คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 3: ราชันย์ไร้พ่ายแห่งมาดารัส (7/9)
“ตามใจเจ้า อยากจะปกป้องจนตัวตายเลยก็ได้ แต่...เด็กคนนี้ต้องเป็นของข้า” มาร์กัสเข้าไปแย่งทารกน้อยออกมาจากอ้อมกอดผู้เป็นภรรยาอย่างแรงจนเด็กน้อยร้องไห้จ้า วารีสไม่อาจยื้อแย่งกลับมาได้เนื่องจากกลัวว่าลูกจะได้รับบาดเจ็บ
“นี่ก็ลูกของข้านะ ท่านไม่มีสิทธิ์เอาไป” วารีสตะโกนไล่หลังพร้อมกับทรุดตัวนั่งอย่างหมดแรงขณะมองดูมาร์กัสอุ้มลูกน้อยของเธอจากไป
วารีสเม้มริมฝีปากแน่นอย่างชั่งใจ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจที่จะอยู่ปกป้องของล้ำค่าที่นี่ต่อ ในเมื่อลูกน้อยของเธออยู่กับมาร์กัสซึ่งรักชีวิตยิ่งกว่าสิ่งใดอย่างน้อยก็คงปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่กับเธอ
ความร้อนแผดเผาโดยรอบอย่างรวดเร็ว ไฟจากภายนอกได้โหมมาจนถึงพิพิธภัณฑ์นี้แล้ว ทั้งหมดจึงต้องเร่งมือกันขนย้ายของสำคัญให้เร็วที่สุด ของโบราณส่วนมากถูกขนขึ้นรถม้าหนีไปได้พร้อมคนรับใช้ ที่นี่จึงเหลือคนอีกไม่มาก
“หนีกันเถิดเพคะนายหญิง” หญิงรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาอย่างว้าวุ่นใจ เสียงโหวกเหวกโวยวายของข้าศึกดังมาจากด้านนอก
“เจ้าหนีไปก่อนเถอะ ข้าจะไปเอาโล่เฟนเดอร์เป็นสิ่งสุดท้ายแล้วจะรีบตามไป” ว่าแล้ววารีสก็วิ่งหายเข้าไปด้านในเปลวเพลิงท่ามกลางความตื่นตกใจของคนรับใช้ที่เหลือ
โครม!!
เสียงกระแทกประตูดังเข้ามาอย่างแรงปรากฏร่างศัตรูนับสิบไล่ฟันคนรับใช้ที่เหลือทั้งหมดในบริเวณจนล้มตายหมด
หญิงรับใช้หวีดร้องสุดเสียงเมื่อคมดาบพุ่งเข้าเฉือนร่างกาย เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นก่อนที่ร่างนั้นจะล้มลงไป ทหารอลูซิดเมื่อเห็นว่าคนที่นี่ตายหมดแล้วจึงพากันถอยออกไปแต่เมื่อก้าวถึงหน้าประตูไม่ทันไรก็ร้องโวยวายก่อนจะถูกดาบยักษ์สับเป็นชิ้น ๆ
เจ้าของดาบยักษ์วิ่งเข้ามาพร้อมผู้ติดตามหลายคน เขาสอดส่ายสายตาไปรอบ ๆ ด้วยความว้าวุ่นใจกระทั่งสังเกตเห็นหญิงรับใช้คนหนึ่งในสภาพปางตายที่ยังมีลมหายใจจึงรีบปรี่เข้าไปหา
“ข้ารู้ว่าวารีสต้องอยู่ที่นี่ เจ้าเห็นไหม วารีสอยู่ที่ใดบอกข้ามาเร็วเข้า” ชายคนนั้นถามอย่างร้อนรน
หญิงรับใช้คนนั้นกระอักลิ่มเลือดออกมา พยายามจะพูดแต่สำลักเลือดเต็มลำคอได้แต่ชี้มืออันสั่นเทาไปยังทางหนึ่ง… ทางลงชั้นใต้ดิน
