คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 2: บทเรียนของซิกมา (3/11)
“เกิดอะไรขึ้น” ชายแก่ลุกขึ้นในทันใด เขาคว้าดาบทั้งสองเล่มที่วางพาดอยู่ข้างตัวขึ้นมาและวิ่งไปหลังเวทีเพื่อหาที่มาของเสียงระเบิด
“เดี๋ยวลุง! ข้าไปด้วย” เรย์รู้งาน เนียนวิ่งตามไปชายชราไปอย่างรวดเร็ว เวลานี้เขาไม่อยากจะอยู่เห็นข้าวหน้าเนื้อมากกว่านี้อีกแล้ว เรย์แหวกตัวผ่านควันที่ฟุ้งมาจากส่วนหลังของเวที ชายหนุ่มเอามือป้องจมูกไม่ให้สูดควันเหล่านี้จนสลบเหมือดไปซะก่อน ในขณะที่ชายชราถือดาบลับหายไป เรย์ก็ขยี้ตาของตนด้วยความแสบหลายรอบกว่าจะเข้ามายังหลังเวทีได้
ชายหนุ่มในชุดเกราะสีเงินกำลังเหยียบอยู่บนร่างของเจ้าหน้าที่จัดงาน ในมือข้างหนึ่งถือดาบที่เรย์รู้สึกคุ้นตา ส่วนอีกข้างก็ถือเกราะมือที่เป็นของรางวัลในงานแข่งขันนี้ มันประจักษ์ต่อสายตาของเรย์แล้วว่าในขณะนี้ มีชายปริศนากำลังจะขโมยของรางวัลของเขาไปต่อหน้า ในขณะที่เรย์ต้องกินข้าวหน้าเนื้อมากมายถึงสิบเอ็ดจานเพื่อให้ได้มันมา
“เฮ้ จะทำอะไรน่ะ นั่นมันของรางวัลของพวกเรานะ” เรย์ตะโกนใส่ชายหนุ่มที่ดูน่ากลัวคนนั้น เขายืนอยู่ข้างหลังชายแก่ เจ้าหน้าที่จัดงานเห็นดังนั้นจึงรีบใช้โอกาสนี้หนีหายไป ทิ้งให้หลังฉากเวทีเหลือเพียงเรย์ ชายปริศนาพร้อมกับตัวประกันและชายชรา
“กล้ามากนะที่มาก่อเรื่องในอัลกราด แถมยังต่อหน้าข้าคนนี้อีก” ชายแก่พูดกับชายหนุ่มในชุดเงินที่แกล้งทำเป็นเมินทั้งคู่ เขากำลังจะจ่อดาบเข้าที่คอหอยของเจ้าหน้าที่โดยไม่ปราณี
ชายชรารู้แก่ใจว่าเปล่าประโยชน์ที่จะเจรจา เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงจึงเปิดฉากเข้าโจมตีชายหนุ่มด้วยดาบทั้งสองเล่มที่เขาถืออยู่อย่างรวดเร็ว ส่วนชายหนุ่มก็รับการโจมตีด้วยโล่และดาบในมืออย่างไม่สะทกสะท้าน
ทั้งคู่ปะทะกันด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ ชายชรายกดาบขึ้นสูงหวังจะฟันร่างของชายหนุ่มปริศนาผมเงินให้ขาดสะบั้น แต่เขาก็ยกโล่ขึ้นมากันได้ก่อนและสวนกลับไปด้วยดาบในมือ ชายชราเอี้ยวตัวหลบก่อนจะนำดาบในมือซ้ายเข้าปะทะอีกครั้ง ในขณะที่ชายปริศนาจะป้องกันด้วยท่วงท่าเดิม นักดาบชราก็ควงดาบมือขวาเข้าฟาดอีก สลับรับและรุกอยู่แบบนี้จนเสียงดาบปะทะกันดังต่อเนื่องดังก้องไปทั่วบริเวณ
ชายชราเริ่มเพิ่มความเร็วให้กับเพลงดาบของตนจนฝ่ายตรงข้ามถึงกับต้องถอยกรูดไปตั้งหลัก เมื่อโดนท่วงท่าที่รวดเร็วและพลิ้วไหวโจมตีหนักเข้า ก็เป็นฝ่ายของชายผมเงินเองที่ต้องกระเด็นไปด้วยแรงจากดาบทั้งสองของนักดาบเฒ่า
เรย์ค่อนข้างจะภูมิใจในเรื่องสายตาของตนเองมากแต่เขากลับไม่สามารถตามความเร็วของทั้งคู่ได้เลย เมื่อทั้งสองวิ่งเข้าปะทะกันและต่างฝ่ายต่างเพิ่มความเร็วของตนเองเพื่อกำจัดคู่ต่อสู้ แม้จะอยากช่วยแต่เขาไม่เห็นช่องว่างที่เขาพอจะแทรกเข้าไปได้ อีกทั้งยังอึ้งในฝีมือของชายชราจนมัวแต่ยืนตาค้างอีกด้วย
“ลมหายใจแห่งน้ำแข็ง!”
