ก็แค่ในใจ

ลำดับตอนที่ #1 : คุยเรื่องลูก : ลูกผมมันเรียนเก่ง

เรื่องนี้ผ่านมาไม่นานเพิ่งประสบพบเจอในวันสงกรานต์

          ณ  งานรดน้ำดำหัวผู้บังคับบัญชาใหญ่ท่านหนึ่ง  ขณะที่ทุกคนกำลังรอให้ถึงฤกษ์งามยามดีอยู่นั้น  กลุ่มผู้ใหญ่ชอบคุยก็มานั่งรวมตัวกันโดยมิได้นัดหมาย  แล้วการสนทนาก็เริ่มขึ้นจากการที่มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งมาถามลันเตาว่า  
        
          "ไอ่หนูตกลงได้ที่เรียนที่ไหนล่ะ"

          "...."  ลันเตาเงียบ  แม่ตอบแทนลันเตา

          "ก็ได้ที่วิทยาลัยพยาบาลน่ะแล่ะ"  เท่านั้นล่ะแม่เอ๊ยยยยย!!  ตาลุงนั่นตอบทันควัน

          "ลูกลุงก็สอบได้พยาบาลเหมือนกัน  ที่ม.บูฯน่ะ  ที่โรงเรียนติดแค่ 2  คน  ปีนี้ติดน้อยนะ"  ฮี่ๆๆ...ลันเตาสวนทันควันไม่แพ้  "ไม่ใช่ค่ะ  ติด 6  คนค่ะ"  ตาลุงแกเหวอไปนิดๆ  แล้วพล่ามต่อ 

          "แต่มันไม่เอา  มันไม่ชอบ  มันไปได้วิศวะเคมี  ที่พระนครเหนือ  มันชอบเคมี  เนี่ยนะมันบอกว่าสาขาเคมีเนี่ยโหดที่สุดในวิศวะแล้ว  ยากน่ะ  แล้วเค้าบอกว่าวิศวะเคมีน่ะขาดตลาด  เงินเดือนยังสูงกว่าวิศวะคอมฯอีก  อย่างเช่นนะ  วิศวะคอมได้  20000  วิศวะเคมีจะได้ 25000"  

          ลุงแกยังไม่รู้อะไร  ว่าป้าที่นั่งตรงข้ามกับลุง  ลูกแกก็เรียนวิศวะคอมฯ  แม่ลันเตาก็เลยบอกไป

         "ลูกของคนนี้ก็เรียนวิศวะคอมฯนะ  ใช่ไม๊"  แม่หันไปถามป้าคนนั้น  ตาลุงนั่นก็เหวอไปนิดๆ( อีกครั้ง )

        ป้ากับลุงคุยเรื่องลูกแกกันสักพัก  (ส่วนมากจะเป็นตาลุงน่ะที่พูด)  มีเสียงจากคนรอบข้างคนหนึ่งพูดมาค่อนข้างดัง

        "พ่อมันเก่ง  ลูกมันก็เลยเก่งตาม"  ออกแนวชื่นชมสำหรับลุงแกนะ  สำหรับลันเตาแล้ว  "แมร่งประชดปะวะ"

        พวกผู้ใหญ่จะรู้กันบ้างไหมนะ  ลันเตาซึ่งเป็นเด็กคนเดียวที่นั่งอยู่ในกลุ่มนั้น  รู้สึกรำค๊านรำคาญ  ขี้คุยกันซะเหลือ  ลันเตาเข้าใจนะว่ามันเป็นความภูมิใจของพ่อแม่ที่มีลูกดี  ลันเตาอยากบอกลุงว่า  "ลุงไม่รู้เหรอว่าไอ้ที่ลูกลุงเข้าได้น่ะ  แค่ยื่นเกรด  มันเป็นโควต้า  แล้วหนูอะ...เกรดมากกว่าลูกลุงซะอีก  แค่นี้ทำมาคุย  โธ่เว้ย...ถ้าหนูยื่นไปคณะนั้น...ลูกลุงก็ไม่ติดโควต้าแล้ววววว...ชิช้า"