คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 3: ภารกิจระดับ S (1/6)
หลังจากการฝึกที่เกาะนั้นเสร็จสิ้นลงเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็เก็บข้าวของลงกระเป๋าหนังและออกจากเกาะไปขึ้นเรื่อที่ซิกมาเตรียมเอาไว้ทันที เรือขนาดกะทัดรัดลำนี้มีที่ว่างพอสำหรับไกราอย่างแน่นอน นอกจากเขาจะเข้ากับทุกคนได้ดีแล้วดูเหมือนซิกมาจะเห็นอะไรบางอย่างในตัวเขาจึงยินดีต้อนรับเช่นกัน ไกราจึงกลายมาเป็นสมาชิกอย่างทางการตั้งแต่บัดนั้น
ไกรามักจะเดินไปเดินมาและสำรวจสิ่งต่าง ๆ บนเรืออยู่เสมอ ดูเหมือนทุกสิ่งที่คุ้นเคยสำหรับคนอื่น ๆ จะเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเขา ส่วนลาโตรมักใช้เวลากับการคุยกับซิกมาและรับฟังเรื่องเล่าประสบการณ์ของเขาอย่างตั้งใจ เรย์จะต่างออกไป เขามักจะยืนมองทะเลอยู่ตลอดการเดินทางนับตั้งแต่ที่ขึ้นเรือมา
วันนี้เองก็เช่นกัน ชายหนุ่มยืนเท้าแขนกับขอบเรือและปล่อยให้ลมพัดผ่านใบหน้าของเขาอย่างสบายใจ เขายืนถอนหายใจและเท้าคางอยู่นาน จนในที่สุดซิกมาก็ละจากวงสนทนาของลาโตรและเดินเข้ามาหา ชายชรายืนอยู่ในท่าเดียวกันกับเรย์ก่อนจะเริ่มเปิดบทสนทนาหลังจากที่ปล่อยให้เรย์ยืนเงียบมาเนิ่นนาน
“อุสทรินา” เรย์ทวนชื่อที่ได้ยินจากซิกมา เขาเลิกคิ้วสูง
“ใช่ อุสทรินาหนึ่งในสามกิลด์ใหญ่แห่งลีโอตาร์ ข้าจะพาพวกเจ้าไปลงทะเบียนที่นั่น” ชายชราละสายตาเพียงครู่และหันมามองลูกศิษย์ของตนอย่างเอ็นดูก่อนจะหันกลับไปจ้องทะเลดังเดิม
“ว่าแต่ กิลด์นี่มันคืออะไรเหรอ” เรย์ถามกลับอย่างอาย ๆ ดวงตะวันสีส้มพาดผ่านขอบฟ้าตกกระทบผืนน้ำเป็นประกายราวกับอัญมณี แสงดังกล่าวสะท้อนนัยน์ตาขี้สงสัยของเรย์จนเจิดจ้า เด็กหนุ่มจากหมู่บ้านอันห่างไกลยังมีความรู้รอบตัวน้อยนัก ท่าทีของเรย์ยิ่งทำให้ผู้เป็นอาจารย์รู้สึกอยากถ่ายทอดความรู้มากขึ้นไปอีก
“มันคือสถานที่ที่คนผู้มีปัญหาอยากให้ช่วยจะไปยื่นคำร้องและสัญญาจะให้ผลตอบแทนหากมีใครแก้ปัญหานั้นให้ได้ ซึ่งพวกเราจะไปทะเบียนสมัครเข้ากิลด์กันเพื่อที่จะได้มีสิทธิ์รับภารกิจที่ว่ามาอย่างไรล่ะ” ซิกมาอธิบาย
“แล้วทำไมต้องกิลด์นี้ ลุงมีเหตุผลอะไรพิเศษรึเปล่า”
ซิกมากลอกตาไปมาเล็กน้อย “ก็พอดีรู้จักกันนิดหน่อย เราจำเป็นที่จะต้องใช้เส้นสายเพื่อการฝึกในขั้นต่อไป”
เรย์รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีนัก วิธีการฝึกของซิกมาแม้จะได้ผลดีแต่ก็มักจะเสี่ยงตาย เขาได้แต่หวังว่าไอ้เส้นสายที่ซิกมาว่านี่จะไม่ใช่สิ่งที่ทำให้การฝึกครั้งนี้อันตรายยิ่งกว่าเดิม ว่าแล้วชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนใจหวังว่าเวลาหลายวันบนเรือจะสามารถเยียวยาความเหนื่อยจากเกาะนั่นได้
เหมือนสิ่งที่เรย์ภาวนาจะไม่เป็นผล ซิกมาไม่ปล่อยวันเวลาหลายวันบนเรือผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ ในตอนสายของวันถัดมาหลังจากขึ้นเรือ พวกเรย์ก็ถูกเรียกมารวมตัวยืนแถวหน้ากระดานบนดาดฟ้าเรือโดยมีซิกมายืนถือดาบไม้สามสี่ฝักในมือ เมื่อทุกคนมากันพร้อมแล้วเขาก็แจกจ่ายดาบไม้ขนาดยาวพอดีมือให้กับทุกคน