ชายหนุ่มผู้บุกรุกเอ่ยชื่อท่าไม้ตาย ก่อนจะสูดอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่และพ่นลมหายใจเยือกแข็งใส่นักดาบชรา ชายแก่เบิกตากว้างแล้วชะงักครู่หนึ่งแต่ก็ยกดาบคู่ปัดป้องได้ทัน ด้วยแรงของพลังนั้นทำให้เขาถอยหลังออกไปเล็กน้อย เกล็ดน้ำแข็งสีขาวปะทะกับดาบทั้งสองและกระจายหายไป ทิ้งไว้แต่ไอความเย็นรอบ ๆ ดาบที่ถูกกระแทกเมื่อครู่
“ซิกมา เจ แองกัซ สมกับฉายาหนึ่งในห้าจอมดาบอย่างที่ร่ำลือ...” ชายหนุ่มในชุดเกราะเงินพูดเป็นครั้งแรก ดวงตาสีเทาจ้องมาที่ชายแก่นาม ซิกมา อย่างเรียบเฉย
“ท่าเมื่อครู่... หรือว่าเจ้าคือเวิร์น ลีออน” ชายชราระวังตัวมากกว่าเดิม เขาชักสีหน้าและขมวดคิ้วเพ่งมองบุรุษตรงหน้าอย่างระวังภัย เขาย่อเข่าทั้งสองลงเล็กน้อยก่อนจะยกดาบข้างหนึ่งไว้ที่ระดับศีรษะ ส่วนดาบอีกเล่มยื่นไปข้างหน้าสุดแขนเพื่อเตรียมพร้อม
ชายหนุ่มผู้นั้นไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ทหารของอัลกราดที่รับรู้สึกสิ่งผิดปกตินี้เริ่มทยอยกันเข้ามาในบริเวณงานแข่ง เรย์คาดว่าชายผู้บุกรุกเองก็คงจะไม่อยากยุ่งยากมากกว่านี้ จึงคิดที่จะสู้ตัดสินกับซิกมาให้แตกหัก โดยพุ่งเข้าปะทะกับซิกมาอีกรอบด้วยความเร็วที่มากกว่าเมื่อครู่
ซิกมาใช้ดาบทั้งสองเล่มของเขาได้อย่างยอดเยี่ยม ชายชราใช้มันฟันกลับไปด้วยดาบเล่มหนึ่งและป้องกันการโจมตีจากชายหนุ่มด้วยดาบอีกเล่มหนึ่ง ทั้งรุกและรับสลับไปมาดาบทั้งสองช่างประสานงานกันได้อย่างดีเยี่ยม งดงามและดุดันจนมิอาจละสายตาได้ มันดูน่ากลัวเสียจนเรย์อดรู้สึกทึ่งไม่ได้ เพราะเหตุใดกันชายหนุ่มชื่อเวิร์นถึงยังฝืนต้านการโจมตีระดับนี้ได้โดยไม่บาดเจ็บ
เรย์จ้องมองการเคลื่อนไหวของซิกมาตาแทบจะไม่กระพริบในขณะที่ทหารกำลังตรวจตราหาผู้บาดเจ็บ เรย์ก็เป็นคนที่อยู่ใกล้การต่อสู้นี้ที่สุด ชายหนุ่มนึกในใจ ชายผู้นี้น่ะหรือคือซิกมาที่เขาได้รับการฝากฝังให้มาเรียนวิชาด้วย เขานึกถึงบทสนทนาที่เขาเคยคุยกับลาโตรก่อนหน้านี้
“ตาลุงที่เรากำลังจะไปหานี่สุดยอดมากเลยเหรอ” เรย์ถามขึ้นเพื่อเปิดบทสนทนาหลังจากที่นั่งเบื่อบนเรืออยู่นานแล้วแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงฝั่งเสียที ตอนแรกเรย์ก็อยากขึ้นเรืออยู่หรอกแต่นั่งบนดาดฟ้าเจอแต่ทะเลสีครามก็เริ่มรู้สึกเอียนเต็มทน
“เจ้านี่บ้านนอกจริง ไม่รู้จักห้าจอมดาบแห่งยุคได้ยังไง” ลาโตรว่ากลับ ก่อนจะเดินมายืนเกาะขอบดาดฟ้าเรือเคียงข้างกับเรย์และถอนหายใจใส่เบา ๆ
“ก็ช่วยไม่ได้ หมู่บ้านข้ามันก็บ้านนอกจริง ๆ นี่นา” เรย์กล่าว เขานึกถึงหมู่บ้านที่อยู่ในป่าอย่างโดดเดี่ยวของตน และยอมรับว่ามันห่างไกลจากตัวเมืองมากจริง ๆ การที่จะรับรู้เรื่องภายนอกก็เป็นไปได้ยาก คนส่วนมากที่ไปได้ดีในเมืองใหญ่ก็ไม่ค่อยได้กลับไปที่หมู่บ้านของตนเท่าใดนัก
