ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ซวยที่หก : คนที่รออยู่ (100%)
ซวยที่หก : คนที่รออยู่
ผม เดินกลับบ้านด้วยหัวใจห่อเหี่ยว...ผมไม่แม้แต่มองซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวบ้าน เลยด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่า
จะช่วยทงเฮยังไงเลยด้วยซ้ำ...อีกฝ่ายคือคิม คิบอม...และทงเฮเองก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วเราจะทำยังไงดี!!!
“พี่ฮยอกแจ มีคนมารอแน่ะ อยู่ในห้องรับแขกโน้น”เสียงของซองมินปลุกให้ผมรู้สึกตัวว่าได้กลับถึง
บ้านแล้ว ใครมารอผมกันนะ?
“ทำไม ไม่รอฉันมารับ”ผมเปิดประตูเข้ามาน้ำเสียงทุ่มพร่าไปด้วยความห่วงใยแผ่ออกมา จากผู้ชายร่าง
สูงใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าผม...ชเว ซีวอน...เพื่อนของคิม คิบอม...ผมรู้ดีว่าซีวอนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่อง
ของน้องชายผมเลย...แม้ว่า เค้าจะเป็นเพื่อนสนิทกับคิบอมก็ตาม...แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่...
“...”ผมยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น...ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี...ไม่รู้อะไรเลย...ผมสับสนมากจริงๆ
“ฮยอก แจ...ฮยอกแจ ไม่สบายรึเปล่า...”เค้าเดินเข้ามาประชิดตัวผมพร้อมกับเอามือขึ้นมาอังหน้า ผาก
ของผมเพื่อวัดอุณหภูมิของผม...ผมลังเลที่จะขยับหนีแต่ก็ยืนเฉยๆอยู่อย่าง นั้น...ผมรู้สึกค้นมากับซี
วอน...ไม่รู้ทำไม...อาจเป็นเพราะผมโง่หรืออะไรก็ ไม่ทราบได้...ทำไมผมเพิ่งมานึกเอาได้ตอนนี้...ไอ
อ้วนซีวอน!
“ไออ้วน...ซีวอน”เค้าไม่ตอบอะไรทั้งนั้น...เพียงแต่โถมร่างกายที่แสนอบอุ่นโอบกอดผมเอาไว้เท่านั้น...
“จำ ได้แล้วสินะ...ฮยอกแจ”เสียงของเค้าเปลี่ยนไปมาเหลือเกิน...ร่างกาย...หน้าตา ...แต่สิ่งนึงที่ยังคง
เหมือนเดิมคือ...นิสัยแย่ชอบแกล้งคนอื่น!!!!
“ย๊า!!!!ตายซะเถอะไออ้วนนนน!”ผม กระโดดบีบคอหนุ่มหล่อขวัญใจสาวเข้าเต็มแรง ผมจำได้หมด
แล้ว ไออ้วนซีวอน ก็ว่าแล้วว่าทำไมมันถึงได้ดูคุ้นๆ ตั้งแต่ตอนเด็กๆผมเคยเป็นเด็กน้อยวันสดใสก็มี
ไอตัววายร้ายคอยกลั่นแกล้งเสมอ มา นั่นก็คือไอหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมเนี่ยแหละ มันแกล้งผมได้
แกล้งผมดีมาโรงเรียนทุกวันต้อง เอาดอกไม้ใบหญ้าอะไรไม่รู้มาโยนใส่ในล็อคเกอร์! เอาสมุดการบ้าน
ไปซ่อนแล้วถ้าอยากได้ต้องหอมแก้มก่อนถึงจะได้คืนแถมตอนจะเลิก เรียนก็โดนสั่งห้ามไม่ให้เป็น
เตะฟุตบอลกับเพื่อนผู้ชาย จะขัดใจก็ไม่ได้เพราะไออ้วนนี่มันเป็นขาโจ๋ประจำโรงเรียนอนุบาลยัน
ประถมและ เจ้านั่นก็ย้ายไปอยู่อเมริกาตอนป.สี่ชีวิตสงบสุขจึงกลับมาได้ซะที
“หยุดนะ! นี่!ฉันบอกให้หยุดไง”ซีวอนจับข้อมือผมก่อนจะแกะมันออกส่วนผมก็ยื้อไปยื้อมาจนเซไป
อยู่ในอ้อมกอดเจ้านั่น
“นายจะกลับมาแกล้งฉันอีกแล้วใช่มั๊ย?!”แค้นอะ! มีหน้ามาหลอกกันได้ แถมยังขโมยซิงผมไปอีก
อ๊าก!ไอเลว มันจงกลียดจงชังอะไรผมนักหน้าเนี่ย??? T T
“ฉันไม่ได้มาแกล้งนายซะหน่อยก็นายดันจำฉันไม่ได้เองนี่หนา”หมอนั่นพูดก่อนจะยักไหล่ไม่สนใจ
น่าหมั่นใส้ที่สุด!!!!
