คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ณ อาณาจักรนอร์ธบริซาเนีย
เมืองอันงดงามตระการตาและรุ่งโรจน์บัดนี้กลับเหลือเพียงความว่างเปล่า สิ่งก่อสร้างอันโดดเด่นโดนทำลายจนกลายเป็นแค่ซากปรักหักพังทับถมกัน บริเวณนี้เป็นที่เดียวกันกับเมื่อร้อยสี่สิบกว่าปีก่อน มหาสงครามอุบัติขึ้นสร้างความเสียหายให้กับทั้งอาณาจักรจนราบเป็นหน้ากลองและบัดนี้สงครามกับเทพปีศาจก็ดำเนินมาถึงจุดชี้ชะตาโลกแห่งนี้อีกครั้ง
กลุ่มชายหญิงรวมตัวกันยืนหยัดเพื่อต่อสู้ในสงครามที่โอกาสชนะแทบจะเป็นศูนย์ ท่ามกลางซากของเมืองที่เคยรุ่งเรืองในอดีต ในขณะที่ความสิ้นหวังได้ครอบคลุมไปทั่วโลก กลุ่มผู้กล้าที่เดินทางมาเพื่อสยบเทพปีศาจเป็นแสงสว่างแห่งความหวังอันริบหรี่ที่ทุกคนเหลืออยู่
“เรย์ ลีออน” ชายชราในชุดเกราะเหล็กสีน้ำเงินเข้มเรียกชื่อเพื่อดึงสติชายหนุ่มออกจากภวังค์ เรย์สะดุ้งเล็กน้อยและเริ่มรู้สึกตัวกลับมาจดจ่อกับสถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง
ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เริ่มการต่อสู้ คนในกลุ่มทุกคนรวมถึงตัวเขาออกตัววิ่งโดยมีเป้าหมายเป็นร่างขนาดมหึมาของเทพปีศาจเบื้องหน้าที่อยู่ห่างออกไป ร่างของมันสูงใหญ่และดูน่าเกรงขามเหนือซากเมืองที่สูงพะเนิน เรย์กำดาบไว้แน่นภายใต้มือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ ทั้งที่ไม่กี่เดือนก่อนเขายังมีความฝันที่จะเป็นพ่อครัว แต่วันนี้... ตอนนี้และต่อจากวินาทีนี้เขากำลังกลายเป็นวีรบุรุษเพื่อปกป้องซีน* ไปเสียแล้ว
* ซีน (Ziene) ชื่อที่ผู้คนในโลกนี้เรียกโลกของเขา
ชายหนุ่มเคยหลงคิดว่านี่เป็นความฝันที่ยิ่งใหญ่มากแล้วสำหรับตัวเอง แน่นอนว่าเด็กบ้านนอกที่มาจากครอบครัวไม่มีอันจะกินกับการใฝ่ฝันเป็นพ่อครัวชื่อดังและมีร้านอาหารอันดับหนึ่งนั้นดูเป็นความฝันที่ไกลเกินเอื้อมถึง แต่ใครจะคาดคิดเล่า จากเด็กล้างจานเนื้อตัวมอมแมมในวันนั้นจะกลายมาเป็นอัศวินมังกรผู้องอาจในวันนี้ สายเลือดที่ผู้คนเคยคิดว่าสูญสิ้นไปแล้วดังเช่นสายเลือดของซิลเวอร์เทพแห่งความกล้าหาญนั้นจะยังคงไหลเวียนอยู่ในตัวของเรย์ ลีออน
เรย์พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดออกไป เวลานี้เขาควรจะทุ่มสมาธิทั้งหมดไปที่เรื่องตรงหน้า ไม่ว่าอยากจะยอมรับหรือไม่บัดนี้พวกเขากลายเป็นความหวังสุดท้ายของมนุษยชาติไปแล้ว ในที่สุดฝีเท้าของพวกเขาก็เริ่มชะลอเบาลงทิ้งให้ฝุ่นของเศษอิฐฟุ้งอยู่เบื้องหลัง พวกเขายืนประจัญกับสิ่งตรงหน้า สิ่งที่พวกเขาเดินทางมาเพื่อโค่นมันลง
...เทพปีศาจนาม จาเคววา...
รูปร่างของมันราวกับสัตว์ร้าย มันมีผิวคล้ายโลหะสีทองหม่นซึ่งไม่เหมือนกับสิ่งมีชีวิตใด ๆ ที่พวกเขาเคยพบเจอ บริเวณส่วนหัวของมันมีหน้าตาละม้ายคล้ายหญิงสาวที่นอนหลับอย่างสงบตรงข้ามกับร่างกายแข็งแรงกำยำ กรงเล็บที่แหลมคมประกอบกับแขนขาที่ยาวผิดธรรมชาติ กลางอกซึ่งมีปากขนาดใหญ่เต็มไปด้วยฟันซี่แหลมนับร้อยอ้ากว้างราวกับรอบดขยี้ร่างของพวกเขา เหนืออื่นใดคือร่างที่ใหญ่โตยิ่งกว่าขุนเขาที่พวกเขาเคยพานพบ รูปลักษณ์ของมันมิอาจจะหาคำบรรยายอื่นใดได้อีกนอกจากมันคือคำว่า “ฝันร้าย” อีกแล้ว
มันจะรับรู้ถึงการมาของพวกเขาได้ เทพปีศาจค่อย ๆ ลืมตาที่หลับพริ้มและใช้นัยน์ตาสุกสว่างจ้องเขม็งมาทางพวกเขาอย่างประสงค์ร้าย...
“อีกไม่นานมันจะตื่นโดยสมบูรณ์แล้ว” ชายแก่ในชุดเกราะสีน้ำเงินพูดขึ้น รอยย่นที่หัวคิ้วแสดงถึงความกังวลของชายชรา ดูเหมือนความน่าเกรงขามของมันจะแผ่ออกมาให้รู้สึกได้ ทุกคนอยู่ในท่าพร้อมรบ เตรียมอาวุธที่มีเพื่อฟาดฟันกับร่างของเทพปีศาจที่กำลังจะตื่นเต็มตัวในอีกไม่กี่อึดใจ
“ไกราเกลียดเทพปีศาจ ไกราจะสู้” เด็กหนุ่มท่าทางคล้ายสัตว์ป่าตะโกนลั่นขณะขู่แยกเขี้ยวใส่เทพปีศาจทั้ง ๆ ที่ใจจริงเขารู้สึกกลัวยิ่งกว่าใคร
“หึ พวกนายอย่าทำอะไรตามอำเภอใจสิ” ชายในชุดผ้าคลุมซึ่งเป็นจอมเวทระดับสูงแกล้งพูดข่มพลางเหลือบตามองเด็กหนุ่ม
เรย์จดจ้องไปที่อสุรกายเบื้องหน้า เทพปีศาจเริ่มคำรามดังดึกก้องจนแสบหู มันพ่นลมหายใจร้อนดั่งเปลวเพลิงใส่จนผมสีทองของเรย์ปลิวไปด้านหลัง
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายและแทบหยุดหายใจ ในขณะนั้นเขาก็กล่าวขึ้นราวกับจะเตือนสติตนเอง “ถ้าโลกล่มสลาย ผมก็อดเป็นพ่อครัว ดังนั้น...” เรย์ชูดาบของเขาขึ้นสูงเหนือศีรษะและตะโกนก้องราวกับจะเรียกกำลังใจของทุกคน
“เพื่อซีนของเรา!!!”
ความคิดเห็น