คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 16 : อย่าทำเเบบนี้ไม่ว่ากับใคร เข้าใจไหม?
16
‘อาารย์ิว่าัวเอเป็นนายหรือไ?’
ไอ้เ็บ้า้าห้อเอ่ยถาม หลัาที่เราับรถมาถึอนโ
และอนนี้่าน่าำลัไุแประูห้อัวเอ ผมไ้ยินแบบนั้น็หันมามอหน้ามาร์้วยสีหน้าไม่เ้าใ
‘หมายถึ?’
‘็หมายถึสิ่ที่อาารย์ำลัทำอยู่ไ’
‘ทำไม?’
‘อาารย์่วยเหลือเพื่อนผมไปแล้วสอน
ถ้ารวมผม้วย็ือสาม’
‘แล้ว?’
‘อาารย์้อารอะไรันแน่?’
‘็ไม่ไ้้อารอะไรนี่’
‘แล้วอาารย์่วยเหลือพวเราทำไม ที่อาารย์่วยผม
ผมยัพอเ้าใ เพราะผมเป็นลูศิษย์อาารย์ แ่ยอแ แบมแบม
สอนนั้นไม่ไ้เรียนอยู่ะเราเลย’
‘ที่พูไปยัไม่เลียร์อีหรอนายมาร์’
‘ผมถามรๆเลยนะ อาารย์ำลัสร้าภาพอยู่ใ่ไหม?’
เท่านั้นแหละ ผมไ้ยินแบบนั้น รู้สึเหมือนถูนายมาร์บหน้าอย่าแร
มันาไปหมเลยล่ะ ทำไมถึมอวามหวัีอผมว่าเป็นเรื่อเสแสร้ไปไ้ล่ะ
รู้สึุนพูอะไรไม่ออเลย มาร์เอ็เียบ ผมไม่พูอะไร
ัสินใไประูห้อและรีบเินเ้าไปทันที
ผมไ้ยินเสียมาร์เรียผมที่ระเบียหลัห้อ
ผมอยู่ใน่วอารม์แห่วามน้อยใอยู่ น้อยใที่มาร์ิแบบนั้น
มันเลยทำให้ผมิว่ายอแและแบมแบม็อาะิแบบนั้นเหมือนัน็ไ้ มัน็ริอย่าที่มาร์บอนั่นแหละ
ผมทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? ผม้อารอะไร? ผมสร้าภาพั้นหรอ?
สุท้ายแล้ว ผม็ไ้แ่ทิ้ัวลนอนบนโฟาพร้อมถอนหายใยาว
ไม่มีสมาธิะทำอะไรเลยล่ะ เสียเาะประูัึ้น ผมรู้ว่าไม่มีใรหรอ
นอาไอ้เ็บ้า้าห้อนั่นแหละ ผมเินไปที่ประู แ่ไม่ไ้เปิประูให้นะ
‘มีอะไร?’
‘อาารย์ เปิประูให้ผมหน่อย’
‘ทำไม?’
‘ที่ผมพูเมื่อี้น่ะ ผมอโทษ’
‘่ามันเถอะ ันไม่ิอะไรหรอ ไปนอนเถอะ’
‘อาารย์โห’
‘ไปนอนะ’
‘หลัาที่ผมพูแบบนั้นไป ผม็อยาบปาัวเอมาเลยนะ
อโทษที่มอเห็นวามหวัีออาารย์เป็นแบบนั้น
ผมรู้ว่าอาารย์ไม่ไ้เป็นนแบบนั้นหรอ ผมอโทษ’
‘เออ ันะนอนแล้ว ลับห้อไปะ’
‘อาารย์’
‘ไม่เ้าใที่พูหรอนายมาร์’
ผมะอเสียั้วยวามหุหิ ไ้ยินเสียถอนหายใอมาร์
และหลัานั้น็เียบไป ผมถอนหายใ้าๆ เินลับเ้าไปในห้อนอนัวเอ
รู้สึนอนไม่หลับ ผมทำไี
‘นอนไม่พอหรอ?’
พี่ินยอเห็นว่าอนนี้ผมเหมือนหมีแพน้ามาสินะ
ถึไ้เอ่ยถามแบบนี้ ริๆแล้วผมนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว
็ั้แ่เรื่อแบมแบมนั่นแหละ ผมพยัหน้ารับนิๆ พลาอ้าปาหาว
โว์ให้พี่ินยอเห็นะเลยว่าผม่วมาริๆ พี่ินยอัผัผัใส่านผม
‘ินผัเยอะๆ ะไ้ไม่่ว’
‘ริหรอ? มันใ่หรอ?’