“ก็นายดันสูง หล่อ หุ่นดีและยังเป็นน้องฉันปีนึงอีกตะหาก ใครมันจะไปรู้ว่ะว่าคนเดียวกันน่ะ!”ผมยัง
คงดิ้นคลุกคลั่กไปมาไม่หยุด
“ก็ ฉันเสียเวลาเรียนภาษาที่โน้นตั้งปีนึงแถมยังโดนเจ้าพี่เวรนั่นจับลดความอ้วน บังคับเล่นกีฬา รู้มั๊ย
ช่วงเวลาตอนนั้นมันทรมานมากแค่ไหน”ฉันจะไปรู้เหรอ!ยังไงผมก็เกลียดมันอยู่ดี
“ปล่อยฉันนะ!”เมื่อสติเริ่มกลับมาระบบประมวลผมก็ทำงานทันที...จะว่าไปแล้วสถานการณ์มันเสีย
เปรียบไปหน่อยนะ...
“ไม่ ปล่อยหรอก”ผมกระชากมือออกอย่างสุดแรงเพื่อหลบหนีการจับกุมของปีศาจร้าย... แต่เจ้านั่นก็รั้ง
เอาไว้อีกจนขาผมดันสะดุดขาตัวเองและเจ้านั่นไม่ก้มลงมามอง ผมละก็...ผมก็คงไม่ต้องจูบกับเจ้านี่
ต่อหน้า...
“พี่ฮยอกแจผมไปซูปเปอร์กับพี่คยูนะครับ...อ้าว?...ขอโทษนะครับ!”ซองมินโผล่เข้ามากะทันหันจน
ผมเอาหัวไปโขกเข้าคางได้รูปของซีวอนอย่างแรงจนเจ้าตัวต้องเอามือมากุมเอาไว้
“อ๋อ...อือ!... ไปเถอะ”ผมตอบซองมินไปทั้งๆที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของซีวอน...และสายตาของไอ เพื่อน
เลวก็ยังคงมองอย่างกรุ่มกริ่มส่วนซองมินน่ะกลายเป็นมะเขือเทศซะแล้ว
“งั้น ไปล่ะนะครับ...คุณเพื่อนและแฟนคุณเพื่อน...ไปกันเถอะซองมิน”ไอตัวดียักคิ้ว อย่างกวนรองเท้า
อย่างมากก่อนจะจูงมือซองมินออกไป ให้ตายเหอะมันน่าตื้บซะจริง!
“ฮ่า ฮ่าฮ่า...คยูฮยอนพูดได้ดีจริงๆนะเนี่ย”ซีวอนหัวเราะชอบใจ เมื่อผมรู้เรื่องแล้วก็คงไม่ต้องปิดบัง
เพราะยังไงท่าทางไอสองตัวนี้มันต้อง ว่าแผนไว้แน่ๆเลยมิน่าละอะไรๆก็ดูจะเป็นใจมากเกินไปซะแล้ว
“หยุดเลยนะ! ใครเป็นแฟนนายไม่ทราบ...”
