ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ข่าวสาร
ตอนที่ 3 ข่าวสาร
เด็กหนุ่มผมทองก้าวฉับๆตัดผ่านทางคดเคี้ยวภายใต้แสงแดดจางๆที่เลาะผ่านแมกไม้มาได้ร่วม 15 นาทีแล้ว เขาควรจะถึงที่หมายในอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า...
เขา \"ควร\" และคงจะทำได้... ถ้าไม่มีอะไรมาขัดขวางให้การเดินทางล่าช้าเหมือนที่ผ่านมาตลอดเช้า..
\"มาหาคุณยายอีกแล้วรึไงลอเรนซ์ ดอร์น\" เสียงนุ่มคุ้นหูบ่งบอกว่าทริปของเขาคงต้องยืดระยะเวลาไปอีกหน่อยดังขึ้นจากด้านบนของต้นไม้ใหญ่ ให้เด็กชายผู้ถูกเรียกแหงนหน้าขึ้นไปมองก่อนเอ่ยอย่าเซ็งๆ
\"ยังยุ่มย่ามเรื่องคนอื่นไม่เปลี่ยน\"
\"ช่วยไม่ได้....ก็ชั้นดันโชคร้ายจับพลัดจับพลูได้มาเป็นหนึ่งในสี่ผู้อารักษ์ประจำป่า\" คำพูดพร้อมรอยแสยะยิ้มถึงตำแหน่งของตัวที่มันแสนจะภูมิใจแต่ทำปากดีจากจงอยปากของนกฮูกสีน้ำตาลทองสลับขาว ลูกตาสีเขียวใสของมันทอประกอบวิบวับบ่งบอกความฉลาดรอบรู้ไปเสียทุกเรื่องจนน่าจับถอนขนที่ซ่อนอยู่ภายใน..
\"เป็นนกฮูกก็ไม่รู้จักทำตัวให้สมกับเป็นนกฮูกเลยนะ โร เซวาเรส\" ลอเรนซ์ว่าอย่างหงุดหงิด สายตาจ้องตรงไปยังนกคู่กรณีเบื้องบน นกที่ได้ฉายาห้องสมุดเคลื่อนที่แห่งป่าเอดินเบิร์กด้วยความทันข่าวทันเหตุการณ์จนน่าติดใจสงสัย นัยน์ตาสีม่วงหรี่เล็กลงก่อนเอ่ยปากถาม \"เวลากลางวันแสกๆอย่างนี้สัตว์กลางคืนอย่างนายจะออกมาหาอะไรกันแน่..\"
\"หน้าที่โดยตรงคือดูแลความเป็นไปของป่า และในเมื่อค่าโอทีมันสูงกว่ารายได้ปกติหลายเท่า จะให้พวกจนๆอย่างชั้นมัวแต่ชักช้านอนแกร่วขี้เกียจอยู่ที่รังทำไม\" นกฮูกนามโรว่ากลั้วหัวเราะหึหึ ก่อนเสริม \"และชั้นก็แค่ทำตัวให้กลมกลืนเท่านั้นเอง\"
คิ้วเข้มๆของเด็กน้อยขมวดขึ้นอย่างขุ่นๆก่อนทวนถาม \"กลมกลืน?...นกฮูกทุกตัวรึเปล่าที่พอทำตัวแปลกประหลาดก็จะอ้างว่าพยายามทำตัวกลมกลืนกับอะไรๆ \"
\"ชั้นก็แค่ทำตัวประหลาดๆให้เข้ากับป่าเอดินเบิร์กแห่งนี้...หรือนายจะบอกว่าป่านี้มันไม่แปลกกัน ถ้างั้นนายก็คงไม่รู้ว่าไม่มีที่ไหนในโลกอีกแล้วที่นายจะได้ยินทั้งหมาและนกฮูกพูด....\" เจ้านกบนกิ่งไม้ยังคงพูดอวดภูมิอย่างน่าหมั่นไส้ตามเคย...
