คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 2: บทเรียนของซิกมา (8/11)
เขาจัดการชำแหละเนื้อกระต่ายที่ลาโตรล่ามันมาอย่างยากลำบากด้วยความพิถีพิถัน ชายหนุ่มหั่นเนื้อของมันเป็นชิ้นพอดีคำ เขาหยิบหม้อโลหะขนาดเล็กมาตั้งกับหินสามก้อนที่ใช้เป็นฐาน เรย์เขี่ยเศษไม้ติดไฟเข้าไปใต้หม้อเพื่อให้ความร้อนกระจายไปทั่วหม้อและเพียงพอที่จะปรุงอาหารให้สุกก่อนจะเทน้ำสะอาดลงในหม้อ
เขาใช้มีดได้อย่างดีเยี่ยมมากกว่าอาวุธประจำกายของเขาเสียอีก ชายหนุ่มหั่นพืชสมุนไพรที่มีกลิ่นฉุนเป็นชิ้นเล็ก ๆ และใช้หมักกับเนื้อกระต่ายที่ล้างจนสะอาดแล้ว เรย์ใช้เครื่องปรุงที่พกพามาจากเมืองโซดาเรียบ้านเกิดดับกลิ่นคาวจากเนื้อสัตว์ ชายหนุ่มปรุงน้ำซุปด้วยสมุนไพรบนเกาะที่แน่ใจแล้วไม่อันตรายกับกระดูกของกระต่ายจนน้ำของมันข้นและส่งกลิ่นหอมน่ากินเมื่อเดือดได้ที่แล้ว
“รสชาติกระดูกกระต่ายเข้ากับสมุนไพรได้ดีแฮะ ไหนลองใส่น้ำที่คั้นจากต้นนั่นลงไปอีกสักหน่อยดีกว่า” เรย์ยิ้มแย้มหลังจากได้ชิมรสน้ำซุปที่เดือดปุด ๆ เขาใส่น้ำสีขาวที่ได้จากผลของอะไรซักอย่างที่เก็บได้ในป่าลงไปและคนอย่างช้า ๆ หลังจากที่อดทนล่าและเอาชีวิตรอดอยู่ในป่าอย่างยากเย็น ดูท่าว่าการทำอาหารจะทำให้เขามีความสุขที่สุดในระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะแห่งนี้
ลาโตรเองดูท่าจะได้กลิ่นหอมของซุปไวกว่าที่เรย์คาดไว้ หลังจากที่เขาอาบน้ำและทำความสะอาดอุปกรณ์ต่าง ๆเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มผมดำก็รีบปรี่มานั่งข้างเรย์ทันที เขาจ้องลงไปในหม้อด้วยตาลุกวาวพลางกลืนน้ำลายอย่างหิวโหย ความมันของกระดูกลอยอยู่ด้านบนน้ำซุปสีใส เนื้อกระต่ายสีน้ำตาลที่สุกอย่างพอดีกำลังพากันเดือดอยู่ในหม้อโลหะอย่างท้าทายกระเพาะอาหาร สีแดงและเขียวของสมุนไพรทำให้ซุปดูไม่จืดชืดและน่าทานมากกว่าเดิม
“เอ่อ... อาหารเสร็จยังอะ ข้าหิวจนตาลายแล้วนา... ” ลาโตรประท้วงพลางนั่งลูบท้องที่ร้องโครกคราก กลิ่นหอมของสมุนไพรสดและเนื้อกระต่ายลอยเตะจมูกลาโตร ยิ่งทำให้เขารบเร้าเรย์ไม่หยุดหย่อน
“ใจเย็น ๆ สิ ข้าไม่ชินกับวัตถุดิบนะ มันต้องค่อย ๆ ทำไปชิมไป” เรย์เอ่ยขณะตักซุบเนื้อเดวัลกระต่ายเขากวางขึ้นมาชิมและเติมเครื่องปรุงหลายอย่างเพิ่มลงไป เรย์คอยดันมือลาโตรที่รีบร้อนจะชิมอยู่หลายคราวและให้เขานั่งรอนิ่ง ๆพลางบอกว่าอีกเพียงครู่ก็จะได้ลิ้มรสซุปกระต่ายเขากวางแล้ว
“อา... เอาไงก็เอา แต่ขอร้องล่ะรีบหน่อยเถอะ” ลาโตรมองตามเรย์ที่ยังคนซุปในหม้อต่อไปพลางกลืนน้ำลายอย่างอดทน
“น่าจะได้แล้วนะ” เรย์ตักน้ำซุปขึ้นมาชิม ชายหนุ่มเบิกตากว้างและแย้มยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อพบว่ามันอร่อยกว่าที่คิดเสียอีก เรย์ตักใส่ถ้วยทั้งสองและยื่นมันให้ลาโตรถ้วยหนึ่ง เพื่อนชายหิวเกินกว่าจะรอให้ซุปนั้นเย็นได้ ลาโตรยกซดจนหมดภายในรวดเดียว กว่าจะรับรู้ความร้อนก็ตอนที่เขากินมันจนหมดถ้วยแล้วนั่นล่ะ