“ใช่ สินะ...เรายังมีสัญญากันอยู่...ยังไงหนึ่งเดือนนี้...ไม่ว่าต้องเอาด้วย เล่ห์หรือเอาด้วยกล ฉันก็ต้อง
ได้นายเป็นแฟน”ผมถึงกับซีดไปเลย...นอกจากจะรู้ความจริงที่แสนเลว ร้ายว่าไออ้วนชี้แกล้งกลับมา
แล้ว...ยังจะต้องโดนจับเป็นเมียมันอีก! ชีวิตผมมันแย่ไปมั๊ย?????
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
" เอามือของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะ!"ผมพยายามแกะมือปลาหมึกที่พัวพันอยู่รอบเอว ของผมออกไป
แต่สงสัยว่ามันจะติดกาวเอาไว้แน่ๆเลยมันถึงได้ติดหนึบขนาดนี้
" ฉันเมื่อย ขอกอดแปบเดียวเอง งกจริงๆ"ถึงแม้ตาไอหื่นจนบ่นหงุบหงิบแต่ก็ยอมยกเอาหัวหนักๆ
ออกไปจากไหล่ของ ผม แต่มันลืมไปรึเปล่าว่ามือมันน่ะยังอยู่ที่เดิม
"ไม่ได้งกเว้ย! แต่รังเกียจน่ะ รังเกียจ"ผมหันไปแวดๆก่อนจะหันหลับไปตั้งใจดูรายการครัวอาเปาของ
คุณเย ซองอยู่นะ โธ่เอ้ย จดส่วนผสมไม่ทันจนได้อยากจะงับหัวเจ้านี่จริงๆ
" จดไปทำอะไร?"ซีวอนออกแรงลากเอวผมทีเดียวทำเอาผมลอยหวือไปนั่งบนตักมันซะแล้ว โอ้โห!ถ้าเป็นคนอื่นคงจะละลายแนบไหลรวมเป็นตัวเดียวกันกับไอหล่อนี่แน่ๆ แต่ขอโทษครับพี่น้อง กระผม
คือลี ฮยอกแจสุดหล่อ หล่อสุด แมนเมพขริงๆนะครับ จะให้ยอมได้ไง ... ผ่านการยื้อการไถเพื่อลงจากตัวมันมาสักพักจนในที่สุดก็...'ถ้าไม่อยู่นิ่งๆ มันจะตื่นนะ' เท่านั้นแหละครับ นั่งนิ่งเป็นไก่แข่แข็งเลย
"เรื่องของฉันน่า เอาคืนมา"สุดหล่อน้อยกว่าผมแย่งสมุดจดสูตรอาหารรูปไก่น้อยไปจากมือและพลิกไปมาอย่างสนใจ
"โห...จดไว้เยอะแยะเลย นี่ฉันอยากกินอันนี้"นิ้วของเขาชี้ไปที่รูปทีรามิสุเละๆก้อนแรกในชีวิตของผม
เมื่อตอนอยู่ประถม ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้...ทีรามิสุเป็นขนมอันแรกที่ผมทำในวันเกิดของผม ตอน
นั้นผมหวังว่าจะได้เจอคุณพ่อกับคุณแม่ของผม ... ผมตั้งใจทำทุกขั้นตอนอย่างตั้งใจที่สุดเพื่อให้พ่อแม่น้าจองซูและน้องๆทั้งสองคน สามพี่น้องเฝ้ารอ...หนึ่งทุ่ม สองทุ่ม ห้าทุ่ม เที่ยงคืน จนหลับไปโดยไม่รู้เรื่องจนกระทั่งน้าจองซูกลับมาบ้านพร้อมกับเค้กสตอเบอร์รี่และของขวัญ ทั้งสามลีร้องไห้จาเมื่อไม่พบว่าพ่อแม่จะมาในวันเกิดของผม...แต่ถึงวันนี้ก็ช่างมันแล้วล่ะครับ น้าจองซูที่พยายามสั่งสอนและทำงานอย่างหนักก็ได้ทำหน้าที่ของพ่อและแม่ให้พวกเราเป็นอย่างดีแล้วล่ะครับ...