ลอเรนซ์สบถพึมพำกับตัวเอง พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ซัดมีดใส่ไอ้นกกวนประสาทข้างบน แต่สติที่ดีๆก็ดูจะพังครืนเอาเพราะปากพล่อยๆได้ง่ายจนเขาเลือกตัดบทสั้นก่อนจะคุมตัวเองไม่อยู่ \"ถ้านายไม่มีอะไรจะพูดนอกจากนั้น ชั้นก็จะไปแล้ว\"
แต่เมื่อเท้าเล็กๆกำลังจะก้าวจากไป โรกลับโพล่งขึ้นให้ต้องชะงักกึก \"ชั้นมีข่าวเล็กน้อยจะบอก\"
\"ถ้างั้นก็รีบว่าข่าวของนายไป อย่าทำให้ชั้นชักช้าไปมากกว่านี้!!\" คนเป็นเด็กไม่สมเด็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงชักจะมีน้ำโห ก็มันอะไรกันนักกันหนาวันนี้ถึงทำให้เขาต้องเจอแต่เรื่องน่ารำคาญที่ทำให้เสียเวลาแบบนี้
โร เซวาเรส ขยับปีกเล็กน้อยก่อนว่าเสียงเรียบๆไม่สะทกสะท้านต่ออารมณ์ที่ขุ่นมัวของคนตรงหน้า \"ช่วงนี้มีพรานคนหนึ่งเข้ามาในป่า พรานนั้นเก่ง...เก่งมาก มากกว่าพรานคนไหนๆที่เคยผ่านเข้ามา เป็นพรานฝีมือเพชรฆาตแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน....\"
\"ไม่เกี่ยวอะไรกับมนุษย์อย่างชั้น\" เด็กหนุ่มฟังอย่างระอา...ว่าพลางทำหน้าเบื่อๆปนรำคาญ
ฝ่ายจะพูดต่อไม่สนใจคำขัดของผู้เป็นคน ยังคงร่ายต่อไป \"ไม่มีใครรู้นิสัยส่วนตัวของเขา อาจเป็นได้ทั้งใจดีอย่างกวาง หรือโหดร้ายเกินเสือ สิ่งเดียวที่พวกเราชี้ชัดได้คือพรานนั้นโปรดการต่อสู้เป็นที่สุด เขาสนุกกับการล่าและเสี่ยง และตอนนี้เขาก็หมายตาสัตว์ดุร้ายที่เก่งกาจหลายตัวในเอดินเบิร์ก โดยเฉพาะหมาป่าดำแห่งทริสทอร์ที่ย้ายเข้ามาใหม่เมื่อราว 2-3 เดือนก่อน และมีข่าวลือถึงความเก่งมหากาฬ ชั้นได้ข่าวว่าทั้งคู่เกือบปะทะกันหลายครั้งแล้ว\"
หมาป่าแห่งทริสทอร์....ลูคัส ซาโดเรีย
หมาป่างี่เง่านั่นกำลังถูกตามล่า....
แต่...ก็แล้วไง...เกี่ยวอะไรกับเขาละ...
เด็กน้อยคิดในใจก่อนจะส่ายหน้าพรึ่บอย่างไม่อยากเก็บความคิดงี่เง่าไว้ให้ปวดสมอง
\"แล้วมันเกี่ยวกับชั้นที่ตรงไหน...? พรานไม่ล่ามนุษย์\"
\"ชั้นก็แค่จะเตือนให้ระวัง เขาจะล่าหรือไม่ล่า หากนายเดินในป่าก็มีสิทธิ์เป็นอันตราย การเตือนเป็นหน้าที่ของชั้น และอย่าลืมว่านายเพิ่งจะโค่นจิ้งจอกอาเธอร์ไปได้ รายนั้นก็โดนหมายหัวไว้เช่นกัน เพียงแต่พรานนั่นยังหาตัวไม่พบ.....\" นกฮูกว่าพลางไซร้ปีกของตัวเองเล่นเสียอย่างนั้น \"แล้วใครจะไปรู้กันว่าพรานนั่นจะใจดีพอจะปล่อยคนที่แย่งเหยื่อของเขาไปรึเปล่า\"
ลอเรนซ์ฟังคำเตือนจากนกฮูกผู้อารักษ์ป่า เขาพยักหน้าหงึกๆแสดงอาการรับรู้แม้จะไม่ได้แสดงท่าทีใส่ใจมากกว่าตอนแรกเลยแม้แต่นิด
\"ถ้าข่าวหมดแค่นี้....ชั้นก็ขอบใจ \"
นกบนกิ่งไม้กลอกตามองคนสีหน้าเรียบสนิทเฉยชาตรงหน้าก็เป็นฝ่ายที่ต้องตีปีกเบาๆอย่างหงุดหงิด.....
