คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตัวแทนจากความมืด : Part I
Vampire's Slave
Part I.
Author : Silver-lake-lanturn
Status : เรากลับมาแล้ว...(ไปเรียนแลกเปลี่ยนมาค่ะ)
pairing : ???
เสถียรของโลกตั้งอยู่บนความตรงกันข้ามซึ่งกันและกัน
...แต่ถ้ากลับกัน หากอีกด้านหนึ่งของตนได้พบกันแล้ว...
เรื่องอะไรจะเกิดขึ้นกันอีกล่ะ...!!! หึ หึ...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Vampire’s slave’
ซากปรักหักพังมากมายที่ถูกไฟไหม้...เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังระงม ร่างๆ หนึ่งวิ่งตัดสายลมเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด
'ปลายทางนี้...จะเชื่อมต่อพวกเราอีกไหมนะ' เสียงของร่างบางที่คุ้นเคยแวบเข้ามาในหัว ที่นานๆ จะดังสักครั้ง
'ไม่มีทางหรอกยามิ... เธอก็พูดเป็นเล่นไป' ร่างบางตอบ ยามิได้แต่ยิ้มบางๆ เท่านั้น ซึ่งเธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดนั้นของยามิ ...จนกระทั่งเมื่อมีสายโทรศัพท์เข้ามาว่ายามิเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อ 4 ปีก่อน
ร่างบางหลับตาลง... แต่เสียงๆ หนึ่งทำให้เธอต้องเบิกตาโพล่งอย่างตกใจ
"หนีไม่พ้นหรอก ซาโอรุ มิคาสึ"
"นะ...นาย" ร่างบางร้องอย่างตกใจ รู้สึกลนลานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อสายตาสบเข้ากับนัยน์ตาที่เป็นประกายมุ่งร้ายของอีกฝ่าย และมีดที่เปื้อนเลือดสดๆ ในมือ!
"เธอจะเป็นเครื่องสังเวยรายต่อไปของท่านเซรีน่า" อีกฝ่ายบอกในขณะก้าวเข้ามาหาร่างบางที่ถอยไปจนชิดกำแพงมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเงื้อมีดในมือขึ้นสูง...
"กรี๊ดดดด!!"
“มะ... ไม่จริง บอกฉันทีสิ วะ... ว่ามันไม่จริงใช่ไหม...!!” หญิงสาวร่างบางหวีดเสียงร้องลั่นอย่างหวาดกลัว รอบๆ ข้างมีสภาพเละเทะจนไม่เหลือเค้าเดิมของหมู่บ้านที่แสนอบอุ่นในอดีตเลยแม้แต่น้อย...
ร่างบางทรุดตัวลงนั่ง น้ำใสๆ เอ่อคลอที่ดวงตาอย่างหวาดกลัว “ขอโทษนะ...ทุกคน ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันทำมันเอง...!!”
“...”
“ทุกคน ฉันขอโทษ!!”
“งั้นก็เธอสินะที่เป็นคนทำ...”
“ฝนตก...” ร่างบางที่นั่งดื่มมอคค่าอย่างสบายใจเมื่อครู่เริ่มขมวดคิ้วยุ่งทันทีเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพบว่าฝนเริ่มเทลงมาบ้างแล้ว “บรรยากาศน่านอนสุดๆ เลย...”
‘หึ... พวกมนุษย์ที่น่าสมเพช’ เสียงหนึ่งพูดขึ้นมาในหัว เด็กสาวร่างบางรู้สึกตกใจที่เธอได้ยินดังนั้น ก่อนจะตอบไปว่า
“นั่นใครคะ...?”
‘ทำไมฉันจะต้องบอกด้วยล่ะ...’ เสียงนั้นตอบอย่างกวนๆ ‘คำใบ้น่ะ...จะเอาไหมล่ะ’
ร่างบางตอบตกลงโดยทันที... เธอรู้สึกง่วงงุนอย่างบอกไม่ถูก หน้าเล็กๆ ซบเข้ากับแขนเรียว...ก่อนที่ร่างบางจะหลับไปในที่สุด
‘ตึง...’