" ไม่เห็นจะน่ากินตรงไหนเลย วันหลังจะทำช็อกโกแล็ต ลาวาให้กินดีม่ะ ... แต่เดี๋ยวนะ ใครจะทำให้นายกิน เอาคืนมาๆ"เจ้านั่นหัวเราะขึ้นเบาๆและยิมคืนสมุกให้ผมแต่โดยดี
" ฉันจะรอ รอวันที่นายจะเต็มใจทำให้ฉัน"ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าเสียงของซีวอนฟังดู อบอุ่นมากกว่าเดิมหลายเท่านัก...แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกใจวูบวาบแบบนี้นะ แล้วทำไมใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของซีวอนถึงได้ใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา... แล้ว...แล้ว...แล้วทำไมผมถึงได้ยอมให้จูบง่ายๆแบบนี้นะ
"แฮะแฮ่ม...สามีภรรยาคู่นี้นี่สวีทกันไม่แคร์คุณเยซองเลยนะ"คุณคิดว่าใคร...นั่นแหละครับ มันคนนั้นแหละ โจว คยูฮยอนไงล่ะ
"กลับมาทำไมวะ"ซีวอนบ่นอย่าเซ็งๆก่อนจะยอมปล่อยให้ผมลงจากตัก
" ก็ไม่ได้ไวไฟแบบใครบางคนนี่หว่า เจอหน้าก็จะงาบอย่างเดียว และนี่อีกจะยอมให้งาบอย่างเดียวเลย"ผมที่เพิ่งจะหลุดจากภวังก็หน้าร้อนทันที เพราะคำแซวที่รุนแรงชนิดเทียบเท่าขีปนาวุธ ตูมระเบิด! ของไอโย่งนั่น
"อะ..อะ..อะไร ไม่ได้ยอมซะหน่อย"ผมเถียงคอเป็นเอ็นเลย
" อะ...อะ..อะ แค่นี้ก็ต้องติดอ่างด้วย จะบอกว่าขัดขืนแล้วแต่ก็ไม่รอดอยู่ดีเหรอ?"อยากเอาเท้างามๆไปลูบหน้าสักสอง ทีได้มั๊ย จะถามหาซีวอนที่นั่งหัวเราะอยู่ก็คงไม่ต้องแล้วล่ะก็เล่นยิ้มซะมีความสุข ขนาดนั้น ฮยอกแจอยากเอาหัวมุดพสุธกัมปนาถ(?)
"พี่คยูฮยอน ก็อย่าไปแกล้งพี่ฮยอกแจสิครับ"น้องเล็กซองมินกระตุกมือของคยูฮยอนเป็นเชิงเตือนๆ
"วันนี้ซองมินมีการบ้านรึเปล่า?"
"มีครับ มีเลขกับศีลปะ"ซองมินตอบไปยิ้มไป ซองมินเนี่ยน่ารักจริงๆนะ แต่อย่าให้เป็นตอนซ้อมเทควันโดนะกระต่ายน้อยน่ารักแบบนี้ก็กลายเป็นกระต่ายโหดได้เหมือนกัน
"พี่สอนนะครับ..."