“ร้อน ๆ ๆ ๆ” ลาโตรร้องเสียงหลง แลบลิ้นที่แดงฉ่าของตนออกมาพัดอย่างเจ็บปวด หวังว่าจะช่วยบรรเทาความแสบร้อนที่ลิ้นได้บ้าง
“เฮ้ย ค่อย ๆ กินสิ แล้วรสชาติเป็นยังไงบ้าง” เรย์ถาม ชายหนุ่มจ้องมองเพื่อนของตนอย่างเฝ้ารอคำตอบ
ลาโตรนิ่งไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มผมดำเช็ดริมฝีปากและจดจ้องซุปในหม้อที่เดือดปุด ๆ เขาไม่เคยคิดว่าเดวัลกระต่ายจะรสชาติดีขนาดนี้ ไม่สิ อาจจะเป็นเพราะฝีมือในการดับกลิ่นคาวและเลือกเครื่องเทศเท่าที่พอจะหาได้ในเกาะนี้มาปรุงอย่างพิถีพิถัน ผ่านการเอาใจใส่ในการเลือกใช้วัตถุดิบทำให้เนื้อกระต่ายออกมานุ่มลิ้น ส่วนน้ำซุปก็รสชาติเข้มข้น ช่วยชูรสกระต่ายป่าเขากวางให้ยิ่งอร่อยน่าทานขึ้นไปอีก
“ร้อน... แต่ก็อร่อยมาก ขออีกถ้วยนะ” ลาโตรพูดและส่งถ้วยให้เรย์ตักซุปกระต่ายเพิ่ม
ทั้งสองประทับใจกับอาหารมื้อแรกที่พวกเขาทำกันเองมาก แม้ลาโตรจะไม่ได้ช่วยปรุงก็เถอะ ยังไงเขาก็ช่วยออกล่าและคอยแสดงความคิดเห็นให้เรย์ว่าควรปรับปรุงอะไรอยู่เสมอ ทำให้คล้ายกับพวกเขาได้ทำร่วมกันอยู่ดี
ก่อนหน้านี้เขาใช้ชีวิตอยู่โดยพยายามหลีกเลี่ยงการปะทะกับเดวัลมาตลอด แม้จะฆ่าเดวัลได้ก็ยังทำใจจะชำแหละเนื้อมากินไม่ลง เลยต้องจำใจกินอาหารแห้งที่ซิกมาเหลือไว้ประทังชีวิตไปวัน ๆ แต่พอได้ทานอาหารที่ทั้งล่า ทั้งปรุงเอง มันช่างให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ด้วยความที่บริเวณที่พักของเขาเป็นที่โล่ง ต้นไม้จึงไม่ได้ขึ้นบดบังดวงดาวมากมายที่เปล่งประกายอยู่บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ มันพากันส่งแสงระยิบระยับอยู่เคียงข้างดวงจันทร์สีเงินกลมโต อากาศเย็นและเสียงคลื่นที่ได้ยินไกล ๆ ดังประสานเสียงกับกองเพลิงที่กำลังมอดไหม้ ชายหนุ่มทั้งสองนอนทอดกายไปพื้นหญ้า ดวงตาจดจ้องไปที่ท้องฟ้าอย่างเปี่ยมสุข
“อร่อยเนอะ” ลาโตรรำพึงขึ้นขณะที่ทั้งคู่นอนหงายหลังมองดูดาว ไม่ใช่เพราะรู้สึกมีอารมณ์สุนทรีขึ้นมาแต่เพราะกระเพาะที่แน่นไปด้วยอาหารและความเหนื่อยล้าตลอดมาทำให้ไม่อยากขยับกายไปไหนอีกแล้ว คล้ายกับความวิตกกังวลหรือความหวาดกลัวทั้งหมดจะหายวับไป เมื่อได้ลิ้มรสอาหารที่แสนอร่อยพวกเขาก็ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่างอันเลวร้าย
“นั่นสิ ที่นี่มีรสชาติที่ไม่รู้จักซ่อนอยู่อีกเยอะเลย” เรย์กล่าวพลางนึกถึงเดวัลและพืชอีกมากมายที่เขายังไม่รู้จัก
“ครั้งหน้าลองล่าไอ้ตัวที่น่าจะอร่อยกว่านี้ดูมั้ย” ลาโตรเสนอและหันหน้ามามองเรย์พลางส่งยิ้มให้ เรย์พยักหน้ารับโดยไม่มอง
“อื้ม ไอ้หมูหลังเงินนั้นก็น่าอร่อยนะ” เรย์เริ่มเคลิ้มเมื่อจินตนาการถึงเดวัลรูปร่างเหมือนหมูที่มีขนแผงหลังสีเงินที่เคยเจอแต่ยังไม่ได้จัดการมัน ชายหนุ่มเริ่มยิ้ม ดวงตาของเขาลุกวาวยามคิดถึงตอนที่จะได้ปรุงอาหารอีกครั้ง การล่าและฝึกวิชาก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ที่เรย์เฝ้ารอนั้นคือการได้ จับมีดทำครัวเล่มเก่งของเขาต่างหากเล่า
