คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II : Happy birthday, an unfaithful friend
“หิวข้าวๆๆๆๆๆๆ”
“โอ้ววว กูไม่ได้เป็นเซฟกระทะเหล็กนะเว้ย ที่จะทำอาหารเสร็จภายใน30นาทีได้ตลอดน่ะ”ผมหันไปตะโกนไล่ไอ้กัสที่นั่งรอกินข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ถุ้ยยย มึงแค่ทอดไส้กรอก ไข่ดาว เบคอน มาตั้งแต่8โมงตอนนี้ปาไป8.45แล้วนะเว้ยยย มึงจะทอดให้ไหม้เกรี้ยมเลยหรือไงฟ่ะ!!”ไอ้กัสตะโกนกลับมา
“ของอร่อยก็ต้องรอสิฟ่ะ! อีกอย่างมึงนั้นแหละคิดยังไงถึงขอให้กูทำอาหารให้แดก”
“กูขอแค่นี้ทำเป็นบ่นนะ”ไอ้กัสพูดแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
ความจริงไอ้กัสเป็นพวกขี้งอนเหมือนกันกันนะครับ แต่ไอ้นี้ง้อไม่ยากเพราะมันเป็นพวกใจอ่อนแล้วก็เส้นตื้น
“เออๆ จะเสร็จแล้วมึงนั่งรอไปก่อนเลย”
10นาทีต่อมา ไส้กรอกเบคอนและไข่ดาวก็มาเสริฟลงที่หน้าของคุณชายซูกัสอย่างสวยงาม ตัวจานเคลือบด้วยทองคำล้ำค้าจากฝรั่งเศท ช้อนทำจากเงินบริสุทธิ์จากมาเลเซีย ซ้อมทำจากเพรชเก้าสิบห้าล้านกระทัตจากจีน เห้ย ออกนอกเรื่องไปไกลละ
“หืมมม อร่อยดีนิ!”ไอ้กัสอุทาน
แต่มึงหารู้ไหมที่มันอร่อยนี้…เพราะมันเป็นของสำเร็จรูปจาก7-11ด้านล่างที่ผมแอบไปซื้อมาตอนตี5เช้าวันนี้ต่างหากละ โฮะๆๆ ส่วนที่ทำนานก็เป็นเพราะต้องอุ่นโดยใช้กระทะเพราะถ้าใช้เวฟไอ้กัสมันจะได้ยินเสียงน่ะสิ(ความจริงผมทำอาหารไม่เป็นหรอก- -*)
“เชื่อมือเซฟต้นคนนี้สิครับ คุณชาย…วันนี้คุณชายมีเรื่องสิบโมงถึงบ่ายสองโมงตามเวลาท้องถิ่น หลังจากเลิกเรียนแล้วเราจะไปละลายทรัพย์ที่ห้างใกล้ๆพอ6โมงเราก็จะไปทางอาหารเย็นที่ร้านอาหารริมแม่น้ำสุดหรูที่ต้องจองก่อนล่วงหน้าถึง’สามวัน’อย่างริมน้ำเดอะซีฟู้ด หลังจะ”
“แปปๆๆๆ!!! มึงแพ้อาหารทะเลไม่ใช่หรอว่ะ ไอ้เตี้ย?”
“เออดิ - -*”ผมตอบสั้นๆเพราะโดนคุณชายนี้ขัดฟิลพ่อบ้านสุดเท่กลางคัน
“แล้วทำไมมึงเลือกร้านอาหารทะเลละฟ่ะ!”
“ก็มึงชอบอาหารทะเล”
“แล้วมึงกะจะไปนั่งดูกูกินอาหารทะเลเฉยๆหรือไง?”
