{Y} Diaries บันทึกรักบ้าบ้าของนายขบวนรถ (YAOI)

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I : Ain't you real ?

                ผมเชื่อว่าในวัยเด็กทุกคนก็ต้องมีความรักจำที่น่ารักและน่าจดใจกันบ้างแหละน่า แต่ของผมมันอาจจะต่างจากทุกคนไปสักนิดหน่อยเพราะเรื่องราวของผมเป็นเจ้าชายกับเจ้าชายมาเจอกันน่ะสิ

                เมื่อสิบสี่ปีก่อน

                ณ สวนสาธารณะแห่งนึง ที่ไม่ค่อยแถมจะไม่มีคนอยู่แล้วเพราะตอนนี้มันเป็นเวลาเกือบ6โมงแล้วแถมยังเป็นฤดูหนาวด้วย ช่วงนี้ก็เลยมืดไวกว่าปกติ

“แง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!”

                แต่ถึงจะไม่ค่อยมีคนแต่ก็ไม่ได้แปลว่ามันจะเงียบสักหน่อยนี้น่าเพราะอย่างน้อยก็มีเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่ข้างๆชิงช้า เพราะพลัดหลงกับแม่มาตั้งแต่กลางวันแล้ว (เพราะเจอเครื่องเล่นตอนกลางวันเลยไม่ร้องไห้)

                “ไม่เอาไม่ร้องนะ…เดี๋ยวผมจะพาไปหาแม่เอง!”เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชังที่น่าจะอายุน้อยกว่าปลอมประโลมเด็กชายที่น่าจะอายุประมาณ12ขวบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

                “แม่ๆๆๆๆๆๆ”เด็กที่โตกว่าร้องไห้ตะโกนออกมาเสียงดังชนิดที่ว่าไม่อายคนอายุน้อยกว่าเลยสักเดียว

                “ไม่เอานะ บอกว่าไม่ร้องก็ไม่ต้องร้องสิ พี่อายุมากกว่าผมอีกนะ จะร้องไห้ต่อหน้าผมได้ไงละ”เด็กชายอายุน้อยกว่าลูบหัวของคนอายุมากกว่า

                “อ่ะ! นี้เป็นของขวัญที่แม่ของผมให้ แม่บอกว่า ถ้าสวมไว้แล้วจะไม่มีปีศาจที่ไหนมาทำร้ายผมได้ ผมให้พี่นะ เพราะฉะนั้นหยุดร้องไห้ได้แล้ว”เด็กชายถอดสร้อยที่มีจี้เป็นแหวนเหล็กสีขาวสลักเป็นลวดลายดอกไม้ให้เด็กชายอายุมากกว่า

                “…ซึกๆ”

                นั้นคือความทรงจำวัยเด็กที่แสนน่ารักของผม(ละมั้งนะ)….

                อ่ะโยวจีจี!!สะบาดิเฮสะบาดีฮา!!โอลาล่า!!โอเลเล้ ชื่อเล่นเต็มๆของผมคือ“ต้นกล้า”ครับ แต่ทุกคนจะเรียกผมว่า “ต้น”เฉยๆทำให้บางครั้งผมก็ลืมไปเหมือนกันว่าผมชื่อเล่นว่าต้นกล้า

   ผมอายุ18ปีบริบูรณ์เที่ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยปัญญาวิศัยซึ่งเป็นมหาลัยอินเตอร์ (feelประมาณAbacครับ)คณะเศรษฐศาสตร์ ความจริงผมอยากจะเข้าบัญชีมากกว่า เพราะผมชอบตัวเลข แต่ไอ้กัส เพื่อนสนิทตั้งแต่ม.ต้น ของผมดันอยากเข้าเศรษฐศาสตร์ ผมก็เลยเปลี่ยนใจตามมันมาซะเลย (ออกแนวติดเพื่อนหน่อยๆนะป่ะ?)