‘ินๆไปเหอะน่า’
‘พี่ินยอ ผมถามอะไรหน่อยสิ’
‘ว่า?’
‘ถ้ามีนมอเห็นวามหวัีอพี่ว่าเป็นารเสแสร้
พี่ะน้อยใไหม?’
‘นที่มอเห็นนนั้นเป็นใรล่ะ
ถ้าเป็นนธรรมา็ไม่ใส่ใอ่ะ นเราห้ามวามิันไม่ไ้อยู่แล้ว’
‘ถ้าเป็นนที่่อน้าใล้ัวล่ะ’
‘็นอย์’
‘แล้วพี่ะทำยัไ ปล่อยไปแบบนั้น หรือทำให้ัเน’
‘ปล่อยไปสิ สัวัน็เ้าใเอแหละ ยิ่เราทำให้ัเน
เ้า็ยิ่มอว่าเรายิ่เสแสร้’
‘เออ ็ริอพี่’
‘ทำไม เิเรื่ออะไรึ้นั้นหรอ’
‘เปล่าน่ะ’
‘แน่ในะ’
‘อื้ม’
‘็แล้วไป ถ้ามีอะไรแล้วไม่ยอมบอัน
แล้วันมารู้ทีหลั เ้าใใ่ไหมว่าะเป็นยัไ’
‘รับๆ ลัวแล้วรับ เ้าใแล้วรับ’
ผมหัวเราะทันที นอะไรุยิ่ว่าหมาอี
พี่ินยอเห็นผมทำหน้ามุ่ย็หัวเราะ ยมือึ้นยีหัวผมเบาๆ ผม้อปัมือออเพราะผมเสียทร
วันนี้ผมเินเ้ามาในะพร้อมับพี่ินยอเหมือนเ่นทุรั้นั่นแหละ
เพราะใล้ะไ้เวลาสอนแล้ว ผมเลยแยับพี่ินยอที่ะลับเ้าไปในห้อพัรู่อน
ผมเินรไปที่ห้อที่ผมสอน ่อนะะั เมื่อเอนายมาร์นั่รออยู่หน้าห้อพอี
ผมะั ่อนะ้มหน้า้มา ทำเป็นมอไม่เห็น
‘ไม่้อมาแล้เมินผมเลย’
‘เ้าห้อไ้แล้ว ะไ้เวลาเรียนแล้ว’
‘ุยัน่อน’
‘ันไม่มีอะไระุย’
‘อาารย์’
‘ไม่เ้าใที่พูหรอนายมาร์’
สสัยผมะทำเสียุเินไป มาร์เลยทำหน้าะัไปเล็น้อย
หมอนั่นถอนหายใและพยัหน้ารับ้าๆ
‘รับๆ ถ้าั้นหมเวลาแล้ว อาารย์้อมาุยับผม’
ลอาบนั้น ผมสอนแบบไม่มีสมาธิเลย เลย้อให้นัศึษาทำานในห้อ
เพราะลัวะสอนผิๆถูๆ ที่ไม่มีสมาธิเพราะอะไร ผมเอาแ่้อนาฬิาหน้าห้อ
ทีอนอยาให้เวลาหมุนไปเร็วๆ มันลับ้า ทีอนนี้ล่ะ ผมอยาให้เวลาเิน้าๆ
มันลับเร็ว อนนี้เหลืออีรึ่ั่วโมะหมาบารเรียนารสอนแล้ว
ผมวรทำไี อยาหายัวไ้ั...
