คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 2A:: intro
intro :: อันดับ?
โรงเรียนเซ็นแฟนดร๊อป
คราสพิเศษ 2A room
อันยองทุกคนครับบบบบ ผมพยอน แบคฮยอน เป็นตัวแทนของทุกคนในคราสที่จะมาบรรยายเรื่องราวให้ทุกคนฟังนะครับ ฮิฮิ ตื่นเต้นมากเลย วันนี้เป็นวันประชุมก่อนเปิดเทอมสำหรับนักเรียนพิเศษอย่างพวก 2A room (ทูเอรูม) ครับ และซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในคนจำนวนนั้นด้วยนะ
เอาจริงๆก่อนที่จะมาประชุมวันนี้ผมแอบไปสืบประวัติขอพวกที่สามารถเข้าคราสทูเอรูมมาอย่างละเอียดเลยแหละ ก็อย่างว่าล่ะน้า ต้องสำรวจคนที่จะมาเป็นคู่แข่งกันหน่อย
แต่ผมก็ต้องตกใจครับ รายชื่อที่ปรากฏในเว็บไซต์มีทั้งหมด 12 คน ให้ตายเถอะ ผมได้ยินว่าปีที่แล้วมีแค่7คนเองนี่นา แต่ทำไมปีนี้คัดคนเข้าเยอะจัง?? และสิ่งที่ทำให้ผมช๊อคอีกหนึ่งอย่างก็คือ ครั้งนี้มีการจัดอันดับความเก่งเอาไว้อยู่แล้ว
ความเก่งบ้าบออะไร เหอะ
ซึ่งนั่นหมายความว่าเราต้องยอมรับอันดับที่ถูกจัดขึ้นโดยปริยายเพราะจากปีที่แล้วลำดับภายในทูเอรูมนี่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
แล้วเขาเอาอะไรมาตัดสินกันนะว่าผมต้องอยู่ที่สองเนี่ย ไม่ยอมหรอกนะ ผมน่ะต้องอยู่ที่หนึ่งเท่านั้น !!!
พยอน แบคฮยอนต้องเก่งที่สุดในคราสสิ !
“สวัสดี”
“หืม..?” ใครน่ะ... ผมเพ่งสายตาก่อนที่จะเบิกตากว้าง หะ...เห้ยยยย นะ..นั่น !
จะไม่ให้ตกใจได้ไงครับ นิ่งสนิทเลยตอนนี้ คนจำนวนมากไม่สิ ขอผมนับแปป
คนทั้งหมด 11 คนกำลังยืนเรียวหน้ากระดานโดยสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วมองมาที่ผมด้วยสีหน้าสงสัย
หรือว่าคนพวกนี้จะอยู่....
“อย่ทูเอรูมหรือปล่าว” คนหน้าสวยเป็นคนพูดขึ้น ถ้าจำไม่ผิดคนคนนี้ชื่อลูฮานหรือป่าวนะ อยู่อันดันสาม ใช่สิต้องใช่แน่ๆ ตัวจริงดูดีจังวะ
“ใช่ครับ” แหะๆ เกาหัวเก้อๆไม่กล้าสบตาสวยนั่นตรงๆ เขิน...เขินบ้าอะไร ผมชอบผู้หญิงนะ มาอยู่โรงเรียนนี้ พยายามเข้าคราสนี้แทบเป็นแทบตายเพื่อเป้าหมายที่สูงที่สุด ปาร์คยูรา เธอจะต้องเป็นคนของผมให้ได้ หึๆ ฮ่าๆๆ หึๆ
วะ ฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
“แล้วนั่นเป็นบ้าหรือไง ยืนหัวเราะอยู่ได้” จึก ! คอผมเกือบเคล็ดเพราะหันไปหาต้นเสียงที่เบ่งวาจาที่ผมไม่ปลื้มซักเท่าไหร่
และ..และผมก็ต้องสตั๊นยิ่งกว่าเก่า
ก่อนที่จะยกยิ้มออกมา เจอศัตรูหมายเลขหนึ่งของตัวเองสักทีlสินะ
ปาร์ค ชาน ยอล !
