คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มาทานช็อกโกแลตกันเถอะ!หลานรัก!
( Gondolin Fic ) มาทานช็อกโกแลตกันเถอะ ! หลานรัก !
Summary : เออาเรนดิลอยากกินขนมกันท่านน้ามายกลินในยามบ่ายจ้ะ
Rate : G
ตอนนั้นก็ใกล้จะถึงฤดูใบไม้ผลิแสนสดชื่นแล้ว หิมะก็ละลายเกือบหมด ทุ่งหญ้าตระการตาแห่งนครกอนโดลินที่มีนามว่า “ ทุมลาเดน “ ก็เริ่มมีดอกไม้สีสันต่างๆปรากฎให้เห็น แต่ที่พระราชวังวังแห่งองค์กษัตริย์นะซิ เริ่มจะมีปัญหา
“ ท่านแม่ๆ ” เสียงของเด็กชายคนหนึ่งร้องเรียกมารดาที่นั่งเย็บผ้าสีชมพูหม่น
เด็กชายคนนี้อายุราวๆ สี่ห้าขวบมีเรือนผมสีบลอนด์ทองที่มัดเป็นปลายจุกไว้ข้างหนึ่ง และเรียวหูที่ดูแปลกตา เพราะข้างหนึ่งแหลมและข้างหนึ่งกลมเพราะว่าเขาเป็นลูกครึ่งพรายกึ่งมนุษย์นะซิ แต่หน้าตากลมมนงามผุดผ่องเป็นสีขาวอมชมพู
“ หนูอยากกินขนม นานา ”
มารดาผู้นี้คือเจ้าหญิงอิดริล เคเลบรินดัลจึงเขกหัวของพระโอรสองค์น้อยเบาๆ
" ลูกรักของแม่ เออาเรนดิลน้อย กินขนมมากๆ เดี๋ยวก็อ้วนหรอกจ๊ะ "
เด็กชายผู้มีชื่อว่า เออาเรนดิล ก้มหน้านิ่ง แต่ด้วยความที่เป็นเด็กดี เขาจะไม่เถียงอะไรท่านแม่
......งั้น ไปหาท่านน้ามายกลินและเสด็จยายอาเรเดลดีกว่า...
แล้วเด็กน้อยก็วิ่งออกจากห้องโถงของพระมารดาไป
อิดริลกก็นึกในใจว่า...ไปซนที่ไหนอีกน่า ลูกคนนี้....
************
พรายหนุ่มผู้นี้นามว่า มายกลิน เจ้าชายอุปราชแห่งอาณาจักรกอนโดลิน
และเป็นพระมาตุลาหรือน้าชายของเออาเรนดิล เขากำลังบรรทมกลางวัน
หลังจากผ่านการทำงานในเหมืองเหล็กกล้ามาหลายวัน พรายหนุ่มจึงได้รับ
พระอนุญาตจากพระมาตุลาหรือเสด็จลุงทัวร์กอนผู้เป็นพระราชาให้มาพักผ่อนในวังได้
เจ้าชายหนุ่มหลับตาพริ้มบนพระเก้าอี้นวมสีน้ำเงิน และมีผ้าห่มสีเทาผืนหน้าคลุมกาย
“ การนอนกลางวันเป็นสิ่งที่ข้าชอบนี่นา ZZZ ”
แล้วเขาก็ไม่นึกถึงเรื่องใดต่อ เพราะเข้าสู่นิทรารมย์แสนสบายอยู่แล้ว
..........................
เออาเรนดิลก็วิ่งมาที่ห้องหนึ่ง นั้นก็คือห้องที่เจ้าชายเอลฟ์กำลังบรรทมหลับ
“ ท่านน้ามายกลิน ” เด็กชายรำพึงเสียงเบา เมื่อเห็นร่างสูงเหยียดกายอยู่บนเก้าอี้นวม
เท้าเล็กๆ จึงย่องเบา ไปที่เก้าอี้ตัวใหญ่นั้น มือเรียวเล็กไปจับที่ผ้าห่มผืนนั้น
“ น้าจ๋า ”
องค์ชายมายกลินพึมพำตอบอย่างงัวเงีย “ น้านอนอยู่....”