“ถุ้ย ร้านอาหารทะเลเค้าก็มีหมู มีไก่ ขายเฟ้ยยย!! มึงไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า กูเอาตัวรอดได้”ผมตอบ“เข้าเรื่องต่อเลยนะครับ หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ผมเอ๋ย ไอ้ต้าเอ๋ยยย คนขับรถจะนำคุณชายไปส่งที่บ้านตอนสองทุ่มสิบห้า เพื่อที่คุณชายจะได้ใช้เวลาอยู่กับพ่อ-แม่บ้าง”
“ทำไมกูต้องกลับบ้านด้วยว่ะ?”ไอ้กัสถามหน้าซื่อ วันเกิดลูกคล้ายวันตายแม่มึงเคยได้ยินบ้างไหม ไอ้เผือกกก
“มึงไม่เจอพ่อกับแม่มาหลายเดือนแล้วนะเว้ย”
“แต่…กูอยากอยู่กับมึงมากกว่า..ยิ่งเป็นวันสำคัญกูก็ยิ่งอยากอยู่กับมึง”
เมื่อ6ปีที่แล้ว
ผมชื่อซูกัสครับ…เพราะความที่มันดูสาวเกินไปผมเลยเรียกตัวเองว่า กัส แทน ตอนนั้นผมเรียนอยู่โรงเรียนเอกชนในกรุงเทพแห่งหนึ่ง ด้วยความที่ผมเป็นคนหน้าตาดีตั้งแต่เด็ก อ่ะๆ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะครับ ผมหล่อลากตั้งแต่เด็กเลยจริงๆไม่เชื่อถามไอ้ต้นมันได้เลยครับ
เพราะผมเป็นคนหล่อ ผมก็เลยเกี่ยว เจน นักเรียนสาวม.3ที่สวยที่สุดในม.ต้นได้อย่างงายดาย แต่ก็เพราะไอ้ความสวยของเธอนี้แหละทำให้ผมไปมีปัญหากับขาใหญ่ของโรงเรียนอย่างไอ้เชี้ยเคนที่อยู่ม.5
ด้วยความแมนของผมและไอ้เคน พวกเราก็เลยนัดกันไปตี ที่หลังโรงเรียนใกล้ๆกับที่จอดรดตอนเย็น คนที่ชนะจะได้เจนไปครองส่วนคนที่แพ้จะต้องออกไปจากชีวิตเธอ
แต่ไอ้ห่าเคนมันไม่ได้แมนอย่างที่ผมคิดอะดิครับ! เพราะตอนที่ผมกำลังจะชนะไอ้เคนนั้นเอง(ผมเรียนยูโดมาขอรับ)
“เห้ยยย!!”ผมร้องอุทานเสียงดังเมื่อจู่ๆเพื่อนของไอ้เชี้ยเคนมันก็รีบวิ่งกู่กันเข้ามาเต็มไปหมด แถมหนึ่งในนั้นยังพุ่งเข้ามาจากด้านหลังและล็อคแขนผมไว้แน่น
“ไอ้สัดเอ๋ย คิดว่าจะเป็นแค่ไก่อ่อน…ดันเก่งกว่าที่คิดเยอะเลยแฮะ”ไอ้เคนเช็ดเลือดที่มุมปาก“เล่นกูซะปากแตกเลยนี้หวา ไอ้เวรนี้ พวกเราอัดมันเว้ยยยย!”
หมัดลุ้นๆของเพื่อนไอ้เคนกระแทกเข้ามาที่ท้องของผม…ตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่า”จุกฉิบ”
“เพราะไอ้หน้าใสๆของมึงสินะ ถึงทำให้น้องเจนของกูไปหลงมึงมากขนาดนั้น…”ไอ้เคนเอื้อมมือมาบีบกรามของผมอย่างแรง “กูจะทำลายมันทิ้งซะ”
ไอ้เชี้ยเคนหยิบคัดเตอร์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง!! ฉิบหายแล้วกู !!
“เห้ยยย!! ทำอะไรกันนะ!!”เสียงใสๆของเด็กวัยประมาณผมดังมาจากข้างหลัง
บอกตามตรงว่าตอนนั้นเสียงนั้นเหมือนกันเสียงของเทวดาที่จะมาช่วยผมให้รอดไปจากภัยครั้งนี้แต่พอหันกับไปมอง…สงสัยมันจะมาตามเป็นเพื่อนกูละมั้งนั้น เพราะหมอนั้นสูงแค่140-150แถมมีใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตสีดำ ผิวสีขาวอมชมพูละเอียด…ดูยังไงก็ลูกคุณหนูชัดๆเลยนี้หวา ถึงจะน่ารักมากก็เหอะ แต่ความน่ารักของหมอนั้นคงจะช่วยอะไรผมไม่ได้หรอก แปปนะ?!! เมื่อกี้ผมชมผู้ชายด้วยกันว่าน่ารักอย่างงั้นหรอ!!!!!!!!!!!
“เห้ย ไปจัดการไอ้นั้นดิ”ไอ้เชี้ยเคนออกคำสั่งลูกน้องของผม
“อย่านะเว้ย! เรื่องนี้เป็นเรื่องของกูกับมึงคนอื่นไม่เกี่ยว”ฮีโร่สุดๆกูT^T จะตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่แล้วนะเว้ย ไอ้กัส อย่าซ่าให้มากหนักดิว่ะ
“เดี๋ยวก็ถึงคิวของมึงเองแหละ ไอ้กัส อย่าวอนให้มากนัก”ไอ้เคนพูด
แก่กๆ!