หึ
“ได้เวลาประชุมแล้ว ไปกันเถอะ” ผู้ชายที่ตัวสูงที่สุด อี้ฟาน อันดันหก เดินนำไปทางเดินทอดยาวแสนหรูหรา ผมเหล่ตาไปยังคนที่เพิ่งต่อว่าผมเป็นบ้าเมื่อสักครู่ ก่อนจะเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้
เป็นที่หนึ่งที่นี่ได้ไม่ได้หมายความว่าจะมีสิทธิ์ด่าใครก็ได้นะเฟ้ย !
ไอ้คนไร้มารยาท กล้าต่อว่าผมต่อหน้าคนเป็นสิบได้ยังไงงงงง
แบคฮยอนอยากจิคราย
“จะยืนนิ่งอีกนานไหม เสียสติไปแล้วหรอ” หนอยยยยยย กร๊าซซซซซซ
ปาร์ค ชานยอลลลล
“รุ้แล้วน่า ฮึ่ย” ผมฟึดฟัดแล้วเดิมตามพวกนั้นไปห่างๆ
“ก็อย่างที่ว่าล่ะน่ะ ว่าคราสนี้ไม่ได้ใครก็ได้ที่จะเข้าเรียนง่ายๆ ทั้งไอคิว อีคิว ความสามารถทางด้านกีฬา ทุกอย่างต้องเป็นเลิศและโดดเด่น และพวกเราได้เลือกพวกเธอ พร้อมทั้งจัดอันดับแรกเข้าให้เรียบร้อยแล้ว วัดจากคะแนนที่สอบเข้าทั้งสามด้าน” โคช ยุนโฮ เป็นคนที่จะมาดูแลพวกเราทั้งหมดตลอดการศึกษา ดูดุจัง ผมเริ่มประหม่าหน่อยๆแล้วนะ
แอร์ก็เย็นมากเลย ขนลุกซู่ไปหมด - -^
ห้องประชุมนี่ก็กว้างชะมัด นึกว่าสนามเตะบอล นี่เอาไว้ประชุมสำหรับคนสิบกว่าคนจริงๆหรอเนี่ย...
“หวาง จื่อเทา”
“ครับ”
“คิมจงแด”
“ครับ”
“เธอทั้งคู่คะแนนเท่ากัน อันดับแปด” หวางจื่อเทากับคิมจงแด ใช่สิ...ถ้าผมจำไม่ผิด ทักษะการต่อสู้ของเจ้าสองคนนี้มันดีเยี่ยมมากเลย ผมเคยเห็นการแข่งขันของพวกเขาผ่านทางทีวีมาแล้ว ยอดสุดๆ นักกีฬาตัวจริงเชียวแหละ
“คิม จุมมยอน และ ซิ่วหมิน”
“ครับผม”
“อันดับเจ็ด” สองคนนี้สินะที่เคยคว้าแชมป์ระดับจูเนียร์มาแล้ว เพราะไม่ว่าจะกีฬาอะไรสองคนนี้ก็สามารถเล่นเข้าขากันได้อย่างพิเศษ เค้าทั้งสองน่ะมีฉายาว่า ‘แฝดนรก’ สินะ
“อี๋ฟาน อี้ชิง”
“ครับ”
“อันดับหก” สองคนนี้เป็นคนจีนที่ดูลึกลับมากเลย ผมไม่แน่ใจแต่เท่าที่อ่านประวัติมา ไม่มีใครรู้ความสามารถที่แท้จริงของสองคนนี้หรอกนะ แต่ทั้งคู่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เพียงแค่บังเอิญสอบแล้วคะแนนเท่ากันสินะ แต่ว่า...ชื่อทั้งสองคนมันดูคล้องจองกันเลยเน๊อะ
ผมว่าเค้าทั้งสองคนเวลานั่งคู่กันแบบนั้น มองไปมองมาก็เหมาะสมกันดีเน๊อะ >///<
“โด คยองซู”
“ผมเองครับ”
“อันดับห้า” คนนี้สินะ ที่ว่าเป็นอัจฉริยะ ตัวจริงน่ารักมากเลยนะเนี่ยยยย คยองซูเป็นเด็กที่ล่าการสอบมาทุกรูปแบบ เขาเก่งทุกวิชา ยิ่งเกี่ยวกับตัวเลขการคำนวณหล่ะก็ ต้องวางใจเขาคนนี้เลย
“คิม จงอิน”
“ครับ”
“โอ เซฮุน”