แล้วก็กระชับผ้าห่มคลุมให้แน่นกว่าเดิม แต่เขาก็ขยับตัวให้มีเนื้อที่กว้าง “ นอนกลางวันกับน้า ก็ได้นี่นา ”
เออาเรนดิลน้อยก็ตอบว่า “ กวานัวร์ – นานา เออาไม่นอน อยากกินหนม “
เด็กน้อยแตะที่แผ่นหลังของน้าเบาๆ
“ เออาอยากกินช็อกโกแลตนะ ”
เจ้าชายผู้เป็นน้า ก็ลืมตาขึ้น...ช็อกโกแลตของโปรดของข้า ท่านแม่เก็บไว้ไหมเนี่ย ??
พรายหนุ่มผมดำจึงค่อยลุกขึ้น และลูบศีรษะของตัวเอง ผมสีดำของเขายาวถึงกลางหลัง
ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายของเออาเรนดิล ก็มองน้าชายสางผมเหยียดตรง
.....โตขึ้น อยากมีผมยาวแบบท่านน้าจัง.....
“ เอ่อ! เออาเรนดิล น้าก็อยากกินช็อกโกแลต ไปดูในห้องทำงานของน้าสิ ”
มายกลินกล่าวกับหลานชายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานอย่างเสมอ
อ้าว !! หลานหน้าตาน่ารักมากนะครับ
ว่าแล้วพรายหนุ่มก็จับมือน้อยของเออาเรนดิล “ แม่เจ้าให้ทานไหม“”
“ เอ่อออ...นานาให้ทานนะ ”
ริมฝีปากมายกลินก็ยิ้มออกมา “ อ๊าๆ อย่าโกหกน้า เจ้ารู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่หญิงอิดริลไม่ให้เจ้ากินขนมหวานๆ”
“ เออาไม่ชอบกินผักนะ ท่านแม่เค้าก็ชอบให้หนูกิน เบื่อมากๆ “ เด็กน้อยกล่าว
“ ท่านน้า ผมอยากทานแค่ชิ้นเดียว นะน้านะ... ”
เรือนผมสีทองซบที่ตักของเขา แสดงถึงการออดอ้อนอย่างเต็มที่
มายกลินเห็นอากัปกิริยาของเออาเรนดิลแล้ว...ก็รู้เลยว่า ...เจ้าหนูเนี่ยมันได้มาจากใคร
“ เซลเล – ยอนโด เออาเรนดิล ” เขากล่าวเป็นภาษาพรายเควนยา “ วานเน ทิ – เทนนิน ”
เด็กน้อยก็หัวเราะเสียงใส “ พระเจ้าข้า ท่านลอร์ด ฮิเรน ‘ นิน ”
……….
มายกลินเดินจูงมือของหลานชายตัวน้อยมาที่ห้องทำงาน ห้องทำงานของเขานั้นเป็นห้องที่มีขนาดปานกลาง แต่เทียบกับห้องทรงพระอักษรแห่งองค์กษัตริย์ทัวร์กอนก็นับว่าเล็กอยู่มาก
พรายหนุ่มโนลดอร์กลับคิดว่าดีเสียอีก อย่างน้อยท่านแม่ก็ไม่ต้องบ่นว่าเขามีนิสัยบ้าสมบัติมากมายเหมือนเสด็จลุงของเขา
มายกลินก็ปล่อยมือเล็กของเออาเรนดิล “ ช็อกโกแลตอยู่ในลิ้นชัก น้าจะหยิบออกมานะ ”
เออาเรนดิลก็พยักหน้า “ ช็อกโกแลตใส่กล่องด้วยอ่ะปล่าว ”
“ ก็นั้นแหละ ”
มายกลินก็เดินไปที่ลิ้นชัก แล้วก็เห็นหีบสีน้ำเงินประกายทองซึ่งท่านหญิงขาวอาเรเดลจัดไว้ตั้งหลายวันห่อขนมหวานช็อกโกแลตมีอยู่ครึ่งกล่อง แต่มันก็ทำให้เออาเรนดิลตาลุกวาว
“ ท่านน้า หนูอยากกิน หนูอยากกิน ” เด็กชายก็กระโดดขึ้นลงไปมา
มายกลินก็เลยให้หลานชายไปล้างมือที่อ่างน้ำก่อน แล้วค่อยทานขนมหวานที่ใครๆ ก็ต้องชอบ
“ ท่านน้า หนูทานได้ยัง “ เออาเรนดิลถาม ขณะที่ตัวเองใช้ผ้าฝ้ายสีขาวเช็ดมือน้อย
มายกลินก็ฉีกห่อช็อกโกแลต แท่งเล็กๆ สีน้ำตาลดำ เหมือนกับเสื้อทูนิคและกางเกงขายาวที่เขาใส่อยู่
“ อ้าว ! ทานเลยซิ ”
พรายหนุ่มยื่นขนมให้เด็กชาย “ แล้วท่านน้าไม่เสวยหรอ ? ”
“ เจ้ากินทั้งหมดเลยก็ได้ ” เขากล่าวเสียงเรียบเฉย
เออาเรนดิลก็หน้ามุ่ย “ เออาอยากกินจริงๆ แต่ท่านน้ามายกลินก็อยากเสวย ”
ดวงตาสีฟ้าสบกับสีเทาอมดำประกายสดใส “ แบ่งกันนะ ” มือเล็กๆ ก็จับมือเรียวใหญ่อีกครั้ง
เจ้าชายหนุ่มก็อมยิ้ม เด็กคนนี้ใจดีตั้งแต่เล็ก มีน้ำใจ คงเหมือนพ่อเขามั้งเนี่ย ?