                ก็อยากที่ทุกคนน่าจะรู้อยู่แล้วแหละครับว่าผมไม่ใช่ผู้ชายปกติ ผมเป็นชายรักชาย ไอ๊หย๊ะ!!เท่ละสิ?!! แต่ผมก็ไม่ได้ออกสาวอะไร เพื่อนที่คณะก็เลยไม่รู้กันเท่าไหร่ จะรู้ก็แต่เพื่อนเก่าๆหรือเพื่อนในกลุ่มแค่นั้นแหละครับ

                ถ้าถามว่าผมรู้ตัวตอนไหน? ก็น่าจะเป็นตั้งแต่เกิดเลยมั้งครับ เพราะผมชอบเล่นกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง 555 แถมยังใจเต้นแรงกับรุนพี่ผู้ชายที่โรงเรียนสมัยมัถยมต้นซะอย่างงั้น

                อ่ะ! ความจริงผมอยู่กับพ่อนะครับ แม่ของผมเสียไปตอนผมอายุได้ห้าขวบ ผมก็เลยอยู่กับพ่อมาโดยตลอด(แต่ดันชอบผู้ชายด้วยกันซะได้ 555) พ่อของผมเค้าก็รู้อยู่แล้วละครับ ว่าผมเป็นเกย์ แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรครับ ซึ่งก็น่าจะเป็นเพราะพ่อเป็นพวกคนสมัยใหม่ละมั้ง

                ถึงผมจะบอกไปว่าผมพวกไม่ใช่พวกเปิดเผยแต่ผมก็เคยมีแฟนมาแล้วสองคนนะ แถมระดับเดือนคณะเลยด้วย 555 ผมไม่ได้โม้นะครับ เพราะแฟนเก่าผมเป็นเดือนคณะทันตะจริงๆ แต่ก็เลิกกันไปแล้วละนะ แถมยังจบไม่ค่อยสวยซะด้วย เพราะความรักครั้งนี้…ผมก็คงจะเข็ดกับความรักไปอีกนานเลยละครับ

                …หลังจากเรียนเสร็จ…

                “ไอ้ต้น หลังเลิกเรียนมึงจะกลับบ้านเลยป่ะ?”กัส เพื่อนสนิทที่หล่อลากระดับเดือนคณะเศร็ฐศาตตร์ของผมถามขึ้น ซึ่งผมก็พอเดาได้หรอกว่าเรื่องอะไร (อย่าถามว่า มันหล่อขนากดนี้ทำไมไม่จับมันทำแฟนซะเลย ผมกับไอ้กัสน่ะเป็นมากกว่าพี่แต่น้องกว่าแฟนแบบไม่ใช่กิ๊ก It’s complicated <3 )

                “ถ้ามึงจะชวนกูไปเล่นเกมบอกไว้ก่อนว่ากูมีงานกองอยู่เป็นหางว่าว ถ้าอยากเล่นเกมเชิญไปคนเดียวแฮะ”ผมพูดอย่างรู้ทัน

                “ชิ ไปสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็ได้อ่ะ มึงเป็นรองหัวหน้ากิลด์ภาษาอะไรว่ะ ขาดกิลด์วอร์บ่อยชิบหาย ถ้าบ้านกิลด์แตกขึ้นมา มึงจะรับผิดชอบยังไง”ไอ้กัสบ่นเป็นหมีกินผึ้งได้ตลอดสิน่า ทั้งๆทีความจริงตัวมึงแม่งติดRanking pvpอันดับสามของเกมแท้ๆ ถ้าไม่นับทีหนึ่งที่สองที่อยู่กิลด์เดียวกัน ไม่มีใครกดตัวไอ้กัสลงแน่ (แน่ละ เติมไปหลายหมื่นอยู่)

                “กูจ่ายด้วยตัวก็แล้วกัน”ผมพูดแล้วหอมแก้มไอ้กัสเล่นๆทีหนึ่งก่อนจะโกยสเต็ปตีนหมาทั้งทีเพราะไม่อยากจะนอนตายอยู่หน้าคณะ

                “อะอะอะ ไอ้เชี้ยยต้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”

                ผมยอมรับครับว่าผมน่าจะมีส่วนที่เป็นโรคจิตอยู่ในสายเลือดไม่มากก็น้อยเพราะผมชอบลวนลาม(?)ไอ้กัส ส่วนสาเหตุก็เป็นเพราะเวลาไอ้นี้มันเขินแล้วมันน่ารักดีครับ 555 มันชอบทำแบบหน้าแดง ลมออกหู แล้วก็ไล่ดีผมแบบผู้หญิงที่โดนลวมลาม