ลอเรนซ์ ดอร์น บุคคลที่ยั่วให้โกรธนะง่าย....แต่ยุให้หวาดเกรง...แม้แต่นกฮูกกะล่อนอย่างเขาก็ท่าจะฝึกมาไม่พอ....
ความคิดที่ทำให้ถอนหายใจเบาไม่สมตัว...
\"ถ้างั้นชั้นขอลาเสียที ขอให้โชคดี ลอเรนซ์ ฝากความคิดถึงถึงยายนายด้วย\" ว่าจบร่างของนกฮูกก็ขยับขึ้น ก่อนปีกสีน้ำตาลจะพาร่างของเจ้าของมันหายลับไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว....
สรรพเสียงรอบตัวเริ่มเงียบลงอีกครั้งด้วยว่าผู้ส่งเสียงทำลายความสงัดได้โผหายไปแล้วเมื่อครู่ แสงแดดแผดจ้ายามบ่ายซึ่งแปรสภาพเป็นแสงอ่อนโยนจากร่มเงาของใบเขียวสะท้อนผ่านเข้าไปในนัยน์ตาสีอเมทิสต์...แต่อัญมณีสีม่วงกลับไม่หลุบหนีลง ไม่แม้แต่จะกระพริบอย่างหวั่นเกรง...มันยังคงจ้องมองกิ่งไม้ที่นกฮูกเกาะอยู่เมื่อครู่อย่างปล่อยให้สมองได้ใช้เวลาขบคิด...
พรานที่เก่งกาจที่มาใหม่....เพื่อล่าสัตว์ท้าฝีมือในป่าเอดินเบิร์ก.....
พรานนั้นแฝงกายอยู่ในป่า...เตรียมพร้อมกับการปะทะกับหมาป่านั่น...หมาป่าที่เขาเคยได้ยินว่าร้ายกาจนัก เจ้าเล่ห์นัก...
ลูคัส ซาโดเรีย หมาป่าดำแห่งทริสทอร์...
ห้วงคิดย้อนไปถึงการพบเจอกันที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน...หมาป่าที่ผิดไปจากข่าวลือ แม้มันจะกวนบาทา งี่เง่า ป่วนประสาท...
แต่ถ้าถามถึงความเหี้ยมโหด...ตาที่เขาภูมิใจนักกับการ \"มอง\" กลับยังส่องไม่เห็น...ดูไม่ออก...
เลวร้ายอย่างที่ว่ากันจริงหรือเปล่า....?
ความสงสัยที่ห้ามไม่ได้ผุดขึ้นในใจแม้เจ้าตัวจะพยายามหลีกเลี่ยงความสงสัยไม่เข้าท่า...ก่อนที่ใจแข็งๆจะเป็นฝ่ายชนะ ให้หัวเล็กๆสะบัดก่อนตัดบทสรุปเองในใจ
นายจะเป็นไงไม่รู้....แต่สิ่งมีชีวิตที่รับมีดของเขาได้ก็คงมีฝีมือบ้างละมั้ง...
ก็หวังว่าจะไม่ตายก่อนที่เขาจะได้พิสูจน์ตามที่บอกเอาไว้แล้วกัน....
+ + + + +
A/N : เอิ้ก เขียนเติมเพิ่มหลังอ่านอาถรรพ์นาคราชของพี่แรบบิท มันเลยแอบหลอนแปลกๆ ไหงฟิคฮาเริ่มเครียดได้ฟร่ะ (เมา) หรือเพราะหลังๆร้างราไปแต่งฟิคทะมึนๆ....