‘แกร็ก แก๊ง!!’ ทหารล็อคประตูห้องกรงขังมืดๆ เอาไว้ เมื่อผลักเธอเข้าไปในกรงขังนั้นเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็เดินออกไปยังประตูทางเข้าที่มีทหารนายอื่นคอยยืนประจำการอย่างแน่นหนา
ร่างบางลุกขึ้นช้าๆ อย่างไม่มีเจตนาที่จะหนี... ก่อนจะปัดตามเนื้อตามตัวของเธอเองไปพลางๆ
“...” เธอนิ่งเงียบงันขณะจ้องมองตราประทับที่ข้อมือขาว... ตราของนักโทษที่กำลังเรืองแสงสีแดงฉานออกมา
“เจ็บ...” ร่างบางบอกกับตัวเอง เอนตัวลงพิงกับผนังที่ชื้นแฉะ ของกรงขังอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่จะตัดสินใจหลับตาลงเบาๆ เพื่อพักผ่อนเอาแรงไว้เสียดีกว่า
‘ปัง...’
‘ปัง ปัง ปัง...’
‘ปัง ปัง ปัง’ เสียงรัวปืนจากทางด้านนอกดูดังแปลกๆ ทำให้ร่างบางที่เกือบจะเข้าสู่ห้วงนิทราแสนหวานไปแล้วต้องจำใจลืมตาขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วก็ต้องรู้สึกแปลกใจที่เห็นสภาพรอบๆ มีแต่ศพของทหารที่นอนแน่นิ่งอยู่ในกองเลือด และรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา เมื่อเห็นร่างของผู้ชายผิวสีซีด 2 คน กำลังต่อสู้กับพวกทหารที่ยังเหลือรอดอยู่ด้วยมือเปล่า
“อ๊ากกก!! แกมัน... ไอ พวก ปี...ศาจ” ชายที่เป็นทหารพยายามเค้นเสียงท่าทอด้วยท่าทางเจ็บปวด เมื่อปืนและร่างกายถูกเล็บที่แหลมคมจิกเข้าไปจนทะลุ ก่อนจะสิ้นใจตายลงไป...
“หืม...? เหลือแค่เธอคนเดียวสินะ” นัยน์ตาสีแดงของร่างทางซ้ายมือ หันมามองร่างบางที่นั่งตัวสั่นอยู่ในกรงขังอย่างนึกสนุก ในขณะที่นัยน์ตาสีรัตติกาลของร่างอีกร่างหันมายิ้มเล็กๆ อย่างชอบใจ
“อย่าไปแกล้งเธอนักสิ... อย่าลืมนะว่าพวกเรามาด้วยเรื่องอะไร” ผู้ชายที่มีนัยน์ตาสีดำเตือนด้วยรอยยิ้มบางเบา ขณะที่ผู้ชายอีกคนเอาแต่เบ้ปากอย่างขัดใจ
“พวกนาย...หนีออกไปเถอะ” ร่างบางเริ่มออกปากไล่อย่างเป็นกังวล “อย่างไรซะ...ฉันมันก็นักโทษประหารอยู่แล้วนี่ ถึงจะเพิ่มขึ้นมาอีกซักข้อหาหนึ่ง...แต่ผลก็ยังเหมือนเดิมนั่นแหล่ะ”
“เวลาแบบนี้... ห่วงตัวเองก็ดีกว่ามั้ง ?” ผู้ชายที่มีนัยน์ตาสีแดงพูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม แต่ก็ยอมออกไปตามที่ร่างบางบอก “ไว้จะมาช่วยใหม่ก็แล้วกัน...”