“ลูกพี่!!!!!!!!!!!!!!!”ลูกน้องของไอ้เคนร้องลั่น
“มีอะไรว่ะ…”ไอ้เคนหันไปมองดูทางลูกน้องของมัน แต่แล้วมันก็ถึงกับช็อคอ้าปากค้างเหมือนเห็นวัตถุสีดำที่เด็กคนนั้นกำลังถืออยู่ ปืนลูกโม่!
“พวกนายมีกัน9คน ปืนลูกโม่มี6นัด ผมอาจจะจัดการพวกนายทั้งหมดไม่ได้แต่ก็ต้องมี6คนละที่โดนยิง…จะยิงใครดีหนอ”เด็กคนนั้นชี้ปืนไปที่หน้าผากลูกน้องของไอ้เคนที่ยืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
“…เชี้ย..”ไอ้เคนสถบ
“อ้าว?เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? ได้พูดว่าอยากตายเป็นศพแรกหรือเปล่า? ผมจะได้สนองให้”เด็กคนนั้นพูดเสียงเหี้ยม..หน้าตาน่ารักแต่ทำไมโหดชะมัดเลยฟะ ไอ้เด็กนี้
“ฝากไว้ก่อนเหอะ ได้เวรเอ๋ญ !!! เห้ย พวกเรา…กลับเว้ย!”ไอ้เคนฝากของไว้นิดหน่อยก่อนจะรีบเดินหนีไปเป็นคนแรก(ไอ้ห่านึกว่าจะเก่งแม่งหนีคนแรกเลยนี้หวา)
พอเห็นลูกพี่หายหัวไป ลูกน้องของไอ้เคนปล่อยตัวผมลงกับพื้นก่อนจะรีบวิ่งจุกตูดตามหัวหน้าของมันไป อ่ะโด้ นึกว่าจะแน่ที่ไหนได้ กลัวกะอีแค่ลูกปืน (กูก็กลัว)
“นายไม่เป็นไรนะ”เด็กคนนั้นรีบวิ่งเข้ามาพยุงผม…พอเห็นใกล้ๆแล้วก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลยแฮะ ถ้าไม่เห็นอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนชายผมคงคิดว่าเป็น”ทอม”ผู้หญิงไปแล้ว
“…นายไปเอาปืนมาจากไหน?”ผมถามเพราะผมอยากได้มาไว้สักกระบอกเหมือนกัน
“ถนนคนเดินแถวๆคอนโด”ผมอ้าปากกว้างกับคำตอบของเด็กคนนี้ เดี๋ยวนี้โลกเรามืดมลถึงขนาดมีปืนขายที่ถนนขนเดินแล้วหรอฟ่ะ?!! กูจะฟ้องนายกกก !!!
“เห้ยๆ ทำหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่านายคิดว่านี้เป็นปืนจริงนะ?!”
แช่กๆ
“ผมไปเจอนี้ที่ถนนคนเดินแล้วซื้อมาอวดเพื่อนในห้องเล่นๆ ตอนแรกผมก็ไม่คิดจะเอามาใช้จริงๆแบบนี้หรอก”เด็กคนนั้นพูดแล้วเก็บปืนไฟแช่กลงกระเป๋านักเรียนเพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็นเข้า
“…แล้วนายมาทำอะไรที่นี้…อย่าบอกนะ ว่านายมาสูบ?”ผมถามเพราะที่แถวนี้ไม่ที่ๆจะมีคนเข้ามาปล่อยเพราะมันเป็นที่สำหรับนังเลงไว้นัดตีกันและหมอนี้ยังพกไฟแช็กมาซะด้วย
“บ้าหรอ! ผมดูเหมือนคนสูบบุหรี่ที่ไหนละ…ความจริงมันก็ร้ายพอๆกับสูบแหละนะ แต่ก็ไม่ได้ไม่ดีเท่ากับสูบหรอก”ไอ้เด็กนี้พูดวกไปวนมาจังฟ่ะ
“คือว่ามันเป็นแบบนี้อ่ะ”
ติ๊ด!
เด็กคนนั้นหยิบวัตถุรูปร่าง”คล้าย”กุญแจรถเบ็นซ์ออกมาก่อนจะกดปลุ่มปลดล็อกรถ
แว้บ!
