คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 3: ราชันย์ไร้พ่ายแห่งมาดารัส (5/9)
ตั้งแต่เด็กวารีสถูกสอนให้เชื่อว่าพวกมาดารัสเป็นพวกป่าเถื่อนไร้อารยธรรม กักขฬะ และต่ำทราม แต่จากการที่เธอจำเป็นต้องอยู่กับพวกเขา เธอกลับพบว่าพวกเขามีอารยธรรมเฉพาะตัวไม่ได้ไร้กฎเกณฑ์อย่างที่เคยเข้าใจ สิ่งที่ทำให้เธอยิ่งรู้สึกสนเท่ห์ที่สุดคือตัวกาดิออสเอง ในสายตาของเธอเขาเป็นชายวัยกลางคนที่อารมณ์ร้าย เอาแต่ใจ และหลงตัวเองอย่างร้ายกาจ นี่ยังไม่ได้พูดถึงนิสัยชอบวิวาทและรักการฆ่าฟันเสียยิ่งกว่าข้าวสามมื้อ แต่อะไรเล่าที่ทำให้เขาสามารถควบคุมทหารมากมายและทำให้คนเหล่านั้นยอมตายแทนได้
พ่อของเธอเองก็เป็นขุนนางคนสำคัญของคาโรนิเซียผู้มีอำนาจมากมาย แต่เธอรู้ดีว่าทหารของพ่อเธอนั้นไม่ได้รู้สึกแบบที่คนของกาดิออสรู้สึกกับเขา วารีสเคยเห็นพ่อลงโทษทหารนายหนึ่งอย่างหนักเพราะทำงานผิดพลาด แต่แทนที่ทหารคนนั้นจะเกรงกลัวเข็ดหลาบ กลับกลายเป็นพ่อของเธอเสียเองที่เป็นฝ่ายต้องมารู้สึกหวาดระแวงว่าจะถูกแก้แค้น ผิดกับกาดิออสที่แม้จะเข้มงวดอย่างไรแต่ทหารก็ยังรักและเทิดทูน
จนกระทั่งวันหนึ่งเธอก็ได้พบกับคำตอบในสิ่งที่เธอสงสัยในขณะเธอเดินเล่นอยู่ใกล้กับบริเวณที่กาดิออสและบีชมาเดินตรวจแถวทหาร เธอได้ยินและเห็นสิ่งที่เธอไม่อยากจะเชื่อ
“แม่ของเจ้าอาการดีขึ้นรึยังล่ะ ยาที่ข้าให้ไปใช้ได้ผลไหม” กาดิออสเดินเข้าไปถามทหารคนหนึ่งราวกับถามไถ่สารทุกข์สุกดิบญาติพี่น้อง ทั้ง ๆ ทหารนายนั้นเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาที่ไม่มีชื่อเสียงโดดเด่นให้จดจำอะไรเลย
“ดีขึ้นมากแล้วพะยะค่ะ กระหม่อมไม่ทราบเลยจะว่าตอบแทนกระมหากรุณาธิคุณของฝ่าพระบาทได้อย่างไร”
“ฮ่าฮ่าฮ่า แม่ของเจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ดูแลนางให้ดี ๆ ล่ะ...เฮสท์สินะ พี่ชายเจ้าที่ชื่อไครอนอาการเป็นอย่างไรบ้าง หายดีเมื่อไหร่อย่าลืมกลับมาร่วมหน่วยกองพลทหารราบนะ” ไม่เพียงเท่านั้น กาดิออสยังหันไปถามนายทหารคนข้างเคียงและคนอื่น ๆ อีกหลายคนอย่างไม่น่าเชื่อว่าเขาจะจำได้
หลังจากนั้นเธอก็ยังเคยเห็นเขาให้วัวนมตัวหนึ่งแก่ทหารที่ลูกเพิ่งจะเกิด สิ่งต่าง ๆ ที่เขาทำล้วนแต่เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอได้รับรู้มาโดยตลอด เธอจินตนาการได้ว่าถ้าพ่อของเธอมาเห็นคงต้องพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเหมือนเช่นทุกทีว่า
“ช่างไร้อารยธรรม ดูที่คนพวกนี้ทำสิ เสียปกครองแบบนี้ต่อไปใครจะควบคุมใครได้”
...บางทีเธออาจจะต้องลองมองมาดารัสใหม่เสียแล้ว...