เพราะมัวแ่ิว่าถ้าีวิริมีโเรม่อน็ะี
ผมะอยืมอวิเศษวันละหลายๆรอบ แ่ผมะไม่ื้อแบบโนบิะหรอ
รู้ัวอีที็อนที่นัศึษาประท้วว่าหมเวลาแล้ว ผมสะุ้เฮือ
หันมามอนาฬิาหน้าห้อ่อนะเห็นว่ามันเลยเวลามาเือบสิบนาทีแล้ว้วย
นัศึษาเ็บอและทยอยันเินออาห้อ ผมถอนหายใ ้มหน้านิ่
อยาะนอนฟุบสัห้านาที็ไ้
แ่เาที่พาทับบนโ๊ะนั่น ทำให้ผมเยหน้าึ้นมอ
ในในี่เ้นึัเลย แ่พอเยหน้าึ้นมาริๆ ็้อถอนหายใ้วยวามโล่ใ
‘ยูยอม นายเอหรอ’
‘อาารย์เป็นอะไรหรือเปล่ารับ
เห็นทำหน้าไม่สบายใั้แ่เ้ามาในห้อแล้ว’
‘มีเรื่อนิหน่อยน่ะ นายลับไปเถอะ’
‘ผมเป็นห่วอาารย์นะ’
‘อืม อบใมานะ’
‘ลไปหานมิน้วยันไหมรับ’
‘อ่า ็ีนะ อยาินอะไรหวานๆพอี’
ผมรู้สึอยาินนม็เลยอบล เ็บอใส่ระเป๋า
่อนะเินออมาาห้อเรียน พอเินออมา็เอับมาร์ที่นั่อยู่หน้าห้อ
มาร์ทำหน้าใเล็น้อยที่เห็นผมเินออมาับยูยอม
‘อ้าว ไอ้มาร์ ยัไม่ลับอีหรอวะ’
‘แล้วมึอ่ะ’
‘ยั เห็นไหมล่ะ
ูะลไปหาอะไริน้าล่าับอาารย์น่ะ’
‘หรอ’
มาร์อบลับมาแ่นั้น พร้อมับหันมามอหน้าผม
ผม้มหน้าหลบสายาอหมอนั่น ให้ายเถอะ ไอ้หมอนี่มันเป็นฝ่ายผินะ
แ่ทำไมผม้อมาหลบหน้าหลบามัน้วยล่ะ โรไม่เ้าใัวเอเลยริๆ
ยูยอมโอบเอวผมและพาเินผ่านมาร์ออไป
ผมไม่รู้ว่าผมใ้เวลาอยู่ับยูยอมนานแ่ไหน
เพราะผมแทบะไม่มีสิอยู่ับเนื้อับัวเลย เ็นี่พูอะไรมา
ผม็ไ้แ่พยัหน้ารับ ทั้ๆที่ไม่รู้เรื่ออะไร
นระทั่ผมรู้สึว่าผมอยาลับห้อแล้ว ผมึอัวแยออมา แม้ยูยอมะพยายามรั้
แ่เอเสียุๆอผม็้อถอยให้ผมเหมือนับที่มาร์ยอมถอยมาแล้วเหมือนันนั่นแหละ
ผมรีบพาัวเอมาที่ลานอรถ แ่เพราะแมันร้อน
ผมเลยเินอ้อมเ้ามาใ้ะอีรั้ ให้ายสิ รู้ี้เินาแีว่า
เพราะผมันเอมาร์น่ะสิ หมอนั่นลุึ้นยืนเมื่อเห็นผมมา
เหมือนับำลัรอผมอยู่อย่านั้นแหละ ผมหยุะั พลาทำหน้าลัเล
ะเผิหน้าหรือวิ่หนีี?
ใ่ ผมเลือ้อหลั ผมวิ่รับ
ิว่านัศึษาแถวนั้นใที่อยู่ๆอาารย์นนี้็วิ่ ราวับวิ่หนีอะไรสัอย่า
มาร์วิ่ามผมทันที ่อนะว้ามือผมไว้ไ้ และระาผมให้เ้ามาหาัวเออย่าแร
ึ่ผลที่ไ้็ือล้มหายท้อไปทัู้่ และ็เ็บทัู้่้วย...
ยัไม่ทันที่ะให้เวลาผมทำใับวามเ็บที่เิึ้น
มาร์็ระาผมให้ลุึ้นยืน พร้อมับับ้อมือผมแน่น ราวับลัวผมะวิ่หนีไปอี
่อนะบัับให้ผมเินามไปที่ไหนสัที่หนึ่ ผมพาผมมาที่ลานอรถนั่นแหละ
่อนผมะโนโยนเ้าไปในรถอเ้าัว
แรวายเป็นบ้า!
‘ทำบ้าอะไรอนายเนี่ย’
‘อาารย์ะวิ่หนีทำไมล่ะ’
‘้อหนีสิ’
‘ทำไม?’
‘เพราะนายัรอันแบบนี้ ันลัวนะ ‘
‘เพราะอาารย์ไม่รัษาสัา่าหาล่ะ’
‘ันไปสัาอะไรับนายอนไหนไม่ทราบ’
‘ลืม?’