แสงกระพริบออกมาจากพุ้มไม้ที่เมื่อมองไปดีแล้วจะเห็นรถเบ็นซ์ราคา8ล้านแอบจอดอยู่ด้านใน
“ผมเป็นคนต่างจังหวัดพอมานี้ก็เลยต้องมีรถไว้ใช้นิดหน่อยแหละน่ะ”เด็กคนนั้นพูดน่าซื่อก่อนจะแบกผมไปใส่รถของตัวเอง! เห้ยๆ มึงจะพากูไปไหน กูไม่ง่ายนะเว้ยยย
“เห้ยๆๆ จะทำอะไรน่ะ!!”ผมตะโกนลั่น
พอหมอนั้นแบกผมไปใส่รถเสร็จเขาก็วิ่งอ้อมไปอีกฝั่งหนึ่งและขึ้นรถมา รัดเข็มรัด เสียบกุญแจ startรถ ! หมอนี้ขับรถได้จริงๆหรอฟ่ะ ดูยังๆหมอนี้ก็ขาไม่ถึงคันเร่งด้วยซ้ำ!!
“ก็จะพากลับไปทำแผลน่ะสิ ถ้านายกลับไปบ้านสถาพนี้ มีหวังพ่อแม่นายได้อกแตกตายกันพอดี สถาพยังกับไปฝัดกับหมามายังไงยังงั้นแหละจริงด้วย”ก็กูฟัดกับหมามาจริงๆนี้หวา แถมไม่ใช่หมาธรรมดานะ หมาหมู่!!
“นายชื่ออะไร?”
“ก่อนจะถามชื่อคนอื่นมันต้องบอกชื่อตัวเองก็ไม่ใช่หรือไง…ข่างเหอะ เราชื่อ ต้น
“กัส”
“อะไรนะ?”
“หูหนวกหรือไงฟ่ะ…กูชื่อกัส”ผมเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองซะเสร็จสรรพทั้งๆทีเพิ่งเจอกันได้ไม่ถึง10นาทีเลยด้วยซ้ำ
“ชื่อน่ารักดินิ”ไอ้ต้นพูดก่อนจะเหยียบคันเร่งถอยหลังและขับรถไป
หลังจากนั้นพวกเราสองคนก็กลายเป็นเพื่อนสนิททั้งๆที่ผมเรียนสายวิทย์ส่วนต้นมันเรียนแผนกEP พอผมขึ้นม.3ผมก็ย้ายไปอยู่คอนโดกับต้น เพราะมันห่วงที่มันอยู่คนเดียว
ถ้าถามว่าผมห่วงไอ้ต้นขนาดไหน ผมตอบเลย ว่าผมห่วงไอ้ต้นมากถึงขนาดตามมันไปแลกเปลี่ยนตอนม.5ที่เยอรมันทั้งๆทีภาษาอังกฤษผมแย่พอๆกับเด็กประถม
เวลาที่ผมจะห่างกับไอ้ต้นก็มีแค่เวลาที่มันบินกลับเชียงใหม่ไปหาพ่อแล้วก็เวลาส่วนตัวของมันนิดหน่อยแค่นั้น นอกนั้นที่ไหนมีมันที่นั้นต้องมีผม
ผมไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่แน่นอยู่ในอกของผมมันคือความรักหรือเปล่า แต่ที่ผมรู้ๆคือ ผมแคร์ไอ้ต้นมาก ผมห่วงมันมาก มันใจเต้นทุกครั้งที่เข้าใกล้มัน โดยเฉพาะเวลาที่มันแอบหอมแก้มผม ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ เวลาที่ผมชอบยั่วผมเล่นๆแต่ผมกลับจริงจังซะทุกครั้ง…ถ้านั้นคือความรัก ผมก็คงจะรักเพื่อนสนิทของผมโดยไม่ทันรู้ตัวไปแล้วละมั้ง
“โอ้ โห ไอ้เหี้ย อยากอยู่กับกู ทุกวันนี้มึงยังไม่อยู่กับกูอีกหรือไง!”ผมแวกกลับ ไอ้กัสบ้างที่มันก็ชอบพูดอะไรเลี่ยนๆประหลาดๆแต่ผมรู้ครับว่ามันจะยั่วผมกลับก็แค่นั้นเอง (เล่นไปยั่วเค้าไว้บ่อยนิเรา) ผมไม่ได้โง่นะที่จะมองไม่ออกน่ะ!!!
