คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ~!@#$%^&*()_+|||||||||||||||||0||||||||+|||||||||||1||||||||||=||||||||||1|||||||
ก้อ...นะ!! แต่งเป็นเรื่องแรก ช่วยเป็นกำลังใจข้างสนามให้ด้วยนะก๊ะ
ขอบคุณล่วงหน้า
จุ๊บ จู๊บบบบบบบบบบบบ.........
“โหป๋า......ปล่อยหนูเหอะน้า นะนะนะนะนะ ป๋าอย่าเพิ่งดิ”
ชั้นอ้อนพ่อชั้นอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช แต่ทว่าพ่อชั้นดัน...
ปึง!!!!!!!!!!!!!!!
ปิดประตูใส่หน้าชั้นซะอย่างนั้น ใจนึงก็สงสารตัวเอง อีกใจนึงก็สมน้ำหน้าตัวเอง ก็นัดกะพ่อไว้ว่าจะกลับบ้านเร็วเพราะว่าวันนี้พ่ออุตส่าห์ทำกับข้าวสุดอร่อยไว้รอ แต่ก็ดันลืม พอเลิกเรียนปุ๊บ ก็ไปนั่งเม้าท์สนั่นเม้าท์กระจายกับเพื่อน คุยไปคุยมาลืมเวลาว่ามันเลยเวลานัดของพ่อ ถ้าใครบอกชั้นนะว่าความแค้นของผู้หญิงมันช่างยิ่งใหญ่ละก็ ชั้นขอค้านหัวชนฟูก (ก็ใครมันจะบ้าเอาหัวไปชนฝาหละ) ก็แหม... พ่อชั้นที่เป็นผู้ชายคนนึงหละ ที่โมโหอะไรแค้นกว่าผู้หญิงซะอีก เห้อ........ เลยโดนจับมาขังไว้ในห้องเก็บของ พ่อนะพ่อดันรู้แกวอีกว่าชั้นนะ ไม่ชอบห้องนี้เลย มันทั้งเหม็นทั้งอับ แล้วก็ แมลงสาป ยี้! แค่คิดก็ใจหวิวแล้ว บรื๋อ.........
ชั้นเดินวนไปวนมาในห้องอย่างกะหนูติดจั่น ใช่ชั้นไม่ต่างอะไรจากหนูหรอก ห้องเล็กขนาดนี้ นี่ขนาดชั้นเอวบางร่างน้อยนะ ยังอึดอัดเลย เดินไปเดินมาจนเมื่อยเลยนั่งลงกับพื้นอย่างแซ้วใจ ทำไงได้อะ มีพ่อดุก็งี้!!!!!
ชั้นนั่งมองไปที่กล่องใบนึง (มันไม่มีอะไรให้มองนี่) ซักพักชักจะหิว นี่มันห้องเก็บของนี่นา น่าจะมีอะไรให้สวาปาม จั๊กกะหน่อย แล้วชั้นเลยคลานดุ๊กๆไปที่กล่อง (ไอใบที่มองอยู่ทีแรกอะ) จัดการแกะๆๆๆๆ แทะๆๆๆๆ จนในที่สุดก็เปิดได้
ข้างในมีของเต็มไปหมด แทบจะเปิดร้านโชห่วยได้เลยอะ จนในที่สุด ชั้นก็ค้นจนพบสิ่งสิ่งนึง ที่มันกินไม่ได้
แหวน!!!!!!!!
มันเป็นแหวนสีเงินเรียบๆ สวยมาก แล้วชั้นก็ใช้ทักษะโจรนิดนึง กัดเข้าไปที่แหวน เงินแท้ด้วย โอวห์ มันช่างเป็นเรื่องมหัศจรรย์ บ้านชั้นมีของอย่างนี้ด้วย โฮะๆๆๆๆๆ
ชั้นจัดการลองใส่มันเข้าไปนิ้ว พอดี พอดีเป๊ะ แล้วชั้นก็ยื่นมือออกไปหวังชมความงามของแหวน ชั้นใส่แหวนวงนี้ซักพัก เริ่มเบื่อ กะจะถอดออก แต่!!!