แง้ว รอต่อตอนที่ 4 ละกันนะ
เด็กหนุ่มผมทองก้าวฉับๆตัดผ่านทางคดเคี้ยวภายใต้แสงแดดจางๆที่เลาะผ่านแมกไม้มาได้ร่วม 15 นาทีแล้ว เขาควรจะถึงที่หมายในอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า...
เขา \"ควร\" และคงจะทำได้... ถ้าไม่มีอะไรมาขัดขวางให้การเดินทางล่าช้าเหมือนที่ผ่านมาตลอดเช้า..
\"มาหาคุณยายอีกแล้วรึไงลอเรนซ์ ดอร์น\" เสียงนุ่มคุ้นหูบ่งบอกว่าทริปของเขาคงต้องยืดระยะเวลาไปอีกหน่อยดังขึ้นจากด้านบนของต้นไม้ใหญ่ ให้เด็กชายผู้ถูกเรียกแหงนหน้าขึ้นไปมองก่อนเอ่ยอย่าเซ็งๆ
\"ยังยุ่มย่ามเรื่องคนอื่นไม่เปลี่ยน\"
\"ช่วยไม่ได้....ก็ชั้นดันโชคร้ายจับพลัดจับพลูได้มาเป็นหนึ่งในสี่ผู้อารักษ์ประจำป่า\" คำพูดพร้อมรอยแสยะยิ้มถึงตำแหน่งของตัวที่มันแสนจะภูมิใจแต่ทำปากดีจากจงอยปากของนกฮูกสีน้ำตาลทองสลับขาว ลูกตาสีเขียวใสของมันทอประกอบวิบวับบ่งบอกความฉลาดรอบรู้ไปเสียทุกเรื่องจนน่าจับถอนขนที่ซ่อนอยู่ภายใน..
\"เป็นนกฮูกก็ไม่รู้จักทำตัวให้สมกับเป็นนกฮูกเลยนะ โร เซวาเรส\" ลอเรนซ์ว่าอย่างหงุดหงิด สายตาจ้องตรงไปยังนกคู่กรณีเบื้องบน นกที่ได้ฉายาห้องสมุดเคลื่อนที่แห่งป่าเอดินเบิร์กด้วยความทันข่าวทันเหตุการณ์จนน่าติดใจสงสัย นัยน์ตาสีม่วงหรี่เล็กลงก่อนเอ่ยปากถาม \"เวลากลางวันแสกๆอย่างนี้สัตว์กลางคืนอย่างนายจะออกมาหาอะไรกันแน่..\"
\"หน้าที่โดยตรงคือดูแลความเป็นไปของป่า และในเมื่อค่าโอทีมันสูงกว่ารายได้ปกติหลายเท่า จะให้พวกจนๆอย่างชั้นมัวแต่ชักช้านอนแกร่วขี้เกียจอยู่ที่รังทำไม\" นกฮูกนามโรว่ากลั้วหัวเราะหึหึ ก่อนเสริม \"และชั้นก็แค่ทำตัวให้กลมกลืนเท่านั้นเอง\"
คิ้วเข้มๆของเด็กน้อยขมวดขึ้นอย่างขุ่นๆก่อนทวนถาม \"กลมกลืน?...นกฮูกทุกตัวรึเปล่าที่พอทำตัวแปลกประหลาดก็จะอ้างว่าพยายามทำตัวกลมกลืนกับอะไรๆ \"
\"ชั้นก็แค่ทำตัวประหลาดๆให้เข้ากับป่าเอดินเบิร์กแห่งนี้...หรือนายจะบอกว่าป่านี้มันไม่แปลกกัน ถ้างั้นนายก็คงไม่รู้ว่าไม่มีที่ไหนในโลกอีกแล้วที่นายจะได้ยินทั้งหมาและนกฮูกพูด....\" เจ้านกบนกิ่งไม้ยังคงพูดอวดภูมิอย่างน่าหมั่นไส้ตามเคย...