บางครั้งผมก็แอบคิดนะฮะว่าไอ้กัสมันเป็นเกย์แน่นอนเพราะเพื่อนสนิทมันออกจะเป็นชายขนาดนี้ แต่ไม่ว่าจะดูยังไงไอ้กัสมันก็ไม่ใช่เลยสักนิด แถมผมยังเคยเจอแผ่นซีดีหนังโป๊ที่เตียงของมันด้วย ผมก็เลยฟันธงไว้ว่า มันคงจะถอนตัวเป็นเพื่อนกับผมไม่ขึ้นซะแล้ว 5555

พอผมเดินออกมาจากตึกคณะแล้วผมก็เดินไปที่ลานจอดรถ

“ฮะโหล ไอ้ต้า มึงอยู่ไหนว่ะ?”ผมกดสายโทรหาต้า เพื่อนสนิทอีกคนของผม ที่ถึงแม้เราจะรู้กันได้แค่เทอมเดียวแต่เราก็สนิทกันมากๆซะอย่างงั้น

                “จอดอยู่แถวๆต้นหูกวางอ่ะแก อ่ะ ทางขวาๆๆ”ต้าหรือลิต้า หญิงสาวลูกครึ่งหน้าตาสวยจมูกโด่งผมสีบลอนด์ทองดวงตาสีฟ้าในชุดนักศึกษาสีขาวกระโปรงสั้นจู๋ยืนโบกมือให้ผมด้วยร้อยยิ้ม

                “คุณชายค่ะ คุณจะทรงให้ฉันรออีกนายแค่ไหนกันค่ะ เรานัดกันไว้5โมง ตอนนี้ปาเข้าไปห้าโมงครึ่งแล้วนะครับ”ลิต้าบ่นอุ๊บอิ๊บก่อนกดรีโมทรถปลดล็อครถเปิดประทุนสีแดงแสบตาที่พ่อเธอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดตอนเธอ18

                “บ่นมากเดี๋ยวก็แก่ไว้หรอก ว่าแต่คิดได้ยังว่าจะทำของอะไรให้ไอ้กัส?”ผมถามเพื่อนสาวของผมที่เชียวชาญด้านการทำของขวัญเป็นอย่างดี

                “ฉันว่าจะเป็นแบบบอร์ดได้แล้วก็เอาตะปูมาตอกแล้วใช้เชือกร้อยตะปูเป็นชื่อมันอ่ะ แกว่าไง?”ลิต้าถามก่อนจะเดินขึ้นรถสีแดงแสบตาสุดที่เลิฟของเธอ

                “เอาตามนั้นแล้วกัน”ผมตอบปัดๆเพราะปีที่แล้วผมทำของขวัญให้ไอ้กัสแต่มันดันทำสีหน้าแบบ…มึงเอาเหี้ยอะไรมาให้กู…ผมอุตส่าห์ลงมือทำตุ๊กตาหน้าคล้ายมันให้มันแท้ๆ! ไอ้คนไม่มีหัวศิลป์เอ๋ย!!

                “งั้นไปห้างใกล้ๆนี้แล้วก็กลับห้องไปทำแล้วกัน…เอ๋ย แกต้องมาบ้านฉันสิ ถ้าไปทำห้องแก อีซูกัสก็เห็นอะดิ”ลิต้าพูด ความจริงแล้วผมกับไอ้กัสอยู่ห้องเดียว(ที่คอนโด)เดียวกันมาตั้งแต่ม.4แล้วครั้ง เพราะผมเป็นคนเชียงใหม่แต่ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ ส่วนไอ้กัสมันบ่นว่าบ้านมันอยู่ไกลโรงเรียนเลยมาอยู่คอนโดผมซะอย่างงั้น แต่ผมก็ว่าดีนะ มีมันอยู่ด้วยไม่เหงาดี แถมว่าวันไหนมีอารมณ์ก็ย่องเข้าห้องมันแม่งเบย <3

                20นาทีต่อมา ผมกับลิต้าก็มาถึงห้างที่อยู่ใกล้ๆมหาลัยที่ความจริงต้องสักเวลาประมาณ35นาทีในการขับรถแต่เจ๊ลิต้าแกก็เหยียบ100ขึ้นมาตลอดทาง- -* ทั้งทีๆรถมันติดแต่เจ๊ก็สามารถสุดๆอ่ะ