มันถอดไม่ออก...กกกกกก
ชั้นทั้งดึง ทั้งจิก ทำทุกอย่างสารพัด แต่มันก็เอาไม่ออก จนหน้าชั้นแดงก่ำไปด้วยเลือดฝาดสีเขียวๆ ทำไงดีอะ ถ้าถอดไม่ออกก็เอาไปขายไม่ได้ (ทำไมมันชั่วจังวะ)
จนในที่สุดความง่วงมันเข้ามาเยือน พลังที่มีทั้งหมดมันค่อยๆหมดไป ไฟแห่งความโลภมันค่อยหายไป จนในที่สุด...วิญญาณชั้นเริ่มหลุดล่องลอยไปในอากาศชั้นไหนต่อไหน........
คร้อกฟิ้ววววววววววววววว..... ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ...
ปังๆๆๆๆ
“ไอหมา ไอหมา ตื่นเร็ว” เสียงพ่อชั้นเรียกอยู่หน้าประตู
“อืมมมมม”ชั้นลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องเก็บของ แล้วเดินกลับไปนอนต่อ
“แกจะนอนในนี้ใช่ไหม แกจะไม่ไปเรียนเรอะ สายแล้วนะเว่ย” พ่อเริ่มเอะอะโวยวาย
“สายของป๋าอะกี่โมงก๊านนนน”
“8 โมงแล้วนะเว่ยไอ้หมา ตื่นได้แล้ว”
“อืออ......ห๊า!! แปดโมง แปดโมง แปดโมง ตายแน่ๆๆๆๆ” ชั้นลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัว แล้ววิ่งลงมาหยิบรองเท้าจะออกจากบ้าน
“เห้ยไม่กินข้าวเหรอ”
“ไม่อะป๋า หนูไปก่อนสายแล้ว”
“สายอะไรของแก ฮะๆ นี่มันเพิ่ง 6 โมงเองนะเว่ย 5555555+”
“โหป๋าอะ ทำงี้ได้ไงเนี่ย” ชั้นเริ่มโวยวายมั่ง แล้วก็เดินอาดๆไปที่โต๊ะกินข้าว
“555+ ไม่หลอกแกอย่างนี้แกจะตื่นเหรอ” พ่อชั้นเดินเข้ามาแล้วมานั่งตรงข้ามชั้น โอ๊ยหงุดหงิดกะพ่อจริงๆเล้ย
“วันนี้ป๋าไม่ไปส่งแกนะ ป๋าไม่ว่าง ธุระนิดหน่อย”
“แหมทำพูดเข้า ป๋าเคยไปส่งหนูหรอ โหยยย”
“อย่าพูดมาก รีบๆกินแล้วไปโรงเรียนซะ”
“ไม่มีอะไม่เคยถามอะว่า ลูกป๋าไปส่งนะไม่เค๊ยไม่เคย” ชั้นบ่นหงุงหงิงพลางเอาซ้อมจิ้มฉึกๆที่ข้าว
“โฮะ”
หลังจากกินเสร็จ เลย ชั้นก็วัสดีป๋า แล้วขึ้นรถเม ไปโรงเรียน เซงจิตโว้ยยยย....ยยยย
พอเดินเข้ามาถึงโรงเรียน ชั้นก็ตรงดิ่งไปหาเพื่อนที่รักทุกๆคนเลย
“เห้ยไอหวา ไมวันนี้มาเช้าวะ”มันถามอย่างตกใจ เพราะชั้นมักจะมาสายประจำ
“พระจิตดลใจมั้ง” ชั้นตอบเพื่อนไปอย่างกวนๆ
“เออหวา เอาการบ้านมาลอกทีดิ” ไอปุกเนี่ยมันตาดีนะ เห็นแววฉลาดชั้นด้วย มันลอกการบ้านชั้นออกบ่อย
“ไม่ได้ทำ..........เห้ยไอยาเอามาให้ลอกดิ๊” ชั้นก็ไม่เคยทำมาหรอกลอกอยู่คนเดียว ไอยา มันเรียนเก่ง
“เอองั้นชั้นต่อแกนะเว่ยไอหวา” ไอปุกมันก็มักจะลอกต่อชั้นทั้งปี
นั่งลอกการบ้านกันอย่างสนุกสนานแฮปปี้อยู่ดีดี สายตาอันเฉียบคมของชั้น ก็เหลือบไปเห็นคนๆนึงใส่แหวนเหมือนที่ชั้นใส่เด๊ะ ไม่ว่านอกจากจะใส่เหมือนกัน ยังใส่นิ้วชี้ ข้างซ้ายเหมือนชั้นด้วย ที่จริงมันก็ไม่แปลกหรอกนะที่ว่าในโรงเรียนจะมีคนใส่แหวนเหมือนชั้นหรืออะไร แต่ว่ามันรู้สึกยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก ชั้นเหม่อซักพักจนในที่สุด วิญญาณก็กลับเข้าร่างเพราะ
ปุ๊!!!!!!!!
