REASON OF ME

       เหตุผลที่คนเราเกิดมาน่ะ ฉันคิดว่ามันต้องมีแน่ๆ เพราะฉะนั้นแล้วตัวฉันที่กำลังทุกข์ทรมานกับความเป็นจริงอยู่นั้นก็จะรอฟังเหตุผลในการเกิดมาเช่นเดียวกัน

   "สวัสดีความสุขฉันคือ...ความรัก"
   "สวัสดีความรักฉันคือความเศร้า"
   "สวัสดีความสุขเเละเศร้าฉันคือ...เจ้านายพวกเธอ"
   "..."
   "..."
   "ตอนนี้ถึงเวลาแล้วล่ะ"

   ท้องฟ้าตอนนี้ยังคงเป็นสีฟ้าเเละมีเมฆสีขาวลอยวนรอบๆอยู่สินะ  น่าเบื่อจริงๆเลย
น่าเบื่อไปหมดซะทุกอย่าง ฉันก็เลยได้แต่หวังว่า...การเรียนกับคุณครูที่อยู่หน้าชั้นเรียนจะจบๆไปซะทีนะ ทว่าภายในใจที่ลึกจนฉันยังเอื้อมมือไปไม่ถึงนั้นมันมีเสียงที่กระซิบบอกกับฉันอยู่ตลอดเวลาว่า ขอให้เวลาผ่านไปเร็วกว่านี้ด้วยเถอะ  ยิ้มเเละหัวเราะเหรอ? ทุกคนที่อยู่รอบข้างฉันมีควมสุขดีจัง ฉันเองก็...
   กึก!!!
  ฉับพลันฉันก็รีบหันหน้าไปทางหน้าต่างท้องฟ้ามัน... เป็นสีแดง มีแต่เมฆฟ้าผ่าร้องคำรามเต็มไปทุกที่จนสุดขอบลูกหูลูกตา เเละนี่มันบ้ายิ่งไปอีก ทุกๆคน..ไม่ขยับเลยสักนิด ทุกคนนิ่งค้างอยู่กับที่แต่ทันใดนั้นเสียงโครมหน้าอาคารก็ทำให้ฉันได้แต่ยืนมองด้วยความกลัวจับใจ เด็กชายคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีบางสิ่งที่อยู่ใต้อาคารนี้และเพียงเสี้ยววินาทีร่างของเค้าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยฉันยืนนิ่งไม่ไหวติงเมื่อเห็นภาพนั้น ผ่านมานานเเล้วทุกสิ่งยังคงไม่ขยับเขยื้อน ฉันพึมพำด้วยเสียงเบาหวิวว่า "อีเทอร์" เเละนั่นคือ..ชื่อของน้องชายฉันเอง
   กึก!!!
   "นี่มิโดริเธอเป็นอะไรมากรึเปล่า?"
   "..."
   "นี่เธอ!"
   ใครน่ะ....ฉันยังจำได้ว่าตะกี้หรือก่อนหน้านั้น ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นนะ เเละก็ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันเป็นใครกัน? นัยตาสีฟ้าเข้มเเละผมสีเมฆหม่นๆนั่นอีก...ไม่คุ้นเอาเสียเลย
   "นายชื่ออะไร?"
   "หา!!ถามอะไรแปลกๆเธอนี่มันขี้ลืมดีจังเลยนะ.."
   "..."
   "จำไว้ซะว่า..ชื่อของฉันก็คือชิน"
   "..ชะ"
   เเละยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดชื่อของชิน ภาพเเละวัตถุรอบข้างของฉันก็เบลอ เเละลอยวนไปคนละทิศคนละทาง เเสงสีขาวที่ส่องกระจายผ่านช่องเเคบของภาพค่อยๆ
ลามไปยังทุกสิ่งที่อยูรอบข้างเเละเผาไหม้เป็นเศษธุลีสีเทา เเละเเสงก็ค่อยๆหรี่ลงทีละน้อย ทว่าเมื่อกระพริบตามองมาในวินาทีถัดมาฉันกลับยืนอยู่ท่ามกลางทะเลไฟอันร้อนระอุ ตรงข้ามฉันมีนัยตาสีเเดงเพลิงจ้องมองมา ฉันไม่รู้เลยว่าสิ่งนั้นคืออะไรจนกระทั่งต้องค่อยๆทรุดลงไปกองกับพื้นเพราะคมดาบเงินเล่มยาวที่อยู่ปักกลางหลัง เเละวินาทีนั้นเจ้าของนัยตาสีเเดงยืนอยู่ข้างหน้าฉันก้มลงกระซิบที่ข้างหูฉันว่า "ราตีนี้ยังอีกยาวนาน...คริสเทียร่า"
  ฉัวะ!!!
   ฉันเบิกตากว้างเมื่อดาบเล่มยาวที่เคยปักอยู่ข้างหลังถูกดึงหายไป ความเจ็บปวดที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านี้มันหายไปหมดเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเเละนี่ฉัน...มาอยู่ที่ไหนกันอีกล่ะรอบๆตัวที่มีเเต่ต้นไม้?ต้นใหญ่ๆกั้นเป็นกำแพงไม่มีทางออก...และทันทีที่ฉันสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ในกรงไม้นี่ก็คือ...ผู้ชายผมสีน้ำตาลยาว นัยตาสีเเดงเข้มเเละที่น่าตกใจหรือนิ่งเงียบไม่แพ้กันก็คงจะเป็นตัวของฉันกับเค้าที่เป็น...คนๆเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างภายนอกก็เป็นคนๆเดียวกันไม่มีผิดแน่ 
   "อย่าคิดจะหนีไปจากนรกนี่อีกนะ...เพรซิส"
   "..."
   "ลืมไปอีกเเล้วสินะ..."
   "..."
   "ทุกๆอย่างเกี่ยวกับที่นี่น่ะรวมถึงตัวผมด้วย"
   "..."
   "..."
   "นาย..."
   "...ยังไงก็ช่วยฟังและจำชื่อเองไว้ให้ดีๆล่ะว่าเธอมีชื่อว่าเพรซิส อีฟ"