“ซิกมาคนนี้เป็นอัศวินที่ถูกเรียกว่าตำนานมีชีวิต วีรกรรมที่เขาเคยทำมาเล่าวันเดียวไม่จบหรอก” ลาโตรเริ่มร่ายยาว ถึงแม้ชายหนุ่มจะเป็นพวกหลงตัวเองแต่ใบหน้าและน้ำเสียงยามกล่าวถึงอัศวินผู้นี้กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความนับถือจากใจจริง “ลองนึกตามนะ เมืองอัลกราดน่ะเป็นนครศักดิ์สิทธิ์ปกติควรจะมีผู้บัญชาการเป็นพาลาดิน* ใช่ไหม”
“หรือว่าลุงซิกมาคนนี้กลายเป็นหัวหน้าทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นพาลาดิน” เรย์ถามทั้ง ๆ ที่ไม่แน่ใจว่าที่ลาโตรเล่ามามันยอดเยี่ยมอย่างไร เรย์ขมวดคิ้วใส่ลาโตร ชายหนุ่มนักเดินทางพยักหน้าและกล่าวต่อ
“ใช่ ตอนที่ได้เป็นตอนนั้นเป็นแค่นักดาบเท่านั้น และนั่นคือสมัยหนุ่ม ๆ นะ เขาลือกันว่าคน ๆ นี้ยิ่งอายุเยอะก็ยิ่งมากไปด้วยเขี้ยวเล็บ”
เมื่อเรย์ได้ฟัง เขาก็รู้สึกสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว ชายหนุ่มตาลุกวาวเป็นประกายแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวลอย ๆ
“ถึงข้าจะไม่ได้อยากเรียนวิชาต่อสู้ แต่กับคนน่าชื่นชมแบบนี้ก็อยากจะเห็นสักครั้งแฮะ”
“เฮ้ย บอกก่อนนา ข้าไม่สลับตัวคืนนะเฟ้ย” ลาโตรโวยวาย ค้อนมองเรย์และปฏิเสธการล้มเลิกแผนการสลับตัวอย่างเด็ดขาด
เรย์สะดุ้งและดึงสติกลับมายังปัจจุบันเพราะได้ยินเสียงของชายปริศนา เรย์จ้องไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่วางตาว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก
“มังกรฟาดฟัน!”
เวิร์นเหลือบสายตาไปเพียงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรวมจิตเค้นพลังจากภายในและบังคับมันให้ไปอยู่ที่อาวุธ เวิร์นสะบัดใบดาบของตนไปด้านหน้าอย่างแรงส่งคลื่นดาบรูปจันทร์เสี้ยวพุ่งไปด้านหน้า แต่คราวนี้เป้าหมายกลับเป็นเหล่าทหารหลายสิบชีวิตที่เข้ามาสมทบหลังเวทีที่พังไปแล้ว
ซิกมาเห็นดังนั้นจึงเร่งความเร็วไปที่ฝีเท้าของตนเองปรี่เข้าไปอยู่ด้านหน้าเหล่าทหารและยกดาบทั้งสองเล่มประสานกันเบื้องหน้าปัดคลื่นพลังเมื่อครู่เบี่ยงไปชนผนังไม้กั้นเวทีจนแหลกเป็นสองท่อน เขาเพียงเปิดช่องว่างเพียงชั่วเสี้ยววินาทีแต่เวิร์นไม่ปล่อยโอกาสนี้หลุดรอดไป ชายหนุ่มร่ายท่าไม้ตายอันเป็นสัญลักษณ์ของอัศวินมังกรอีกครั้ง
“ลมหายใจแห่งน้ำแข็ง!” ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นคลื่นมวลน้ำแข็งสีขาว มันพุ่งตรงไปยังชายชรา หวังแช่แข็งหัวใจของจอมดาบให้สิ้นภายในคราวเดียว
เรย์เห็นภาพเบื้องหน้าเกิดขึ้นอย่างเชื่องช้าราวหยุดเวลา เขาเห็นชายชราเบิกตากว้างในขณะที่สัญชาติญาณนักดาบของเขาทำงาน ซิกมายกดาบขึ้นหวังจะกันท่าไม้ตายนี้ให้ได้เหมือนคราวแรก แต่มันช้าเกินไป กว่าที่เขาจะชักดาบขึ้นเบื้องหน้าได้ทัน มวลน้ำแข็งมรณะก็อยู่ห่างเพียงคืบ
ความคิดเห็น