พวกเขาบอกแค่นั้น...ก่อนจะปิดประตูไว้ตามเดิม ปล่อยให้ร่างบางต้องเผชิญชะตากรรมตามที่พวกเขาอยากให้มันเป็นแต่เพียงลำพัง...
“ชื่อย่อว่า ‘P.O.D.’ งั้นเหรอ... น่าสนใจนี่” ซินเรียนาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ เจือเสียงหัวเราะ ทั้งๆ ที่ถูกซินซิเนลจ้องมาอย่างแค้นใจขนาดนั้น “บาปของเธอเนี่ย ใหญ่เอาการเลย... บาปของการถูกตามใจจนเหลิงไปหมด ‘ซิเนล’ สินะ...”
“หึ...” ซินซิเนลแค่นหัวเราะทั้งๆ ที่แทบจะขยับตัวไม่ได้เลยแท้ๆ ก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อถูกเล็บยาวๆ ของซินเรียนาจิกเข้าไปถึงในเนื้อ “อึก...”
“ใช่ไหม... ‘Princess Of Dolls’”
“น่าสมเพชที่สุด... เธอน่ะเหรอ คนที่ทำเรื่องแบบนี้” ร่างบางของซินเรียนาพูดขึ้นเยาะเย้ย ให้กับร่างกายของเด็กสาวที่เต็มไปด้วยบาดแผล ใบหน้าหวานน่ารักช้อนขึ้นมามองอย่างขอความเห็นใจ...แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้จิตใจที่เข้มแข็งของซินเรียนาหวั่นไหวแม้แต่น้อย แต่กลับกัน...ร่างบางสาวเท้าเข้าไปใกล้มากขึ้นเท่านั้น
“หึ...” ร่างบางเชิดคางขึ้นหลังจากที่สำรวจใบหน้าหวานที่กำลังสั่นอย่างหวาดกลัวนั่นแล้ว “ก็ไม่ได้สำคัญอะไรมาก...แต่ถ้าปล่อยไว้ เธอจะเหลิงจนทำมันอีกรอบน่ะสิ ดังนั้นแล้ว...”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาอีกที...นัยน์ตาที่เคยเป็นสีน้ำตาลอ่อนก็หายไป กลายเป็นนัยน์ตาสีแดงฉานคู่หนึ่งแทน นัยน์ตาคู่นั้นนิ่งเฉยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะฉายแววเจ็บปวดเล็กๆ “ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอกนะ...”
‘ตึง...’
“จัดการเลย...”
“ฆ่ามันเลย...”
“นังปีศาจเอ๊ย...!! รีบๆ ตายซะ”
“ฆ่าเลย... ฆ่ามันซะเลย...”
เสียงร้องสาปแช่งดังแข่งกันกับเสียงตะโกนเชียร์ให้ทำการประหารชีวิตของร่างบาง... เธอเดินกะเผลกไปตามทางอย่างเหนื่อยอ่อน... โดยมีพวกทหารยืมคุมอยู่ด้านหลังเพื่อกันการหลบหนี สายตาของร่างบางพร่าเลือนมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากเสียเลือดมาก ตราประทับที่ข้อมือเล็กๆ ก็เริ่มเปล่งแสงออกมาอีกครั้ง
‘เธอยัง...ไม่อยากตายใช่ไหม?’ น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นในหัว ร่างบางจึงฝืนลืมตาขึ้นมาและขมวดคิ้วอย่างงุนงง แต่ถึงอย่างนั้นก็ตอบไปว่า
‘ถามอะไรแปลกๆ นั่นใครน่ะ...!!’
‘หึ... เธอจำฉันไม่ได้รึไง ? ...แล้วตกลงว่าอย่างไรล่ะ ?’ เสียงนั้นถามด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะ... ร่างบางตอบกลับไปด้วยความรู้สึกขัดใจเล็กๆ
‘เออ...! ฉันยังไม่อยากตาย นายพอใจหรือยังล่ะ!?’