“เจ้านกยักษ์บินไม่ได้นั่นก็น่าจะอร่อยเหมือนกัน... ” ลาโตรเองก็เริ่มเพ้อเช่นกัน
จากการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดและฝึกฝนตัวเอง ตอนนี้กลายเป็นว่าทั้งคู่เริ่มสนุกกับการล่าเพื่อเอามาทำเป็นของอร่อย จากการต่อสู้ไปวัน ๆ เพื่ออยู่รอดกลายเป็นความดันทุรังอยากจะรับรู้รสชาติแทน ทำให้ทั้งสองไม่ลังเลที่จะดักเล่นงานเดวัลตัวอันตรายที่เดิมทีพวกเขาจะคอยหลีกหนีอยู่เสมอ
“เนื้อ !!!” ลาโตรตะโกนเมื่อเห็นเป้าหมาย เดวัลผู้โชคร้ายเข้ามาอยู่ในรัศมีสายตาของชายทั้งสองผู้หิวโหยกำลังจะกระโดดหนีไปอย่างรู้ทันว่าตนจะไม่รอดชีวิตเป็นแน่
“อาหาร !!!” เรย์ตะโกนบ้างโดยไม่สนว่าเป้าหมายจะตกใจหนีไป เขาชักดาบเขาร่วมวงกับลาโตรที่เร่งฝีเท้าวิ่งตามเดวัลเข้าไปในป่า เรย์กำอาวุธในมือแน่น ใบหน้ายกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก มันเป็นรอยยิ้มที่แม้แต่ตัวของเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะมาจากชายผู้เคยหวาดกลัวเช่นเขา
วันแล้ววันเล่าพวกเขาต่อสู้ ล่าเดวัลตัวแล้วตัวเล่า ขึ้นเขาสูง ดำลงทะเล ทุกวัน ๆ เพื่อหารสชาติใหม่ ๆ อย่างสนุกสนานกว่าจะรู้ตัวเวลาก็ล่วงเลยมาร่วมสองเดือนกว่าแล้ว ตอนนี้พวกสัตว์ร้ายและเดวัลทั่วไปไม่อาจสร้างแรงกดดันให้พวกเขาได้อีกต่อไป
แต่ความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ทั้งคู่ยังมีอยู่จนถึงวันนี้ คือความรู้สึกคุกคามของอะไรบางอย่างที่ยังจับตามองพวกเขาอยู่ตลอดเวลา
วันหนึ่งเรย์ตื่นขึ้นมาและพบว่าเสบียงของพวกเขาหายไปส่วนหนึ่ง ทั้งสองแปลกใจมากเพราะว่าในช่วงหลัง ๆ เดวัลทั่วไปแถวนี้ไม่มีตัวไหนกล้าเข้าใกล้พวกเขาแล้ว ถ้าเช่นนั้นจะมีอะไรเล่าที่กล้าเข้ามาขโมยอาหารถึงบริเวณที่พัก หรือจะว่าเป็นเดวัลที่พวกเขายังสู้ไม่ได้ ถึงกระนั้นมันก็ไม่น่าจะเข้ามาเพื่อขโมยอาหารเพียงอย่างเดียว สิ่งที่พวกมันน่าจะได้ติดมือไปอีกน่าจะเป็นร่างของทั้งสองด้วยมากกว่า
เรย์ยืนจ้องเสบียงที่อยู่ข้างกระโจมของเขา เหตุการณ์นั้นเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน ทั้งสองไปล้างตัวกันที่บริเวณใกล้ ๆ ที่พักเพียงชั่วครู่ในตอนเย็นหลังจากล่ากันเรียบร้อยแล้ว เมื่อกลับมาเสบียงบางส่วนก็ถูกรื้อค้นและหายไป
อาหารแห้งและสมุนไพรจะถูกบรรจุใส่กล่องไม้อย่างง่ายเอาไว้ ส่วนเนื้อเขาจะถนอมเอาไว้เพื่อจะนำมาปรุงตอนกลางคืน บางทียังนำอาหารที่กินไม่หมดมาเก็บไว้อีกด้วย พวกเขาจะนำมาอุ่นให้ร้อนและทานในวันต่อไป แต่ตอนนี้กล่องไม้ดังกล่าวถูกค้นจนเละเทะ และอาหารบางส่วนก็ถูกขโมยไป
“อะไรบางอย่างจากป่าดำแน่ ๆ” ลาโตรพูดอย่างมั่นใจ เขาเดินเข้ามาสมทบกับเรย์ที่ยืนอยู่และหยิบเศษเนื้อที่เหลือขึ้นมาดู
ความคิดเห็น