“ฉันจะเข้าไปซื้อของส่วนแกก็แยกไปหาอะไรกินก่อนแล้วกัน พอฉันซื้อเสร็จฉันจะโทรหาแกว่าแกอยู่ไหน”ลิต้าล็อครถและเอารีโมทยังใส่ร่องหน้าอกของตัวเอง- -* ยัยนี้เป็นพวกกลัวโดนโจรล้วงกระเป๋าเลยไม่ถือกระเป๋าถือแบบผู้หญิงทั้งไป ทั้งตัวยัยนี้มีแค่รีโมทรส ปากกาแท่งหนึ่ง ตังสองสามพันแล้วก็บัตรเครดิตแค่นั้นเองละครับ

                “ทำไมว่ะ? กูไปเป็นเพื่อนไม่ดีกว่าหรอ?”

                “ไม่ดีหรอกค่ะ ถ้าคุณชายไป คนอื่นก็ต้องคิดว่าฉันมีแฟนแล้วน่ะสิ ฉันขึ้นคานมาสองวันแล้วนะ ถ้าไม่ได้ลงเร็วๆนี้ฉันอาจจะลงแดงตายก็ได้”ลิต้าพูดก่อนจะโบกมือแล้วเดินเข้าไปซื้อของในห้าง

                …แล้วผมจะเอาไงต่อเนี้ยยยยย!!!

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่เท็นนนนนนนน”เสียงของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของผม

พอหันไปมองก็เจอกับผู้หญิงเกือบยี่สิบคนกำลังวิ่งไล่ผู้ชายที่แต่งตัวลึกลับมิดชิบสวมทั้งแว่นกันแดดแล้วก็หมวกแก๊ป…เดาก็รู้ว่าเป็นดาราไม่ก็นักร้อง- -* นึกว่าเรื่องแบบนี้จะมีแต่ในหนังซะอีก (นิยายก็มีได้ย่ะ!) แต่ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเรานี้เนอะ ไปหาอะไรกินดีกว่า

                ผมเดินเข้าห้างอย่างเฉื่อยๆ…ก็กินข้าวคนเดียวอ่ะ T^T เหงาเหมือนกันนะ

                ผมเดินไปที่ชั้นสามของห้างแล้วก็เดินไปที่ร้านเค้ก “มองดอยบังตา” ที่ผมชอบทีสุด ซื้อเค้กมาสองสามชิ้นแล้วก็นั่งกินเค้ก ฆ่าเวลาเล่นอยู่แถวๆนั้น

“ชิบหาย มือถือแบตหมดซะงั้น- -* ไม่น่าเปิดสามจีทิ้งไว้เลยอ่า Y^Y จะโทรหาไอ้ต้ายังไงละเนี้ย”ผมมองไปที่มือถือของผมที่เหลือพึ่งดับไปต่อหน้าต่อตาเพราะว่าแบตหมด

                ฟุ๊บบบ!!

ระหว่างที่ผมกำลังมองหาปลั๊กจะชาร์ตมือถือชายคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับผมซะงั้น เห็นเค้าหน้าตาดีเลยอย่างจะนั่งกับเค้าอะดิ หุหุหุ เห้ย ไม่ใช่ละ!! ไอ้หมอนี้เป็นใครฟ่ะ!!!

“ชู่ว์!!!”

                “นายมัน?!!”

                “ชู่ว์!!”หมอนั้นรีบเอามือมาปิดปากของผมอย่างรวดเร็ว ! ! หมอนี้มันไอ้ดาราที่โดนผู้หญิงไล่ตรงที่จอดรถนี้หวา!

“หายไปไหนแล้วน่า….เห้ย พวกแกทางนั้นๆๆ!!!”พวกผู้มีตาหามีแววไม่พากันวิ่งไปอีกทางหนึ่ง พวกเธอช่วยแหกตาโตๆเพราะบิ๊กอายของพวกเธอมาทางนี้ได้หมายยยยยยย?!! มันอยู่ตรงนี้เลยยยยย หน้าผมนี้แหละ

                “ไปหมดแล้วสินะ…ให้ตายเหอะ ไล่กันอย่างกับเราเป็นโจรซะอย่างงั้น”คุณดาราถอนหายใจและผมที่กำลังทำหน้าประมาณว่า ‘มึงคือใคร?’ ‘จะไปได้ยัง?’

