พรวิเศษของนายจอมภูติ!!

ลำดับตอนที่ #3 : ::::::::::ตอนที่ 3 ::::::::::

ตอนที่ 3
พรข้อแรก
ช่วงเวลาของความเสียใจ....เวลามักผ่านไปอย่างเชื่องช้า...เพื่อให้เราได้ซึมซับความเจ็บปวดนั้น

กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกริ่งบองเวลาเลิกเรียน นักเรียนทุกคนต่างเก็บของตนเองลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน.....
"เฮ่..ยูมิไปกินไอศกรีมกัน"
"ฉันไม่มีตังค์แล้วเฟ้ย! พวกแกเล่นสั่งข้าวกลางวันซะอ่วมขนาดนั้นจะเอาตังค์ที่ไหนไปกินเล่า!"
ชิส์เพื่อนนะเพื่อนเห็นฉันได้เจอเจ้าชายทั้งทีแอบไปสั่งข้าวกลางวันซะบานตะทัย อายูมิจ่ายอานซีคะงานนี้ หมดกันค่าขนมของฉัน~~
"เอาน่า..เดี๋ยวฉันเลี้ยงคืนแล้วกัน"
"เอ๋..เป็นไปได้ไง วันนี้มิกส์จอมตืดของเราเลี้ยงไอศกรีมเนี่ยะนะ" น้ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงแบบไม่น่าเชื่อ
"กำ -_-+ งั๊นไม่เลี้ยงและ แกกลับบ้านไปเลยยูมิ"
"เฮ่ย!! ได้ไง แกบอกว่าจะเลี้ยงฉันแล้วนี่ นะน้า~นะ อย่างอนนะ"
"เออ..ไปก็ได้"
"เย่!!"
"แต่เลี้ยงยูมิคนเดียวคนอื่นจ่ายเองฮ่าๆๆ"
"ได้ไงอ่ะ  มิกส์ใจร้าย T-T"

ร้านไอศกรีม....
"เอา ช็อกโกเลตชิป 1 ถ้วยค่ะ" มิกส์
"ฉันขอเป็นวานิลา แล้วเธอล่ะน้ำ"
"T-T มิกส์ใจร้าย~~"
"-_-; เอ่อ.....อ่ะเลี้ยงก็ได้ เลิกทำหน้าแบบนี้ทีเหอะ เห็นแล้วหลอนอ่ะ"
" *-* เลี้ยงจริงนะ"
"เออ.."
"งั้นขอสตอเบอรี่ค่ะ"
"นี่แกเจ้าชายเป็นไงบ้างล่ะ พาไปห้องพยาบาลนี่ อิจฉา ๆ ๆ >-<"
"เอ่อมิกส์ เก็บอาการหน่อยดิ"ฉันเตือนมิกส์ ดูทำเข้าดิอย่างกับฉันโดนจูบงั๊นแหละ ถ้าเป็นงั๊นก็ดีอ่ะดิหุหุ
"แล้วเป็นไงบ้างล่ะยูมิจัง ฉันอยากรู้"
"ก็ไม่มีอะไรมากอ่ะ พาไปห้องพยาบาล เอายามาทาให้ ถามชื่อ แล้วก็พาไปโรงอาหาร ก็แค่นั้น"
ว่าไปแล้วเสียดายชะมัดเฮ่อ~~
"โหยแก ไม่จีบเลยเล่า"
"ให้มันน้อย ๆ หน่อยยัยมิกส์"
"เออน่า"
เมื่อไอศกรีมมาถึงก็ไม่มีใครได้พูดอะไรอีกเลย  ก็ต่างคนต่างกินอ่ะนะ 

"อร่อยจัง ของฟรีนี่กินกี่ครั้งก็อร่อยฮี่ๆๆ"
"เออน่า กลับบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ"
"อืม..บาย"
"บายจ่ะ"

ลั่นล้า~~
"ปอกคอแสนสวยของนู๋น้อยจีจี้ วันนี้พี่จะใส่ให้เธอนะ"

รถส่งน้ำวิ่งเข้าซอยมาด้วยความเร็วโดยไม่ได้มองว่าจะมีหมาน้อยวิ่งตัดหน้าหรือเปล่า ทันใดนั้นเจ้าหมาน้อยวิ่งตามลูกบอลออกมานอกถนนและ
โครมมมมมมมมม
สุนัขพันธุ์ชิสุตัวน้อยนอนจมกองเลือดต่อหน้าต่อตาหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของมัน
"จีจี้!!!!!!!!!!!!! ไม่นะ!!!!!!!!"
ฉันวิ่งเข้าไปอุ้มมันอย่างเบามือกลัวว่าจะทำให้มันเจ็บ จีจี้กระดิกหางน้อย ๆ บ่งบอกว่ามันดีใจที่ฉันกลับมา เลือดสีแดงสดไหลออกมาตามรอยแผลของมัน มันร้องหงิง ๆ อกมาเพื่อบอกกับฉันว่า มันเจ็บมากแค่ไหน
"จีจี้ อย่าเป็นอะไรนะ เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะจีจี้ วันนี้พี่ได้ปอกคออันใหม่มาให้ด้วย เดี๋ยวไปหาหมอแล้วพี่จะใส่ให้นะ อย่าเป็นอะไรนะจีจี้ จีจี้ จีจี้!!!!!!!!"
ฉันพูดกับจีจี้เพื่อให้มันรู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้ ฉันอุ้มมันเขย่าน้อย ๆ เพื่อเรียกสติมันให้กลับคืนมาแต่ไม่เป็นผล มันตายแล้ว.....................