“กินข้าวเย็นเสร็จแล้วไปโรงเรียนกันป่ะ?”ไอ้กัสถามเสียงใส
“ไปทำไมว่ะ?”ผมถามเสียงหลงเพราะไอ้กัสมีความหลังไม่ค่อยดีกลับโรงเรียนเพราะตอนม.6มันเล่นไปทุบกระจกห้องพักครูเพราะรำคาญครูดนตรีที่กดเกรดมัน ทำให้มันไม่ได้4.00
ลืมบอกไป ความจริงไอ้กัสมันไม่ได้แค่หล่อนะครับ มันมีสมองด้วย 555 นิสัยมันอาจจะดูเหมือนเด็กนังเลงแต่มันกลับเรียนเก่งโคตรๆ เทอมแรกที่มหาลัย พี่แกเล่นสวมวิญญาณนักทำลายสถิติโลกกวาด A+ มันทุกวิชา ทุกหน่วยกิต ชนิดที่ว่า ครูยังอึ้งว่ามันเอาเวลาที่ไหนไปเรียน
“ความทรงจำเก่าๆที่หน้าจำมันก็มีเยอะ”
“อ่อ…หรอ?”ผมพูดเสียงสูงก่อนจะเดินไปข้างมันๆด้วยร้อยยิ้มน่ากลัว!ละละละแล้วก็
จุ๊บบบบ!!
“ไอ้เชี้ยต้นนนน”ไอ้กัสตะโกนลั่นก่อนจะลุกขึ้นมาวิ่งไล่ผมแต่ผมน่ะนักวิ่งระดับโลก ไอ้กัสไม่เคยวิ่งตามผมทันสักครั้งเดียวหรอก 555555
“จูบตอนรับ19ไงค่ะ ที่รักของเค้า อย่าเขินไปหน่อยเลยน่า 5555”
หลังจากที่ผมโดนไอ้กัสจับตัวไปทำโทษ โทษฐานที่ล่วงเกินทางเพศมัน (ผมวิ่งไวกว่าก็จริงแต่ไอ้กัสมันถึงอย่างกับหมาบ้าวิ่งไล่ไม่หยุดจนผมวิ่งหอบแทบตาย- -*) พวกเราก็เดินทางมาที่มหาลัยซึ่งใช้เวลาแค่ประมาณ15นาที
“คาบแรกมึงเรียนไรว่ะ เตี้ย”
โอ้ยยย คำก็เตี้ยของคำก็เตี้ย ถ้านี้ไม่ใช่วันเกิดมัน ผมจับมันหมกลงท่อไปนานแล้ว!! (ปกติก็ไม่เคยทำอยู่ดีนั้นแหละ 555)
“วันเกิดมึงทั้งที คาบแรกมาเจอวิชาโปรดของมึงเลยว่ะ”ผมลูบหลังมันเบาๆเพราะวิชาต่อไปก็คือ
“ภาษาอังกฤษแสนสนุกกับคุณครูแสนสวย…วันนี้เราจะมาเรียนเรื่องการใช้punctuationกันนะค่ะนักเรียน”ครูสมหญิงวัย60ที่กวนประสาทนักเรียนได้ตลอดคาบเปิดการสอนที่น่าตื่นเต้นของเธอด้วยเสียงสูงแสบแก้วหู
“ตักบาตรตอนเช้ากูอุตส่าห์แผ่สวยบุญไปให้เจ๊แกแล้วนะ ทำไมเจ๊แกถึงตามมาหลอกหลอนกูได้ทุกวี่ทุกวันแบบนี้ฟ่ะ”ไอ้กัสบ่น
“คงเป็นชะตากรรมฟ้าลิขิตให้มึงกับครูสมหญิงได้พบกัน <3”
“อย่าให้กูรู้นะว่าบ้านไอ้ฟ้าห่านี้มันอยู่นั้น กูจะวางเพลิงเผาทิ้งแม่งเลย”
“ไอ้เหี้ยนี้ใจร้ายสงสารน้องฟ้าเค้าบ้างได้ป่ะ?”ผมเอ่ยก่อนจะหันไปขยิบตาให้ไอ้ต้าที่นั่งอยู่ข้างๆ
“โอ้ย!..ต้น ฉันปวดท้องอ่ะ พาฉันไปส่งห้องพยาบาลหน่อยดิ”ลิต้าร้องโอดโอย
“เห้ย? เป็นไรว่ะ”ไอ้กัสถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เรื่องแบบผู้หญิงๆอ่ะ ต้นแกไปส่งฉันหน่อยสิ”
“อืมๆ”
