คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องนี้ไม่มีซวย : กลางคืนมันหนาวกว่ากลางวัน : barista part
: กลางคืนมันหนาวกว่ากลางวัน : barista part
เรื่องนี้ไม่มีซวย : กลางคืนมันหนาวกว่ากลางวัน : barista part
ผมไม่ค่อยชอบอากาศตอนกลางคืนซักเท่าไหร่เลยจึงต้องอยู่แต่ในห้องตัวเองเล่นกีต้าร์อ่านหนังสือไปเรื่อยฆ่าเวลาก่อนนอน...มันคงเป็นเหตุผลที่ผมเลือกทำงานเวลากลางวันอย่างคนทั่วๆไป...อาจเป็นเพราะความสดใสและความงดงามของแสงแดดที่เหมือนเป็นดังพลังแห่งชีวิต...ผมชอบเฝ้าดูผู้คนส่งยิ้มให้กัน ได้ดื่มกาแฟรสกลมกล่อมหวานหอมรับยามเช้าด้วยรอยยิ้มก็ดีมากแล้วจริงๆ ผมเป็นบารีสต้าของร้าน dae’Dream ครับ ^ ^ มันเป็นอาชีพที่ผมฝันตั้งแต่เด็กแม้ว่าจะโดนคุณพ่อและคุณย่าคัดค้านซะจนต้องหนีออกมาจากบ้านไปพักนึง แต่ผมก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากเพราะมีเพื่อนสนิทที่พร้อมจะช่วยผมยามที่ผมตกอับอยู่เหมือนกัน อย่างไอแดซองเจ้าของร้านdae’Dream ที่ผมและสมาชิกทุกคนในร้านแสนจะภูมิใจ...จะว่าไปแล้วผับ
”phonograph”ของฮีชอลลูกพี่ลูกน้องผมก็ตั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามเท่านั้นเองแต่ผมแทบไม่เคยเข้าไปหาเลยเพราะเวลาทำการของเรามันไม่ตรงกัน...พอร้านผมปิด ร้านนั้นถึงได้ฤทธิ์เปิด แล้วแบบนี้มันจะไปเจอได้ยังไงละครับ ที่จริงแล้วฮีชอลเกิดปีเดียวกันกับผมแต่ที่ต้องเรียกว่าพี่คงเป็นเพราะที่บ้านมีการนับญาติลำดับความสำพันธ์ทางสายเลือดกันอย่างเข้มงวดจนติดมาถึงปัจจุบัน ผมเป็นลูกของคนที่พ่อไม่ได้รัก...แต่ผมก็ไม่เคยจะคิดมากและรังเกียจที่พ่อจะเอาฮีชอลมาเลี้ยงดูด้วย
“พี่ยองอุน! เอสเปสโซ่หนึ่ง กาแฟดำหนึ่ง โกโก้ปั่นสองครับ ^ ^”งานผมมาแล้วครับเจ้าชานซองเด็กเสิรฟ์ขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ของร้านdae’Dream ร้านของเรามีพนักงานเสิร์ฟทั้งหมดสองคนคือ ชานซอง แอมเบอร์ เควินเจ้าหนุ่มหน้าสวยที่แดซองมันบอกว่าเอาไว้ล่อพวกผู้ชายเข้าร้านก็ทำหน้าที่เป็นปาติ๊สซิเย่ ส่วนแดซองเจ้าของร้านก็เป็นแคซเชียร์ ส่วยผมเป็นบารีสต้า
อย่างที่บอก..จะว่าไปแล้วร้านของเราก็ใกล้จะเหมือน coffee prince เข้าไปทุกทีวันๆมีแต่สาวๆน่ารักๆมาขายขนมจีบให้ร้านกาแฟ ^ ^ นี่ก็คงเป็นความสุขอีกหนึ่งอย่างของผมและทุกคนในร้านด้วยล่ะมั๊งครับ...แต่ถ้าจะให้จีบคงไม่เอาดีกว่าครับ...เพราะผมมีคนที่อยู่ในใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...เค้าคนนั้นที่เหมือนจะมีปีกและมีวงแหวนวิ้งๆอยู่บนหัว...นางฟ้า...ไม่สิครับ...เทวดาละมั๊ง ผมรู้ว่าคนคนนั้นของผมเป็นผู้ชายแต่ผมก็ลบเค้าออกไปจากหัวไม่ได้สักทีทั้งๆที่ผมเพิ่งเจอเค้าแค่ครั้งเดียวเท่านั้น...ในความมืดของหน้าร้าน ‘phonograph’ในเวลาตีหนึ่งสามสิบหกนาที...ดวงตาหวานสวยที่ต้องแสงไฟที่ริมถนน...เค้ามองมาที่ร้าน...ก่อนจะกระชับกระเป๋าเป้ที่สะพายหลังแล้วก้าวเดินต่อไป...ถ้าวันนั้นผมไม่ลืมกุญแจเข้าบ้านไว้ที่บ้านแล้วนึกครึ่มอกครึ่มใจขับรถกลับมานอนที่ร้านแทน...ผมก็คงไม่ได้เจอเค้าหรอกครับ...
ผมเล่าเรื่องนี้ให้กับแดซองเพื่อนซี้ของผมฟัง...ผมนึกว่ามันจะหัวเราะผม แต่ที่ไหนได้มันกลับบอกผมด้วยประโยค ประโยคนึงซึ่งมันเปลี่ยนความคิดผมในชั่วพริบตา...