มาร์หันมามอหน้าผม หลัาที่เร่แอร์ให้ทำานเสร็แล้ว
ผมยับัวหนีเมื่อมาร์ยับเ้ามาใล้ๆ เอื้อมมือะเปิประูหนี
แ่มาร์ล็อประูรถเอาไว้ หมทาหนีเลย... เมื่อหนีไม่ไ้
ผม็หันมาเผิหน้าับเ็บ้านี่แทน
‘เออ ันไม่ไ้ลืม แ่ันไม่อยาุยับนายไ’
‘เรื่อนั้นผมรู้ และอีเรื่อนึล่ะ’
‘เรื่ออะไร?’
‘อาารย์เป็นนให้ผมสัาว่าให้ผมอยันไอ้ยูยอมออห่าาอาารย์เพื่อแลับเบอร์ออาารย์
แล้วนี่อะไร อาารย์ไปับมันเอเลย หรือว่าริๆแล้วอาารย์อบมัน’
‘พูบ้าอะไรอนายวะ ันไม่ฟั ปล่อยันไ้แล้ว
ันะลับ’
‘อบผมมา่อน’
‘ไม่อบอะไรทั้นั้นแหละ’
‘อาารย์’
‘ถ้าันอบเพื่อนนายแล้วมันทำไม มันเี่ยวอะไรับ...’
ผมยัไม่ทันไ้พูำสุท้ายออมาเลย มาร์็ระาผมเ้ามาใล้
่อนะล็อาผมไว้และบเบียริมฝีปาลมาูบ ผมเม้มปาแน่น
พร้อมับพยายามผลัมาร์ออ แ่เพราะมันอยู่บนรถ มันเลยทุลัทุเลเล็น้อย
‘อาารย์ะอบมันไม่ไ้’
‘ทำไม?’
ไอ้หมอนี่มันหลอให้ผมอบโ้ เพราะะไ้เ้ามาบุรุปาผมไ้
ผมไม่น่าโ่เลย อนนี้เลยลายเป็นว่าผมำลัโนไล่้อน ลิ้นร้อนนั้นไล่้อนไปทั่วโพรปาผม
เสีย๊วบ๊าบัึ้นนน่าอาย ลีบปาล่าผมถููนรู้สึบวมเ่อ
ผมหอบหายใอย่าหนั อาะเป็นเพราะผมไม่เยูบมา่อน เลยไม่รู้วิธีรับมือับมัน
มาร์ผละออ่อนะทำหน้าใ
ใบ้าอะไรอมันวะ? ผมหายใไม่ทันนะายอยู่แล้วเนี่ย...
ยัไม่ทันไ้อ้าปาถามอะไร ไอ้หมอนี่มัน็บุรุผมอีรั้
แถมรอบนี้รุนแรว่าเิม้วย ผมรู้สึเหมือนมีน้ำอะไรไหลออมาามุมปาัวเอ อนนี้สิผมเริ่มะวบุมไม่ไ้แล้ว้วย
มาร์ันท้ายทอยผมให้เิึ้น
และนั่นทำให้ปาอหมอนั่นประบูบผมไ้แนบิว่าเิม
ในะที่อีมือหนึ่ำลัลาผ่านแถวลำอผมอย่าแผ่วเบา
มันั๊ี้แ่็รู้สึีแปลๆ มือนั้นเลื่อนมาแถวบริเวลาไหล่ผม
ผมิว่ามาร์น่าะปลระุมเสื้อเิ้อผม
มืออหมอนั่นถึไ้สอเ้ามาลูบหัวไหล่ผมไ้
่อนที่สิอผมและอารม์อผมะระเิระเิไปมาว่านี้
ผมัสินใัปามาร์ทันที และไ้ผล มาร์ะัและผละออทันที
เลือสีแส่อยๆึมออมาบนลีบปาอนรหน้าผม ผมหอบหายใมาว่าเิม
พร้อมับรีบิระุมเสื้อที่หลุลุ่ย
‘อาารย์...’