                “ขอบคุณมากนะที่ช่วย” เออ ไม่เป็นไร มึงเพิ่งทำลายความสงบในการกินเค้กของกูก็แค่นั้นแหละ

                “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว ว่าแต่นายเป็นใครอ่ะ? ทำไมพวกผู้หญิงถึงได้ไล่ตามกันขนาดนั้น? อย่าบอกว่าเป็นพวกโรคจิตที่โดนพวกนั้นจับได้ละ?”

                “พูดจริงหรือพูดเล่นนี้ ผมออกจะดังนะ”อ้าว ไอ้ดาราหลงตัวเอง - -*

                “ผมไม่ค่อยติดตามเรื่องแบบนี้น่ะ เอาเป็นว่าคุณเป็นใครบอกมาตรงๆดีกว่า”

                “นู้น”คุณดาราชี้ไปที่โปสเตอร์คอนเสริ์ตที่ติดอยู่ตรงเสาร้าน

‘Leavin’Scar the 1^st concert ! pain N’ fear’

                “อย่าบอกนะว่านายคือ?”

 ค่ายเพลงFloggy ค่ายเพลงอันดับหนึ่งของประเทศที่มีศิลปินชั้นนำของประเทศมากมายแต่ผลงานที่เด่นที่สุดของค่ายนี้ก็คือวงบอยแบนด์Leavin’Scar

                Leavin’Scar คือวงบอยแบนด์เพียงหนึ่งเดียวของFloggy (Floggyนิยมออกศิลปินเดียว) ประกอบไปด้วยสมาชิก6คน คือ “ไอซ์” หัวหน้าวงผู้ลุ่มหลงในเสียงดนตรีที่สามารถเล่นเครื่องดนตรีได้30ชนิด “เชน” นักร้องนำผู้มีร้อยยิ้มแสนอ่อนโยนราวกับพระเจ้าและเสียงร้องที่ไพเราะยิ่งกว่านางเงือก เขาสามารถร้องเสียงสูงได้เทียบผู้หญิงแต่ก็สามารถต่ำได้ท้วมและนุ่มไพเราะ “บอย” นักเต้นและแรพเปอร์ระดับเทพที่มาสเตอร์ทุกเทคนิค “ลูคัส” นักแต่งเพลงผู้สุขุมนุ่มลึกขมเข้มเหมือนมาเฟียผู้สามารถพูดได้ถึง9ภาษา “มิวสิค” เด็กชายวัย15 ผู้ได้รับขนานามพระเจ้าแห่งเสียงดนตรีผู้แพรวพราวเทคนิคการเรียบเรียบราวกับว่าเขาเกิดมาเพื่อมัน ส่วนสมาชิกคนสุดท้ายคือ “เท็น” Centre ผู้เพียบพร้อมไปด้วยความสามารถในทุกด้านๆในธุรกิจดนตรีถึงขนาดได้รับสมญานามว่า บรรเพลงของพระเจ้า

                Leavin’Scarrเดบิวไปแล้วห้าเดือน แถมกระแสตอบรับยังดีโคตรๆอีกต่างหาก รู้ได้ไงว่าดีหรอ? ลองเดินไปถามยายขายกล้วยแขกหน้าปากซอยสิว่ารู้จักวงLeavin’Scar(เพลงที่เหลือไว้)  รับรองคำตอบจะออกมาประมาณ “วงที่หล่อๆนั้นนะหล่อ โอ๊ยย ยายช๊อบชอบบบบ”

                “ปิ๊งป๊องงง? ผมเท็น centre เพียงหนึ่งเดียวของ Leavin’scarขอรับบบ”

                “ตัวจริงป่ะเนี้ย?”ผมถามเพื่อความแน่ใจเพราะคิดดูดิ มันเหมือนกับมีณเดช,มาริโอ,บอย ปกรณ์ มานั่งอยู่หน้าคุณอ่ะ ถึงผมจะไม่ใช่แฟนคลับแต่มันก็ต้องมีตื่นเต้นกันบ้างสิ >.,<

