คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ค่ำคืนที่ว่างเปล่า
บทที่ 2
ค่ำคืนที่ว่างเปล่า
6 April 2005 00:06:10
ค่ำคืนที่ว่างเปล่า...
'' การมีสิ่งที่รักมากไปเป็นทุกข์ ยิ่งมีมากก็ยิ่งมีสิ่งที่ต้อง
เสียไปมาก ที่สำคัญคือ ใจ''
ฉันจำข้อความนี้
มาจากหนังสือเล่มหนึ่งที่ฉันอ่าน...
คงไม่มีใครปฏิเสธได้
ว่ามันไม่เป็นความจริง...
รักมากก็ต้องเจ็บมากเป็นธรรมดา...
มันเป็นสิ่งที่หลายๆคนคงเคยเผชิญ
และลิ้มรสในความเจ็บปวดอันแสนสาหัสนั้น...
กาลเวลา...
คงเป็นสิ่งเดียวสินะ
ที่จะช่วยรักษาเยียวยาบาดแผลลึก
ให้ลบเลือนไปจากหัวใจ
แต่ก็ไม่ใช่สำหรับทุกคน
สำหรับบางคน...
เวลาที่เหลืออยู่ทั้งชีวิต
ก็ไม่สามารถเยียวยาได้...
น่ากลัว...น่ากลัวเหลือเกิน
ไม่รู้ทำไมความรู้สึกที่อยู่ในใจ
มันยังคงรุนแรงแบบนี้...
ทั้งๆที่คอยเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลา
อย่าพาตัวเองลงไปสู่หุบเหวอีก
ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจดีว่า
หุบเหวลึก...
ถ้าก้าวลงไปแล้ว...
ก็ยากที่ปีนป่ายกลับขึ้นมาที่เดิม
หน้าผามันทั้งสูงและชัน...
ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน
ถึงจะกลับขึ้นไปได้...
บางทีในขณะที่ปีนกลับ
อาจจะพลัดตกลงไปอีก...
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
แต่ยังไงฉันก็เป็นคนเลือก
ที่จะพาตัวเองก้าวลงมาสู่ห้วงเหวลึกอีกครั้ง...
บางทีทางที่ดีที่สุดก็คือยอมรับมัน...
คืนนี้ฝนไม่ตกเหมือนสองสามวันที่ผ่านมา...
เงียบ...
เหงา...
เหมือนเดิม....
ไม่มีเสียงสายฝน
หล่นลงมาจากฟากฟ้าไกล
เป็นเพื่อนอีกแล้ว...
เสียงฝนโปรยปราย
บางครั้งมันก็ทำให้เราเหงา...
แต่อย่างน้อยมันก็ยังไม่เงียบ
และไม่ทำให้เรารู้สึกว่างเปล่า...
ไม่รู้ทำไม
ความรู้สึกแย่ๆมากมาย
ถึงต้องมากัดกร่อนอยู่ในหัวใจตอนนี้ด้วยนะ...
ทั้งๆที่รอบข้างก็มีคนมากมาย...
เบอร์โทรเพื่อนๆก็มีเยอะแยะ...
แต่ทำไมถึงไม่รู้จะโทรหาใครดี...
นั่งไล่รายชื่อมาจนครบทุกคน
แต่สุดท้ายก็ไม่โทรดีกว่า...
ความจริงอยากโทรหาเธอจนจะบ้าอยู่แล้ว...
แต่ก็รู้อยู่ว่าเธอไม่อยากคุย
ก็เลยไม่อยากโทรไปกวนใจ...
ฉันท่าจะบ้าขึ้นสมอง...
นั่งอยู่เฉยๆก็คิดถึงเธอ...
เธออยู่บ้านเธอจะทำอะไรอยู่หนอ...
วันนี้เธอจะเข้าเชียงใหม่รึป่าว...
เธอหลับหรือว่าเธอนั่งเล่นเกมส์...
หัวสมองมันคิดอยู่แค่นี้
ครั้งแล้วครั้งเล่า...
มือเจ้ากรรมก็หยิบมือถือขึ้นมา...
กดหมายเลขโทรศัพท์ที่จำได้ขึ้นใจ...
แต่ก็ทำได้แค่นั้น...
แล้วก็โยนมือถือทิ้งไป...
อีกครั้งแล้วสินะ
ที่รู้สึกทรมานกับความคิดถึงที่ไร้ค่า...
ความคิดถึงที่ไม่มีวันไปถึงปลายทาง...
ความคิดถึงที่ไม่มีวันได้กลับคืน...
ฉันยังคงนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
ท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน
มีแต่เสียงเพลงเศร้าๆคอยซ้ำเติม...
งี่เง่าจริงๆ...
ทั้งๆที่รู้ว่าฟังแล้ว
ก็มีแต่จะทำให้ความรู้สึกแย่ลงไปกว่าที่เป็น...
แต่ฉันก็ยังเลือกที่จะฟัง...
แล้วสุดท้ายน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว...
มันช่วยไม่ได้นี่นา...
ฟังไปฟังมามันก็เบื่อ...
ฉันก็นั่งเปิดไฟล์เก่าๆ...
ข้อความที่เราคุยกันทาง msn…
ตลกดีนะ...
ไม่รู้จะบันทึกไว้ทำไม
มีแต่เรื่องทะเลาะกันไร้สาระ...
แต่บางข้อความมันก็เป็นเหมือน
แอลกอฮอล์ราดลงบนแผลสดๆ...
ที่อ่านแล้วเจ็บแปลบตรงหัวใจขึ้นมาดื้อๆ...
แต่ฉันก็ยังเลือกที่จะอ่าน...
จะว่าไปความคิดเห็นของเราสองคน
มันก็ไม่ตรงกันจริงๆ...