วันรุ่งขึ้น
“อรุณสวัสดิ์เพคะฝ่าบาท”
กาดิออสแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเลยที่ วาริส เดลเฟออน ท่านหญิงจอมหยิ่งผู้มองเขาด้วยสายตารังเกียจมาตลอดจะยอมทักทายเขาเป็นครั้งแรกโดยไม่มีท่าทีถือตัวอย่างเคยเลย
“แปลกดีที่เจ้าทักข้าก่อน แถมพูดจาไพเราะด้วย ท่าทางวันนี้ฟ้าคงจะถล่มเป็นแน่แท้” กาดิออสเอ่ยแซวและได้รับเป็นสายตาค้อนมาวงใหญ่
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าทั้งคู่ได้คุยกันมากขึ้น ๆ กาดิออสพบว่าเธอไม่ใช่คุณหนูลูกผู้ดีที่ทำอะไรไม่เป็นอย่างที่เขาเข้าใจในทีแรก แต่เป็นนักประวัติศาสตร์ที่ปราดเปรื่องที่สุดคนหนึ่งเท่าที่เขาเคยรู้จัก อีกทั้งเธอเป็นนักเล่าเรื่องราวที่มีพรสวรรค์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวแบบไหนหากได้เธอเป็นผู้เล่ามันก็จะดูมีสีสันน่าสนุกน่าติดตามขึ้นมาอีกหลายเท่าตัว จนในที่สุดกาดิออสเองก็กลายเป็นแฟนเรื่องเล่าของเธอตัวยงแม้เจ้าตัวจะไม่เคยยอมรับก็ตาม
“...และตอนนั้นด้วยพลังของลูกแก้วและสายเลือดแห่งเอลแลนนอส เทพซิลเวอร์จึงสามารถปิดผนึกเทพปีศาจเดสคารินกาได้สำเร็จ”
“เหอะ ปิดผนึกอะไรกัน ถ้าเป็นข้าจะฆ่า ๆ เจ้านั่นทิ้งเสียให้หมดเรื่อง”
“ตกลงฝ่าบาทจะฟังต่อรึเปล่าเพคะ”
“เอ่อ... ก็... เล่าไปสิ เล่าต่อเลย”
“หลังจากมหาสงครามในครั้งนั้นทำให้เอลเลนนอสทั้งแปดสูญเสียพลังและมาดำรงชีวิตที่เหลือเยี่ยงมนุษย์สามัญ ลูกหลานของพวกเขาส่วนหนึ่งก็ได้กลายเป็นปฐมกษัตริย์เมืองต่าง ๆ อย่างเช่น ต้นตระกูลของฝ่าบาทอาจจะมีสายเลือดเทพลูซารัสก็เป็นได้”
“ว่าอย่างไรนะ ตระกูลข้าเนี่ยนะมีสายเลือดของเทพลูซารัส” กาดิออสไม่เชื่อ
“ลูซารัสเป็นเทพแห่งสงคราม ตั้งแต่ข้าได้พบเจอตามหน้าประวัติศาสตร์ราชวงศ์ต่าง ๆ ไม่มีใครเหมาะเท่าท่าน ราชวงศ์มาดารัสอีกแล้ว” วารีสเอ่ยชมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่กาดิออสกลับไม่คิดเช่นนั้น
“เหมือนเจ้ากำลังด่าข้าอยู่เลย”
“มิบังอาจเพคะ”
หลายวันผ่านไปความสนิทสนมที่ทั้งสองมีให้กันก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น ความรู้สึกบางอย่างค่อย ๆ ก่อขึ้นในใจของทั้งคู่ เริ่มจากความไว้วางใจและให้เกียรติซึ่งกันและกันจนก่อตัวเป็นความห่วงหาอาทร ในที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นความรัก
ความรักเป็นสิ่งที่กาดิออสไม่เคยรู้สึกมาก่อนกระทั่งวัยล่วงเลยปานนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเกิดความรู้สึกอยากปกป้อง อยากทะนุถนอมใครบางคนขึ้น อาจเป็นเพราะตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาเขาต้องออกกรำศึก วัน ๆ อยู่แต่ในค่ายทหารและสนามรบ ไม่มีโอกาสให้หญิงสาวนางใดผ่านเข้ามาในชีวิตได้เลย
ส่วนตัววารีสเองนั้นเป็นเหมือนนกน้อยในกรงทอง ถึงแม้จะมีความงดงามมากมายเพียงใดแต่ก็ถูกกีดกั้นและจำกัดโดยกรงที่ชื่อว่าครอบครัวที่รักและหวงแหนเธอจนเกินไป แม้จะมีปีกที่แข็งแรงเพียงใดก็ไม่มีโอกาสที่จะใช้มัน แต่ในวันนี้เธอได้อยู่กับคนที่เห็นคุณค่าที่แท้จริงในตัวเธอ คุณค่าจากภายในมิใช่เพียงแต่รูปกายภายนอก แค่นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกอิ่มเอมใจ
“วารีสเจ้าเป็นอะไรรึ ทำไมไม่ร่าเริงเลย” วันหนึ่งกาดิออสทักขึ้นเมื่อสังเกตเห็นท่าทางที่ดูเศร้าหมองของวารีส
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” วารีสแสร้งยิ้มแต่ไม่สามารถปกปิดจากสายตากษัตริย์ผู้นี้ไปได้ กาดิออสส่งสายตาเชิงคาดคั้นจนในที่สุดหญิงสาวต้องเฉลยออกมา
“ข้าคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ ข้ารู้สึกผิดที่ไม่สามารถทำประโยชน์ให้แก่บ้านเมืองได้ แต่ถ้าหากกลับไปคงจะไม่ได้พบฝ่าบาทอีกเป็นแน่”
ได้ฟังดังนั้นกาดิออสก็รู้สึกปวดใจ การที่เขารั้งเธอไว้ที่นี่ไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขได้ตลอดไป ถึงจะมั่นใจว่าเธออยากอยู่ข้างกายเขาก็ตาม
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะจับพ่อแม่ของเจ้าให้มาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลยดีไหม” กาดิออสเอ่ยติดตลกแต่วารีสกลับไม่ขำตาม เธอยังคงเงยหน้าเหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย กาดิออสจึงลองเสนอทางเลือกใหม่
“หรือไม่ก็... ข้าจะเดินทางไปยังคาโรนิเซียเพื่อสานสัมพันธ์โดยการสู่ขอเจ้าจากพ่อแม่ของเจ้าเลยก็แล้วกัน” กาดิออสดึงมือวารีสมากุมไว้เพื่อยืนยันว่าเขาจริงจัง วารีสหน้าแดงในทีแรกก่อนจะส่ายหน้าแล้วตอบกลับอย่างจริงจังแม้รู้ว่ามันเป็นการทำลายความหวังของกาดิออสก็ตาม
“ชาวคาโรนิเซีย โดยเฉพาะขุนนางระดับสูงมองมาดารัสเป็นประเทศที่ป่าเถื่อน พวกเขาไม่มีทางที่จะญาติดีด้วยหรอก.... เรื่องของเราไม่มีวันเป็นไปได้”
ความคิดเห็น