                “ตัวปลอมไม่หล่อขนาดนี้หรอก”

                “นักร้องหลงตัวเอง”

                “ก็หล่อจริงๆนี้นา”

                “เหอะ หล่อลากผู้หญิงอ่ะดิไม่ว่า”

                “ถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน? นั้นเค้กช็อกโกแลตหรอ? ขอกินนะ”

 อ้าววววววววววววววววววว!! ไอ้คุณนักร้องนี้จะเป็นกันเองเกินไปแล้วนะเฟ้ย เจอกันไม่ถึง5นาทีพี่แกแย่งเค้กผมไปกินแล้วครับท่านผู้อ่าน

                “นายชื่ออะไร?”

                “ต้น”ผมตอบสั้นๆ

                “เรียนที่ไหนละเนี้ย?”พี่เท็น(เค้าเรียนจบแล้วนี้น่า)เริ่มชวนผมคุย แต่ฝันเหอะว่าผมจะหายโกรธ แม่ง ขโมยเค้กผมของกิน T^T

                “ม.ปัญญาวิศัย เนี้ยแหละครับ”

                “เห้ย? เข้ามหาลัยแล้วหรอ? อายุเท่าไหร่เนี้ย”

                เหือก…โกรธไม่ลงแล้ว >.,<

“19แล้ว”

                “กำ งั้นก็หยุดสูงแล้วอ่ะดิ? สูงแค่165แบบนี้จะมีผู้หญิงที่ไหนมาชอบป่ะเนี้ย?”

                อ้าวววว!! ไอ้ ไอ้ ไอ้ T^T นึกว่าจะชมว่าเราน่าเด็ก ดันด่าว่าเราเตี้ยซะงั้น คนอะไรฟ่ะ ด่าคนอื่นได้ด้วยใบหน้าใสซื่อขนาดนี้

                “ถ้าจะให้ถูกคือ 168 แต่ต่อจะให้สูงกว่านี้ก็ไม่มีผลอะไรหรอก…ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงสักหน่อยนิ” เป็นไงละ เจอผมเปิดตัวแรงขนาดนี้ !! ตกใจสิ !! ช็อคสิ !!!

                “งั้นเดี๋ยวผมจะแนะนำสมาชิกวงที่เป็นเกย์ให้แล้วกัน สนใจป่ะละ?”

หมอนี้ไม่ตกใจอะไรเลยหรอฟ่ะ o_O แต่สมาชิกวงมีคนมีที่เป็นเกย์ด้วยหรอ???!!

                “ผมสนใจพี่เท็นมากกว่านะสิครับทำไงดี”ผมพูดแล้วส่งสายตายั่วยวนชุดๆไปให้หมอนี้

                “แบบนี้ก็แย่หน่อยนะ คิวผมยาวซะด้วยสิ ถ้าจองวันนี้อีกสักสิบห้าปีก็น่าจะถึงคิวนาย”            

                หมอนี้เป็นคนที่กวนแล้วก็มั่นหน้าได้มากที่สุดในโลกเลยนี้หวา!!!

                “ผมเป็นพวกชอบแซงคิวซะด้วยสิ…”

                “งั้นเอาตอนนี้เลยเป็นไง…ไปเดทกันหน่อยไหมละ?”

                “เฮๆ ถึงผมจะใจง่ายแต่ผมก็ได้ยากนะ ถ้าจะเดทต้องbookเวลาไว้ก่อน”

                “วันมะรืนตอนเที่ยงสวนสาธารณะบำรุงสุข เจอกันตรงหอนาฬิกา”

                “จัดไปสิครับ”

                “งั้นขอมัดจำไว้ก่อนแล้วกัน”

                ไม่เพียงแค่พูด พี่เท็นก็ลุกขึ้นยืนและยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม

                จุ๊บบบ!!

