คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ซวยที่ห้า : อย่าเพิ่งท้อนะน้องชายพี่!
ซวยที่ห้า : อย่าเพิ่งท้อนะน้องชายพี่!
หลังจากที่ซีวอนลักพาตัวกระผมเข้าห้องพยาบาลและปล่อยตัวกลับมาโดยที่กักขังหน่วงเหนี่ยวทำให้สูญเสียอิสรภาพแล้วไซ้...แน่นอน
ครับแฟนคลับที่แสนจะน่ารักของท่านซีวอนจอมแก่นก็เร่กันเข้ามาถามไถ่ว่าเพราะเหตุใดพ่อยอดดวงใจของพวกเขาถึงได้พาตัวผมออกไป...
"ไอไก่อ่อน แกไปไหนกับน้องซีวอน?"นั่นไงครับ...แทยอนคนงามรีบเข้าชาร์ตตัวผมไว้ขณะที่ผมกำลังจะเดินหลบไป
"เปล่า...ไอ...เอ้ย!...น้องซีวอนน่ะแค่จะมายืมของน่ะ.."ผมตอบเบาๆและพยายามทำตัวนิ่งที่สุดแม้ผมจะรู้ดีก็ตามว่าผมมันไร้ศิลปะในการ
โกหกมากมายขนาดไหน...ก็แน่ละครับผมมันคนซื่อ(บื่อ)
"น้องเค้ายืมอะไร?"เสียงเริ่มห้วนขึ้นมานิดๆแล้วครับ > < |||
"อ๋อ...ยืม...ยืม...ดิกน่ะ...ดิกชันนารี่น่ะ"แทยอนขมวดคิ้วเหมือนคิดในใจว่า...คนอย่างผมพกดิกด้วยเหรอ?
"แล้วไป...แล้วเมื่อไหร่น้องชายนายจะเลิกกับน้องคิบอมซะที?"แหม...น้องชายผมก็ภาวนาอยู่แหละครับคนสวย เพราะตั้งแต่ที่คบกันเนี่ย...
ทงเฮมักจะมีรอยช้ำแปลกๆอยู่ดีๆกระจกแว่นก็แตก บางวันกระดุมก็หลุดหมดเลย...ยังมีอีกครับยังมีอีก...บางวันก็โดนคิบอมอุ้มมาส่งที่บ้าน...ผมว่าอาการแบบนี้คิบอมน่าจะไม่ทำหรอก...ใช่มั๊ยครับ?
"ไม่รู้สิ...เดี๋ยวคิบอมก็เบื่อน้องฉันแล้วก็เลิกไปเองแหละน่า"ผมรีบเซฟทงเฮไลฟ์ไว้ก่อนจะดีกว่าเพราะไม่งั้นน้องชายผมคงเละกว่าที่กล่าว
มาจะว่าไปแล้วเนี่ยแฟนคลับพวกนี้ก็รุนแรงไปนะครับ...เล่นซะน้องชายผมเป็นลมบ้าง...ปากเจ่อ...รอยแดงๆเต็มคอเลย...รอยแดง...รอยแดงนี่มันคุ้นๆเหมือนว่าที่อกผมก็มีนะ หลังจากที่เสียเอกราชให้ซีวอนน่ะ!!...หรือว่าทงเฮก็จะโดนแฟนคลับเจ้าคิบอมรุม...คงไม่โดนคิบอมทำหรอกว่างั้นมั๊ย?
ไม่นะ!! น่าสงสารจริงน้องพี่ T T
"นายคิดอะไรอยู่เนี่ย? เดี๋ยวก็ตกใจ เดี๋ยวก็เสียใจ เดี๋ยวก็ดูกังวลๆ ประสาท!"แทยอนทำท่าแขยงผมก่อนจะเดินออกไปพร้อมพวกสาวๆที่ล้อมผม
"คยู...ไอคยู"ผมเดินไปสะกิดเพื่อนผมที่กำลังนั่งพิมพ์อะไรสักอย่างบนเน็ตบุ๊คเครื่องเล็กของมัน...แหม..ขยันสมกับคณิตศาสตร์โอลิมปิก
จริงๆเอาเน็ตบุ๊คมาจดแล็คเชอร์ด้วย
"อะไร?!"เสียงของเจ้าหมอนี่หลุดหงิดเล็กๆเมื่อผมเดินอ้อมมาอยู่ข้างหลังมันและสิ่งที่ผมเห็นคือ...