"ฮือ...........TT-TT แม่คะ จีจี้มันตายแล้วค่ะแม่ TT-TT "
"ไม่เป็นไรนะอายูมิ..จีจี้เค้าหลับสบายแล้วเห็นไม๊ มันยิ้มให้ลูกด้วย ลูกอย่าเสียใจไปเลยนะเดี๋ยวมันจะไม่ไปเกิดใหม่นะรู้ไม๊" แม่ปลอบโยนฉันเพื่อให้หายเศร้า
"อย่าร้องไห้อีกเลย ยูมิเดี๋ยวจีจี้มันจะเสียใจนะที่ทำให้เธอเสียใจน่ะ"
"ขอบใจนะซากิ T-T"

    หลุมฝังศพขนาดใหญ่กว่าตัวลูกหมาเล็กน้อยถูกขุดขึ้นภายในสวนหลังบ้าน...จีจี้ถูกอุ้มลงหลุมอย่างเบามือเพราะเจ้าของกลัวว่ามันจะเจ็บ...ปากหลุมถูกกลบจนปิดสนิท เผยให้เห็นเนินดินเตี้ย ๆ บ่งบอกว่าตรงนี้ได้มีร่างของสุนัขตัวจ้อยนอนหลับอย่างสงบอยู่ภายใต้เนินดินนั้น บนหลุมศพถูกโปรยด้วยดอกไม้สีขาวตกแต่งอย่างตั้งใจโดยเด็กสาวเจ้าของสุนัขตัวนั้น...ไม้รูปกางเขนถูกปักลงใกล้ ๆ กับเนินดินและห้อยด้วยปอกคอสีชมพูหวานแหววพร้อมป้ายชื่อ "จีจี้" เพื่อบ่งบอกว่าเจ้าของหลุมนี้คือเจ้าหมาน้อยจีจี้นั่นเอง
"หลับให้สบายนะจีจี้"

ทันใดนั้นลมที่พัดเอื่อย ๆ ก็หยุดลง ใบไม้ที่ปลิวตามลมบัดนี้กลับหยุดอยู่กับที่ราวกับว่าถูกสตาฟไว้ กลุ่มควันลอยไปทั่วแล้วรวมกันเป็นร่างของชายคนที่บอกกับเธอว่าจีจี้จะตาย..
"นายกลับมาอีกทำไม...เห็นไม๊เพาะนายแท้ ๆ นายแช่งจีจี้ เห็นไม๊ เห็นหรือยัง มันตายอย่างที่นายพูดไว้ไม่มีผิดT-T"
"ฉันไม่ได้แช่ง แต่มันหมดอายุขัยของมันแล้ว"
"เพราะนาย เพราะนายคนเดียว"
เธอกำหมัดทุบลงไปที่อกของเขาโดยไม่ยั้งมือ รัวทุบอยู่อย่างนั้นจบหมดแรง เขาโอบกอดเธอทำราวกับว่าที่เธอทุบนั้นไม่ได้สร้างความเจ็บปวดแต่อย่างใด เธอร้องไห้กับอกอุ่น ๆ นั่น เขารอจนเธอสงบลงแล้วกล่าวปลอบโยนเธอ
"ทำใจซะเถอะ อายูมิ จีจี้แค่จากเธอไปในโลกนี้ แต่มันอาจไปรอเธอที่โลกหน้าก็ได้นะ"
"จีจี้ไปรอฉันที่นั่นหรอ"
"อืม มันไปรอเธอที่นั่นแล้วล่ะมั๊ง"
"อย่ามั๊งได้ไม๊ -_-;"
"ไม่มั๊งก็ได้"

"อ่ะวันนี้ฉันไม่ทวงพรของเธอก็ได้"
"ฉันขอให้จีจี้กลับมาได้ไม๊"
"ได้แต่ต้องแลกกับชีวิตของเธอ ซึ่งจีจี้คงไม่ยอมหรอก"
"อืม...~_~"
"แต่ฉันว่านายเอาพรของนายไปหลอกเด็กเหอะ"
"เธอยังไม่เชื่ออีกหรือไง"
"ใช่! เพราะถ้ามีจริงนายก็ช่วยให้ฉันเรียนเก่งแบบอัจฉริยะได้ไม๊ล่ะ"
"ได้ พรของเธอจะเป็นจริง"
ทันใดนั้น ทุกสรรพสิ่งที่หยุดเคลื่อนไหวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วพลันร่างชายผู้นั้นก็หายไป
"โธ่..หายไปแล้ว ชิส์"
" T-Tจีจี้ เธอไปรอพี่ที่นั่นจริง ๆ หรอ งั๊นพี่ไปอ่านหนังสือก่อนนะ พรุ่งนี้พี่มีสอบ เดี๋ยวตกขึ้นมาแล้วจะแย่ ไปก่อนนะเดี๋ยวมาหาใหม่"

******************************************************************************************