คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 คนเจ้าเล่ห์
ณ เรือส่วนบุคคลแมดิสัน
ห้องพักของเชลยมีสภาพที่ค่อนข้างเล็กและคับแคบ.. ที่พักของบูรณ์และเชอรีนนั้นอยู่บริเวณท้ายสุดของเรือ และเป็นห้องเล็กๆที่ไม่มีหน้าต่าง ภายในห้องที่มีแสงสลัวจากตะเกียงน้ำมัน..มีเพียงเตียงฟางเล็กๆสองเตียงอยู่ภายในห้อง..
หลังจากที่รองกัปตันหนุ่มได้จากไปไม่นานนัก ก็เหลือเพียงบูรณ์และเชอรีนเพียงลำพังสองต่อสอง..
บูรณ์แอบเหลือบมององค์หญิงของเขาเล็กๆ นางกำลังก้มหน้านิ่ง ผมลอนปรกหน้าเหมือนดั่งม่านสีน้ำตาลอ่อน ราชครูหนุ่มรู้ดีว่านางกำลังเข้าใจเขาผิดเต็มประตู.. ชายหนุ่มอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อแก้ต่าง
"องค์..ห-"
แต่ทว่า!
"เพี้ยะ!"
หญิงสาวไม่รอช้า เงื้อฝ่ามือตบหน้าชายหนุ่มเสียเต็มแรงจนหน้าหัน.. รอยฝ่ามือแดงเข้มปรากฎบนใบหน้าอันหล่อเหลาฉันท์นั้น
"องค์หญิงฟังกระหม่อม-"
แต่เรื่องอะไรนางจะฟังเสียงนุ่มๆนั่น... นางไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาประณีประนอมได้แล้วนะ!
"ไม่ฟัง! นี่เจ้าทำอะไรลงไปกันฮะ!? รู้ตัวรึเปล่า!?"เชอรีนตะโกนอย่างเดือดดาล
ใบหน้าหวานดูโกรธสุดขีด... เชอรีนรู้สึกอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาให้หูแตกกันไปข้างหนึ่ง ให้ตายเถอะ! มันชักจะมากเกินไปแล้ว เขามาอ้างตัวเป็นสามีนางแบบนี้.. แล้วคนอื่นจะมองนางยังไงกัน!? ถึงแม้ว่าไอ้คนคนนั้นมันจะเป็นกัปตันเรือโจรสลัดก็ตามทีเถอะก็เถอะ! นางเป็นผู้หญิง นางก็เสียหายนะเซ่!
แถมยังจะมาเหยียบเท้ากันอีก... ให้ตายเถอะ! ยังเจ็บไม่หาย เท้าคนนะไม่ใช่ตาปลา.. กดลงมาซะได้
เชอรีนคิดอย่างเข่นเขี้ยวก่อนที่จะกัดฟันกรอด
"กระหม่อม...กระหม่อมทำลงไปเพราะเป็นห่วงสวัสดิภาพขององค์หญิง"สีหน้าชายหนุ่มดูเจื่อนลง รู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด
"สวัสดิภาพบ้าบอคอแตกอะไรกันฮะ!?"องค์หญิงยังคงกริ้วไม่หาย เชอรีนกำหมัดแน่น อยากจะเสยใบหน้าหล่อๆนั่นอีกสักที
ไม่รู้ทำไมกัน ทำไมนางถึงต้องรู้สึกอึดอัดใจขนาดนี้ด้วย!?
เชอรีนรู้สึกไม่ชอบใจ ถ้าหากคนอื่นจะเข้าใจว่านางมีสามีแล้ว... อย่างนี้พวกเขาก็มองนางเป็นผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์สิ!
แต่เขาที่ว่านี่คือใครกัน..?
นางก็ไม่อาจจะรู้ได้...
หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น
ไม่รู้แหละ! รู้แต่ว่านางไม่ชอบใจ! มาพูดแบบนี้ ยังไงคนเป็นผู้หญิงก็มีแต่เสียกับเสียนะสิ!
