baekdo My fiancee fic

ลำดับตอนที่ #4 : เกาะแกะ

ทันทีที่ทั้งสองมาถึงคอนโด ร่างโปร่งก็ลากคนตัวเล็กให้เดินตามไปตลอดทาง ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บแต่คยองซูเลือกที่จะไม่ร้องออกมา 

ปัง!!

ทันทีที่เข้าห้อง แบคฮยอนก็ปิดประตูอย่างเสียงดังบอกได้ถึงอารมณ์ของเจ้าตัวตอนนี้

"พี่แบคเป็นอะไรฮะ?" คยองซูถามขึ้นเมื่อเห็นร่างโปร่งจ้องเขาเขม็ง

"นายน่ะ ทำไมถึงทำแบบนั้นกับเซฮุน?" แบคฮยอนถามเสียงเรียบ

"แบบไหนฮะ?" คยองซูถามเสียงซื่อ

"ก็นายชอบไปเกาะแกะมันไง !" แบคฮยอนขึ้นเสียงอีกครั้ง

"ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ครับ" คยองซูก้มหน้าตอบ

"แต่นายทำแบบนั้นไม้คิดว่าคนอื่นที่รู้เรื่องหมั้นบ้าบอนั่นจะนินทาเอาหรือไง!!" แบคฮยอนยังคงอารมณ์เดือดขึ้นเรื่อยๆ

"แต่เราหมั้นเพราะโดนบังคับนี่ครับ" คยองซูยังคงตอบโต้

"หึ..ปีนึงคงเป็นแค่การบังคับสินะ" แบคฮยอนเอ่ยเสียงเย็น

"พี่แบคเป็นอะไรเหรอครับ อารมณ์ขึ้นๆลงๆน้องคยองตามไม่ทันหรอก อีกอย่างน้องคยองกับเซฮุนก็เป็นเพื่อนกันไม่มีวันทำอะไรไม่ดีหรอก" คยองซูร่ายยาวเพราะความอัดอั้นใจ

"นี่นายเถียงฉันเหรอ" แบคฮยอนกดเสียงต่ำ

"ปล่าวนี่ฮะ" คยองซูตอบเสียงสั่นยอมรับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น

"แล้วคอยดูนะจ๊ะ น้องคยองของพี่แบคเนี้ยต้องทรมานเหมือนตายทั้งเป็นแน่ๆจ้ะ" แบคฮยอนเชยคางคยองซูแล้วสะบัดออกอย่างแรงจนอีกคนเซถลาไป สงสัยคยองซูยังไม่รู้ว่าแม่ของคยองซูน่ะถังแตก จนต้องพาคยองซูมาขัดดอก

"อ้อ..แล้วสำเหนียกตัวเองด้วยนะ นายน่ะไม่ใช่คุณหนูอีกต่อไปแล้ว ครอบครัวนายน่ะถังแตก เขาถึงส่งนายมาเป็นคนรับใช้ฉันไงล่ะ" แบคฮยอนยังคงพ่นวาจาร้ายไม่เลิก

"ม..ไม่จริง" เหมือนมีมีดพันเล่มมาแทงคนตัวเล็ก นี่เขาไม่รู้อะไรเลยเหรอเนี้ย ?

"ก็แล้วแต่จะคิดนะ คนรับใช้ที่ดีควรทำงานบ้านนะรู้มั้ย" แบคฮยอนพูดแล้วยกยิ้มร้ายก่อนจะออกไป ทิ้งไว้เพียงเด็กผู้ชายตัวน้อยๆต้องนั่งร้องไห้อยู่

นี่คยองซูไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับครอบครัวเลยหรือไง น่าเจ็บใจชะมัด นี่เค้าต้องอยู่เป็นของตายอย่างทรมานเหรอเนี้ย ? แต่ก็นะ..จะไปทำอะไรได้ล่ะ ก้มหน้ารับกรรมซะ

คิดได้ดังนั้น ร่างเล็กจึงเริ่มทำความสะอาดห้อง คืนนี้เขาคงนอนโซฟาเหมือนเดิม ไม่นึกเหมือนกันว่าคนนิ่งๆอย่างแบคฮยอนจะวาจาร้ายกาจขนาดนี้