                “เฮ้ยยย!!!!!!!”ผมอุทานเสียงดังละผลักไอ้พี่เท็นออกไปห่าง

                “อย่าบอกละว่า…จูบแรก?”พี่เท็นพูดก่อนจะคลี่ยิ้มเหมือนกับปีศาจตัวน้อยๆ (ที่สุด180กว่าๆ)

                “ต่อให้ไม่ใช่จูบแรกเค้าก็เขินกันเฟ้ย ไอ้หื่น ล่วงลามทางเพศ”ผมตวาดเสียงดังไม่ชนิดที่ว่าไม่อายคนในร้านเลยทั้งๆที่ตอนนั้นมีกันเป็นสิบเลยละมั้ง

                “แสดงว่าเป็นจูบแรกจริงๆสินะ”

                “ใช่สะทิที่ไหนเล่า นี้มันโลกจริงนะครับไม่ใช่นิยาย จะมีเด็กอายุ18เท่าไหร่ยังไม่เสียจูบแรก”

                “ว้า เสียดายจังแฮะ นั้นนะจูบแรกของผมเลยแท้ๆ”

                “เชื่อตายแหละ”

                “…ผมไม่โกหกหรอก…อย่างน้อยก็ไม่ใช่กับต้นละกัน…อย่าลืมนัดของเรานะ”พี่เท็นพูดและเดินจากไปอย่างเงียบๆ พอผมมาลองทบทวนคิดดูดีๆ ก็คงจะเป็นเพราะเมื่อกี้ผมเล่นตะโกนเสียงดังคนก็เลยหันมาสนใจ หมอนั้นก็เลยรีบชิ่งไปก่อนจะมีคนจับได้ว่าตัวจริงของเขาเป็นใคร

                                                “โอ้ยยย!!แกอะไรชีวิตแกมันจะเริ่ดเวอร์ขนาดนี้ค่ะ อยู่ดีๆก็มีนักร้องมาเกี่ยวถึงที่ แถมยังได้เฟริสคิสของเค้าอีก โอ้ยๆๆ >.,< ฟินเวอร์ค่ะ”ลิต้ากรี้ดกราดยิ่งกว่าเจอผีพลางควงค้อนในมือขวาเล่น หลังจากที่ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ยัยนี้ฟัง (เพื่อนที่ดีต้องไม่มีความลับต่อกันนี้นะ)

                “มึงจะฟินอะไรก็มีขอบเขตหน่อย เดี๋ยวของขวัญวันเกิดไอ้กัสมันพังกันพอดี”ผมเอ่ยเตือน

                “อีนี้ชอบดุกูจัง พ่อกูยังไม่ดุกูบ่อยเท่าแกเลย มึงช่วยเชื่อในตัวกูสัก5นาทีมันจะตายไหม? ของขวัญวันเกิดแบบนี้กทำมาเป็นพันๆแล้วย่ะ!!”

                “- -*”

                “พักเรื่องไร้สาระไว้ก่อนเหอะ ฉันว่าอีพี่เท็นของแกนี้มันดูแปลกๆว่ะ ต้น แกมั่นใจนะว่าคนที่แกเจอคือพี่เท็นที่เป็นcentreของวงLeavin’scarจริงๆ?”

                “นั้นแหละ ประเด็นเลย ตอนฉันเจอหมอนั่นแต่งตัวซะมิดชิดอย่างกับแวมไพร์จะหนีแดด ฉันเลยไม่มั่นใจว่าหมอนั้นจะเป็นตัวจริงหรือเปล่าอ่ะดิ”

                “งั้นก็ลองไปตามนัดดิ พอไปถึงนายก็จับพี่เค้าถอดให้หมด รับรองต่อให้ไม่ใช่ตัวจริงก็น่าจะแซ่บน่าดูแหละ หุหุ”

                “ไม่เอา ไม่ไป”

                “อ้าวอีนี้”

                “ถ้ากูไปเค้าก็หาว่ากูง่ายอ่ะดิ”

                “แล้วถ้าไม่ไปมึงจะรู้ได้ไงว่า คนที่นายเจอคือตัวจริงหรือตัวปลอม?”ลิต้าพูดด้วยสีหน้าจริงใจเพราะยัยนี้ก็อยากรู้ไม่น้อยไปกว่าผมหรอก ว่าคนที่ผมเจอเค้าคือใครกันแน่

                “เรื่องนั้นต่อให้อยากไปก็ไปไม่ได้อยู่ดีนั้นแหละ”

                “ฉันขับไปส่งแกได้นะ ไม่ต้องห่วง”

                “ไม่ใช่เรื่องนั้น….มึงลองคิดดูดีๆว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่”