ที่ชั้นใต้ดินถึงแม้เปลวไฟจะลามลงมาไม่ถึงแต่ควันและความร้อนระอุต่างตลบอบอวนอยู่เหนือทางออกทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก วารีสอ่อนแรงลงทุกทีแต่ก็ฝืนเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ สองมือคลำหากลไกที่ผนังก่อนจะเดินไปสู่เส้นทางลับซึ่งเก็บของโบราณล้ำค่าในตำนานเอาไว้
สุดทางเดินนั้นพบห้องขนาดไม่กว้างนัก มีแท่นสีทองตั้งอยู่กลางห้องและเหนือแท่นมีโล่ขนาดใหญ่วางตั้งอยู่ โล่สีเงินสะท้อนแสงเป็นมันวาวและมีลักษณะต่างจากโล่ทั่วไป มันมีรูปร่างรอยหยักคล้ายปีกมังกรซึ่งเหยียดกางอย่างเต็มที่ รอยนูนสีทองเดินเส้นอย่างสวยงามหุ้มตามขอบเอาไว้
“โล่แห่งความวิบัติ... โล่เฟนเดอร์” วารีสพึมพำก่อนจะเข่าอ่อนทรุดหมดแรงล้มลงกับพื้น เธอไอค่อกแค่กหายใจไม่สะดวก ความร้อนและควันทำให้เธอหายใจลำบากขึ้นเรื่อย ๆ แรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืนยังไม่มี นัยน์ตาพร่าเลือนอีกทั้งรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
...นี่สินะอาการคนใกล้ตาย...
เธอคิดอย่างสมเพชก่อนจะฟุบหมอบกับพื้นอย่างอ่อนแรง ภาพต่าง ๆ ผุดขึ้นในสมองภาพแล้วภาพเล่า ทั้งท่านพ่อ ท่านแม่ วิสลาร์ ลูกน้อยของเธอที่กำลังจะกลายเป็นเด็กกำพร้าทั้ง ๆ ที่อายุเพิ่งจะไม่กี่เดือน และภาพของชายผู้หนึ่ง กาดิออส
เธอพยายามทบทวนความทรงจำดี ๆ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิตและพบว่าเวลาที่อยู่กับเขาเป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขที่สุด เธอเห็นภาพของเขาตะลุยฝ่ากองเพลิงเข้ามาเขาใช้แขนที่กำยำข้างหนึ่งแบกเธอขึ้น อีกมือก็ใช้ดาบกวัดแกว่งดับไฟเป็นทางยาว
“อดทนเอาไว้นะ”
เธอได้ยินเสียงเขาพูดอย่างชัดเจน มันช่างเป็นภาพลวงตาที่เหมือนจริงเสียเหลือเกิน
“นี่ข้าคิดถึงเขาจนถึงกับเห็นภาพหลอนเลยเหรอ กาดิออสจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” วารีสพึมพำเสียงอ่อน กาดิออสได้ยินดังนั้นจึงทิ้งดาบลงแล้วจับมือวารีสมากุมไว้แน่น
“ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ข้างเจ้า” กาดิออสพูดย้ำหลายครั้งเพื่อยืนยัน วารีสยิ้มให้ในขณะที่ดวงตาหรี่ปิดลง
“จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าต้องหูฝาดไปแน่ ๆ แต่ถ้าท่านอยู่ตรงนี้ ข้าจะได้ขอ… ขออะไรพระองค์เป็นครั้งสุดท้าย” วารีสพึมพำราวกับคนไม่ได้สติ
“ฝ่าบาท เรารีบออกไปกันเถอะ ที่นี่กำลังจะกลายเป็นเตาเผาเราทั้งเป็น” บีชมาเร่งอย่างร้อนใจ เขาคว้าโล่บนแท่นก่อนจะวิ่งนำฝ่าเปลวเพลิงออกไปก่อน