‘ถ้ามึงอยากที่จะมองดูความรักเดินผ่านไปเฉยๆมันก็เสียดายนะที่ชีวิตนี้ได้เกิดมาเจอกัน...’แดซองเพื่อนที่เฮฮาที่สุด บ้าบอที่สุด...แต่มันก็ลึกซึ่งที่สุดด้วยเช่นกัน...ผมไม่เคยแปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงเป็นคนที่ทำให้ผมอิจฉาในความคิดได้ขนาดนี้...ถ้าเกิดมาครั้งนี้แล้วจะมีชาติหน้ารึเปล่าก็ไม่รู้...และถ้าเกิดมาแล้วได้เจอ ได้รู้สึกดีกับเค้ามากขนาดนี้...แม้ว่ามันจะแค่เพียงเห็นหน้าเค้าเท่านั้น...แม้จะไม่เคยคุย...ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ...แต่ถ้าผมปล่อยมันไปง่ายๆแบบนี้ แล้วผมจะเสียดายแค่ไหนกันนะ...
“พี่ยองอุน พี่ยองอุน! โทรศัพท์ดังนานแล้วนะพี่”แอมเบอร์สาวหล่อที่มันชักจะหล่อข้ามหน้าข้ามตาผมเข้าไปทุกวันๆคนนี้สะกิดเรียกผมที่กำลังชงโกโก้อยู่ให้รับโทรศัพท์ ผมเหลือบมองที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือว่าใครโทรมา...และมันก็ปรากฏชื่อ “ฮีชอล”
“ว่าไง...มีอะไรรับใช้ครับ?”ผมแกล้งถามเสียงหล่อ
“พี่กินยาผิดซองรึเปล่าเนี่ย?? พี่ว่างช่วงไหนเหรอ?”เสียงเค้างัวเงียหงุดหงิดพิกลเพราะคงจะเพิ่งตื่นแน่ๆเลย...ก็ผับมันปิดตั้งตีหนึ่งแล้วนี่เพิ่งจะสอบโมงเช้าก็คงต้องเพิ่งตื่นแน่ๆ
“เห็นม่ะ? พี่คิดผิดซะที่ไหน มีอะไรจะให้พี่ช่วยอีกล่ะสิ”
“อันนี้ไม่ใช่ปัญหาของผมนะ...เพื่อนผมตะหากที่อยากคุยกับพี่น่ะ”เสียงกุกกักที่ดังแทรกเข้ามาพร้อมกับเสียงโวยวายของฮีชอลดังขึ้นเบากว่าเดิมคงเพราะหันไปว่าอีกคนแน่ๆ ผมได้ยินลางๆว่าฮันๆ อะไรสักอย่างนี่แหละ คงจะเป็นแฟนของฮีชอลน้องชายคนสวยของผมแน่ๆ
“อ้าว?แล้วเพื่อนเราจะอยากคุยกับพี่ทำไม?”
“ฮัน...!หยุดจับตรงนั้นเดียวนี้นะ! ก็น้องชายพี่นั่นแหละไปคบกับหลานเพื่อนผมเลยทำให้เพื่อนผมมันเกิดสงสัยว่าคิบอมมันมาคบกับน้องมันทำไม”แล้วถ้าคิบอมมันจะคบใครแล้วทำไมจะต้องสงสัยด้วยนะ..ไม่เข้าใจเพื่อนของฮีชอลเลยแฮะ
“เรื่องของเจ้าคิบอม...แล้วจะมาถามพี่ทำไมเนี่ย?”
“พี่ก็รู้ว่ายังไงๆผมก็ไม่มีทางจะคุยกับไอเด็กแก้มระเบิดนั่นหรอก เพราะฉะนั้นเพื่อนผมจะไปหาพี่ในอีกประมาณยี่สิบนาทีหรือเร็วกว่านั้น พี่ก็ช่วยมันหน่อยละกันนะ แค่นี้แหละ ผมขอไปเคลียร์กับไอตัวลามกก่อนพี่ ขอบคุณมากพี่ยองอุน...ตุ๊ด...ตุ๊ด...”วางไปแล้วแบบงงๆ แล้วผมจะคุยอะไรกับเพื่อนฮีชอลละเนี่ยในเมื่อผมไม่ได้ติดต่อกับมันมาหลายเดือนแล้วด้วย...เฮ้อออออผมละเซ็ง
“dae’Dream ยินดีต้อนรับครับ”ชานซองเจ้าของหน้าที่เอาหน้า เอ้ย ตอนรับก็ทำงานทันที...คงสวยมากล่ะสิเลยเต็มใจตอนรับขนาดนี้...ผมไม่ได้หันไปมองหรอกครับเพราะกำลังรินโกโก้ปั่นใส่แก้วอยู่...
“เออ...ผมมาหาคุณยองอุนน่ะครับ..ไม่ทราบว่าคนไหนเหรอครับ?”และนิ้วของในสมาชิกร้านก็ชี้มาที่ผมคนเดียว...
“ผมจองซูเพื่อนของฮีชอลน่ะครับ...ไม่ทราบว่าจะสะดวกคุยกับผมซักครู่...จะได้มั๊ย?”เค้าคงงงไม่น้อยที่ผมจะค้างอยู่ท่านั้นตั้งแต่เงยหน้าจากแก้วโกโก้...
ก็นั่นมันนางฟ้าของผมน่ะสิครับ...!!!
======================================================================================
TALK : )
ถ้าเป็นไปได้คืนนี้จะมาต่อ(ถ้าตื่นนะ)
วันนี้สอบมา T T
WHAT'S ETHICS??!!!!! T T
จะร้อง ทำไม่ได้ง่ะ T T
เอาเป็นว่าขอนอนก่อนนะคะ
ส่วนตอนหน้าสาวกคิเฮ เตรียมตัวแรงกันได้!!!!!!!!
ความคิดเห็น