                “…ของขวัญวันเกิดไง”

                “ให้ใคร”

                “ซูกัส….อ่อ ไอ้กัสมันเกิดวันมะรืนพอดี! แกก็เลยไปออกเดทไม่ได้เพราะแกต้องไปรับใช้เป็นนางสนมไอ้กัสทั้งวัน ตอนเช้าแกจะทำอาหารเช้า ตอนกลางวันก็มีSurprise พอตกเย็นแกก็สัญญาว่าจะพาหมอนั้นไปเลี้ยงข่าว ทำให้แกไม่มีเวลาไปออกเดท”

                “คุยกันมาจะเป็นชั่วโมงเพิ่งรู้หรือไงยัยบ๋องเอ๋ย”

                “เรื่องของฉันน่า…เอาเป็นว่าแกจะไม่ไปจริงๆนัดนั้นจริงๆหรอ ความจริงแกไม่ได้ตามใจซูกัสถึงขนาดต้องอยู่กับมันทันวันเลยก็ไม่นิ”ลิต้าพูดด้วยท่าทางเศร้าๆ

                “เห้ย คิดมากไปแล้ว ไอ้นัดนั้นมันก็แค่ขำๆ กูไม่ได้ไปชอบอะไรพี่เค้าสักหน่อย กูแค่สงสัยเฉยๆ”

                “ตกลงจะไม่ไปจริงๆอ่ะ?”

                “เออดิ”

                “ที่ไม่ไปนี้เพราะเป็นวันเกิดซูกัส หรือแกไม่อยากไปเองจริงๆ”

                “ก็ทั้งสองอย่างนั้นแหละ เธอจะซักไซร่ทำไมละเนี้ย”

                “…นายให้ความสำคัญกับซูกัสมากขนาดนี้ แอบคิดอะไรกับมันหรือเปล่าเนี้ยยย!!”

                “จะว่าไงดีละ ความสันพันธุ์ของกูกับไอ้กัสมันยากจะอธิบาย แต่กูก็ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับไอ้นั้นนะเว้ย”ผมบอกยัยลิต้าไปตามตรงเพราะยัยนี้ไปพวกสายวายชอบจิ้นถ้าไม่ตัดไฟแต่ต้นลมมีหวังยังนี้เอาเรื่องผมกับไอ้กัสไปเขียนนิยายลงdek-dชัวร์ป๊าบเลย

                “โหยเสียดายอ่ะ”

                “เสียดายบ้าเสียดายพออะไรของมึง ทำของขวัญน่ะตั้งใจๆหน่อย”

                ตะติ้งงง!!

“ข้อความเข้า..ของแกหรือของฉันอ่ะ?”ลิต้าถามเสียงใส (ผมกับลิต้าใช้โทรศัทพ์รุ่นเดียวกันแถมยังตั้งเสียงข้อความไว้เหมือนกันอีกต่างหาก)

                “ของฉันว่ะ”

                “ใครส่งไรมาๆ”ลิต้าทำท่าทางตื้นเต้นและยื่นมือไปหยิบโทรศัทพ์ของผมที่วางชาร์ตแบตไว้บนโต๊ะใกล้ๆ

                “แกจะตื่นเต้นทำติ่งอะไรฟ่ะ มันโทรศัทพ์ฉันนะเฟ้ย”ผมพูดแล้วรีบยืนมีไปแย่งแต่ยัยลิต้าดันไวกว่า เธอเลยยึดโทรศัทพ์ผมไปอ่านข้อความเรียบร้อย

                “โหย นึกว่าพี่เท็นจะส่งข้อความมาเซ็งเลย”

                “บ้า! กูไม่ได้ให้เบอร์เค้าไปนะเว้ย…ว่าแต่ใครส่งข้อความไรมาว่ะ”

                From กัส

                เมื่อไหร่มึงจะกลับห้องสักทีว่ะ กูรอกินข้าวอยู่นะไอ้เวรรร !! ไปไหนไม่เคยบอกกูเลยนะมึง กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย โทรกลับหากูด้วย

“….สาบานว่าแค่เพื่อนกัน?”

                “เออดิ! อีนี้ก็ย้ำจัง”

                “เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ”

                “ไอ้เชี้ยต้า!!!!”