คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 00
โอปป้ากากนำสไตล์
ผมชื่อ คิมจงอิน พ่อชื่อคิมจงฮยอน แม่ชื่อ... ชื่ออะไรก็จำไม่ได้แล้วล่ะครับเพราะตั้งแต่จำความได้ก็เรียกแต่มาดาม เธอชอบให้เรียกแบบนี้ ปีนี้ก็อยู่ม.หกแล้วงานอดิเรกคือการดูหนังโป๊ ถ้าสร้างสรรค์ขึ้นมาหน่อยก็คือวาดรูปโป๊(ขีดฆ่าคำว่าโป๊ให้ด้วยครับ) สีที่ชอบคือสีรุ้งเพราะมันมีให้เลือกเยอะดีประวัติของผมก็มีแค่นี้แหละ จะรู้เยอะไปทำไม บายส์ <3
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คิมจงอินคะ”
“ครับ?”
“แน่ใจนะคะว่านี่มันคือเรียงความของเด็กม.หกที่มีวุฒิภาวะแล้ว?”
“....” ผมใช้จุดแทนคำตอบก่อนที่จะส่งสายตาน่าสงสารไปให้
“คิมจงอินคะ”
“ ’_’ ”
“กลับไปเขียนใหม่ค่ะ!”
“ ‘_’ ”
ปึง!
เสียงประตูห้องพักครูปิดลง โชคดีเหลือเกินที่วันนี้คุณครูที่น่ารักไม่ถีบผมออกมาด้วยส้นสูงราคาแพงเหมือนอย่างทุกๆครั้ง และนี่ก็เป็นครั้งที่ 24 ที่ผมต้องกลับไปแก้งาน ทำไมคุณครูถึงทำกับเทพบุตรคิมจงอินผู้นี้ได้ ครับ คิมจงอินผู้หล่อเหลา แต่เพื่อนไม่เห็นด้วย
ผมเดินกลับห้องเรียนด้วยความเหนื่อยหน่ายกับชีวิตในวัยเรียน เกิดมา 18 ปี ยังไม่เคยจะมีเพื่อนแบบจริงๆจังสักที ก็เห็นแต่จะมีแค่คิมมินอกนั่นแหละ แต่หมอนั่นดันอยู่คนละห้องกัน แล้วทีนี้จะไประบายความทุกข์กับใคร จงอินเบื่อ จงอินเบื่อโรงเรียน จงอินอยากเปลี่ยนโรงเรียนให้กลายเป็นบ่อนแบบลำยองสไตล์ แต่ผอ.คงไม่เห็นด้วย
และผม.. คิมจงอินผู้หล่อเหลาที่สุดในโรงเรียนและในโลกใบนี้ แต่เพื่อนไม่เห็นด้วย.. ปีนี้ก็อยู่ชั้นม.หกแล้ว หกทับสิบสาม!! เลขสวยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
.
.
.
.
และซวยกว่ากูก็คงไม่มีอีกแล้วเช่นกัน T^T
ตอนชั้นอนุบาลจนถึงชั้นประถมก็โดนเพื่อนแกล้งแม่งทุกวัน เลยโดดเรียนซะ งานไม่ส่งซะ กลับบ้านไปพ่อก็ตี เกรดแย่พ่อก็ด่า ก็มีแต่มาดามคิมนี่แหละครับที่เข้าใจผม
“หนูก็แค่อยากเปิดโลกกว้างใช่มั้ยคะลูกจงิน หนูไม่ได้ตั้งใจจะโดดเรียนใช่มั้ยคะ? <3”
รักแม่ที่สุดในโลก TwT
แต่โชคที่มีอันน้อยนิดก็ยังเข้าข้างผม ผมฟลุคสอบเข้าโรงเรียนมัธยมชายล้วนชื่อดังใจกลางกรุงโซลได้ แถมยังได้คะแนนสูงกว่าพวกที่ได้ที่หนึ่งของห้องตอนประถมด้วย (ผมนี่ที่โหล่ตลอด)
แต่โลคมันก็ไม่เคยอยู่กับผมได้นานหรอก
ผมเข้าไปอยู่ในห้องที่มีแต่เด็กเก่งๆ สังคมที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน ผมจึงกลายเป็นแค่ชนกลุ่มน้อยของห้อง แน่นอนครับ ไม่ใช่มีแค่ผมคนเดียว
คิมมินซอก เพื่อนสนิทคนเดียวของผม
เด็กผู้ชายตัวกลม ผิวขาวคนนี้ช่างเหมือนกับเทวดามาโปรด เรามีไลฟ์สไตล์ที่คล้ายกันจึงเข้ากันได้ดี แต่เพราะคิมมินซอกเป็นคนขยัน เขาจึงสามารถขึ้นไปอยู่ห้องที่เก่งๆในชั้นมัทธยมปลาย ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ไม่ได้ถึงกับอยู่ห้องท้ายๆหรอก ม.ปลายน่ะมีตั้ง16ห้อง ไม่รู้จะสร้างเยอะไปเพื่อ? ห้องนึงก็มีตั้ง 40-50 คน ต้องขอนับถือคุณครูที่มีสกิลในการจำนักเรียนได้สูงถึงเพียงนั้น...
กลับเข้าสู่ปัจจุบัน ไม่อยากจะโม้ว่าที่กูพล่ามเรื่องชีวประวัติของคนหน้าตาดีไปเนี่ยเพราะไรท์เตอร์มันไม่มีพล็อตอะไรเลย รู้แค่ว่าพระเอกเรื่องนี้หล่อมาก และไม่ใช่คนตลกด้วย
เวลาผ่านไปไวแบบไม่รู้ตัว แปปๆก็พักเที่ยงแล้ว ผมเดินเข้าไปในโรงเรียนกับจื่อเทา เพื่อนร่วมห้องที่รู้จักตั้งแต่ม.ต้น ถึงตอนนั้นจะไม่สนิทนักก็เถอะ จื่อเทามันคนป็อปปูล่าร์ นักเรียนสาวๆต่างโรงเรียนน่ะรู้จักมันทั้งนั้น ผมก็ป็อปนะ แต่เพื่อนไม่เห็นด้วย
ผมแยกกับจื่อเทา ก่อนที่จะบึ่งเข้าไปยังร้านขนมจีนเจ้าเก่าที่ป้าคนขายจำผมได้เป็นอย่างดี และรู้ดีว่าผมจะสั่งอะไร เนื่องจากผมติดหนี้แกแทบจะทุกครั้งที่มาซื้อ...
“ป้าน้ำยาไก่เพิ่มเลือด” เดี๋ยว นี่ไม่ใช่เสียงผม เพราะปกติแค่ป้าเห็นหน้าผมแกก็จำได้แล้ว
บังอาจแทรกแถวคนหน้าตาดี นี่มันหยามกันชัดๆ
แต่เดี๋ยวนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เฮ้ย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เช้ดดดดดดดด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นี่มัน!!
.
.
.
.
.
“มองอะไรของมึงวะ?”
….
เคยมั้ยครับ? แค่เพียงคำพูดไม่กี่คำ..
.
.
.
.
ถ้ามันออกมาจากปากของคนที่ตัวเองชอบ อะไรๆมันก็ใช่ <3
เปิดฟิคใหม่ครับ สั้นและแป๊กเหมือนเดิม แต่ก็ฝากด้วยนะครับนะ <3
ถ้ากระแสตอบรับดี เม้นต์เกิน 10 เม้นต์ จะลงตอนต่อไปครับ ฮิ
ฟาย96 :)
ความคิดเห็น