แล้วสองน้าหลานก็นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าชายมายกลินหักช็อกโกแลตออกมาสองชิ้น
“ ท่านน้าป้อนหนูหน่อยดิ ” เด็กชายกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ริมฝีปากสีชมพูเปิดอ้า
พรายหนุ่มจึงค่อยๆ ใส่ชิ้นขนมลงในปากเล็กๆ เออาเรนดิลน้อยก็....อ้ำด้วยความเอร็ดอร่อย
“ ชอบไหม ชอบไหมล่ะ...” น้าชายถามอย่างอารมณ์ดี
เออาเรนดิลน้อยก็ยิ้มแป้น มือเรียวเล็กก็แกะอีกห่อหนึ่ง “ กวานัวร์ - นานา ”
เขากล่าว “ หนูขอป้อนท่านด้วยนะ ”
ใบหน้าเรียวคมของมายกลินก็แดงเล็กน้อย “ น้าเหรอ เด็กป้อนผู้ใหญ่มีที่ไหนลูก ? ”
เด็กชายส่ายหน้าแบบเดียวกับที่น้าของเขาชอบทำ
“ เสด็จยายอาเรเดลยังเล่าว่าท่านน้ายังเคยป้อนซุปให้ท่าน ”
ท่านแม่...ช่างเอาแต่เรื่องตอนที่ข้ายังเล็กให้เออาฟังมากไปมั้งเนี่ย...
“ ก็ได้ ” ริมฝีปากบางของเขาก็รับช็อกโกแลตรูปสี่เหลี่ยมจากมือเล็กของหลาน
“ อร่อยดีนะ ” เขาเคี้ยวกรุบกรับ “ ป้อนน้าอีกซิจ๊ะ ”
………….
สตรีร่างสูงโปร่งในชุดกระโปรงสีขาว สีเดียวกับดอกนิฟเฟรดิลอันบริสุทธิ์
มองเห็นพระโอรสผู้เป็นภาพจำลองในแบบบุรุษของนาง
และพระนัดดาผมทองแก้มแดงหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขแบบนี้
ริมพระโอษฐ์สีแดงอิ่มยิ้มแย้ม
“ ลูกชายและหลานตัวน้อยของข้า ” มายกลินหันไปทางต้นเสียงของ ....นานา...
เออาเรนดิลก็อ้าแขนร้องด้วยความดีใจว่า “ เสด็จยาย! ”
เขารีบวิ่งไปหาพระนาง อาเรเดลก็ยกตัวหลานมาโอบกอดและหอมแก้มนุ่ม
“ เออาเรนดิล ทิ-เทนนิน ”
“ เสด็จยายเสวยช็อกโกแลตกันนะพระเจ้าข้า ”
พระนางก็ทรงหยิบซับพระพักตร์มาเช็ดเรียวปากเล็กของเออาเรนดิล “ เปื้อนหมดเลย “
“ นานา หลานเค้าอยากทานนะขอรับ ” พรายหนุ่มกล่าวแก่มารดา
ดวงตาสีเดียวกับท้องฟ้าในยามสนธยาก้มลงที่กล่องช็อกโกแลต “ แล้วมันก็หมดแล้วล่ะ ”
“ พวกเจ้าก็เหมือนกันเลย ชอบกินขนมหวาน “ พระนางอาเรเดลหัวเราะเสียงใส
แล้วก็มีฝีเท้าเบาๆ ของนางพรายอีกนางหนึ่งตามมาด้วย
“ ท่านแม่ ” เออาเรนดิลมองผ่านไหล่ของเสด็จยาย ดวงตาสีฟ้าหม่นทันที
…..แม่จะว่าหนูไม่เนี่ย ???..... ใบหน้าอ้วนกลม เริ่มซีดขาว
“ เสด็จอาหญิง น้องชายมายกลิน ! ” นางอุทานแล้วเห็นเออาเรนดิลน้อย
อยู่ในอ้อมกอดของพระปิตุจฉาหรือเสด็จอาหญิงของนาง