‘ถ้าเธอตกลงทำตามเงื่อนไขของฉัน...ฉันก็จะช่วยเธอจากความตายนั้น’ เสียงนั้นบอกอย่างเชิญชวน ร่างบางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
‘เงื่อนไขว่าอย่างไรล่ะ...?’
‘ก็ง่ายๆ นั่นแหล่ะ... แค่เธอตกลงจะมารับใช้ฉันตลอดชีวิตเท่านั้นเอง’
‘ก็ได้...’ ร่างบางบอกอย่างหงุดหงิดเล็กๆ แต่นั่นก็เป็นโอกาสเดียวที่จะรอดชีวิตแล้ว... เธอจึงจำต้องบอกตกลง
‘งั้นก็...เรียกชื่อฉันสิ’
‘นายชื่ออะไรล่ะ’ ร่างบางย้อนถาม
‘จริงสินะ ฉันชื่อว่า...’
@ Fonmai Bar & Restaurant
ร่างบางที่วิ่งฝ่าสายฝนออกมาจากร้านประจำ วิ่งเข้าไปหลบฝนที่อยู่ๆ ก็ตกหนักขึ้นมาอย่างไม่คาดคิดที่ร้านอาหารที่ถูกปิดไปตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนอย่างเบื่อๆ
ฝุ่นจับหนาตามกำแพงที่เคยมีวอลเปเปอร์สีอ่อนอยู่มากจนร่างบางรู้สึกอยากจาม แต่ก็ต้องสะดุดอยู่กับรูปภาพรูปหนึ่งบนชั้นหนังสือที่วางกอระเกะระกะอยู่...
รูปของเด็กผู้หญิงท่าทางอ่อนหวานในชุดกระโปรงสีอ่อนยืนยิ้มกว้างให้กล้อง โดยมีลูกสุนัขอยู่ในอ้อมแขน...
‘ฮิเมะ’ ...นั่นเป็นชื่อเดียวที่ร่างบางคิดออกในตอนนั้น
รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของซินเรียนาอย่างนึกสนุก “หึ หึ เป็นเด็กที่น่าสนใจกว่าที่คิดอีกนะ ‘นานาโอะ ฮิเมะ’”
“ว๊าย!!” เสียงแหลมเล็กร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ กระโปรงนักเรียนสั้นๆ ก็ถูกเลิกขึ้นด้วยไม้บรรทัดจนสามารถเห็นชั้นในที่ใส่อยู่ได้
“หึ... สีขาว” เสียงที่ดูเจ้าเล่ห์กระซิบเบาๆ ที่ข้างใบหูของเด็กสาวร่างเล็ก ทำให้แก้มขาวๆ นั่นขึ้นสีระเรื่อ
‘โป๊ก’
“นี่แน่ะ ...แวมไพร์ที่ไหนเค้าเที่ยวมาเปิดกระโปรงผู้หญิงเล่นกันเล่าหา...!!” เสียงวัตถุตกกระทบกับเข้าที่หัวของ ‘แวม-ไพร์หนุ่ม’ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกระซิบ (แบบตะโกน) ที่ข้างหู
“มันเจ็บนะ... เป็นแค่ทาสรับใช้ หัดพูดเพราะๆ กับเจ้านายบ้างสิ...” ร่างสูงลูบหัวที่ถูก ‘ไม้กวาด’ ฟาดเอาไว้เมื่อครู่เบาๆ เพราะร่างบางนี่แรงน้อยเสียที่ไหนกันเล่า...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไฮ! นักอ่านที่รักทุกท่าน >_<
ข้าพเจ้ากลับมาแล้ว
พี่สาวก็ส่งงานมาให้แล้วด้วย ฝากบอกคนอ่านอีกว่า เดี๋ยวอีก 3 อาทิตย์ก็กลับมาได้แล้ว >o<
อ๊าย! รักพี่ที่สุดเลย ^o^
Silver-Lake-Lanturn.
ความคิดเห็น