ลอเรนซ์สบถพึมพำกับตัวเอง พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ซัดมีดใส่ไอ้นกกวนประสาทข้างบน แต่สติที่ดีๆก็ดูจะพังครืนเอาเพราะปากพล่อยๆได้ง่ายจนเขาเลือกตัดบทสั้นก่อนจะคุมตัวเองไม่อยู่ \"ถ้านายไม่มีอะไรจะพูดนอกจากนั้น ชั้นก็จะไปแล้ว\"
แต่เมื่อเท้าเล็กๆกำลังจะก้าวจากไป โรกลับโพล่งขึ้นให้ต้องชะงักกึก \"ชั้นมีข่าวเล็กน้อยจะบอก\"
\"ถ้างั้นก็รีบว่าข่าวของนายไป อย่าทำให้ชั้นชักช้าไปมากกว่านี้!!\" คนเป็นเด็กไม่สมเด็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงชักจะมีน้ำโห ก็มันอะไรกันนักกันหนาวันนี้ถึงทำให้เขาต้องเจอแต่เรื่องน่ารำคาญที่ทำให้เสียเวลาแบบนี้
โร เซวาเรส ขยับปีกเล็กน้อยก่อนว่าเสียงเรียบๆไม่สะทกสะท้านต่ออารมณ์ที่ขุ่นมัวของคนตรงหน้า \"ช่วงนี้มีพรานคนหนึ่งเข้ามาในป่า พรานนั้นเก่ง...เก่งมาก มากกว่าพรานคนไหนๆที่เคยผ่านเข้ามา เป็นพรานฝีมือเพชรฆาตแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน....\"
\"ไม่เกี่ยวอะไรกับมนุษย์อย่างชั้น\" เด็กหนุ่มฟังอย่างระอา...ว่าพลางทำหน้าเบื่อๆปนรำคาญ
ฝ่ายจะพูดต่อไม่สนใจคำขัดของผู้เป็นคน ยังคงร่ายต่อไป \"ไม่มีใครรู้นิสัยส่วนตัวของเขา อาจเป็นได้ทั้งใจดีอย่างกวาง หรือโหดร้ายเกินเสือ สิ่งเดียวที่พวกเราชี้ชัดได้คือพรานนั้นโปรดการต่อสู้เป็นที่สุด เขาสนุกกับการล่าและเสี่ยง และตอนนี้เขาก็หมายตาสัตว์ดุร้ายที่เก่งกาจหลายตัวในเอดินเบิร์ก โดยเฉพาะหมาป่าดำแห่งทริสทอร์ที่ย้ายเข้ามาใหม่เมื่อราว 2-3 เดือนก่อน และมีข่าวลือถึงความเก่งมหากาฬ ชั้นได้ข่าวว่าทั้งคู่เกือบปะทะกันหลายครั้งแล้ว\"
หมาป่าแห่งทริสทอร์....ลูคัส ซาโดเรีย
หมาป่างี่เง่านั่นกำลังถูกตามล่า....
แต่...ก็แล้วไง...เกี่ยวอะไรกับเขาละ...
เด็กน้อยคิดในใจก่อนจะส่ายหน้าพรึ่บอย่างไม่อยากเก็บความคิดงี่เง่าไว้ให้ปวดสมอง
\"แล้วมันเกี่ยวกับชั้นที่ตรงไหน...? พรานไม่ล่ามนุษย์\"
\"ชั้นก็แค่จะเตือนให้ระวัง เขาจะล่าหรือไม่ล่า หากนายเดินในป่าก็มีสิทธิ์เป็นอันตราย การเตือนเป็นหน้าที่ของชั้น และอย่าลืมว่านายเพิ่งจะโค่นจิ้งจอกอาเธอร์ไปได้ รายนั้นก็โดนหมายหัวไว้เช่นกัน เพียงแต่พรานนั่นยังหาตัวไม่พบ.....\" นกฮูกว่าพลางไซร้ปีกของตัวเองเล่นเสียอย่างนั้น \"แล้วใครจะไปรู้กันว่าพรานนั่นจะใจดีพอจะปล่อยคนที่แย่งเหยื่อของเขาไปรึเปล่า\"
ลอเรนซ์ฟังคำเตือนจากนกฮูกผู้อารักษ์ป่า เขาพยักหน้าหงึกๆแสดงอาการรับรู้แม้จะไม่ได้แสดงท่าทีใส่ใจมากกว่าตอนแรกเลยแม้แต่นิด
\"ถ้าข่าวหมดแค่นี้....ชั้นก็ขอบใจ \"
นกบนกิ่งไม้กลอกตามองคนสีหน้าเรียบสนิทเฉยชาตรงหน้าก็เป็นฝ่ายที่ต้องตีปีกเบาๆอย่างหงุดหงิด.....