ผับ
 

"เอ้าไงเพื่อน~" คริสเอ่ยทักทันทีเมื่อร่างโปร่งเดินเข้าสถานบันเทิงที่มีผู้คนเบียดเสียดกันมากมาย มีทั้งแสงสีและควันบุหรี่ 

"ก็งั้นๆ" ร่างโปร่งตอบเรียบๆ คงไม่ต้องสงสัยว่าพวกเขาน่ะเข้ามาได้ยังไง ลูกเจ้าพ่อมาเฟียซะอย่าง ทำได้อยู่แล้ว

"ออกมาแบบนี้น้องคยองไม่คิดถึงแย่เหรอจ๊ะ" เฉินเอ่ยแซวเพื่อน

"ช่างหัวมันดิ" แบคฮยอนตอบแบบไม่แคร์ใคร

"เออนี่...ไอ้ซูโฮเบี้ยวอีกแล้วใช่ป่ะ ?" ลู่หานที่นั่งสูบบุหรี่เอ่ยถาม

"นี่มึงยังไม่ชินอีกเหรอ?" จงอินถามอย่างเนือยๆ ก็เป็นปกติของเพื่อนตัวขาวนี่ เจ้านั่นเป็นเด็กดีเลยไม่มาเที่ยวรื่นเริงแบบพวกเขาหรอก ที่ซูโฮมาคบกับพวกนี้คงหลงทางมาล่ะมั้ง

"แล้วเมียเด็กมึงอ่ะลู่หาน" จงอินหันไปถามเพื่อนหน้าหวาน เพราะปกติติดมินซอกตลอด

"เหอะๆ..งี่เง่าน่ารำคาญ" ลู่หานตอบพลางทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้มัน

"ทะเลาะกันชัวร์!" คริสหันไปกระซิบกับเฉิน ก็ไม่รู้ว่ามินซอกทนลู่หานไปได้ยังไง ลู่หานทั้งพูดหยาบ ใจร้อน ผิดกับมินซอก อ่อนหวาน ใจเย็น แต่ขี้น้อยใจไปหน่อย นี่ก็เกือบ1ปีแล้วที่ทั้งสองอยู่กินกันที่บ้านสองคน

 

ทางด้านมินซอกเมื่อทะเลาะกับลู่หานตอนเย็น เขาก็มานั่งเฝ้าคนรักอยู่อย่างนั้นตลอด จนป่านนี้ก็ปาเข้าไป3ทุ่มแล้ว มินซอกร้องไห้อย่างหนักและพร่ำด่าตัวเองว่างี่เง่า 

"ฮือๆ~" เสียงสะอื้นไห้ของร่างอวบดังไปทั่ว เขารู้ว่าตอนนี้ลู่หานอยู่ที่ไหน แต่ก็รอเพราะคิดว่าอีกคนจะกลับ นั่งคิดไปคิดมาก็ทนไม่ไหว เลยโทรหาคยองซูเพราะคนที่สะดวกที่สุดคือคยองซู

[มินซอก~] ปลายสายรับเสียงใส

"ฮือๆ คยองฮือ" มินซอกปล่อยน้ำตาอีกครั้ง

[เฮ้ย! มินซอกเป็นไร] ปลายสายตกใจเป็นอย่างมากที่เพื่อนตัวกลมของเขาเอาแต่ร้องไห้

"พี่ ฮึก...เราทะเลาะกับพี่ลู่หาน" มินซอกอธิบายออกไป

[…] ปลายสายเงียบเพื่อรอฟัง

"คยองฮึก..ไปตามพี่ลู่หานกับเราหน่อยนะ"

[เอ่อ..อื้ม] เพราะคำว่าสงสารเพื่อนคยองซูเลยตอบตกลงไป

--40นาทีผ่านไป-- 

ตอนนี้ทั้งสองก็มาหยุดอยู่ที่หน้าผับแห่งหนึ่ง

"เอ่อ...แน่ใจนะว่าจะเข้า" คยองซูถามอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะไม่เคยมาสถานที่แบบนี้

"อื้ม" มินซอกตอบรับสั้นๆแล้วเดินนำไป

"เฮ้อ~" คยองซูถอนหายใจกับเพื่อนตัวเอง รักจนโงหัวไม่ขึ้นมันเป็นแบบนี้นี่เอง แม้ต้องเจ็บปวดเพราะเขาเพียงใดแต่ก็ยังอดทน เหมือนมินซอกกับลู่หานไง...