“เฮ้ย งั้นฉันไปด้วย”ไอ้กัสทำหน้าเป็นห่วงจริงอะไรจริง
“ไม่เอา!!...มันเป็นเรื่องแบบผู้หญิ๋งผู้หญิง! นายเป็นผู้ชายน่ะย่ะ”ลิต้าสวมบทได้อย่างแนบเนียนต่อ
“แล้วไอ้ต้นมันเป็นผู้หญิงหรือไงฟ่ะ”
“มันก็ไม่กะจับฉันทำภรรยาก็แล้วกันน โอ้ยย ไม่คุยด้วยแล้ว ปวดท้องงงงง”
ผมกับลิต้าออกมาจากห้องเรียนด้วยท่าทางเก้ๆกังๆเพราะสายตาที่ไอกัสส่งมามันบอกเต็มไปด้วยความสงสัย
[โดย ซะซะซะซู กะกะกะกัส]
หลังจากที่ไอ้ต้นกับลิต้าออกจากห้องเรียนแล้วเพื่อนๆของผมก็พากันถะยอยออกไปที่ละคนสองคน…ไอ้เวรเตี้ยมันต้องแอบวางแผนวันเกิดผมแน่เลย…ผมไม่โง่นะเฟ้ย เห็นชัดขนาดนี้
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง
“อีนักเรียนพวกนี้ใช้ไม่ได้จริงๆเลย พ่อแม่ส่งมาเรียนแท้ๆกลับพากันโดดเรียนไปซะยกห้อง”ครูสมหญิงบ่น (ความจริงมันก็ยังมีกูใช้ไม่ใช่หรอฟ่ะ)
“เธอรออยู่นี้ก่อน ฉันจะไปตามเจ้าพวกนั้น!”ครูสมหญิงพูดเสียงเข็มและเดินจ้ำอ้าวออกไปจากห้องซึ่งผมค่อนข้างมั่นใจเลยว่าครูสมหญิงออกไปเพราะความต้องการของตัวเองไม่เกี่ยวกับพวกไอ้ต้นแน่นอน
“เอาละ…เข้ามาสักทีสิฟ่ะ”ผมพูดมองไปที่ประตูหน้าห้อง
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
“….”
โอ้ยยยยย ไอ้พวกบ้านั้นหายไปไหนกันฟ่ะ?!! นี้มันจะสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วทำไมพวกนั้นยังไม่เข้ามาอีก? หรือว่าเจ้าพวกนั้นทำผิดแผน? แปปนะ หรือว่ามันไม่มีแผนอะไรนั้นด้วยซ้ำ??!!
“โอ้ย ไม่รงไม่รอมันแล้วเว้ยยยย”ผมตะโกนเสียงดังแล้วเดินออกไปด้านนอกอย่างหัวเสีย
“ไอ้พวกเวรนั้นหายไปไหนกันหมดฟ่ะ”
ผมเดินออกตามหาเจ้าพวกนั้นเกือบทั้งมหาลัย โทรหาเพื่อนทุกคนที่มีเบอร์แต่คนที่รับก็มีแค่ไอ้โมที่นอนขาหักอยู่โรงพยาบาล ส่วนพวกไอ้ต้นไม่รับโทรศัพท์ผมสักคน
“พี่เมย์ เห็นไอ้ต้นป่ะครับ?”ผมเดินไปถามพี่เมย์ พี่รหัสของไอ้ต้น
“ต้นหรอ? ไม่เห็นนะ มีอะไรกันหรือเปล่า?”พี่เมย์ตอบเสียงใส
“เปล่าหรอกครับผมแค่ตามหามันเฉยๆ…โทรไปก็ดันไม่รับอ่ะดิครับพี่เมย์”
“อ่อ…ถ้าเป็นต้นพี่ไม่เห็นหรอกแต่พี่เห็นเพื่อนของเราทำตัวแปลกๆลับๆล่อๆ อยู่แถวๆสระว่ายน้ำน่ะ เห็นว่าจะไปแกล้งครูที่ชอบว่างน้ำอะไรประมาณนี้ละมั้ง”พี่เมย์ตอบ“ต้นอาจจะอยู่แถวๆนั้นก็ได้ลองไปตามดูหาดูสิ…พี่ไปก่อนนะ พี่มีเรียนต่อน่ะ”
หน่อยแน่! ไอ้พวกนี้คิดจะเล่นซนอะไรในวันเกิดของฉันฟ่ะ!!