เธอเป็นบวก...
ฉันก็เป็นลบ...
เธอเป็นซ้าย...
ฉันเป็นขวา...
เธอเป็นขาว...
ฉันเป็นดำ...
เธอไม่ชอบที่ฉันพูดไม่เพราะ...
แต่ฉันก็กลับคิดง่ายๆว่าไม่เห็นจะเป็นไรเลย
คนทั่วๆไปเค้าก็พูดกัน...
ทำไมฉันจะพูดบ้างไม่ได้...
ฉันคิดว่าเพราะเธอไม่เคยเปิดตาเปิดใจ
เธอถึงไม่กล้าที่จะรักฉัน...
เรื่องของเรายังไม่เคยเริ่มต้นด้วยซ้ำ...
แต่เธอกลับคิดว่า
เพราะนิสัยเราไปด้วยกันไม่ได้ถึงไม่คิดที่จะเริ่ม...
รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไปกันไม่ได้
จะดื้อด้านไปอีกทำไม...
ฉันกลับมานั่งคิด
ถึงความหมายลึกๆของข้อความเหล่านี้...
ฉันคิดของฉันแบบนี้...
ฉันผิดไหม?
เธอคิดของเธอแบบนี้...
เธอผิดไหม?
ความจริงแล้ว
ไม่มีใครสักคนที่ผิดเลยต่างหาก...
แค่ความคิดของเราสองคน
คงเป็นดั่งเส้นขนาน
ที่ไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดที่ไหน...
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะบรรจบกันไหม...
แต่ยังไงก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันดีใจ
ถ้าเป็นเส้นขนาน
อย่างน้อย...
มันก็เป็นเส้นตรงสองเส้นที่เคียงคู่ไปด้วยกัน...
แค่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง...
เท่านั้นเอง...
บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
จะสนใจทำไมกับคนสนที่ไม่คิดจะสนใจเรา...
ใจหนึ่งก็พยายามบอก...
จะทนไปทำไมกับคนที่รับนิสัยเราไม่ได้...
อีกใจหนึ่งก็พยายามชักจูง...
เราควรจริงใจกับเขานะ
สักวันหนึ่งเขาจะเห็นในความจริงใจของเรา...
ทั้งๆที่ดูเหมือนว่าอย่างแรกจะทำง่ายกว่า
เพราะไม่ต้องสูญเสียอะไรอีกต่อไปแล้ว
ทั้งเวลา...
ทั้งน้ำตา...
ทั้งใจ...
ส่วนอีกวิธีหนึ่ง
ไม่รู้ว่าจะต้องสูญเสียไปอีกมากเท่าไร
ในสิ่งเดียวกัน...
บางทีสิ่งที่ง่ายที่สุด
อาจกลายเป็นสิ่งที่ยากที่สุดจนไม่น่าเชื่อ...
โลกใบนี้มีอะไรแปลกๆแบบนี้เสมอ...
ฉันเคยคิดว่า
ฉันเข้าใจตัวเองดีว่าฉันเป็นยังไง
ฉันต้องการอะไร
และฉันควรจัดการกับชีวิตยังไง
ฉันเคยคิดว่า
ฉันผ่านจุดที่เลวร้ายที่สุดมาได้แล้ว...
แต่ตอนนี้ความรู้สึกเดิมๆที่เคยรุมเร้าจิตใจในอดีต
มันกลับมาหลอกหลอนฉันอีกครั้ง...
หรือว่าในความเป็นจริงแล้ว
ฉันไม่รู้จักตัวฉันเองเลยแม้แต่นิดเดียว...
ที่ผ่านมาฉันหลอกตัวเองมาตลอดหรือ...
ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุดเลย...
ความรู้สึกที่ว่างเปล่า...
มืดมน...
ราวกับว่าฉันถูกปิดตา...
ถูกทิ้งไว้ในโลกกว้างเพียงลำพัง...
สภาพจิตใจฉันอ่อนแอเหลือเกิน...
บนโลกใบนี้จะมีใครสักคนไหม
ที่รู้สึกเช่นเดียวกับที่ฉันเป็น...
ในเวลานี้ฉันต้องการแค่เพียง
เพื่อนสักคนที่พร้อมจะฟังฉันได้ทุกเรื่อง...
ไม่รำคาญในสิ่งที่ฉันพูด...
และที่สำคัญ
ไม่คิดว่าฉันโง่และบ้า...
แม้ความจริงมันจะเป็นแบบนั้นก็ตาม...
ทำไมนะทำไม...
บางเวลาที่เราต้องการใครสักคนมากที่สุด
กลับไม่มีใครอยู่เคียงข้างเราสักคน
ไม่มีเลย...
ไม่มีจริงๆ...
ฉันมันดื้อด้าน
ไม่ยอมฟังคำเตือนจากใครๆ
ฉันทำตัวแย่ขนาดนั้นเลยหรือ...
จนทำให้เธอไม่อยากเจอ...
ไม่อยากเห็นหน้า...
ไม่อยากคุยอีกเลย...
ฉันน่าจะคิดได้
แม้แต่คนรอบข้างที่แคร์ฉันนักหนา
ยังรับในสิ่งที่ฉันเป็นไม่ได้
แล้วคนที่ไม่เคยรักฉัน...
จะรับได้ยังไง...
แต่ทำไมฉันไม่เคยนึกถึงข้อนี้นะ...
ฉันควรปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อทุกคน
ที่ฉันรัก... ที่ฉันแคร์ใช่มั้ย?
เขาว่ากันว่า
ความรักคือการทำให้คนที่เรารักมีความสุข...
ถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ...
ฉันจะทำ...
เพื่อเธอ...
และเพื่อทุกคนที่ฉันรัก...
ความคิดเห็น