“ผมครับๆ” เสียงรับขานชื่อพร้อมยกมืออย่างตื่นเต้น
“อันดับสี่”
“ไอ้ดำฉันอยู่อันดับเดียวกับแกว่ะ” เสียงหัวเราะลั้นจากคนตัวขาวที่นั่งอยู่เยื้องผมไปนิดนึงดังขึ้น ดูเหมือนโอ เซฮุนจะลืมไปสินะว่าโคชยังอยู่ในห้อง และยังเรียกชื่อไม่ครบ
“อะแฮ่ม”
โคชเริ่มปรามหน่อยๆแล้ว
“อะไรกันฉันคิดว่าฉันจะอยู่อันดับไม่หนึ่งก็สองนะเนี่ย หลุดมาถึงอันดับสี่กับแกเนี่ย แล้วคนที่เหลือจะขนาดไหนกันนะ” ยังนะ มันยังพูดไม่หยุด
= =*
"ไว้ค่อยคุย” คิม จงอินตอบเสียงเรียบ
“ก็ฉันไม่เข้าใจ ฉันว่าพวกเราเก่งและนะแต่วะ...”
“ออกไป!”
“หะ ...หา” โอเซฮุนหยุดชะงักหลังจากที่โคชพูดจบ ไม่สิตะคอกมากกว่า
“ถ้าธุระเยอะก็ออกไปคุยกันข้างนอก”
“เอ่อ...ขอโทษครับโคช” ก้มหน้านิ่งทั้งคู่ และดูเหมือนโคชจะไม่ได้ใส่ใจอะไรก่อนจะเรียนรายชื่อต่อไป
“ลูฮาน”
“ครับโคช”
“อันดับสาม” รอยยิ้มของคนชื่อลูฮานนี่มันสุดๆไปเลยสินะ คุณคงไม่เชื่อสินะว่าหน้าตาอย่างลูฮานนี่เก่งระดับเทพเลยนะ เก่งทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ข้อมูลคร่าวๆที่อ่านมาก็ประมานนี้ครับ
ผมเบี่ยงสายตาหันไปมองโคชเหมือนเดิมเมื่อเริ่มรู้สึกว่ามีคนจ้องผมมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้
“พยอน แบคฮยอน”
“ครับ”
“อันดันสอง” จบเสียงโคชคนในห้องก็หันมองหน้ากันอย่างสงสัย เหมือนกำลังตกใจหรือไม่อยากจะเชื่ออะไรสักอย่าง
ทำไม คนแบบผมมันอยู่ที่สองแล้วทำไม ห๊ะ!!!
ฮึ่ย หน้าโมโหจริงๆคนพวกนี้ ให้ตายเถอะ
“และอันดับหนึ่ง...”
“ปาร์คค ชานยอล”
“ครับ” เสียงขานรับนิ่งผมหันไปมองคนได้ที่หนึ่งด้วยหางตาทั้งๆที่คนอื่นหันไปมองด้วยสายตาชื่นชม ยกเว้นผม ทำไมต้องไปชื่นชมศัตรูหมายเลขหนึ่งขนาดนั้นด้วยล่ะ
ปาร์ค ชานยอลน่ะหรอ เหอะ
เก่งแล้วไง ก็จริงที่หมอนั้นเก่งทุกอย่าง เก่งทุกอย่างแบบลูฮานนั้นแหละ ไม่รู้จะพูดหรือบรรยายออกมาแบบไหน คิดซะว่าเป็นลูฮานที่คูณสามเข้าไปแล้วกัน นั่นแหละความเก่งกาจของหมอนั่น
บอกผมสิว่านั่นคือคนจริงๆ = =
“พวกเธอทั้งสิบสองคนต้องเรียนด้วยกันที่โดมนี้ พยายามเข้าล่ะตระหนักเอาไว้ว่าเข้ามาเรียนเพื่ออะไร”
“ครับโคช” ทุกคนตอบพร้อมเพรียงกันเสียงดัง
ใช่สิมาเรียนที่นี้เพื่ออะไร...การเป็นที่หนึ่งไงล่ะ มอปลายเซ็นแฟนดร๊อปของเราตอนนี้อยู่อันดับสองของประเทศ และการรวมตัวของพวกเราทั้ง12คนในคราสทูเอนี้ก็เพื่อนสิ่งนี้ พาพวกเราไปยังที่หนึ่งของประเทศให้ได้ !!