"หยุดนะ...! คุณซีวอน"เสียงอ่อนหวานร้องห้ามในขณะที่มือใหญ่กำลังปลดกระดุมชุดนักเรียนออกอย่างเร่งรีบ...ยังไงก็ตามตอนนี้ชายหนุ่มร่างสูงสง่าก็ไม่มีทางเอาชนะอำนาจแห่งกามรมย์ได้...เพราะร่างบอบบางเย้ายวนของ'อึนฮยอก'นั่นมันดึงเอาความป่าเถื่อนที่ฝั่งรากลึกอยู่ในคราบเทวดาออกมาอย่างหมดสิ้น!
"ไม่มีทางหรอกอึนฮยอก...นายต้องเป็นของฉันคนเดียว"เสียงแหบพร่าทรงเสน่ห์แสดงถึงความต้องการในร่างที่กำลังจะเปลือยเปล่าเพราะน้ำมือของเค้า...ยิ่งริมฝีปากสีกุหลาบร้องห้ามเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้เค้าอยากครอบครองร่างนี้มากตามไปด้วย...ดวงตาสีนิลกาลคู่สวยที่้เปี่ยมล้นไปด้วยหยาดน้ำตา...ร่างบอบบางที่เค้าเคยกกกอด...เพียงแค่คิดว่าจะมีผู้อื่นได้ครอบครองร่างนี้เค้าก็โกธาจนแทบทนไม่ได้...
"คุณซะ...ซีวอน...ไม่นะครับ...ถ้าเกิดมีใครรู้เรื่องของเราสองคนมัน...มันจะไม่ดี"ทันทีที่ร่างกายสวยงามบอบบางน่าทะนุถนอมของฮึนฮยอกได้เปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์ก็ถูกกดลงบนเตียงนุ่ม...ดวงตาหื่นกระหายของซีวอนยิ่งทำให้อึนฮยอกหดตัวเกรงไปหมด...เพราะร่างกายนี้ถูกฝึกให้คุ้นชินกับสัมผัสที่รุนแรง ป่าเถื่อนหากแต่อ่อนโยนดั่งถูกให้ฉุดขึ้นไปบนท้องนภาแสนกว้างใหญ่...คงไม่มีทางใดจะทำให้คนไร้ค่าอย่างอึนฮยอกคนนี้ปฎิเสธคุณชายคนนี้ได้เลย...
"อือ...อะ...ไม่นะ....ฮืออออ"แผ่นอกขาวนวลถูกฝ่ามือใหญ่บีบเค้นจนแดงช้ำไปหมด...ยอดอกแดงระเรื่อดึงดูดให้ริมฝีปากอุ่นเข้าครอบครองและดูดดึงอย่างรุนแรงตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นของร่างสูง...ผิดกับเอวคอดเพียวถูกลูบไล้บางเบาจนร่างกายสั่นสะท้านไปทั่ว
"อึนฮยอก...นายสวยมาก"คุณชายแห่งตระกูลชเวเพ้อออกมาดั่งต้องมนต์แห่งความงามของร่างนี้...ร่างกายอ้อนแอ้น...ดวงตาเรียวสวยสอดรับกับคิ้วที่ลู่ตกเล็กน้อยยิ่งทำให้น่าทะนุถนอมยิ่งนัก...ริมฝีปากสีหวานที่กำลังผ่อนเอาความร้อนที่ร่างสูงสั่งสมให้ได้ระบายออกมาบ้าง...งามจนไม่อาจจะให้ใครได้ชื่นชม...อึนฮยอก...นายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น
"นี่มันอะไรกันเนี่ยยย!!!!"ผมร้องตกใจอย่างมากเมื่อได้รับรู้สิ่งที่คยูฮยอนคนเก่งนี่มันพิมพ์อย่างใจจดใจจ่อ...
"จะร้องทำไมวะ? ก็แค่แต่งฟิคเอง"เจ้าคยูก็ลงมือพิมพ์ต่อไปอย่างไม่อายฟ้าดิน...ไอ...ไอ..ไอหน้าด้าน!
"ก็แกอะพิมพ์อะไรของแกอะ...น่าเกลียด"ผมลูบแขนตัวเองอย่างหวาดๆจนคยูฮยอนต้องหันมา
"ไอเรื่องน่าเกลียดที่ฉันทำลังแต่งเนี่ย...มันก็เรื่องเมื่อวานที่แก...กับคุณชายไง"ไอเลวคยู!!! แกนะแกนึกแล้วแค้นโว๊ยยยย!!!