เชอรีนมองหน้าบูรณ์พยายามรอคอยคาดคั้นเอาคำขอโทษจากเขา ทว่าชายหนุ่มยังคงเบือนหน้าหนี.. ฝ่ามือหนากุมรอยแดงๆที่ปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลา
"กระหม่อม...กระหม่อมขออภัยถ้าหากได้ล้ำเส้นองค์หญิง..."ชายหนุ่มพูด ยังคงไม่กล้าสบตาดวงตาคู่สวย กลัวเผยความรู้สึกในใจอะไรบางอย่างออกมา..
"แต่ว่าถ้าหากพวกมันรู้ฐานะที่แท้จริงขององค์หญิงเข้า มันอาจจะไม่ปล่อยพวกเราเอาไว้... ที่กระหม่อมทำไปก็เพียงแค่..."
เขาถอนหายใจ ไม่อยากพูดให้จบประโยค เพราะรู้สึกเหมือนมันเป็นการแก้ตัวมากจนเกินไป
อันที่จริงเชอรีนแอบเห็นสายตาที่เจือความผิดหวัง... หญิงสาวลองใคร่ครวญดูอีกที บางทีสิ่งที่นางพูดนั้นอาจจะรุนแรงเกินไป...
ถึงแม้ว่านางจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดของชายหนุ่มทว่านางยังคงค้านกับตัวเองหัวชนฝา ที่จะยกโทษให้เขาง่ายๆ
ไม่ได้หรอก... มันง่ายเกินไป เขาอุตส่าห์ทำกับนางถึงตั้งขนาดนี้!? นางก็ดูเปื้อนราคีหมดน่ะเซ่!
นางจะ..นางจะ...
ยอมไม่ได้!
"เฮอะ! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า"หญิงสาวสะบัดหน้า ยืนกรานที่จะไม่ยอมใจอ่อนอยู่วันยังค่ำนั่นเอง
ทว่าไม่นานนัก เชอรีนก็ต้องได้ยินสิ่งที่นางไม่อาจคาดคิด...
"ถ้าหากองค์หญิงไม่อยากเห็นหน้ากระหม่อม กระหม่อมก็จะขอทำตามความประสงค์"บูรณ์เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวด้วยสายตาที่แน่วแน่
ความประสงค์... ความประสงค์อะไรกัน!?
หญิงสาวอ้าปากค้างด้วยความอึ้ง ไม่เข้าใจสิ่งที่บูรณ์พูดอยู่นานนัก นางไม่เข้าใจในเจตนาของเขา... กว่าจะมารู้สึกตัวอีกที ประตูห้องพักเชลยของนางก็ได้ถูกเปิดออกกว้าง ร่างสูงของคนที่คุ้นเคยนั้นรีบผลุนผลันออกไปทันที
เขาจะทำอะไรกัน!?
"เจ้า! เจ้า! เจ้าจะทำอะไรกัน"เชอรีนร้องเรียกอดีตพระอาจารย์ของตนด้วยความตกใจ พลางคว้าแขนชายหนุ่มหมายจะรั้งตัวไว้
"พระองค์ ปล่อยกระหม่อมเสียเถอะ! ในเมื่อพระองค์ไม่ต้องการจะเห็นหน้ากระหม่อม กระหม่อมก็จะขอเป็นอาหารฉลามเสีย!"
อาหารฉลาม... อาหารฉลาม..
เชอรีนพยายามประมวลผลประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่
งั้นก็หมายความว่าเขาจะโดดน้ำตาย...
เชอรีนอ้าปากค้างด้วยความตกใจสุดขีด... ขณะเดียวกันความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มจุกขึ้นในอก ทั้งความรู้สึกผิดกับคำพูดที่นางไม่ค่อยได้คิด กอปรกับความหวาดกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว...
หญิงสาวร้องไห้โฮ... รีบโอบแขนล้อมรอบเอวชายหนุ่มไว้เสียแน่น รั้งไม่ให้เขาไป...