“อ่อ ลืมบอกไปนะ อันดับสามารถเปลี่ยนแปลงได้ทุกเมื่อ อย่าประมาทกันล่ะ”
“ครับโคช” พูดเท่านั้นโคขก็เดินออกไปจากห้อง
เมื่อกี้...ว่าอะไรนะ
อันดับ มัน...มันสามารถเปลี่ยนแปลงได้งั้นหรอ
เยยยยยยยยยยยยยยยยยย่
ฉันจะเป็นที่หนึ่ง ฉันเป็นที่หนึ่ง คอยดูนะปาร์ค ชานยอล คอยดูสิ
“ปาร์ค ชานยอลลลล ย๊า!”อุ๊ย...ความคิดทำไมมีเสียง นี่ผมเผลอแหกไปไปหรอเนี่ยยยย TT
“...เรียกฉันหรอ”
“ห๊ะ...อะ อะไรนะ”
“ก็นายเรียกชื่อฉัน” ......อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย - -*
“เหอะ ทำไมฉันต้องเรียกชื่อนายด้วย ถอยไปจะกลับบ้าน”
“รีบกลับไปอ่านหนังสือหรอ”
“อย่ามายุ่งนะ” ใช่ ต้องกลับไปอ่านหนังสือทุกวันมันจะทำไม ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ได้ที่สองมาหรอกนะ
“ก็อย่างว่าแหละนะ ขยันเยอะๆนะ คุณที่สอง”
ที่สอง.....
อะไรนะ ยะ ย๊า!!! ยิ้มบ้ายิ้มบออะไร
ฮึ่ยยยยยยย
“อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ! คอยดู ฉันจะเป็นที่หนึ่งให้ได้เลยคอยดูสิ!”
ผมเดินแยกออกมา ดูเหมือนทุกคนจะมีรถมารับกลับกับหมดเลยสินะ ไม่ก็รถขับมาส่วนตัวบ้างล่ะ ชั่งเถอะเดินกลับนี่แหละดีที่สุด จะได้ฝึกกล้ามเนื้อช่วงต้นขาให้แข็งแรงพร้อมกับกีฬาทุกรูปแบบ หึหึ สบายไปเถอะเจ้าพวกนั้น ถ้าไม่รู้จักฝึกฝนตัวเองอยู่เสมอ อันดับก็สามารถคาดเคลื่อนได้นะ
ผมเดินตามแนวฟุตบาทผ่านรั้วโรงเรียนมาเรื่อยๆ
“ลูฮานน่ะ...ชอบเขาหรอ”
“ห๊ะ นี่นาย! ตามฉันมาทำไม”
หนีไม่พ้นจริงๆสินะ ศัตรูยังไงก็เป็นศัตรูอยู่วันยันคว่ำ ตามมาแบบนี้คิดจะตลบหลังไม่ให้ฉันแย่งอันดับของนายสินะ เหอะ นี่มันลอบกัดนี่หว่า ไอ้.....!!