หนังสือเล่มหนายังกะ yellow pages มาตกที่หัวชั้น ด้วยฝีมือของไอตาว (เพื่อนอีกคนนึงของชั้นเองแหละ บ้านใกล้ๆกัน)
“ไอหวาทำไมแกไม่รอชั้นวะ” เสียงไอตาวโวยวาย
“วันนี้ป๋ากูแกล้งให้กูตื่นเช้าอะดิ”
“เหรอ.....โทดทีไม่รู้... แต่ทำไมไม่บอกกันก่อนวะ!!!!!” ไอตาวง้างหนังสือมาทางชั้นหมายจะตี
“กูไม่รู้นี่หว่า”
“ปล่อยให้รออยู่ป้ายรถเม แกรู้ไม๊ เท่านั้นไม่พอ พวกยัยกี๋มายืนข้างชั้นแล้วมองตั้งแต่หัวจรดพระตีน โอยมันช่างหยามเหยียดอะไรเยี่ยงนี้” ไอตาวพรรณนาอย่างกะเป็นสุนทรภู่กลับชาติมาเกิด
“แล้วแกทำไง” ไอปุกเงยหน้าถามอย่างเอาหนุก
“ไมไงหรอก ชั้นก็เดินขึ้นรถเมอะดิ”
“โห...นึกว่าแน่” ยาพูดอย่างขำๆ
“แหม แน่ไม่แน่ไม่รู้ แต่วันนี้ข้าพเจ้าคาบข่าวสานส์มาจากแดนไกลเพื่อจะมาบอกพวกแกๆ”
“ข่าวไรวะ” ชั้นถามอย่างสนใจ เรื่องชาวบ้านอะยุ่งนัก
“ก็วันนี้ไงที่จะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนจาก เจแพน มาโรงเรียนเรา เห็นเค้าว่า หล่อด้วยนะW”
“หล่อกว่าไอหน้ากระจั๊ว นั่นเปล่าวะ” ไอปุกถามอย่างสนใจกว่าใครเพื่อนก็แหมเรื่องคนหล่อขอให้บอก
“แน่นอน” ไอตาวเริ่มวางมาดใหญ่
“เห้ยไอหวาเดี๋ยวนี้หัดใส่แหวนหรอวะ”
“ก็ประมาณว่า...เออ แล้วไงอะ” แหมขืนบอกว่าโดนพ่อขังแล้วเจอในห้องเก็บของโดนมันล้อตายแน่
“หรอ” ไอตาวยักหน้าอย่างเข้าใจเล็กน้อย
“ซื้อมาเท่าไหร่วะ” ยาถามอย่างสนใจ ยัยคนนี้บ้าเครื่องประดับมาก ประมาณว่าซื้อมาไม่ได้ใส่ แค่จะทำลายสถิติ กินเนสบุ๊ค เล่น
“ก้อ 20 บาทแหละ ราคาตลาดๆอะ”
“อ๋อ” อ๋อพร้อมกัน
จนได้เวลาเข้าห้องเรียน ชั้นกะเพื่อนๆ ก็ไปเข้าแถว แล้วก็เข้าห้องเรียน ระหว่างที่นั่งรออาจารย์ ชั้นก็นอนฟุบไปกะโต๊ะ ตาก็มองไปที่แหวน อย่างปลงๆว่า ชั้นต้องใส่มันหยั่งงี้ไปอีกนานแค่ไหน เพราะถึงมันจะสวยแต่ชั้นก็ไม่ค่อยชอบใส่เท่าไหร่หรอก ชั้นชอบใส่กำไลข้อเท้ามากว่า (เกี่ยวมะ)
“เห้ย เหม่ออีก วันนี้เป็นไรวะ ไปห้องน้ำกัน” ไอตาวชวนชั้นกะเพื่อนไปห้องน้ำ ระหว่างที่พวกเราเดินกันอยู่ ก็สวนกับขบวนการโจ๋เรนเจอร์ (ในที่นี้หมายถึง พวกครูใหญ่) เดินผ่านมาสวนกัน ชั้นก็เดินห้มๆหัวลงไป ก็เห็นไอแหวนนั้นอีกแล้ว ชั้นเงยหน้าขึ้นไปมองอยากจะรู้ว่าใครใส่มันและแล้วชั้นก็รู้ว่าคนที่ใส่คือ.............
ความคิดเห็น