“อย่าพูดอะไรเป็นลางแบบนั้นสิ ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรแน่นอน” กาดิออสช้อนร่างบอบบางนั้นขึ้นก่อนจะรีบวิ่งฝ่าควันร้อนกลับขึ้นไปข้างบน ท่ามกลางไฟโหมกระหน่ำอันแผดเผาแต่ไฟวิญญาณของร่างในอ้อมกอดกลับใกล้มอดดับลง
“ขอฝากองค์หญิง... ฝากลูกของหม่อมฉันด้วย...แค่ก” วารีสไออีกครั้งเมื่อเธอสูดเอาควันดำไหม้เข้าไป กาดิออสเอาผ้ามาคลุมตัวเองและร่างในอ้อมแขนเอาไว้ก่อนจะกระโจนข้ามไฟรวดเดียวจนถึงชั้นบน
“ได้ ข้ารับปากเจ้าแน่นอน”
เมื่อได้รับคำตอบวารีสก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย มือที่กุมไว้คลายออก
“เจ้าอย่าเพิ่งหลับไปนะ ใกล้ถึงทางออกแล้ว” เขย่าร่างในอ้อมกอดอย่างร้อนใจ
“ได้...” วารีสขยับปากพูดบางอย่างเป็นครั้งสุดท้ายแต่กาดิออสซึ่งกำลังสนใจภัยร้ายรอบตัวไม่ทันได้สังเกตเห็น และไม่มีวันได้รู้ตลอดกาลหากสัมผัสได้ด้วยใจ
...ข้ารักท่าน...
“วารีส นี่เราถึงทางออกแล้ว ลืมตาสิ..วารีส...วารีส วารีส!!”
หญิงสาวสิ้นลมในอ้อมกอดของเขาพร้อมรอยยิ้มและหยาดน้ำตาสุดท้ายทิ้งให้กาดิออสยืนนิ่งไม่ไหวติงด้วยความตกตะลึง สมองพลันขาวโพลนว่างเปล่าไปชั่วขณะ นัยน์ตาสองข้างเบิกค้างจ้องร่างบางนิ่ง ไม่ทันรู้สึกถึงศัตรูผู้กำลังเงื้อขวานหมายบั่นคอตนเลย
เคร้ง!
บีชมากระโดดเข้ามายกโล่รับได้ทันการและใช้มันกระแทกกลับจนทหารนายนั้นกระเด็นออกไป
“ฝ่าบาทรีบหนีเถอะ ที่นี่เต็มไปด้วยพวกอลูซิดหากช้าไปกว่านี้จะหาทางหนีไม่ได้” พี่ชายเตือนสติ
กาดิออสก้มหน้านิ่งก่อนจะพาดร่างบางขึ้นบ่าโดยไม่พูดอะไร สองมือที่ว่างเรียกดาบยักษ์ออกมาสองเล่ม และจากนั้นทั้งคู่ก็วิ่งฝ่ากองเพลิงออกไป ไพร่ราบทหารเลวแต่เดิมทีก็ไม่ใช่คู่มือของพวกเขาอยู่ บัดนี้ยิ่งไม่อาจต่อกรกาดิออสในยามที่กำลังโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ได้ พวกเขาช่วยกันผ่าวงล้อมของทหารอลูซิดกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าจนเกือบถึงประตูทางออก ที่นั่นเขาพบชายใส่เกราะยืนขวางทางอยู่ ความมืดและหมวกของเขาทำให้ทั้งคู่ไม่เห็นหน้าตาชายปริศนาได้ถนัดนัก
“ข้ากลับมาทวงสัญญาที่ฝากไว้แล้ว ครั้งนี้ไม่พลาดแน่เพราะข้าเตรียมตัวมาอย่างดี” ชายปริศนาพูดพร่ำ ซึ่งบีชมาจำได้ว่าลักษณะท่าทางเป็นคนเดียวกับทหารรับจ้างที่พวกเขาเคยพบเมื่อปีที่แล้ว “ไม่สมกับเป็นท่านเลยนะ พาคนแค่นี้บุกมาช่วยคนคนเดียวในเมืองที่ตกอยู่ในวงล้อมแห่งความล่มสลายน่ะ”
ความคิดเห็น