"พี่สอนนะครับ"ผมส่งเสียงล้อเลียนออกไปอย่างนึกสนุก แต่ท่าทางหมาป่าตัวใหญ่ไม่ค่อยจะเอ็นจอยเท่าไหร่นะเล่นหันควับมาขนาดนั้น
"ไปสอน น้องซีวอนโน้น ท่าทางอยากเรียนเพศศึกษาจะแย่แล้ว"พูดจบก็ทำหน้าบุ่ยเบ้ไปที่ซีวอน
"มานี่เลย มาให้ตีทีดิ๊"ผมทำท่าจะลุกขึ้นไปตีเจ้านั้นจริงๆก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูบ้านเปิด...ทงเฮที่ถูกจับต้นแขนโดยคิม คิบอมก็เดินเข้ามาพอดี หมดอารมณ์ครื้นเครงทันที...จะมีก็แต่ซองมินที่ยังยิ้มอยู่และคยูฮยอนที่มองทั้งสองคนอย่างนิ่งๆ
"สวัสดีครับ พี่ฮยอกแจ พี่คยูฮยอน น้องซองมิน อ้าว...มึงก็อยู่เหรอ"คิบอมชะเง้อข้ามไหล่คยูฮยอนไปที่คุณชายซีวอนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้านใน
"อือ...ไปหาพี่ยองอุนมาแล้วเหรอ?"เขาพูดเรื่องอะไรกันน่ะ...ไม่ค่อยเข้าใจนะ
"อืม ขอบใจมากที่บอกเบอร์พี่ยองอุน"น้ำเสียงคิบอมนิ่งซะจนน่ากลัวจริงๆซีวอนขยับท่าทางนิดหน่อยก่อนจะพูดต่อ
"พี่ยองอุนบอกว่าโทรเข้าเบอร์มึงแล้วมึงไม่รับ...กูเลยให้เบอร์มึงใหม่มึงไป"
"สงสัยจะเป็นเบอร์เก่าที่โดนที่รัก...ขว้างออกหน้าต่างไปเมื่อวันนั้น"พอพูดคำว่าที่รักก็หันไปมองทงเฮอย่างมีเล่ห์นัย...ใครก็ได้ช่วยบอกอะไรกับผมทีก่อนที่ผมจะงงไปมากกว่านี้
"วันนี้ผมค้างที่นี่นะครับ..."คิบอมหันมาบอกผมก่อนจะลากทงเฮที่ขัดขืนเล็กน้อยขึ้นไปชั้นสองโดยที่ไม่ได้สนใจคำอนุญาติใดๆ...เอาอีกแล้วนะฮยอกแจทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว...ซองมินหันมองผมเลิกลั่ก ผมก็ไม่ต่างกันหรอกจ้องตาซองมินตอบกลับไปเช่นกัน จนคยูฮยอนเอ่ยชวนซองมินขึ้นไปทำการบ้านข้างบนจนทั้งสองคนขึ้นไปข้างบนแล้วซีวอนถึงได้เดินมาหาผมที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้องรับแขก
"วันนี้ฉันเห็นนะ...ฉันเดินตามนายไปกะว่าจะแกล้งให้ตกใจแต่ก็เจอคิบอมมันทะเลาะกับน้องนายอยู่...ฉันเลยโทรไปบอกเบอร์ใหม่ของคิบอมให้พี่ชายมันรู้..."
"แล้วพี่ชายคิบอมจะคุยอะไรกับคิบอมล่ะ?"ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะตอบคำถามอย่างกวนส้นเท้า...
"ฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นน่ะ...ถ้าอยากรู้เรื่องคนอื่นเขาเรียกว่าอะไรนะ...ยุ่งเรื่องชาวบ้านรึเปล่านะ..."ผมตีหน้าดุขึนทันที...จะอยากรู้เรื่องบ้างอะไรบ้างก็ไม่ได้เลยรึไงนะ เชอะ!
"เอ้า...งอนอีก เอางี้ม่ะฉันให้นายจูบเป็นการลงโทษเลย"ลงโทษกับผีน่ะสิวิธีนี้อะ ไปหื่นไกลๆพื้นที่นี้ด่วนเลย!
"ออกไปไกลๆเลย ไม่งั้นโดนไก่งับแน่"ซีวอนหัวเราะท่าทางของผมที่ทำปากงับๆ...ท่านี้ออกจะน่ากลัวนะ ไม่กลัวหรือไง
"โอเคครับๆ กลัวมากๆเลย ไปทำตามสัญญากันดีกว่าเนอะ ^ ^"จบคำเจ้านั่นก็รวบผมขึ้นไปบนบ่าและพาขึ้นไปบนห้อง...โฮกกกกกก เอาดีแล้ว ไม่เอานะ สามพี่น้องจะโดนกินหมดทั้งสามคนเลยเหรอ??????
TCB
พรุ่งนี้ใครไปงาน Acer บ้างคะ???
หาเพื่อนไปอยู่ ไม่รู้จักใครที่ชอบเลยจริงๆ กระซิกๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น