เมย์หยุดเดินและหันไปมองกัสที่เดินตรงไปทางสระว่ายน้ำจริงๆ พอเธอมั่นใจแล้วว่ากัสไม่หันกลับมามองเธอแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ฮะโหล…เหยื่องับเบ็ดแล้วค่ะน้องต้น”เมย์พูดเสียงใส
‘สุดยอดเลยครับพี่เมย์’
“แต่น้องกัสเค้าก็ใจแข็งพอตัวเลยละ ในรอคนเดียวในห้องได้เป็นชั่วโมงๆ”
‘ก็มันเป็นคนฉลาดมันคงจะคิดว่าพวกผมจะวางแผนsurpriseมันละมั้งครับ…ดีนะที่ผมวางแผนไว้สองชั้น’
“น้องรหัสพี่ฉลาดที่สุดเลยยย >.,< เอาเป็นว่าพี่ไปทำงานก่อนแล้วกัน ฝากhappy birthdayน้องกัสเค้าด้วยละต้น”เมย์เอ่ยบอกลาและรีบวางสายไปทันทีเพราะสายตาของเธอไปกระทบกับคนที่น่าสนใจ
“…นายมาทำอะไรที่นี้?”เมย์เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่สูงกว่าตัวเองเกือบ20เซน (เมย์สูง164เซน)
“มีนัดกับคนแถวนี้…นี้เธอยังเรียนไม่จบอีกหรอไง?จะ5ปีแล้วนิ”
จึก!!
“อีนี้แรงเวอร์ ไม่เจอกันตั้งหน้าเดือน โผล่หน้ามาก็ด่าว่าฉันโง่ซะละ บอกไว้ก่อนถ้าไม่ใช่แกที่เคยเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันฉันตบหน้าหงายไปนานแล้วนะย่ะ…อีเท็น”
ที่สระว่ายน้ำ (กัส)
ผมใช้เวลา10นาทีในการเดินมาที่สระว่ายน้ำ แต่สิ่งที่ผมประหลาดใจกว่านั้นก็คือ สระว่ายน้ำไม่มีใครเลยสักคน ทั้งทีปกติจะมีนักศึกษามาว่ายกันจนล้นสระแต่นี้กลับไม่มีสักคน ความจริงอย่าว่าแต่คนว่ายน้ำเลยครับ คนเฝ้าสระก็ไม่มี พนักงานดูก็ไม่มี วันนี้มันวันอะไรกันฟ่ะ ทำไมคนอื่นหายไปกันหมด
“เย่!! ลูกถีบเพื่อนรัก!!!”เสียงใสดังมาจากทางด้านหลังของผม ซึ่งผมจำเสียงนี้ได้ดีเพราะมันคือเสียงของคนที่ผมแคร์ที่สุดในชีวิต ไอ้ต้น!!
ตู้มมมมม!!!! ซ่า!!!!
“อั่กๆ..ไอ้เตี้ยยยย มึงทำอะไรของมึงฟ่ะ!!”ผมสำลักน้ำออกมาคำใหญ่เพราะผมโดนไอ้ต้นมันถีบตกสระน้ำโดยไม่ทันตั้งตัวเลยสูดน้ำเข้าปอดไปเหือกใหญ่
“เอ้า 32 321!! Happy birthday to you, happy birthday to you”ไอ้ต้นเริ่มร้องเพลงวันเกิดด้วยร้อยยิ้มที่จริงใจและสดใสเหมือนคน อ้ากกก มองกี่ครั้งๆก็…..น่ารักกกกกกกกกก
เพื่อนและรุ่นพี่ของผมเริ่มปรากฏตัวขึ้นทีละคนสองคนจนในที่สุดสระน้ำที่ไม่มีใครก็เต็มไปด้วยนักศึกษาเกือบร้อยคน(เค้าแค่ยืนกันรอบสระนะครับ)
“happy birthday to youuu ฮิ๊บๆ”
“ฮูเร่”
“ฮิ๊บๆ”
“ฮูเร่”
“ฮิ๊บๆ!!!!!!!!!!”
“ฮูเร่!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“สุขสันต์วันเกิดนะเว้ย เพื่อนรักกกก J”
ปังงงงๆๆๆ!!!!
พวกไอ้ต้นและเพื่อนๆดึง((((ไอ้ของที่มันเหมือนกรวยแล้วเวลาดึงมันจะมีกระดาษพุ่งออกมาอ่ะค่ะ เมย์ไม่รู้ว่ามันเขียนยังไง))))
“เอ้าขึ้นมาก่อนดิ จะแช่น้ำอีกนานป่ะ?”คนที่ถีบผมตกสระพูดแล้วดึงผมขึ้นขอบฝั่งด้วยร้อยยิ้มที่ทำให้ผมโกรธมันไม่ลง….
