คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Hey Guy
ผมว่าผมคงคิดผิดที่คงไม่มีเรื่องยุ่งๆตามมา มันไม่ได้มาหาเจ้เพจหรอก มันมาหาผมนี่แหละ ผมยืนมองคนตรงหน้าอย่างงุนงง ระหว่างที่จะเดินมาเรียนแล้วคลาดกับพวกพีท โชกุน เจมส์ แล้วโดนฉุดแขนหลบมาในมุมอับสายตา
“ทำไมต้องฝากคนอื่นเอาเสื้อมาคืน”
“ก็มันเป็นของพี่”
“กูไม่ได้หมายความแบบนั้น มึงอยากให้อื่นสนใจเรื่องของมึงกับกูนักหรือไง” ร่างสูงกว่าตวาดใส่ผมอย่างเกรี้ยวกราด
“ใครจะไปคิดแบบนั้น”
“พูดอะไรไม่ใช้สมองคิดเลยนะมึง มีที่ไหนปีหนึ่งฝากของให้รุ่นพี่”
“ผมขอโทษลืมคิดไป” ผมบอกแล้วก้มหน้าลง ให้ตายเหอะวะ คุยกับพี่คนนี้นอกจากจะเมื่อยคอแล้วทำไมกูยังรู้สึกสู้หน้าเขาไม่ได้อีก
“คิดว่าขอโทษง่ายๆก็จบหรือไง”
“แล้วพี่ต้องการอะไรล่ะ”
“คำขอโทษที่มันจริงใจกว่านี้ไง”
“แล้วพี่จะเอายังไงล่ะ”
“คำขอโทษที่มันจริงใจกว่านี้ไง”
“ยังไงล่ะ”
“ไปตามเพื่อนมึงมาเข้าห้องประชุมเชียร์ซะ ถ้าเพื่อนไม่มีปัญญาจะตามเพื่อนมาเข้าเชียร์ ต่อไปมึงก็คงรู้นะว่าใครจะเป็นคนไปตามถึงตอนนั้นเตรียมคำแก้ตัวไว้ให้ดีๆก็แล้วกัน” พูดจบร่างสูงก็ปึงปังออกจากห้องน้ำไปปล่อยผมให้ยืนเหวออยู่คนเดียว
คิดว่าเพื่อนกูพูดง่ายขนาดนั้นเชียว บอกให้มาก็มาหรือไง คิดบ้าไรวะ ผมกระแทกเท้าออกจากห้องน้ำตามไปอย่างหงุดหงิดแต่ต้องชะงักกลางอากาศ ออดเข้าเรียนก็ดังนานแล้วนะเว้ย ไหงคนยืนอยู่เต็มหน้าห้องน้ำเลยวะ แล้วไอ้พี่ว้ากมันหายไปไหนแล้วปล่อยกูยืนเป็นเป้าสายตาคนเดียวได้ไง
ผมก้มหน้างุดๆรีบเดินหนีเข้าห้องเรียนให้ไวที่สุดหลังจากทำเปิ่นๆให้คนอื่นเขาเห็นกันเต็มที่ละ ผมเหวี่ยงกระเป๋าในมือทิ้งลงเก้าอี้นั่งข้างๆโชกุน
“แปลกวันนี้ที่รักอารมณ์เสียแฮะ”โชกุนว่า
“เกลียดพี่ว้าก” ผมบอกแล้วเปิดกระเป๋าหยิบชีทที่ต้องเรียนออกมาวาง
“แต่กูเกลียดเข้าเชียร์มากกว่า”พีทเงยหน้าจากที่ฟุบอยู่กับโต๊ะขึ้นมาพูดบ้างแล้วฟุบลงไปต่อ
“เกลียดทั้งพี่ว้ากทั้งห้องเชียร์แหละ”ผมพูดเบ้หน้ากับความกดดันที่ต้องเจอในห้องประชุมเชียร์
“ถ้าไม่อยากเข้าเชียร์ก็ไม่เห็นจะยาก”
“ยังไงโชกุน” ผมหันไปมองอย่างสนใจ
“จับพี่ว้ากทำผัวเลยเป็นไง” โชกุนพูดหน้าตายแต่ผมเสียวสันหลังวาบ
“ความคิดดีนี่โชกุนแต่อย่างกูต้องเป็นผัวที่ว้ากเท่านั้น”ไอ้เจมส์ที่ขมักเขม้นกับการเล่นเกมส์จากจอโทรศัพท์ตระกูลไอเงยหน้าขึ้นยิ้มเหมือนกับคิดการณ์ไกลอะไรบางอย่าง
“จะไม่ออกความคิดเห็นหน่อยเหรอที่รักเงียบเชียว”โชกุนหรี่ตาคมสวยนั่นเล็กลงขณะที่มอง
“พวกเราไปเข้าเชียร์พร้อมกันทั้งกลุ่มบ้างดีกว่าว่ะ” ผมเบี่ยงประเด็นไปไม่ให้เข้าเรื่องตัวเอง
“เหอะ” พีทส่งเสียงออกจากลำคอบ่งบอกความไม่ชอบของตัวเอง
“ก็ไปสิ” โชกุนพูดกลั้วหัวเราะด้วยท่าทางสบายๆผิดกับที่ผมคาดการณ์ไว้
“เอาจริง?”ผมถามแล้วมองหน้าเพื่อนแต่ละคน
“ก็แล้วแต่”พีทไหวไหล่หมายความว่ายังไงก็ได้
“แต่พวกกูต้องกลับไปหาป้ายชื่อที่ห้องมึงก่อนนะโชกุน ที่รักมันจะได้ไม่โดนทำโทษอีก”
“นี่มึงโดนทำโทษด้วยเหรอวะ”คราวนี้พีทขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรง
“ก็โดนบ้างแหละไม่มีป้ายชื่อ”ผมว่าแล้วส่ายหน้าไม่คิดอะไรมาก
“งั้นรีบกลับไปเอาป้ายชื่อห้องกูดีกว่าค่อยหาทางไปเล่นงานคืนทีหลังยังไม่สายจริงมั้ย”โชกุนว่าพลางแล้วหันไปพยักเพยิดกับพีท
“ถูกทำโทษเพื่อนกูได้ไงวะ”
“งั้นเลิกเรียนวันนี้ไปหาป้ายชื่อที่ห้องกูกันแล้วมาเข้าเชียร์ช้าหน่อยจะได้ใกล้ชิดพี่ว้ากมากขึ้น” โชกุนพูดแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ทำเอาผมชักหนาวๆร้อนๆเดาทางโชกุนไม่ถูกถ้าถามว่าใครแสบสุดในกลุ่ม ก็โชกุนเนี่ยแหละ อะไรทำไม่ได้ต้องทำให้ได้
ความคิดเห็น