 

"เฮ้ยนั่น! เมียเด็กมึงป่ะว่ะ" จงอินรีบชี้ไปทางเด็กผู้ชายสองคนที่เดินเบียดเสียดผู้คนเข้ามา

"อ้าวนั่นเมียไอ้เชี่ยแบคก็มาด้วย" คริสพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองเด็กทั้ง2คนที่เดินตรงมาทางโต๊ะพวกเขา

"แม่ง...มาทำไมวะน่ารำคาญ" ลู่หานสบถ

"พี่ลู่หานกลับบ้านกันเถอะครับ" ทันที่มินซอกเดินถึงก็เข้าไปหาลู่หานทันที

"กูไม่กลับ!!" ลู่หานตวาดลั่นแล้วผลักมินซอกอย่างแรงจนไปนั่งอยู่ที่พื้น

คยองซูเอามือปิดปากเพราะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยลืมสังเกตไปว่าในนี้มีคู่หมั้นของเขาด้วย

"เฮ้ย..ใจเย็นดิมึง" จงอินจับตัวเพื่อนหน้าหวานไว้ คยองซูเดินไปประคองมินซอกให้ขึ้นมาแล้วหันไปมองลู่หาน แต่ก็เห็นแบคฮยอนเลยหลุบตาต่ำไม่กล้าทำอะไร

"มีไรเหรอวะ" คริสถามเพื่อน

"ก็มันแม่งชอบอ่อยคนอื่นกูไม่ชอบ" ลู่หานพูดแล้วจ้องมินซอกเขม็ง

"ม..ไม่ใช่นะ" มินซอกเถียงเสียงเบา

"หุบปากมึงไปเลยนะ ! ไม่อ่อยเหี้ยไรมึง ไอ้เด็กเกรด11นั่นใครล่ะ" ลู่หานรีบถลาไปทางมินซอกแต่คยองซูเอาตัวมาขวางไว้ทัน

"ออกไป..." ลู่หานเอ่ยเสียงเย็น

"ไม่!" คยองซูตอบรับเสียงแข็ง ยังไงๆเขาก็ไม่ยอมให้มินซอกตกอยู่ในอันตรายหรอก

"หึ...กูจะพาเมียกลับบ้าน" ลู่หานผลักคยองซูจนกระเด็นแล้วเข้าไปบีบแขนมินซอกอย่างแรงจนอีกฝ่ายเบ้หน้า

--รถของลู่หาน--

"มึงมาทำไม?" ลู่หานถามเสียงเรียบ

"ผม..ฮึก มาตามพี่กลับบ้าน" มินซอกตอบพลางสะอื้น

"กูไม่อยากกลับบ้านเพราะมึงไง" ลู่หานพูดแล้วหันไปทางคนข้างๆ

"ฮึก..ผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ" มินซอกร้องไห้หนักกว่าเก่า

"มึงชอบไปอ่อยชาวบ้านไง" ลู่หานกระแทกเสียง

"ผมเปล่า ผมรักพี่คนเดียว..." มินซอกเอ่ยเสียงแผ่วเบา

"หึ..รักเหรอ" ลู่หานเลื่อนหน้าไปประกบจูบอีกฝ่าย มินซอกก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร จูบที่ลู่หานมอบให้มันดิบเถื่อน เขาบดขยี้ริมฝีปากบางจนเลือดซิบแล้วถอนออก

"มึงก็รู้ว่าถ้ากูโกรธอะไรจะเกิดขึ้น" ลู่หานเอ่ยอย่างผู้มีชัย

"ครับ" มินซอกตอบรับเบาๆ ในใจก็คิดว่าคนหน้าหวานข้างๆจะรักเขาบ้างไหมนะ หรือแค่ของตาย...

O W E N TM.