“ชอบเขาหรอ ถามทำไมไม่ตอบ” เอ๊ะ...ว่าอะไรนะ
“พูดอะไร” งงไปอีกทีนี้ อยู่ๆมาถามอะไรที่มันไร้สาระไม่ห็นจะเกี่ยวกับการแย่งตำแหน่งตรงไหนเลยนี่นา
“ชอบลูฮานหรอ” ผมชะงักการเดินทันทีเมื่อเจ้าของเสียงหันมายืนประจันหน้าแถมยัง เลิกคิ้วอย่างกวนๆอีก
“ยุ่งอะไร ว่างมากหรือไงถึงได้ชอบหาเรื่องชาวบ้านแบบนี้” จะโมโหแล้วนะ ไม่ได้โมโหคำถามแต่โมโหเจ้าบ้านี้แหละ โอ็ยถอยออกไปสักที จะเดินเข้ามาทำไมนี่หลังผมมันติดกำแพงข้างฟุตบาทแล้วนะ
“ตอบมาก่อน เห็นชอบจ้องลูฮานนัก” อ๋ออออออ ไอ้สายตาทู้สึกว่ามีคนมองผมอยู่นี่ ก็คือไอ้บ้านี่ใช่ไหม!! จะให้ผมคลาดสายตาไม่ได้เลยสินะ กลัวผมขนาดนั้นเลยหรือไง ตลกชะมัด
อืม...แต่แบบนี้ก็น่าสนุกดีนี่นา
“เออๆ ชอบก็ได้ พอใจยังวะ ถอยออกไปได้แล้ว” ผมผลักไหล่ทั้งสองข้างของคนตรงหน้าออกไปเบาๆ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะกระเด็นไปไกลผิดปกติ
“แรงเยอะเหมือนกันนะ” ชานยอลปัดหัวไหล่ตัวเองน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าใกล้ผมอีกรอบ “เอาสิ ถ้านายแย่งอันดับหนึ่งของฉันได้ ฉันจะยกลูฮานให้”
“ว่า ....ว่ายังไงนะ” นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ดูถูกกันชัดๆ เหอะ ไม่ต้องเอาลูฮานมาล่อฉันก็จะต้องชนะแกให้ได้อยู่แล้วววว ว๊ากกกกกกกกก
แต่...เดี๋ยวนะ
ยกลูฮานให้
ยกให้ผม... ??
“ทำหน้าโง่แบบนี้ นี่ยังไม่รู้กฎของคราสนี้สินะ” พูดเรื่องอะไรของมันวะ มีกฎอะไรอีก
“กฎอะไร ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้น ไอ้คนตรงหน้านี่กำลังกวนประสาทผมสินะเนี่ย
“อยากรู้? ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ” ว่าแล้ว นี่สินะคนที่ฉลาดที่สุดเข้ามีวิธีการใช้ชีวิตแบบนี้สินะ
ฉันก็ฉลาดน้อยกว่าแกไม่เท่าไหร่หรอกนะ อย่ามาเอาเปรียบกันให้มากความเด้ !!
“ว่ามาดิ” ผมก็ยอมเขาไปอีก - -
ถึงบ้านแล้วครับ อย่างปลอดภัย อย่างไม่เหนื่อย ปาร์คชานยอลย่อเข่าก่อนจะปล่อยผมลงจากหลังของเขา ก็อย่างที่ว่าล่ะนะ ข้อแลกเปลี่ยนคือการที่เขาต้องมาส่งผมที่บ้านโดยที่ให้ผมขี้หลังของเขา - -
ดูยังไงๆหมอนั่นก็เสียเปรียบอยู่ดี งงกับเขามั้ยล่ะ
“ว่ามาดิ กฎอะไรอะ”
ชานยอลเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเพราะลมหนาวเริ่มพัดผ่าน อากาศตอนจะค่ำนี่มันหนาวจริงๆสินะ
“ในคราสของเราจัดทั้งหมดแปดอันดับ อันดับสามารถเปลี่ยนแปลงได้เสมอเมื่อมีคนมาท้าดวน แต่การท้าดวลได้เราต้องขอท้าดวลกับคนที่อันดับสูงกว่าเราเท่านั้น เช่นนายก็ท้าดวลได้แค่ฉันคนเดียวแบบนี้”
“แล้วนายก็ไม่ต้องไปท้าใครใช่ไหม” พยักหน้ารับ หมั่นไส้จริงๆเลย
“แต่...ภายในแปดอันดับนี้คนที่เป็นคนดูแลพวกนายต่อจากโคชก็คือฉัน ซึ่งเป็นอันดับหนึ่ง กฎมีอยู่ว่าเราสามารถสั่งคนที่อันดับต่ำกว่าเราทำอะไรให้ก็ได้แล้วแต่ความพึงพอใจ”
“มีแบบนี้ด้วย?”