“นี้ของขวัญจากูกะ”
“ของขวัญของไอ้ต้นมันน่ะ นี้ของฉัน!!”ไม่ทันไอ้ต้นจะพูดจบลิต้าก็รีบยัดนาฬิกาข้อมือสีขาวมาให้ผมแต่นั้นก็ไม่ทำให้ผมมีความสุขได้เท่าของที่ไอ้ต้นมันให้ผมหรอก…มันเป็นกระดาษไม้ที่เอาตะปูมาตอกเป็นช่องๆแล้วใช้ไหมพรมมาร้อยเป็นชื่อของผม อ้ากกกกก ผมดีใจมากๆเลยละครับ ปี
ที่แล้วเตี้ยมันก็ทำตุ๊กตาให้ผมแต่มันดันทำเข็มแทงมือตัวเองตั้งหลายแผลผมเลยดุมันไป แต่ดูเหมือนมันจะกลายเป็นว่าผมไม่ชอบตุ๊กตาของมันซะงั้น ทั้งๆที่ทุกวันนี้ผมก็นอนกอดตุ๊กตานั้นทุกคืน >.,<
“เหๆ อย่าลืมของฉัน”
“ของฉันเริ่ดที่สุดค่ะ”
“โทษนะเว้ย ของกูนี้นำเข้าจากไชน่า!!”
“ถุ้ยยย เรดไชน่าอ่ะดิ สาดดด มึงดูกูก่อนนนนน นี้คือ ไวน์องุ่นLiabra1963 แค่จิ๊บด้วยรับร้องไปถึงสวรรค์แน่”
เพื่อนของผมทยอยเอาของขวัญวันเกิดมาให้ผมที่ละคนสองคน….ผมยิ้มรับมันไว้อย่างมีความสุขแต่ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นได้ก็เป็นเพราะไอ้ต้นมันนั้นแหละ…นับวันผมยิ่งจะหลงไอ้นี้มากขึ้นๆ มึงระวังตัวบ้างไว้นะไอ้เตี้ย ถ้าวันไหนกูหลงมึงมาก กูอาจจะย่องเข้าไปหามึงถึงห้องเลยก็ได้
“Mission 2 completed!!”
ตอนแรกผมนึกว่าแผนผมจะพังซะอีก เพราะไอ้กัสมันเป็นคนหัวไวถ้ามันจับได้ขึ้นมา มีหวังไม่สนุกกันพอดี (หรือมันจับได้แล้วไม่บอกเราเพื่อรักษาน้ำใจฟะ) แต่ยังไงๆแผนการก็ผ่านไปได้ด้วยดีนั้นแหละนะครับ
ช่วงเวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปช้าเหลือเกินเพราะครูสมหญิงเล่นไปฟ้องแผนกปกครองห้องของเราเลยโดนหักคะแนนสอบไปคนละ3คะแนนล่วงหน้า แถมพอกินข้าวฉลองวันเกิดที่ร้านหน้ามหาลัยเสร็จพวกเราก็ต้องกลับเข้ามาเรียนต่อ- -* ชีวิตน้อชีวิตจะมีความสุขเท่าไหร่ก็ไม่พ้นเรียน
“ขอบคุณมึงจริงๆนะ ไอ้เตี้ย”
“มึงบอกขอบคุณกูจะเป็นพันรอบละไอ้กัส….มึงไม่ต้องคิดมากหรอก วันเกิดกู กูขอทริปไปยุโรปสักสองที่นั่งก็พอแล้ว”ผมแซวไอ้กัส(บ้านไอ้กัสทำธุรกิจท่องเที่ยวครับ)
“เฮ สองคนนั้นนะ! จะมาเรียนหรือมาคุยกันฮะ!!”ครูสมพรตะวาดเสียงดัง
“ขอโทษครับบบบบบ!!”ผมตะโกนกลับ
“คราวหน้าคราวหลังยากมาคุยกันเสียงดังในคาบเรียนของฉันอีกละ!!!”ครูสมพรตะวาดลั่นก่อนจะหันไปสอนต่อ
ก๊อกๆ
“ใครกันกล้ามากวนตอนฉันกำลังเรียนอยู่”ครูสมพรพูดแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง
“สวัสดีครับครูสมพร ขอผมคุยกับต้นหน่อยได้ไหมครับ?”
ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตร คิ้วโก่งเหมือนคนธนู ริมฝีปากบางสีชมพูชวนให้สัมผัส ดวงตากลมโตสีดำเข้ม และเส้นผมที่ยาวคล่อบ่านั้น…บนโลกนี้จะมีกี่คนกันที่เกิดมาหล่อได้ขนาดนี้นอกจาก เซนเตอร์สุดหล่อของวง Leavin’Scar…ไอ้พี่เท็น
ความคิดเห็น