“ใช้ดาบไม้พวกนี้แทนก็แล้วกัน เรือนี้เช่ามาแพง เดี๋ยวจะทำเรือเค้าพังเอา” ชายชรากล่าวและส่งมันให้กับเรย์และลาโตร ทั้งสองพยักหน้าเข้าใจจะมีแต่ไกราเท่านั้นที่ยังปฏิเสธว่าจะใช้ดาบไม้ในการฝึก
“ไกรา มีฟันมีเล็บไกราไม่อยากได้ดาบ” เด็กผมแดงพูดขึ้นและยังยืนนิ่งไม่ยอมจับดาบไม้ที่ซิกมายื่นให้ เขากางเล็บและยีฟันแสดงเขี้ยวคู่ยาวที่แหลมคมดังสัตว์ป่าให้ซิกมาดู
“ใช้ไปก่อนเถอะน่า เอาไว้ขึ้นฝั่งแล้วจะหาอาวุธที่ถูกใจกว่าให้” ลาโตรพยายามบังคับแต่ก็ไม่สำเร็จ ไกรายังคงบอกปัดดาบไม้ดังเดิม
ซิกมามองไกราอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาคิดว่าเด็กคนนี้ประหลาดนัก มีทั้งพลังความเร็วและสัญชาตญาณของสัตว์ป่า แต่เหนืออื่นใดคือสิ่งที่พวกเรย์เล่าให้ฟัง "เวทมนตร์ของเดวัล" ซิกมาจึงขอให้ไกราแสดงมันให้เขาดูเป็นตัวอย่าง นอกจากคำบอกกล่าวเขาก็อยากดูให้ประจักษ์แก่ตาตนเอง ไกราพยักหน้ายิ้มกว้างราวกับจะได้อวดของเล่นของตน
“อิมพลิโค” สิ้นคำร่ายแสงสว่างแปลบปลาบหลากสีก็วิ่งวนไปรอบดาดฟ้าเรือ ละอองเวทมากมายกระจัดกระจายไปตามพื้นเรือ ดวงตาของเด็กหนุ่มประกายเจิดจ้ายามใช้เวทมนตร์ของเดวัล คาถาดังกล่าวเป็นคาถาลวงตา ทุกคนบริเวณใกล้ตัวเขาจะเห็นสิ่งที่ไกราต้องการให้เห็นได้
ไกราสาธิตเวทมนตร์หลายต่อหลายประเภทให้ซิกมาดู อัศวินชรามองมันอย่างชื่นชม ทำให้เรย์และลาโตรอดแปลกใจไม่ได้ว่า หนึ่งในห้าจอมดาบอย่างเขาน่าจะเคยพบเคยเห็นจอมเวทมานับไม่ถ้วนแล้วทำไมเขาถึงได้สนใจเวทมนตร์ที่ไม่ได้มีประสิทธิภาพมากมายของไกรานัก
“ปกติมนุษย์ใช้เวทมนตร์เดวัลไม่ได้หรอกนะ” ซิกมาเห็นทั้งสองขมวดคิ้วกับการที่ตนมองเวทมนตร์ของไกราและยิ้มอย่างพอใจ ชายชราจึงบอกกับทั้งสองโดยไม่ละสายตาจากเหล่าแสงที่ประกายเจิดจ้านั้น
“เอ๋!? จริงรึ” เรย์และลาโตรประสานเสียงกันและละสายตาจากไกรามาจ้องซิกมาเป็นตาเดียว พวกเขาหลงเข้าใจว่าเป็นเรื่องธรรมดามาตลอด
“ข้านึกว่ามันจะคล้าย ๆ พวกเวทมนตร์โบราณซะอีก” เรย์ประหลาดใจ ชายหนุ่มใช้มือบังแสงที่กระทบบนใบหน้าของเขาจนแสบตา
“เวทมนตร์พวกนี้ใกล้เคียงกับเวทมนตร์โบราณ แต่ก็ยังมีส่วนที่ต่างกัน ข้าเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทางนี้คงอธิบายละเอียดไม่ได้ แต่ข้าบอกได้เลยว่านี่ไม่ใช่อะไรที่คนทั่วไปฝึกกันได้หรอก”
“หนอย ร้ายนี่นา แบบนี้เผลอ ๆ จะนำข้าไปแล้วนะเนี่ย” ลาโตรหัวเราะ ในขณะที่คนอื่นยืนเหงื่อตกขณะที่คิดในใจว่า “นายน่ะแหละอ่อนสุด ลาโตรเอ๋ย”
เวลาผ่านไปหลายราตรี พวกเรย์ฝึกซ้อมกับดาบไม้โดยแทบไม่ได้หยุดพักตลอดการเดินทาง และแล้วพวกเขาก็เดินทางกลับมาถึงเมืองท่าลีโอตาร์อีกครั้ง ซิกมาควบคุมเรือให้เข้าจอดที่ท่าเรือซึ่งมีเรือขนาดต่างกันจอดเรียงรายอยู่เต็มไปหมด ชายชราทอดสมอและบอกให้ทั้งหมดลงเรือได้ พวกเรย์จึงสะพายกระเป๋าหนังขึ้นบ่าและเดินตามซิกมาเข้าเมืองโดยมีจุดมุ่งหมายคือกิลด์อุสทรินา
ความคิดเห็น