‘ไม่้อพูอะไร ปลประู ันะลับ’
มาร์เียบแ่็ยอมปลล็อประูรถให้ผม ผมรีบลมาารถ
และวิ่ไปเปิรถัวเอทันที พอึ้นมาไ้
ผม็ฟุบหน้าลับพวมาลัยและถอนหายใออมาอย่าแร
ผมเยหน้าึ้นมอเมื่อเห็นมาร์ับรถออไป
พอเห็นแบบนั้นผม็เลือที่ะปรับเบาะลนอนบนรถ่อนสัพั รอให้อะไรๆมันีึ้น
แล้วผม่อยับรถลับน่าะีว่า
แทนที่ะลับห้อ แ่ผมเลือที่ะมานั่เียบๆนเียวในร้านาแฟแทน
ไ้แ่นัู่น้ำในแ้วนหม และหยิบนมหวานยัใส่ปา ไม่ลัวอ้วนแล้วแม่
รู้แ่อนนี้ผมเรีย ผม้อิน ินมันให้หม ินมันให้สาสมับวามเรีย
‘อาารย์แ็สันใ่ไหมะ’
อยู่ๆ็มีนัศึษาสาวนหนึ่เ้ามาทัผม ผมะัเล็น้อย
่อนะพยัหน้ารับ านั้นเธอ็หันไปพยัหน้ายิ้มๆับเพื่อนทันที
‘หนูเออาารย์ที่ะบ่อยๆน่ะ่ะ
ไม่ล้าเ้าุย้วยสัที’
‘เอ่อ มีอะไรหรือเปล่ารับ’
‘่ะ มี่ะ ือหนูับเพื่อนำลัะลโปรเ็เทอมหน้า
และอยาให้อาารย์มาเป็นอาารย์ที่ปรึษาโปรเ็หนูน่ะ่ะ’
‘...’
‘หรือว่าเ็อาารย์เ็มแล้วหรอะ’
‘เอ่อ ผมไม่่อยแน่ใ้วยสิ อลับไปู่อนไ้ไหม
แล้วะบอนะ’
‘หนูอเบอร์อาารย์ไ้ไหมะ’
ผมะัไปเล็น้อย
ำพูอพี่ินยอที่บอว่าห้ามให้เบอร์ัวเอับนัศึษายััึ้นมาในหัว
แล้วไหนะประโยที่ผมปิเสธลอเวลาที่มาร์อเบอร์ผม ให้ายสิ
นาอนนี้ผมยัิถึไอ้เ็นี่อี นัศึษาสาวนนั้นมอหน้าผมาแป๋ว ผมยิ้มแห้ๆ
‘ือผมไม่่อยสะวให้เบอร์เท่าไหร่
แ่ว่าเป็นส่เมลล์แทนแล้วันนะ ไ้ไหม’
‘อ้าว ็ไ้่ะ เมลล์็ไ้่ะ’
ระหว่าที่ผมำลับอเมลล์ับเธอ
ผม็เหลือบเห็นสายาอเพื่อนอเธอที่ยืนอยู่ไม่ห่า
ไม่รู้ว่าผมิไปเอหรือเปล่า
เพราะผมรู้สึไ้ว่าสายาอเธอเหมือนำลัไม่พอใอะไรบาอย่า
เธอมอผมนิที่เหมือนอยาะ่าันมาว่าอี แ่พอเธอรู้ว่าผมรู้ัว เธอ็รีบหันไปมอทาอื่นแทนทันที
‘เรียบร้อยแล้ว่ะ อาารย์้ออบเมลล์หนู้วยนะะ’
นัศึษานที่เ้ามาุยับผมเอ่ยึ้น
ทำให้ผมเลิสนใเพื่อนเธอและหันมาพยัหน้าให้เธอแทน
และหลัานั้นเธอ็อัวลับไป เมื่อเธอออไปแล้ว
ผม็นึถึแววาออีนที่มอผมแบบนั้น
มีบาอย่าที่ทำให้ผมอยาปิเสธเ็สอนนี้ แ่ถ้าผมทำแบบนั้น
็เท่าับผมลำเอีย ริไหม ผมเปิาราอผม ่อนะถอนหายใออมา้วยวามสบายใ
เพราะอนนี้เ็ในโว้าผมเ็มหมแล้วพอี ไว้ึๆ่อยส่เมลล์บอแล้วัน
..................................................................................................................................................................
บ่นไปเรื่อย#17
เป็นนิสท์่ะ เเถมิสท์มา้วย เเ่็ไม่ไ้ิสท์เเบบนิสัยเสียที่เ้าอบ่าันในทวินะะ55555
เพื่อนั้ายาให้เราว่า 'าวิสท์ุภาพ' ึ่เราอบมา่ะ
เเ้ มีนบอว่าเรายัน ริๆเเล้วเราเเ่ว่า -/////- ว่ามา้วย่ะ
เรียนบเเละยัไม่ไ้หาานทำ ประอบับารอบเียนนิยาย เลยนั่เียนไปเรื่อยๆ พล็อมีเป็น100
อย่าเพิ่เบื่อันนะะ ยัอยาเียนให้อ่านอยู่
อให้อ่านให้สนุนะะ รัทุน :)
ความคิดเห็น