ลอเรนซ์ ดอร์น บุคคลที่ยั่วให้โกรธนะง่าย....แต่ยุให้หวาดเกรง...แม้แต่นกฮูกกะล่อนอย่างเขาก็ท่าจะฝึกมาไม่พอ....
ความคิดที่ทำให้ถอนหายใจเบาไม่สมตัว...
\"ถ้างั้นชั้นขอลาเสียที ขอให้โชคดี ลอเรนซ์ ฝากความคิดถึงถึงยายนายด้วย\" ว่าจบร่างของนกฮูกก็ขยับขึ้น ก่อนปีกสีน้ำตาลจะพาร่างของเจ้าของมันหายลับไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว....
สรรพเสียงรอบตัวเริ่มเงียบลงอีกครั้งด้วยว่าผู้ส่งเสียงทำลายความสงัดได้โผหายไปแล้วเมื่อครู่ แสงแดดแผดจ้ายามบ่ายซึ่งแปรสภาพเป็นแสงอ่อนโยนจากร่มเงาของใบเขียวสะท้อนผ่านเข้าไปในนัยน์ตาสีอเมทิสต์...แต่อัญมณีสีม่วงกลับไม่หลุบหนีลง ไม่แม้แต่จะกระพริบอย่างหวั่นเกรง...มันยังคงจ้องมองกิ่งไม้ที่นกฮูกเกาะอยู่เมื่อครู่อย่างปล่อยให้สมองได้ใช้เวลาขบคิด...
พรานที่เก่งกาจที่มาใหม่....เพื่อล่าสัตว์ท้าฝีมือในป่าเอดินเบิร์ก.....
พรานนั้นแฝงกายอยู่ในป่า...เตรียมพร้อมกับการปะทะกับหมาป่านั่น...หมาป่าที่เขาเคยได้ยินว่าร้ายกาจนัก เจ้าเล่ห์นัก...
ลูคัส ซาโดเรีย หมาป่าดำแห่งทริสทอร์...
ห้วงคิดย้อนไปถึงการพบเจอกันที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน...หมาป่าที่ผิดไปจากข่าวลือ แม้มันจะกวนบาทา งี่เง่า ป่วนประสาท...
แต่ถ้าถามถึงความเหี้ยมโหด...ตาที่เขาภูมิใจนักกับการ \"มอง\" กลับยังส่องไม่เห็น...ดูไม่ออก...
เลวร้ายอย่างที่ว่ากันจริงหรือเปล่า....?
ความสงสัยที่ห้ามไม่ได้ผุดขึ้นในใจแม้เจ้าตัวจะพยายามหลีกเลี่ยงความสงสัยไม่เข้าท่า...ก่อนที่ใจแข็งๆจะเป็นฝ่ายชนะ ให้หัวเล็กๆสะบัดก่อนตัดบทสรุปเองในใจ
นายจะเป็นไงไม่รู้....แต่สิ่งมีชีวิตที่รับมีดของเขาได้ก็คงมีฝีมือบ้างละมั้ง...
ก็หวังว่าจะไม่ตายก่อนที่เขาจะได้พิสูจน์ตามที่บอกเอาไว้แล้วกัน....
+ + + + +
A/N : เอิ้ก เขียนเติมเพิ่มหลังอ่านอาถรรพ์นาคราชของพี่แรบบิท มันเลยแอบหลอนแปลกๆ ไหงฟิคฮาเริ่มเครียดได้ฟร่ะ (เมา) หรือเพราะหลังๆร้างราไปแต่งฟิคทะมึนๆ....
แง้ว รอต่อตอนที่ 4 ละกันนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น