"เรื่องนี้นะ เรตติ้งดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยแต่งเลยนะ...ความรักต้องห้ามของคุณชายกับเด็กกำพร้าที่ถูกนำมาฝากให้เป็นคนรับใช้...นี่!แล้วยิ่งฉากที่ต้องใส่ชุดเมทนะ โหววววว สาวแท้สาวเทียมติดกันระนาวอะ"ผมจะร้องให้อยู่แล้วนะ! ไอเพื่อนชั่ว!
"ไม่ต้องห่วงน่าเพื่อน...ยังไงก็ไม่มีใครรู้อยู่แล้วน่าว่านายเป็นต้นแบบน่ะ"หมอนั่นตบที่บ่าผมสองที่ บุบุ ก่อนจะหันกลับไปแต่งฟิคอาถรรพ์
ของมันต่อ...ลองให้ซองมินโดนบ้างมั๊ยล่ะ หึ้ย!!
"บอกแกไว้เลยนะ...ซองมินของสูงอย่าแม้แต่จะคิดเลย"มันอ่านใจได้หรือไงฟระ!!!!!
"เออ...แล้วแกเรียกฉันทำไม?"
"ก็จะมาปรึกษาเรื่องทงเฮอะ...น้าจองซูน่ะเป็นห่วงทงเฮมากเลย และยังมาคาดคั้นกับฉันด้วยว่าทั้งสองคนมาคบกันทำไม"คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมานิดนึงก่อนจะถอดแว่นออก
"แล้วนายบอกอะไรไปบ้าง?"
"ก็ไม่ได้บอกอะไร...แค่บอกว่าไม่รู้แล้วก็วิ่งขึ้นไปอาบน้ำนอน"เจ้านั่นมันเหล่ตาแบบดูถูกนิดๆ
"ใช่วิธีเดียวกับตอนเด็กๆที่ไปทำผิดมาแล้วกลัวโดนคุณน้าจองซูตีเลยวะ"เออ!ใครมันจะไปเก่งเหมือนแกว่ะ ไอหมาป่าหน้าหี่น!
"จะให้บอกหรือไงว่าคิบอมมาคบกับทงเฮเพราะเล่นไพ่พระราชาแพ้เพื่อนน่ะ?"ผมล่ะสงสารน้องชายผมจริงๆที่โดนเจ้าคิบอมบังคับให้เป็นแฟนด้วยเพราะเล่นไปพระราชาแพ้เลยโดนทำโทษให้คบกับทงเฮเป็นเวลาหนึ่งเดือน...แต่นี่ก็สองอาทิตย์แล้ว...ทงเฮน้องพี่ทนหน่อยนะ พี่ช่วยอะไรนายไม่ได้จริงๆ T T
"ฉันไม่เชื่อวะ"คยูฮยอนพูดขึ้นก่อนจะเท้าคางอย่างครุ่นคิด...โธ่! เท่ซะไม่มีอะ
"ทำไมอะ...? เค้าก็รู้กันทั่วโรงเรียน..."
"แล้วนายคิดว่าคนอย่างคิบอมจะยอมโดนลงโทษงั้นเหรอ? ขนาดโดดสอบปลายภาคยังได้เกรดสี่เลย"จะว่าไปมันก็จริงนะ...ใครจะกล้าบังคับคิมคิบอมคนนี้ได้...
"แล้วถ้าเป็นอย่างงั้น แล้วคิบอมจะมาคบกับทงเฮทำไม"
"สงสัยจะหลงผิดแบบซีวอนละมั๊ง?"
"นายว่าอะไรนะ?"ผมไม่ค่อยได้ยินที่คยูฮยอนพูดเท่าไหร่ ได้ยินแค่หลงผิด ซีวอน อะไรสักอย่างนี่แหละ??
"ไม่มีอะไร๊...แซนวิซใครอะกินนะ"ไอหมาป่ามันกำลังจะขโมยแซนวิซที่ซีอนให้เมื่อเช้าจากมือผมไปกินแต่ผมหลบได้
"ห้ามกินนะ อันนี้ของฉัน!"ผมกอดแซนวิซแน่นและตีหน้าดุเรียกเสียงหัวเราะจากเจ้านี่อีก!...ว่าแต่ทำไมผมต้องห่วงด้วยนะ...ช่างมันเถอะ ยังไงผมก็ไม่อยากให้ใคร...