“เช่น ฉันขอสั่งให้นายวิ่งรอบสนามหนึ่งร้อยรอบเพราะนายดูปวกเปียกเกินไป เป็นต้น”
“นี่! อย่ามาใช้กฏนี้เพื่อเล่นสนุกนะเว้ย”
“ฉันสามารถสั่งใครทำอะไรก็ได้ ในขณะที่นายก็สามารถสั่งใครทำอะไรก็ได้เหมือนกันแต่ยกเว้น.....ฉัน”
“คอยดูเถอะ ฉันจะแย่งอันดับของนายมาให้ได้”
“ฉันถึงบอกไงว่าถ้านายแย่งได้ฉันจะยกลูฮานให้ .....แต่สำหรับตอนนี้ขอให้นายเลิกมองลูฮานแบบนั้นได้แล้ว”
“แบบไหน พูดให้มันดีๆนะเฟ้ยย”
“แบบที่คนอื่นมองแล้วมันทุเรศน่ะ”
“ย๊า!!! กลับบ้านไปเลย”
“มีสิทธิ์สั่งอันดับหนึ่งอย่างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่...?”
“จะ เจ้าบ้า!”
“กลับก็ได้ แล้วเจอกันวันเปิดเทอมนะคุณที่สอง”
อย่าเรียกฉันแบบนั้นนะ! ปาร์ค ชานยอลลลลลลลล !!
โรงเรียนคาเทร์เชีย
คราสพิเศษ 1A room
“โคชครับ ทำไมปีนี้เซ็นดร๊อปถึงมีสิบสองคนล่ะครับ แต่คราสเรามีแค่หกเองนะครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นในห้องประชุม รอยยิ้มของโคชระบายออกมาอย่างผ่อนคลาย เหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรแม้แต่นิดเดียว
“เป็นคำสั่งของโรงเรียนเราเองแหละที่ให้พวกนั้นมีสิบสองคนในปีนี้”
“อะไรนะครับ”
“ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามีคนเยอะขนาดนั้นจะเอาชนะคาเชียร์อย่างเราได้หรือปล่าวก็ไม่รู้”
“อ๋อ ที่แท้ก็เป็นคำสั่งของโรเรียนอันดับหนึ่งอย่างเราสั่งให้โรงเรียนอันดับสองทำตามสินะครับ” รอยยิ้มค่อยๆปรากฎอยู่บนใบหน้าของนักเรียนทั้งหมกหกคนที่นั่งฟังอยู่
“ปีนี้ได้ข่าวว่าหินใช่เล่นเลยนะ มีทั้งหมดสิบสองคนก็จริง แต่มีแค่แปดอันดับเท่านั้น”
“โคชวางใจพวกเราเถอะครับ พวกเราหกคนไม่ทำให้โคชผิดหวังแน่นอนครับ”
“อยากรู้เหมือนกันว่ายุนโฮจะจัดเด็กแบบไหนที่ทำให้พวกนายสนุกกันบ้างนะ”
..........................................................................................................
สวัสดีทุกคนนนนนนนี่ก็เหมือนเป็นบ้าอยู่ดีๆก็เปิดเรื่องใหม่ซะงั้น - -
ครบเครื่องเรื่องต้มยำนะบอกเลย
ตัวละครเยอะความวุ่นวายก็เยอะเน๊อะ เยอะเรื่องไปอีก
เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าา
เม้นนิดนึง อยากรู้่ว่าอยากอ่านต่อกันป่าวอ่า - -
>> #2A
ความคิดเห็น