"ไม่ได้นะ! ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ต่อไปนี้ข้าจะเชื่อฟังท่านทุกอย่าง ท่านอย่าคิดสั้นเลยนะ ข้าขอโทษท่านทุกอย่าง.. ทุกครั้งที่ข้ากลั่นแกล้งท่านด้วยความไร้สาระโดยใช่เหตุ.. ข้าปากพล่อยเองแหละ ท่านอย่าทิ้งข้าไปเลยนะ!"นางรัวพูดในขณะที่ซบหน้าบนแผ่นหลังกว้าง ปล่อยให้น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา
ถ้าเขาตายไป แล้วนางจะอยู่ยังไง!?
ถึงแม้เขาจะเป็นชายหนุ่มผู้บอบบาง แต่เขาก็ไม่ใช่คนอ่อนแอไร้ความสามารถ อันที่จริงเขาอาจจะหวังดีกับนางด้วยซ้ำ เขาพูดถูก... ถ้าหากพวกมันรู้ฐานะที่แท้จริงของนางเข้า อาจจะเป็นภัยกับนางก็เป็นได้
ที่เขาพูดมามีเหตุผลทุกอย่าง... มีแต่นางเท่านั้นที่งี่เง่า เอาแต่อารมณ์จนเกินไป...
"อย่าทิ้งข้าไปนะ พี่บูรณ์.."สรรพนามนั้นถูกเปลี่ยนไปทันที พร้อมกับประโยคที่อ้อนวอน
ความหยิ่งยโสที่เคยมีอยู่มลายหายไปจนหมดสิ้น
วินาทีนี้นางไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ขอเพียงแค่เขาไม่ทิ้งนางให้อยู่คนเดียวก็พอ
"..."ชายหนุ่มหยุดกึก แต่ยังคงนิ่งเงียบ เขาปล่อยให้นางใช้แผ่นหลังเขาต่างผ้าเช็ดหน้า วินาทีนั้นเองที่รอยยิ้มบนมุมปากนั้นผุดพรายขึ้นบนใบหน้าของราชครูหนุ่ม
ใครเล่าจะไปรู้ ว่าขณะนี้หัวใจของเขาเต้นแรงเพราะความปิติยินดีเสียขนาดไหน..
อันที่จริง...การกระทำเมื่อครู่ เขาเพียงแต่แกล้งทำไปอย่างนั้นเอง คาดไม่ถึงทีเดียวเชียว ว่าจะได้ผลเสียถึงเพียงนี้...
บูรณ์ยิ้มอย่างกระหยิ่มใจ
ไม่อยากจะเชื่อ! สุดท้ายเขาก็มีความสำคัญต่อนางจริงๆ
เมื่อประจบโอกาสที่นางไม่รู้ตัว.. ฝ่ามือหนาก็ค่อยๆเลื้อยไปกุมมือนุ่มนิ่มบอบบางเบาๆ
"ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไปไหนเด็ดขาด... นิ่งเสียเถิด"
"จริงนะ...ฮือออ"หญิงสาวยังคงสะอึกสะอื้น แต่ก็รู้สึกชื้นใจขึ้นมาเล็กๆ เชอรีนยิ้มออกมาเล็กๆทั้งน้ำตาด้วยความชื้นใจ
"อื้อ...จริงสิ"เขากล่าวก่อนที่จะหันมาหาหญิงสาว ค่อยๆใช้นิ้วเรียวบางของเขาเช็ดน้ำตาของเบาๆด้วยความอ่อนโยน
ภายใต้แสงจันทร์สลัว ภาพการกระทำของชายหนุ่มต่อหญิงสาวนั้น ช่างดูอ่อนหวานและโรแมนติกชวนฝันเหลือเกิน... พวกเขาไม่ได้ระแคะระคายใดๆเลย ว่ามีสายตาของใครบางคนได้จับจ้องมาจากบริเวณเคบินกัปตัน ใบหน้าที่ไร้หนวดเคราของชายหนุ่มบริเวณนั้นดบูดบึ้งด้วยความหงุดหงิด เขาหายใจฮึดฮัดด้วยความขัดอกขัดใจ...
สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันยิ่งทำให้เขาเชื่อ... เชื่อในความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสอง... แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ตายใจหรอก.. เขาจะไม่เชื่อจนกว่าจะได้พิสูจน์ให้เห็นด้วยตาตนเอง ว่าชายหนุ่มเองก็มีแหวนอีกวงดังเช่นเดียวกับหญิงสาว
"ถ่อวเว้ยยยยยย!"อ้นโวยวายคนเดียวอย่างอารมณ์เสีย
ให้ตายเถอะ! กอดกันกลมดิ๊กเชียว น่าหมั่นไส้ชะมัด!
เดี๋ยวพ่อปั๊ดเอาขวดปาหัวเลยนี่!
เขาคิดอย่างอิจฉาตาร้อน กัปตันหนุ่มเตะลังไม้ที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้นเพื่อระบายอารมณ์
"โอ๊ะ มันก็อยู่ของมันดีๆเนอะ ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ทำไมต้องไปเตะมันด้วย"เสียงใสๆของใครบางคนร้องทักขึ้น
"เฮอะ เจ้านั่นเอง ยายเด็กแก่แดด ไปให้พ้นเลย"เขาย่นจมูกใส่
"หน้า บูดเชียวกัปตัน นอนไม่หลับหรอ หรือว่ามัวพร่ำเพ้อคิดถึงแม่หญิงนางใด"เด็กสาวแซวพลางฉีกยิ้มให้เห็นฟันขาว ทะลึ่งตัวออกจากบริเวณเงามืดที่กลืนกินเข้ากับสีผิวของเธอ
"ปัดโถ่! ข้าบอกแล้วไงให้เรียกพี่อ้น ทีพี่ดิวยังเรียกได้เลย"กัปตันหนุ่มบ่น พลางกอดอกสะบัดหน้าด้วยความน้อยใจ
"โห่ ก็ข้าให้เกียรติท่านไง"นางว่า
"เรียกกัปตันมันแก่ไป เรียกพี่อ้นดิๆ"
"ค่าๆพี่กัปตันอ้น พอใจรึยังเล่า?"ดีกอดอกแล้วทำแก้มป่อง... ขืนบิดานางมาได้ยินว่านางใช้สรรพนามเรียกเขาอย่างสนิทสนมขนาดนี้ ก็คงจะได้ตีนางให้ตายพอดี
อ้นมองดูเด็กสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดูดั่งน้องสาว
ดีลิเลี่ยน..นางเป็นเด็กสาวที่ไม่ว่าใครก็อดที่จะเอ็นดูนางไม่ได้จริงๆ ทั้งบุคลิกความร่าเริง รูปร่างบางเล็กที่ดูน่าเอ็นดู และความสดใสน่ารักสมวัย..
เขาคิดก่อนยิ้มอย่างอ่อนโยน
แต่แล้วไม่นานนักกัปตันก็เกิดความคิดอะไรบางอย่าง
"เออนี่..เจ้า ช่วยอะไรข้าบางอย่างหน่อยสิ"เขาหันซ้ายหันขวาก่อนยื่นหน้าไปกระซิบใกล้ๆกับเด็กสาวเบาๆ ชายหนุ่มทำท่าลับๆล่อๆราวกับว่ากลัวว่าใครจะได้ยิน
เด็กสาวเลิกคิ้วด้วยความสนเท่ห์ หรี่ตาด้วยความไม่ไว้วางใจ
"ท่านทำท่าแบบนั้น ข้าว่าจะต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆเลย... เพราะงั้นคำตอบคือไม่! ฮะฮะฮ่า"นางพูดก่อนหัวเราะชอบใจอย่างไม่เกรงใจกันเลยทีเดียว
"เฮ้ย อะไรเนี่ย นี่ข้าเป็นกัปตันนะ ขอให้ช่วยดีๆไม่ชอบใช่มั้ย งั้นข้าขอใช้สิทธิ์ในการเป็นกัปตันสั่งให้เจ้าไปทำแล้วกันนะ"ชายหนุ่มว่าพลางถลกแขนเสื้อขึ้น แสร้งทำหน้าตาเคร่งเครียดให้เด็กสาวกลัว
"เผด็จการชะมัด.."นางบ่นอุบอิบในลำคอ แต่ถึงอย่างไรก็เถอะ เขาไม่ได้ดูน่าเกรงขามในความรู้สึกของเธอเลยสักนิด!