“ หนีมาเล่นอยู่ตรงนี้เอง ” อิดริลกล่าวหยอกเย้าและอมยิ้มออกมา
แล้วนางก็หันไปที่พระอนุชา ดวงหน้าของเขาก็ยิ้มออกมา
“ เอ่อ...มายกลิน เจ้าให้หลานกินขนมใช่เปล่าจ๊ะ ..” ดวงตาสีเทามองที่ริมฝีปากของเอลฟ์หนุ่ม
มายกลินก็รีบเช็ดปากทันที “ เออามาปลุกข้า ว่าอยากกินช็อกโกแลตนะพี่หญิง ”
“ลูกแม่ อิ - ออน นิน “ นางเริ่มบ่น “ เจ้าไม่ขออนุญาตแม่เลยนะ ”
“ หนูอยากกินจริงๆ นานา ” เออาเรนดิลตอบเสียงอ่อย
“ บอกแม่ก่อนซิ แม่ไม่ได้ใจร้ายใจดำที่ไม่ให้เจ้าทานนะ “
มือเล็กๆของเออาเรนดิลยังเกาะบ่าของเสด็จยาย
“ เอาน่า อิดริล ไม่ต้องบ่นหรอก “ อาเรเดลกล่าวแก่หลานสาว
มายกลินก็หันไปลูบหลังของเด็กชายและกล่าวว่า “ แล้วน้าจะบอกให้คนครัวเขาทำเค้กเลยนะ”
เด็กชายร่างน้อยก็ทำตาโต
“ เย้ !! หนูรักท่านน้าจังเลย ” เขาร้องเสียงใส
เออาเรนดิลจึงมาอยู่อ้อมกอดของท่านน้าอีกครั้ง อิดริลถอนใจ
....ลูกคนนี้ จะถูกน้าตามใจมากไปมั้ง ??....
พระหัตถ์ขาวผุดผ่องของอาเรเดล อาร์เฟนีเอล ก็จับมือเรียวของหลานสาว
“ อาว่า เจ้าไปทานด้วยกันเถอะ ” น้ำเสียงอ่อนหวานเหมือนนกลาร์ก ทำให้อิดริลใจอ่อน
“ ตกลงเพคะ อาหญิง ”
แล้วคู่ของน้าและหลานที่ต่างกันซะหน่อย
เพราะเด็กชายสวมชุดสีฟ้าอ่อน มายกลินสวมชุดสีน้ำตาล
พร้อมด้วยเอลฟ์สาวคนหนึ่งสวมชุดสีน้ำเงิน และผู้เป็นอาของนางในชุดกระโปรงขาว
ก็เดินไปที่ห้องครัวแห่งราชวังกอนโดลินด้วยกัน เพื่อทานเค้กช็อกโกแลตก้อนใหญ่
.............
ก่อนปิดท้าย ระหว่างการทานเค้กสีน้ำตาลเจ็ดชั้น เค้กอะไรอ่ะ
อิดริล : อร่อยจังเลย นางกินอย่างเอร็ดอร่อย ^^
มายกลิน : ชิ้นนั้นของข้านะพี่หญิง !!! ( เข้าไปแย่ง )
อาเรเดล : ทานกับยายนะ เออา
เออาเรนดิล : อ้ำๆ อีกนะพระเจ้าข้า ^O^
ท่านอยากทานไหมล่ะ ??? รู้นะว่าอยากกินด้วยคนล่ะซิ
คำศัพท์ภาษาเควนยาและซินดาริน ( เอลฟ์พูดกันนะ )
นานา ( Nana ) = แม่
กวานัวร์ – นานา ( Gwanur - nana ) = ลุงหรือน้า ญาติพี่น้องฝ่ายแม่
เซลเล – ยอนโด เออาเรนดิล ( Selye - yondo Earendil ) = ลูกของพี่สาว เออาเรนดิล
วานเน ทิ – เทนนิน ( Wanne tithennin ) = ไปกัน เจ้าตัวน้อย
ฮิเรน ‘ นิน ( Hiren- nin )= ท่านลอร์ดของข้า
อิออน - นิน ( Ion -nin ) = ลูกชายของข้า
ความคิดเห็น