเอ่ยตอบเสียงเบาแต่ก็ยังมีแววกวนๆตามสไตล์ของตัวเองปนอยู่ในน้ำเสียง และปล่อยให้เพื่อนค่อยๆพยุงตัวขึ้นมานั่งอย่างช้าๆ เมื่อเห็นรอยเท้ามากมายบนหลังเพื่อนสนิท ตาสีฟ้าอ่อนคู่สวยก็ฉายแววโกรธแค้นขึ้นมาทันที เขารีบวิ่งไปเข้าหาชายผมสีแดงผู้เป็นหัวหน้านั่น ก่อนจะตะคอกใส่ด้วยเสียงอันดัง
“แกกะให้เพื่อนฉันตายเลยหรือไงวะ!!”
“เพื่อนแกมันอ่อนแอเอง...”
เจ้าของผมสีแดงสวยยังคงพูดช้าๆเหมือนไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับคำพูดนั้น อย่างน้อยเขาก็ยังมีสำนึกไม่อยากลงมือจัดการกับพวกอ่อนแอสักเท่าไร ยังไงซะคนตรงหน้าก็คงไม่กล้าที่จะทำอะไรเขาอยู่แล้ว
“ไอ้เลวเอ๊ย!!!”
พลั่ก!!
ดูเหมือนว่าจะประเมินผิดไป เพราะคนตรงหน้าตะโกนด่าเสียงดังลั่นก่อนจะลงมือปล่อยหมัดหนักให้กระแทกใบหน้าของเขา ดวงตาสีเขียนอ่อนฉายแววตื่นตระหนกชั่วครู่ ราวกับปีศาจร้ายที่ถูกลงมือจู่โจมอย่างกระทันหันโดยไม่ทันตั้งตัว เขาปรับสายตาให้เป้นปกติก่อนจะมองคนต้องหน้าหัวจรดเท้า ใครกันที่กล้าบังอาจต่อกรกับปีศาจร้ายที่พร้อมจะฆ่าตนได้ตลอดเวลา ...ดวงตาสีฟ้าสวยที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น ตัดกับผมสีทองอ่อนๆ ที่ดูแล้วไม่น่าจะกล้าได้ขนาดนี้
“แก...”
ไม่มีใครเคยกล้าลงมือกับ ซาบาคุโนะ กาอาระ หัวหน้ากลุ่มแบลคครอส ปีศาจร้ายแห่งโรงเรียนซึนะ เขากล้าพูดได้เลยว่ากลุ่มของเขามีอิทธิพลที่สดในบรรดากลุ่มแก๊งทั้งหลายของโรงเรียนต่างๆ แต่นี่อะไรกัน เป็นแค่พวกอ่อนแอของโรงเรียนโคโนฮะแท้ๆ กลับกล้าลงมือกับเขาได้
“ไอ้พวกขยะสังคมที่ดีแต่ใช้กำลังอย่างพวกแก เมื่อไหร่จะตายๆไปให้หมดวะ!!”
ร่างเล็กพูดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกลับไปพยุงเพื่อนขึ้นแล้วค่อยๆเดินอย่างช้าๆไปยังทางเข้าโกดังโดยมีสายตาของกลุ่มแบลคครอสนับสิบมองตามไปอย่างไม่พอใจ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังหันมาพูดทิ้งท้ายไว้อย่างไม่กลัวเกรง
“ไอ้หัวแดง แกจำฉันไว้ให้ดีๆ ...ฉัน อุซึมากิ นารุโตะแห่งโรงเรียนโคโนฮะ จะเป็นคนเอาเลือดหัวแกออกเอง!! จำไว้!!”
สิ้นเสียงประกาศกร้าวกลุ่มแบลคครอสก็อยู่ในท่าเตรียมพร้อมจะออกรบ แต่ละคนกำหมัดเตรียมเอาไว้เสร็จสรรพ กะว่าจะลงมือกับไอ้คนปากกล้าที่มาดูถูกหัวหน้าของตนอย่างเต็มที่ แต่ทว่าคนเป็นหัวหน้ายกมือเป็นเชิงห้ามเอาไว้ก่อนทำเอาลูกถึงกับแปลกใจในท่าทีนั้น
“แบบนี้ปล่อยมันไว้ไม่ได้แล้วนะครับหัวหน้า!!!”
“ครั้งนี้ปล่อยมันไปก่อน”
ปีศาจร้ายยังคงพูดเสียงเนิบๆอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรตามเดิม หากแต่ว่าดวงตาสีอ่อนฉายแววแปลกไป พร้อมๆกับรอยยิ้มเล็กๆที่ทำให้แม้แต่สมาชิกแบลคครอสหุ่นล้ำบึ้กหลายคนต้องยังขนลุกซู่ด้วยความสยองขวัญ ก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆด้วยน้ำเสียงดูแคลน
“อุซึมากิ นารุโตะงั้นเหรอ ...หึ ฉันจะรอดูแกก็แล้วกัน”
__________________________________________________________________
ลองเอาบทนำมาลงดูก่อน ถ้ามีคนสนใจเยอะก็จะอัพต่อค่ะ :)
ความคิดเห็น