"โห่ นี่...อะ ข้าจ้างเจ้าแล้วกัน แลกกับช็อคโกแล็ต เป็นไงแฟร์มั้ย?"กัปตันอ้นถามพลางยิ้มยักคิ้วอย่างกะล่อน
"ท่านเห็นข้าเป็นเด็กหรือไง เอาของกินมาล่อเนี่ย..."ว่าแล้วนางก็งอนสะบัด ทำแก้มตุ่ยเชียว
"เอ๊ะ ว่าแต่จะให้ข้าจริงนะ? ให้แล้วห้ามเอาคืนนะ"
"เห็นมั๊ย ข้าก็ไม่เห็นเจ้าจะเป็นสาวสักเท่าไหร่กันเชียว"กัปตันหนุ่มยิ้ม ดวงตากลมโตดูเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการยิ่งนัก...
"เฮ้ย งั้นไม่ทำแล้ว"ดีเปลี่ยนใจ รีบเบือนหน้าหนีทันที มาว่ากันแบบนี้เรื่องอะไรจะทำให้เล่า! นางละเกลียด เกลียด เกลียด เกลียดที่สุดเลย ที่ชอบว่านางยังเด็กไม่โตเป็นสาวเนี่ย!
"โถ่ ข้าล้อเล่น เจ้าอย่าเพิ่งงอนสิ คืองี้นะ... เอียงหูมาใกล้ๆ ซุบซิบๆๆๆๆ"และแล้วเขาก็เริ่มบอกเล่าแผนการ กรอกคำพูดเข้าไปในหูน้องดี เมื่อเด็กสาวได้รับฟัง... สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
"ท่านจะให้ข้าเข้าไปหาของในห้องพักของเชลยเนี่ยนะ!?"เด็กสาวทวนถามเสียงสูงด้วยความไม่เชื่อหูตัวเอง
"ชู่ววว เบาๆสิ เดี๋ยวใครเขาก็มาได้ยินเข้า..."กัปตันหนุ่มว่าพลางเอานิ้วชี้จุ๊ปาก ท่าทางดูลุกลี้ลุกลนพิกล
"เฮอะ ท่านเป็นกัปตัน จะทำอะไรก็ได้ ทำไมท่านไม่ทำเองล่ะ ทำไมต้องมาใช้ข้าด้วย"ดีกอดอก พลางหรี่ตามองเขาอย่างไม่ไว้วางใจ ทำไมต้องมาทำลับๆล่อๆแบบนี้ด้วย ตัวเองเป็นเจ้าของเรือซะเปล่า
ดีไม่เข้าใจจริงๆ...
เมื่อกัปตันหนุ่มเห็นว่าปลาเริ่มจะดิ้นหลุดจากเบ็ด ท่าทางจะเริ่มชักไม่ได้การ
"อ๊ะๆๆ อย่าเพิ่งๆๆ เดี๋ยวข้าเพิ่มข้าจ้างให้เป็นสองเท่าเลยเอ้า!"
เขารีบยื่นข้อเสนอก่อนที่นางจะเปลี่ยนใจ
"จริงหรอ?"ดวงตาของดีเป็นประกายเชียว
ฮะฮ้า เด็กน้อยช่างใสซื่อหลอกง่ายซะจริง...
อ้นยิ้มอย่างกระหยิ่มใจ
'ขอโทษนะน้องดี'
เขาพูดเช่นนั้นในใจ ก่อนจะกล่าวว่า
"แต่มีข้อแม้... ถ้าเกิดว่าเจ้าถูกจับได้ ห้ามซักทอดต่อนะ"
_____________________________________________________________________________________________________________
เดี๋ยวอาจจะไม่ได้มาอัพซักพักนะคะ เตรียมตัวสอบมิดเทอมค่ะ
เม้นท์กันเยอะๆน้า ^_^ คิดถึงทุกคนนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจมากจริงๆ
ความคิดเห็น