"แค่นี้ก็ต้องหวง เชอะ!"บ้านก็รวยทำไมไม่ซื้อเองวะ มาแย่งคนอื่นกินทำไมเนี่ย??? คยูสะบัดหน้างอนๆก่อนจะเดินไปหยิบข้าวกล่องของผมออกมากินหน้าตาเฉย ไอเลวเอ้ย!!
=================================================================================================
เสียงระฆังดังกังวาน jingle all the way เสียงนรกมันมาแล้วครับ ถ้าปกติแล้วมันเพราะยิ่งกว่าเสียงของสวรรค์อีกครับ...แต่ในเมื่อคำพูดของซีวอนเมื่อตอนเช้าที่ว่าจะมารับนั้นมันยิ่งทำให้อยากหนี...หนีแบบ...หนีตายเลยครับ
"รีบไปไหนของแกว่ะ??"คยูฮยอนที่เพิ่งปิดคอมพ์เสร็จก็หันมาถามเมื่อเห็นผมรีบโกยของทุกอย่างเข้าเป้ให้หมด
"หนี!"ผมพูดคำเดียวก่อนจะสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าแล้วจ้ำอ้าวออกประตูห้องเรียนอย่างรวดเร็ว..ขืนชักช้ากว่านี้ไอคุณชายมาแล้วสาวๆมาเห็นผมคงโดนแทยอนคนสวยกระทืบตายคาเท้าเป็นแน่...ผมหันซ้ายหันขวาแล้วไร้ร่องรอยของเจ้าชายซีวอน...ฮ่า! ไปดีกว่าผมเดินลัดเลี้ยวตรงบันไดมาถึงชั้นสองแล้ว...อ่า...ปวดฉี่ขึ้นมาซะได้แวะไปฉี่ซะหน่อยดีกว่าเรา ผมเดินเข้าห้องน้ำชั้นสองที่ไม่ค่อยมีคนเข้านักเนี่องจากเป็นชั้นของอาจารย์ผมทำธุระเสร็จแล้วก็ล้างไม้ล้างมือแต่ยังไม่ทันจะล้างเสร็จก็มีเสียงคนวิ่งมาแถวนี้พร้อมกับเห็นจากกระจกว่าใครวิ่งมา...ทงเฮนี่...แต่ไม่ได้มาเดี่ยว...แน่นอนครับ คิมคิบอมแฟนหนุ่มก็มาด้วย...แต่มาแบบน่ากลัวไปนะเพราะวิ่งไล่กันมาเชียว ท่าทางเจ้าทงเฮจะวิ่งเข้ามาที่นี่แน่...ไม่เอานะอย่าเข้ามา...ผมกลัวคิบอมอะ...หน้าตาตอนนี้มันน่ากลัวมากเลยอะ T T ผมเห็นท่าทางไม่ดีก็เลยวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำก่อน
"นายจะหนีไปไหน! ลี ทง เฮ"ทั้งสองคนได้เข้ามาในห้องน้ำแล้วเพราะผมเห็นเท้าสองคู่ผ่านช่องระบายอากาศด้านล่าง
"อย่านะ! ไม่งั้นฉันฟ้องพ่อนายแน่!"โอ้แม่เจ้า...ผมจะอัดไปให้น้าจองซูฟัง!!! ว่าแต่...ทงเฮไปรู้จักพ่อคิบอมได้ไงเนี่ย? พาไปแนะนำตัวแล้วเหรอ?
"นายคิดว่าฉันจะกลัวหรือไง??อย่าคิดนะว่าเป็นเมียน้อยพ่อฉันแล้วฉันจะต้องกลัวน่ะ!!"เมีย...เมีย...เมียน้อยพ่อ...? เป็นเมียน้อยพ่อ??
"คนที่คิดชั่วๆแบบนายก็มีคนเดียวนั่นแหละ"ผมรู้สึกเคว้งคว้างกับคำว่าเมียน้อยพ่อ
"ถ้าฉันคิดชั่วงั้นก็คนที่ทำชั่วก็คงเป็นนายนั่นแหละ!"
เพี๊ยะ!!
"ต่ำช้าอย่างนายก็คิดได้แค่นี้แหละ!!ออกไปนะ!"เสียงของทงเฮเริ่มสั่น...ท่าทางจะเริ่มร้องไห้แล้วล่ะ...แต่ผมไม่กล้าออกไปตอนนี้...กลัวว่าถ้าคิบอมรู้ว่าผมรู้...ผมและทงเฮคงโดนงานเล่นทั้งคู่...ผมรู้ว่าผมมันขี้คลาดแต่ผมก็กลัวจริงๆนะ...น้ำตาผมเริ่มไหลเมื่อได้ยินเสียงทงเฮร้อง
"ฉันไม่ยอมปล่อยนายไปไหนแน่...ฉันรู้ว่านายอยากเป็นเมียน้อยพ่อฉันใจจะขาด แต่รู้มั๊ยอีทงเฮ...คนที่จ้องจะเป็นเมียน้อยพ่อฉันน่ะจะมีจุดจบยังไง?"เสียงคิบอมเริ่มโหดขึ้นเรื่อยๆ ผมเห็นคิบอมเข้าประชิดตัวทงเฮมากขึ้นจากช่องตรงด้านล่าง
"ฉันไม่ได้จะเป็นเมียน้อยพ่อนาย...ท่านแค่ชอบเสียงเปียโนของฉันเท่านั้นเอง"
"ข้ออ้างทั้งนั้นแหละ...ดูก็รู้แล้วว่านายนะมันร่านขนาดไหน...ฉันลองเองทุกวันน่า..."ผมกำมือเน้น...น้ำตาไหลพรากออกมา...ทงเฮพี่ขอโทษ...พี่มันขี้ขลาดพี่มันเป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้เลย...
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ...ปล่อยสิ...อือออ"
"ยังไงซะนายก็ได้กำไรดีออก...ไม่ได้เป็นเมียน้อยพ่อฉัน...แต่นายก็ได้เป็นเมียฉันนี่หน่า...หึหึหึ"คิมคิบอมนายเป็นคนเลวแบบนี้เองเหรอ?ผมทนไม่ไหวแล้วนะ...ทำไมนายต้องมาทำกับน้องชายของฉันแบบนี้ด้วยนะ!!
"นายเลิกยุ่งกับฉันซักทีสิ!...ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปที่โบสถ์อีก...จะไม่ไปเจอพ่อนายอีก!"
"ยังไงซะ...ตอนนี้พ่อฉัน ก็คิดว่าฉันกับนายเป็นแฟนกัน...แล้วยังไงฉันก็ชักจะติดใจนายแล้วสิ"ที่คิบอมมายุ่งกับทงเฮเพราะว่าทงเฮเป็นเมียน้อยพ่อคิบอมเหรอ?
"ปล่อยนะ!ไอชั่ว!!"ผมกำลังจะเปิดประตูออกไปแต่ว่าเสียงโทรศัพท์มันดังขึ้นก่อนที่ผมจะได้ออกไป
"ว่าไงพี่?โอเค...งั้นเดี๋ยวผมไปคุยที่บ้าน..."แล้วคิบอมก็พาทงเฮออกไปด้วย...ทงเฮ...พี่ขอโทษ...
ผมเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่แย่มาก...ทงเฮโดนคิบอมทำแบบนี้มาตั้งสองอาทิตย์แล้ว...แล้วไม่ใช่แค่ว่าหนึ่งเดือน...แต่ตราบจนคิบอมจะเบื่อ...และยังพ่อคิบอมอีก...ผมรู้ว่าทงเฮเล่นเปียโนเก่งมากและจะไปเล่นเปียโนที่โบสถ์ทุกๆวันอาทิตย์...แต่ทำไมถึงไปเจอพ่อคิบอมได้...และทำไมคิบอมถึงคิดว่าทงเฮจะอยากเป็นเมียน้อยพ่อคิบอมนะ??...
TALK : )
ใครอ่านแล้วก็อย่าเพิ่งง
ฟิคเรื่องนี้ค่อนข้างจะอินดี้
คือคาดเดาไม่ได้ 5555555555555
เรื่องจะค่อยๆคลี่คลายในที่สุดอย่าเพิ่งเบื่อล่ะ!
คู่ วอนฮยอกจะ โรแมนติก คอมมิดี้
คู่ คิเฮจะ ดราม่า อิโรติก
คู่ คยูมิน โรแมนติก ซึ่งกินใจ
คู่ คังทึก อาร์ต โรแมนติก
ก็อย่าลืมเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะ ง่วงมากเลยตอนนี้ :P
ความคิดเห็น